Ο πόνος είναι ο κίνδυνος που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος. Όταν το θεραπευτικό πρόγραμμα προκαλεί πόνο, το σώμα μας προσπαθεί να μας προειδοποιήσει και να μας πει: "σταμάτα κινδυνεύω από νέο τραυματισμό".

Ο μυοσκελετικός πόνος, είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ένας θεραπευτής, καθώς οφείλει να δώσει τη δυνατότητα στον ασθενή του να επιστρέψει, ελεύθερος πόνου, στις καθημερινές του δραστηριότητες.

Ο προστατευτικός μυϊκός σπασμός, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος, για να βάλει φρένο και να προστατεύσει μια περιοχή από την πιθανότητα μεγαλύτερου τραυματισμού.

Η αντίληψη του τι είναι "φυσιολογικό", έχει δυο κατευθύνσεις: εξηγεί γιατί μπορεί να επιδεινωθεί η κατάσταση μας χωρίς να το αντιληφθούμε ή να διαφύγει της προσοχής μας σημαντική βελτίωση της κατάστασης μας.

Το μοντέλο δυσλειτουργίας που προσδιορίζει τις αλλαγές της δομής ως κυρίαρχη αιτία τού πόνου, στηριζόμενο στο Βιοϊατρικό/Βιομηχανικό μοντέλο, αμφισβητείται λόγω της συχνής αναντιστοιχίας μεταξύ των δομικών αλλαγών και του πόνου.

Η αντιμετώπιση του πόνου απαιτεί μια ολιστική προσέγγιση. Οι αλλαγές στην ευθυγράμμιση προκαλούνται από την σύνθετη αλληλεπίδραση βιομηχανικών, βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων.

Κρανιοϊερή Θεραπεία και Χειροθεραπεία. Υπάρχουν στεγανά μεταξύ αυτών των τεχνικών, ή ο θεραπευτής μπορεί να ενσωματώσει στο θεραπευτικό σχήμα που ακολουθεί χειρισμούς και από τις δυο θεραπευτικές προσεγγίσεις; 

“Έμφυτη” ή “διαδικαστική μνήμη” ονομάζεται η ασυνείδητη μνήμη μας, εκείνη που «θυμάται» τις δεξιότητές μας.