Είναι οι εμβοές που μας προκαλούν την δυστυχία, ή η αντίδρασή μας στις εμβοές;

Το ακουστικό νεύρο περιλαμβάνει περίπου 30.000 νευρικές ίνες, ενώ τα πρότυπα της ηλεκτρικής δραστηριότητας αυτών των ινών, ταυτίζονται με άλλα πρότυπα που βρίσκονται αποθηκευμένα στην ακουστική μνήμη. Ο κοχλίας, ή το έσω αυτί, είναι το μέρος όπου όλα τα ακουστικά κύματα μετατρέπονται σε ηλεκτρικά πρότυπα. Κάθε φορά που ένα πρότυπο από το αυτί ταυτίζεται με κάποιο πρότυπο που είναι αποθηκευμένο στην ακουστική μνήμη, προκύπτει η αίσθηση της ακοής, και αναγνώρισης του ήχου. Ταυτόχρονα σε άλλο τμήμα του Εγκεφάλου κοντά στο κέντρο αντίληψης, αναγνωρίζεται η σημασία αυτού που ακούμε. Τίποτα δεν «ακούμε» μέχρι τα πρότυπα του ήχου, που δημιουργούνται στον κοχλία, φτάσουν στον φλοιό του Εγκεφάλου, και να δημιουργήσουν την πρώτη αντίληψη του οργανωμένου ήχου. Ο ήχος αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα στην παρακολούθηση και αντίληψη του περιβάλλοντος. Όταν ένας ήχος έχει σημαντική αξία, όπως το βάδισμα του μωρού μας τη νύκτα, ή ο ήχος του ονόματος μας, κ.ά. αντιδρούμε αυτόματα, ακόμα και αν η ένταση του είναι χαμηλή. Αυτό συμβαίνει μετά από ένα σύντομο διάστημα εκπαίδευσης, αλλά αυτή η αντίδραση παραμένει ισχυρή μέχρι το τέλος της ζωής μας. Στη διάρκεια του ύπνου, το συνειδητό τμήμα του Εγκεφάλου είναι «κλειστό», έτσι δεν ακούμε ούτε βλέπουμε, ούτε αισθανόμαστε. Εντούτοις η μητέρα ξυπνά όταν το μωρό είναι ανήσυχο ή δραστήριο. Αυτό μας δείχνει ότι ακόμα και αδύνατα πρότυπα ήχου, όταν έχουν μεγάλη αξία ή σημασία, μπορούν να εντοπισθούν από υποσυνείδητα φίλτρα, στα ακουστικά μονοπάτια, που βρίσκονται μεταξύ του αυτιού και του Εγκεφάλου (ακουστικός φλοιός). Αυτή η αντίδραση πυροδοτεί δραστηριότητα έξω από το ακουστικό σύστημα. Υπάρχει σύνδεση με το Μεταιχμιακό σύστημα, που σχετίζεται με το συναίσθημα και τη μάθηση. Ενεργοποιείται το Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα, ώστε να προετοιμαστεί το σώμα για όποια δραστηριότητα κριθεί απαραίτητη. Σε περίπτωση κινδύνου, ή απειλής, η γνωστή αντίδραση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος «πολέμα ή πέτα» (Fight or Flight), ενεργοποιείται ακόμα και χωρίς λόγο. Προκαλείται έτσι μια υψηλού επιπέδου δραστηριότητα του αυτόνομου νευρικού συστήματος, όπως σφιχτοί μύες (μυϊκός σπασμός), αυξημένη καρδιακή και αναπνευστική συχνότητα, ιδρώτας, το αντίθετο δηλαδή από ότι συμβαίνει όταν είμαστε χαλαροί. Αυτά τελείως δικαιολογημένα εμποδίζουν τον ύπνο, ή τη συγκέντρωση σε άλλες λιγότερες σημαντικές δραστηριότητες. Έτσι καθένας ήχος που αντιλαμβανόμαστε, και μαθαίνουμε τη σημασία του, περιλαμβάνει και ένα «συναισθηματικό υπόβαθρο», το οποίο μπορεί να μεταβάλλεται ανάλογα με τη διάθεση μας, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο το ακούμε. Το 1953 οι Heller και Bergman έκαναν ένα απλό και κλασσικό πείραμα. Τοποθέτησαν 80 άτομα που δεν έπασχαν από εμβοές (μέλη του πανεπιστημίου), σ’ ένα απόλυτα μονωμένο δωμάτιο για 5 λεπτά, ζητώντας τους ν’ αναφέρουν οποιοδήποτε ήχο άκουγαν. Πρέπει να σημειωθεί, ότι τα άτομα αυτά θεωρούσαν ότι συμμετείχαν σε ακουστική δοκιμασία, ενώ στη πραγματικότητα βίωναν 5 λεπτά απόλυτης ησυχίας. Στο τέλος το 93% αυτών ανάφεραν ότι άκουσαν βούισμα, παλμό, σφύριγμα, στο κεφάλι ή τ ’αυτιά, απαράλλαχτα με αυτά που αναφέρουν όσοι πάσχουν από εμβοές. Αυτό το απλό πείραμα αποδεικνύει ότι όλοι μπορούν να συλλάβουν το υπόβαθρο της ηλεκτρικής δραστηριότητας, που είναι παρούσα σε κάθε ζωντανό νευρικό κύτταρο, στα ακουστικά μονοπάτια, ως ήχο. Αυτά τα ηλεκτρικά σήματα δεν δείχνουν παθολογία, αλλά αντισταθμιστική δραστηριότητα, η οποία προκύπτει κάθε στιγμή στο ακουστικό σύστημα του καθενός. Αντιστάθμιση μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα στις αλλαγές του ακουστικού περιβάλλοντος (π.χ. σιωπή), της απώλειας της ακοής λόγω ηλικίας, ή στην έκθεση σε πολύ δυνατό και απροσδόκητο ήχο. Είναι καλό να θεωρούμε τους ήχους που προκαλούνται αντισταθμιστικά ως «τη μουσική του Εγκεφάλου». Μελέτες πληθυσμού έδειξαν ότι από τους πάσχοντας με εμβοές, το 85% δεν τις βρίσκει διεισδυτικές, ενοχλητικές, ή αγχωτικές (δύσκολο να το πιστέψουν όσοι πάσχουν από εμβοές). Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, δεν αφορά την ποιότητα του ήχου, αυτός είναι σχεδόν παρόμοιος σε αυτούς που ενοχλούνται, και σε εκείνους που δεν ενοχλούνται. Η βασική διαφορά βρίσκεται ότι όσοι ενοχλούνται τις αντιλαμβάνονται ως απειλή, ή ενόχληση, παρά κάτι με μικρή ή καθόλου συνέπεια. Οι εμβοές μπορεί να εμφανιστούν στο προσκήνιο για πρώτη φορά, όταν συμβεί κάτι δυσάρεστο ή τρομακτικό σ’ εμάς. Σε αυτές τις περιπτώσεις χαρακτηρίζεται ως προειδοποιητικό σημάδι, σχετιζόμενο με μια κακή εμπειρία, ή αρνητικές σκέψεις σχετικά με τη σημασία τους ή το τελικό αποτέλεσμα.

Τι συμβαίνει ακόμα και σε μέτριες περιπτώσεις εμβοών;

Υπάρχει κάτι σαν εξαρτημένη αντίδραση, που ενεργοποιείται με τον ήχο των εμβοών. Καθώς οι εξαρτημένες αντιδράσεις είναι μέρος του υποσυνείδητου Εγκεφάλου, και αυτόματες, αυτό που νοιώθεις για τις εμβοές κάθε στιγμή (ακόμα και όταν δεν τις σκέφτεσαι), είναι άσχετο με την προκαλούμενη αντίδραση. Στην πραγματικότητα είναι η αντίδραση στις εμβοές, που προκαλεί τη δυστυχία, όχι οι εμβοές αυτές καθαυτές. Ο βαθμός των αρνητικών συναισθημάτων για τις εμβοές (από το μεταιχμιακό σύστημα), και της αυξημένης έντασης (από το αυτόνομο νευρικό σύστημα), που βιώνει ο παθών, υπαγορεύει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η ποιότητα και η ένταση του ήχου είναι άσχετοι παράγοντες. Αυτός ο μηχανισμός αποτυπώνεται άριστα από το μοντέλο του Jastreboff, στη γραφική απεικόνιση. Όταν οι εμβοές αναδυθούν για πρώτη φορά αποτελούν ένα νέο σήμα, δεν υπάρχουν πρότυπα στη μνήμη, και προηγούμενες καταγραφές ώστε να ταξινομηθούν. Κάθε νέα εμπειρία προκαλεί μια «προσαρμοστική αντίδραση», η οποία μας αναγκάζει να δώσουμε σημασία, μέχρι το σήμα να ταξινομηθεί και να γίνει αντιληπτό. Έως να γίνει η ανάλογη αξιολόγηση της σημασίας των εμβοών, υπάρχει μια κατανοητή ανησυχία, σαν αποτέλεσμα της προσαρμοστικής αντίδρασης, ικανή να μας κάνει να αναζητήσουμε βοήθεια. Τυπικά ερωτήματα και ανησυχίες είναι «μπορεί να γίνει χειρότερο;», ή «τι θα συμβεί αν δεν φύγουν ποτέ;». Για κάποιους πάσχοντας, οι εμβοές είναι ιδιαίτερα τρομακτικές. Θεωρούν ότι έχουν κάποια μορφή σοβαρής ασθένειας, ή μόνιμης βλάβης στο αυτί, όγκου στον Εγκέφαλο, θρόμβο αίματος, ή κάποια σοβαρή διανοητική πάθηση. Ατυχώς αυτοί οι φόβοι μπορεί να τονιστούν από τις απόψεις ειδικών ή άλλων πασχόντων. Πολλοί ιατροί και άλλοι επαγγελματίες υγείας, τονίζουν στους ασθενείς ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει, και θα συνεχιστεί για πάντα. Τέλος πολλοί ασθενείς εκνευρίζονται με τη προτεινόμενη θεραπεία ή την έλλειψη θεραπείας, ή τις λανθασμένες οδηγίες που λαμβάνουν. Μπορεί να νοιώθουν ένοχοι που ακολούθησαν κάποια θεραπεία, η οποία κατά τη γνώμη τους ήταν η αιτία των εμβοών. Φόβος, θυμός, και ενοχές, είναι πολύ δυνατά συναισθήματα, τα οποία σκόπιμα τονίζουν τη δράση των προσαρμοστικών αντανακλαστικών της επιβίωσης, και συνεπώς αυτά τα συναισθήματα επικεντρώνουν τη προσοχή μας στις εμβοές. Σε κάποιους ασθενείς ο υπερβολικός φόβος των εμβοών τους οδηγεί σε φοβικές καταστάσεις, όμοιες του φόβου για τις αράχνες, τα έντομα, κ.ά. Σε άλλους η αντίδραση στις εμβοές είναι μέτρια, αλλά επίσης αρνητική. Ενόχληση υπάρχει, και παρόλο που δεν προκαλούνται δυνατά συναισθήματα, το μεταιχμιακό και το αυτόνομο νευρικό σύστημα, διεγείρονται και προκαλούν διεισδυτικά και συναισθήματα αποστροφής, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτά τα συναισθήματα είναι υπεύθυνα και εξασφαλίζουν την ύπαρξη των εμβοών, αντί να μας επιτρέψουν να εξοικειωθούμε φυσιολογικά. Oι εμβοές βελτιώνονται όταν ο ασθενής ξεπεράσει αυτά τα συναισθήματα, και αποβάλλει από τη σκέψη του το αίσθημα της αδικίας. 

Οι αρνητικές επιδράσεις των εμβοών, προκαλούνται έξω από τον ακουστικό μηχανισμό, ως εκ τούτου δεν μπορεί να βελτιωθούν από μια αποκλειστική ακουστική ή σχετιζόμενη με το αυτί θεραπευτική προσέγγιση. Εκεί οφείλεται και ο μεγάλος βαθμός αποτυχίας στην αντιμετώπιση των εμβοών. Απαιτείται μια νέα θεραπευτική προσέγγιση. Τέτοια είναι η Κρανιοϊερή Θεραπεία του Dr. John Upledger.

Οι εμβοές αποτελούν μια πρόκληση για την Κρανιοϊερή Θεραπεία - "Θεραπευική Κρίση"

Μερικές φορές δουλεύοντας ασθενείς με εμβοές, είναι σαν να περπατάς ισορροπώντας σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, ενώ γύρω σου συμβαίνουν αλλαγές, με φόντο την λειτουργικότητα του Κρανιοϊερού Συστήματος (το περιβάλλον που περιβάλλει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα). Η εξέλιξη επιτυγχάνεται με την ασφαλή διατήρηση αυτής της ισορροπίας, καθώς πάντα υποβόσκει μια μεγάλη αναταραχή, έτοιμη για ξέσπασμα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις προκαλείται μια μεγάλη δραστηριοποίηση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, που κάνει τις εμβοές «έξαλλες». Αυτή η έκρηξη αλλαγών, μεταφέρει αλλαγές σ’ ολόκληρο το σώμα, και μερικές φορές χρειάζεται χρόνος για να ηρεμίσουν. Βέβαια αυτή η «Θεραπευτική κρίση» αποτελεί μέρος της θεραπευτικής εξέλιξης.  Η αποκατάσταση έχει ανάγκη τις αλλαγές στο Κρανιοϊερό σύστημα, και αυτό ακριβώς επιδιώκουμε, μέσω της κρανιοϊερής θεραπείας προκειμένου να επηρεάσουμε τις εμβοές. Το παράδοξο στην αποκατάσταση των εμβοών είναι, ότι πιθανόν αρχικά να είναι απαραίτητη η «θεραπευτική κρίση», για να έλθει στη συνέχεια η βελτίωση.

Οι ασθενείς με εμβοές έχουν ξεχάσει πώς να είναι χαλαροί. Βρίσκονται σε μια παρατεταμένη κατάσταση διέγερσης του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, και αυτό τους κάνει ανήσυχους και σε υπερδιέγερση. Το ίδιο το πρόβλημα τροφοδοτεί συνεχώς αυτή τη διέγερση, εμποδίζοντας την αποφόρτιση. Η προσοχή τους είναι επικεντρωμένη στο κεφάλι τους χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν πόσο μπλοκαρισμένοι είναι στο υπόλοιπο σώμα. Δεν «αντιλαμβάνονται», δεν «αισθάνονται» το υπόλοιπο σώμα. Φαίνεται αδύνατον να «μετακινηθούν» από το κεφάλι τους, και να χαλαρώσουν. Τα συμπτώματα συνήθως εμφανίζονται λίγο καιρό μετά από κάποια συναισθηματική επιβάρυνση. Οτιδήποτε μας προκαλεί υπερδιέγερση για κάποιο παρατεταμένο χρονικό διάστημα μπορεί να πυροδοτήσει τις εμβοές. Η προσωπικότητα των ανθρώπων με εμβοές χαρακτηρίζεται από: υπερευαισθησία, υπέρ- ενεργητικότητα, με μεγάλες φιλοδοξίες, ακούραστοι, επιθετικοί, αγχώδεις, θέλουν να έχουν τον έλεγχο, κ.ά. Δηλαδή το πρότυπο συμπεριφοράς υπέρ-διέγερσης του συμπαθητικού νευρικού συστήματος (πολέμα ή πέτα). Αυτός πιθανόν να είναι και ο λόγος, που ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών, διακόπτει την θεραπεία μετά από λίγες αρχικές συνεδρίες. Η πρώτη πρόκληση του θεραπευτή είναι να καταφέρει να φέρει τον ασθενή σ’ επαφή με το υπόλοιπο σώμα του. Να απομακρυνθεί η σκέψη του από το κεφάλι του. Στη συνέχεια μέσω του ιστορικού και της κλινικής αξιολόγησης, γίνεται προσπάθεια να προσδιοριστούν εκείνοι οι παράγοντες, αλλά και οι ιστοί που εμπλέκονται στην εκδήλωση της συμπτωματολογίας.

•  ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Πότε ξεκίνησε, με ποια μορφή, τι το προκάλεσε κατά τη γνώμη του ασθενή, υπήρξε κάποια έντονη συναισθηματική επιβάρυνση, η οποία να είχε μακρά διάρκεια; Ποιος μπορεί να είναι εκείνος ο παράγοντας που διατάραξε την ισορροπία; Ο ήχος μεταβάλλεται ή παραμένει σταθερός; Αν μεταβάλλεται τι είναι εκείνο που τον επηρεάζει; Υπήρξαν οδοντιατρικές ή ορθοδοντικές εργασίες στο στόμα του ασθενή; (Τραυματισμός κατά την διάρκεια αυτών των εργασιών μπορεί να προκαλέσει εμβοές, μαζί με ατελή σύγκλιση των οδόντων, και σύνδρομο της κροταφογναθικής άρθρωσης). Λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας που πιθανόν να έχει, και αν ναι, τα φάρμακά αυτά μπορεί να προκαλέσουν εμβοές; Σε θετική απάντηση θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση με τον θεράποντα ιατρό για αλλαγή της θεραπευτικής αγωγής. Έκανε πρόσφατα κάποια χειρουργική επέμβαση, και χρειάστηκε να γίνει αναισθησία; (Συνηθισμένη παρενέργεια των φαρμάκων αναισθησίας είναι οι εμβοές, οι οποίες βελτιώνονται τους αμέσους επόμενους μήνες).
• ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: Περιλαμβάνει δοκιμασίες, με σκοπό να διαφοροποιηθεί ο ήχος των εμβοών, ώστε να εντοπίσουμε περιοχές και ιστούς που σχετίζονται με το πρόβλημα. Ζητάμε από τον ασθενή να σφίξει τα δόντια του, και του ζητάμε να μας πει αν διαφοροποιείτε ο ήχος. Εάν η απάντηση είναι θετική, αυτό μας προσφέρει μια ένδειξη για τον εντοπισμό της περιοχής που δυσλειτουργεί. Οπότε ελέγχουμε τους μύες του σαγονιού, οι οποίοι πολλές φορές λειτουργούν ως διακόπτης έντασης του ήχου, διατηρώντας την κροταφική περιοχή άκαμπτη. Η υπερτονία στους πλάγιους πτερυγοειδείς μύες, πολλές φορές προκαλεί προβλήματα. Το διαπιστώνουμε αν πράγματι συμβαίνει αυτό ζητώντας από τον ασθενή να κάνει πλάγιες μετακινήσεις του σαγονιού του. Άλλες δοκιμασίες είναι η πίεση των ζυγωματικών οστών προς τα μέσα, η πίεση του πιγουνιού προς τον αυχένα, η στροφή του κεφαλιού και προς τις δύο κατευθύνσεις. Συχνά όλες αυτές οι δοκιμασίες μπορεί να έχουν ένα προβαλλόμενο αποτέλεσμα στις εμβοές, βοηθώντας μας να εντοπίσουμε τις περιοχές που σχετίζονται με το πρόβλημα. Επίσης αποδεικνύουν στον ασθενή ότι δεν πρόκειται για μία σταθερή και αμετάβλητη κατάσταση.

Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει στη θεραπευτική διαδικασία είναι οι ασθενείς να διδαχθούν τεχνικές χαλάρωσης, και να αναπτύξουν μια καλύτερη σχέση με τα συμπτώματα τους. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις απαιτηθεί στήριξη από ψυχολόγο. Το πρώτο σημάδι βελτίωσης είναι όταν τον ασθενή πάψουν να τον απασχολούν τα συμπτώματα τόσο πολύ. Οι εμβοές υπάρχουν αλλά δεν είναι πια τόσο μεγάλο πρόβλημα. Προοδευτικά όσο έρχεστε σ’ επαφή με το σώμα σας, σταματήσετε να σκέφτεστε και αρχίσετε να αισθάνεστε, τότε δεν θα δίνετε καμία σημασία στις εμβοές, και θα βγείτε από τη κατάσταση «κόκκινου συναγερμού». Αυτό μπορεί να χρειαστεί από μερικούς μήνες, έως ένα χρόνο, και εξαρτάται από τις ατομικές ανάγκες του κάθε ανθρώπου για απελευθέρωση.  Οι εμβοές μπορεί να επιστρέψουν αν συμβεί κάποιο γεγονός με έντονη συναισθηματική φόρτιση, που θα σας οδηγήσει εκ νέου σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού». Αλλά τότε βέβαια γνωρίζετε πώς να διαχειριστείτε μια τέτοια κατάσταση. Δηλαδή οι εμβοές μπορεί να αλλάξουν ρόλο, και από παράγοντας που επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα της ζωής του πάσχοντα, να γίνει ο παράγοντας που θα τον  προειδοποιεί ότι έχει διαταραχθεί η ισορροπία της ζωής του και επομένως θα πρέπει να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Η Κρανιοϊερή Θεραπεία του Dr. John Upledger, βελτιώνει τη λειτουργικότητα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, ενισχύει τον φυσικό αμυντικό μηχανισμό του οργανισμού, άρα σας δίνει τη δυνατότητα να βγείτε από την κατάσταση έντονου στρες και να επανέλθετε σε κατάσταση ηρεμίας.

Βασικές οδηγίες

1. Μη δίνετε σημασία στους αρνητικούς ανθρώπους, που ισχυρίζονται ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει για τις εμβοές», άλλωστε πως μπορούν να σας βοηθήσουν;
2. Οι εμβοές δεν είναι πρόβλημα των αυτιών. Πρόκειται για μια κατάσταση «κόκκινου συναγερμού» του οργανισμού. Οτιδήποτε μπορεί να τον απενεργοποιήσει, είναι σε θέση να σας βοηθήσει. Φυσικά πρόκειται για αναστρέψιμη κατάσταση, που βελτιώνεται όταν απενεργοποιηθεί η κατάσταση «κόκκινου συναγερμού».
3. Αποφεύγεται τη «σιωπή». Η ακοή μας λειτουργεί καλύτερα όταν υπάρχει κάποιος χαμηλός θόρυβος ως φόντο. Αντίθετα η απόλυτη σιωπή μπορεί να ενεργοποιήσει μια κατάσταση συναγερμού για τον οργανισμό, ευαισθητοποιώντας την ακοή να συλλαμβάνει και τον παραμικρό ήχο, ακόμα και αυτόν που προέρχεται από το εσωτερικό περιβάλλον του οργανισμού. Αφήνεται ένα παράθυρο ανοιχτό, ώστε να ακούγεται ο θόρυβος του δρόμου, ή να ακούτε χαλαρωτική μουσική με χαμηλή ένταση.
4. Πάψετε να επικεντρώνεται τη ζωή σας στις εμβοές, Επικεντρωθείτε σε δραστηριότητες που σας κάνουν να νοιώθετε καλά και ήρεμα, με ή χωρίς εμβοές. Αναζητήστε τις εμβοές και θα τις βρείτε, αναζητήστε την ευχαρίστηση και τη χαλάρωση, και θα τα βρείτε αντί για τις εμβοές!
5. Είστε έτοιμοι να αλλάξετε; Μπορείτε να μπείτε σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού» πολύ εύκολα. Αλλά η επιστροφή από αυτή τη κατάσταση μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Πόσο έτοιμοι είστε να το κάνετε; Θεωρείτε ότι είναι χάσιμο χρόνου ή ότι δεν μπορεί αυτό να λειτουργήσει για εσάς; Οι περισσότεροι άνθρωποι με εμβοές έχουν προθυμία και καλές προθέσεις, αλλά βασανίζονται από σκέψεις αμφισβήτησης, όπως «πως χαλαρώνοντας μισή ή μια ώρα την ημέρα μπορεί να βοηθήσει το πρόβλημα μου;» Πρέπει να λαμβάνουν όμως σοβαρά υπόψιν ότι το σώμα μας, ο οργανισμός μας είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικός. Αναζητά πάντα την ισορροπία του. Το μόνο που χρειάζεται είναι τα απαραίτητα νευρομυϊκά ερεθίσματα. Κάντε λοιπόν μια χάρη στον εαυτό σας και πιστέψτε ότι υπάρχει η πιθανότητα να βελτιωθείτε. Δεν υπάρχει τίποτα να χάσετε, αλλά πολλά να κερδίσετε. Οπότε είστε πραγματικά προετοιμασμένοι και έτοιμοι να πάτε καλύτερα!
6. Αποφεύγετε τη γκρίνια. Πολλοί έχουν τη τάση να παραπονιούνται συνεχώς πόσο ανυπόφορες είναι οι εμβοές που έχουν. Αυτό θεωρούν ότι τους προσφέρει υποστήριξη από το περιβάλλον, εκμεταλλευόμενοι τη μιζέρια τους. Φυσικά αυτή η συμπεριφορά δεν βοηθάει!
7. Αποφεύγετε καταθλιπτικές καταστάσεις, ακόμα και στη διασκέδαση επιλέξετε ευχάριστα και διασκεδαστικά θέματα, και όχι στενάχωρα ή θέματα προβληματισμού.
8. Συναναστρέφεστε με ευχάριστους ανθρώπους, ενώ να αποφεύγετε εκείνους με αρνητική ενέργεια.
9. Αναζητήστε βοήθεια συνθέτοντας ένα δίκτυο υποστήριξης γύρω σας. Αυτή είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, καθώς οι σημαντικές αλλαγές γίνονται αργά. Εδώ περιλαμβάνεται και η αναζήτηση θεραπευτικής προσέγγισης, που να μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά τόσο σε σωματικό, όσο κα ψυχολογικό – συναισθηματικό επίπεδο. Τέτοια θεραπευτική προσέγγιση είναι η Κρανιοϊερή Θεραπεία του Dr. John Upledger. Μην ξεχνάτε ότι οι γρήγορες αλλαγές πολλές φορές φέρνουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.
10. Σωστή διατροφή, Αποφεύγετε ότι επιβαρύνει τον οργανισμό με τοξίνες. Αποφεύγετε τη ζάχαρη, τη μαγιά, ή επεξεργασμένες τροφές. Συμβουλευθείτε διατροφολόγο.
11. Σημαντική βοήθεια προσφέρει η τακτική άσκηση. Όχι μόνο γιατί αποσπά τη προσοχή από τις εμβοές, αλλά βοηθάει στη χαλάρωση και την απομάκρυνση των τοξινών από τον οργανισμό. Ιδανική άσκηση είναι εκείνη με μικρή επιβάρυνση, που είναι ευχάριστη, και συχνή. Για παράδειγμα ιδανική άσκηση είναι το κολύμπι, και το βάδισμα, περίπου 30 λεπτά ημερησίως.
12. Να έρθετε σ’ επαφή με το σώμα σας. Μάθετε να έχετε αντίληψη του σώματος σας, δηλαδή πως αισθάνεστε εσωτερικά, εδώ και τώρα (become much more grounded). Όσο περισσότερο έρθετε σ’ επαφή με τις αισθήσεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεστε τι είναι το καλύτερο για εσάς, ποια είναι τα πραγματικά σας αισθήματα για ότι σας περιβάλλει, ενώ αυξάνει η ενεργητικότητα σας.

Άσκηση για να έρθετε σ' επαφή με το σώμα σας και να χαλαρώσετε! 

Σταματήστε να σκέφτεστε και αρχίστε να αισθάνεστε! Αυτή η άσκηση θα σας επιτρέψει πραγματικά να έρθετε σ’ επαφή με το σώμα σας, και να ανακαλύψετε τις ανάγκες του. Μάθετε να αισθάνεστε πως το σώμα σας αντιμετωπίζει όλα όσα έχει βιώσει. Ανακαλύψτε αν μπορείτε να συνδεθείτε με ότι σας κάνει να αισθάνεστε εσωτερικά: καλά, άνετα, ήρεμα, με ασφάλεια, χαλαρά, κ.α. Όσο περισσότερο έρχεστε σ’ επαφή μ’ αυτά τα θετικά συναισθήματα, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζεται το στρες και τον πόνο.

• Ξαπλώστε κάπου άνετα και ζεστά. Επικεντρώστε τη προσοχή σας στα πέλματα σας και τον αστράγαλο. Προσπαθήστε να συλλάβετε οποιαδήποτε αίσθηση προέρχεται από αυτή τη περιοχή. Ενημερωθείτε για οτιδήποτε μπορείτε να αισθανθείτε, την αίσθηση από τις κάλτσες, ζεστό, κρύο, μούδιασμα, βελόνιασμα, σφίξιμό, άνεση, κ.α. Υπάρχουν περιοχές που δεν μπορείτε να τις αισθανθείτε καθαρά;
• Στη συνέχεια συσπάτε – χαλαρώστε τους μύες της περιοχής. Όσο σφίγγετε είναι ευκολότερο να αισθανθείτε ακριβώς τη θέση των άκρων ποδιών. Όταν χαλαρώνουν οι μύες μπορείτε να μείνετε σ’ επαφή με τα πόδια; Αλλάζει η αίσθηση της περιοχής; Αισθάνεστε κούραση, πόνο, σφίξιμο, κ.α.; Αν δεν αισθάνεστε τίποτα συσπάστε τους μύες ξανά. Διαφορετικά προχωρήστε σε άλλες μυϊκές ομάδες (π.χ. γαστροκνήμιους), ακολουθώντας το ίδιο πρότυπο.

Προτείνω 10 λεπτά την ήμερα να αφιερώνετε σ’ αυτή τη διαδικασία. Στην αρχή μπορεί να μη νοιώθετε πολλά πράγματα. Μην ανησυχείτε! Όσο περισσότερο εξασκήστε, τόσο περισσότερο θα χαλαρώνετε. Όσο περισσότερο χαλαρώνετε, τόσο περισσότερο θα αισθάνεστε. Όσα περισσότερα αισθάνεστε, τόσο καλύτερη αντίληψη έχετε του σώματος, και αποφεύγετε επιβλαβείς για το σώμα σας συνήθειες.

1. Επικεντρώστε τη προσοχή σας στο τι αισθάνεστε σε μια συγκεκριμένη περιοχή του σώματος.
2. Συσπάστε – χαλαρώστε τους μύες της περιοχής.
3. Αισθανθείτε την αντίδραση στην προηγούμενη κίνηση. Έχει αλλάξει κάτι;
4. Συνεχίστε τη προηγούμενη διαδικασία έως ότου να καλύψετε όλη την επιφάνεια του σώματος. Αν δεν έχετε τον απαιτούμενο χρόνο, επικεντρώστε τη προσοχή σας την μία ημέρα στο άνω τμήμα του σώματος, και την επόμενη στο κάτω τμήμα, χωρίς να ξεχνάτε το πρόσωπο και το κρανίο.

Όταν υπάρχει ένα κυρίαρχο πρόβλημα, όπως είναι οι εμβοές, επικεντρώνουμε τη προσοχή μας 100% σ’ αυτό, ενώ το υπόλοιπο σώμα έρχεται σε δεύτερο πλάνο. Αντίθετα αν επικεντρώνουμε τη προσοχή μας σε κάποιο άλλο τμήμα του σώματος μας, αποσπάται η προσοχή μας από τις εμβοές, δίνοντας τη δυνατότητα στον οργανισμό μας να απενεργοποιήσει τη κατάσταση συναγερμού, που βρίσκεται! Αυτό σημαίνει να έρθουμε σ’ επαφή με το σώμα μας. Να αισθανόμαστε, και όχι να σκεφτόμαστε. Να αντιλαμβανόμαστε, και όχι να αναλύουμε. Απλά παρατηρήστε πως είναι να είστε ο εαυτό σας…

Εάν ανακαλύψτε περιοχές τις οποίες δεν τις αισθάνεστε καθόλου, μην ανησυχήσετε. Προσδιορίσετε την έκταση που καταλαμβάνουν, από ποιο σημείο και πέρα αρχίζετε να αισθάνεστε καθαρά. Αυτά τα πρότυπα μεταβάλλονται συνεχώς. Θα αισθάνεστε τελείως διαφορετικά μια διαφορετική ημέρα, με διαφορετική διάθεση. Υπάρχει κάποιο συναισθηματικό φόντο σε περιοχές του σώματος; Κάποια συναισθήματα που να συνδέονται με αυτή τη περιοχή; Υπάρχει θλίψη πίσω από το «σφιγμένο» θώρακα, ή θυμός πίσω από την επιθυμία των ποδιών να κινηθούν; Φόβος πίσω από τον σφιγμένο και δυσκίνητο αυχένα; Όταν αρχίσετε να αναρωτιέστε, απλά επικεντρωθείτε ξανά στη περιοχή και προσπαθήστε να αντιληφθείτε τι ακριβώς αισθάνεστε. Εάν είστε «εγκεφαλικός» τύπος, χρησιμοποιήστε τη τεχνική «σύσπαση – χαλάρωση» των μυών, ώστε να δέσετε τη σκέψη σας μέσα στην αίσθηση του σώματος. Αυτή είναι θαυμάσια άσκηση για όσους έχουν πρόβλημα με τον ύπνο. Η κούραση βρίσκετε στο σώμα. Αν καταφέρετε να βγείτε από τις σκέψεις σας, και συνδεθείτε με το κουρασμένο σώμα, νοιώστε την αίσθηση της κούρασης, τότε πιο εύκολα θα αποκοιμηθείτε.

Πηγές

• https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/tinnitus/symptoms-causes/syc-20350156
• https://my.clevelandclinic.org/health/symptoms/14164-tinnitus
• https://en.wikipedia.org/wiki/Tinnitus
• https://www.health.harvard.edu/newsletter_article/tinnitus-ringing-in-the-ears-and-what-to-do-about-it