Απόκριση του σώματος στον χρόνιο πόνο και τα σχετιζόμενα συμπτώματα που μπορεί να δημιουργήσει!  Ενώ η αξιολόγηση των κινήσεων, παρέχει στον θεραπευτή λειτουργικές ενδείξεις για τον ασθενή, η συναισθηματική και νευρολογική επιβάρυνση από τον πόνο, είναι σε θέση να επηρεάσει σε βάθος την αντίληψη του για την ικανότητα του να κινείται, να προσεγγίζει το φυσιολογικό εύρος κίνησης, να υιοθετεί προστατευτικά πρότυπα κίνησης αλλά και την πεποίθηση του για την ικανότητα θεραπείας. Μια θεραπευτική προσέγγιση για να είναι αποτελεσματική, επιβάλλεται αρχικά στο επίπεδο του εγκεφάλου, να αλλάξει την αντίληψη της απειλής του κινδύνου που εκφράζεται με τον πόνο.

Η ενθάρρυνση και η υποστηρικτική στάση μας στον σύντροφο που υποφέρει από πόνο, «μαλακώνει» τον πόνο του!

Ημερολόγιο του Πόνου: Σε ασθενείς με χρόνιο πόνο, συνηθισμένη πρακτική των γιατρών και θεραπευτών είναι να τους συστήνουν την δημιουργία "ημερολόγιο πόνου", ως πρώτο βήμα για να γνωριστούν με το πρόβλημα τους. Δηλαδή κάθε φορά που εμφανίζεται πόνος θα πρέπει να καταγράφονται πληροφορίες, χρήσιμες τόσο για τον ίδιο τον ασθενή, όσο και για τον θεραπευτή που έχει την ευθύνη της θεραπευτικής προσέγγισης.

Σε περιπτώσεις χρόνιας οσφυαλγίας, δηλαδή σε πόνο της μέσης που διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες, η πλειονότητα των θεραπευτικών προσεγγίσεων επικεντρώνεται στις μορφολογικές αλλαγές της σπονδυλικής στήλης (εκφυλιστικές αλλοιώσεις, στένωση, προβολή μεσοσπονδυλίου δίσκου, κ.α), που διαπιστώνονται μέσω των διαφόρων διαγνωστικών μεθόδων. Παραβλέποντας έτσι τις μεταβολές που γίνονται στον εγκέφαλο.

"Πιάσιμο στους μύες" - Το πιάσιμο είναι μια αίσθηση, όχι απλά ένδειξη μηχανικής επιβάρυνσης! Όταν κάποιος παραπονιέται πως είναι "πιασμένος" σε μια συγκεκριμένη περιοχή του σώματος του, αυτό μπορεί να σχετίζεται με διαφορετικές καταστάσεις.

Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα νιώσουν πόνο και κάποιοι θα γνωρίσουν και τον επίμονο πόνο. Αρκετοί από τους τελευταίους αποκτούν οικονομικό, κοινωνικό και σωματικό μειονέκτημα.

Ο ρόλος του εγκεφάλου στον χρόνιο πόνο! Ο πόνος, στην πραγματικότητα, είναι ο "κίνδυνος" που αντιλαμβάνεται ο Εγκέφαλος για πιθανή βλάβη ιστού, λαμβάνοντας υπόψη προηγούμενες εμπειρίες του ατόμου.

Διαμέσου των αιώνων, η κατανόηση και η απάλειψη του πόνου απετέλεσε θέμα σοβαρού ενδιαφέροντος. Ιστορικά τεκμήρια αποκαλύπτουν ότι ο μεγάλος Έλληνας ιατρός Ιπποκράτης συμπεριέλαβε θεραπευτικές αγωγές δια των χειρών για την αντιμετώπιση του πόνου πριν από 2.300 έτη περίπου. Εξίσου συναρπαστικά είναι και τα ιερογλυφικά που ανακαλύφθηκαν στους τάφους των μεγάλων Αιγυπτίων βασιλέων που αναπαριστούν αρχαίους σωματοθεραπευτές να φροντίζουν τις πονεμένες πλάτες γεροντότερων ηγετών.

Οι ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιο πόνο βρίσκονται αντιμέτωποι με μία μοναδική διαταραχή –μία προσωπική εμπειρία που δεν μοιάζει με άλλα σωματικά προβλήματα όπως ένα σπασμένο πόδι ή κάποια λοίμωξη. Ο καθένας γνωρίζει πως ένα σπασμένο πόδι μπορεί να επιβεβαιωθεί με ακτινογραφία. Κάποια λοίμωξη ανιχνεύεται με απλές αιματολογικές εξετάσεις που μετρούν τον αριθμό των λευκών αιμοσφαιρίων. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα καθολικά αξιόπιστο τεστ για την μέτρηση των επιπέδων του πόνου, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλά συνηθισμένα μυοσκελετικά ενοχλήματα να εκτιμώνται εσφαλμένα, να αντιμετωπίζονται με ακατάλληλη θεραπευτική αγωγή ή απλά να παραβλέπονται και να ταξινομούνται ακαθόριστα ως οξύς, υποξύς, υποτροπιάζων και χρόνιος πόνος.

“Η μάθηση της επιστήμης του πόνου, μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο ή ακόμα και να μας κάνει να τον αποφύγουμε”, αναφέρουν σε άρθρο τους οι Lorimer Moseley, Professor of Clinical Neurosciences and Chair in Physiotherapy, University of South Australia, και ο Dr David Butler, Director of the Neuro Orthopedic Institute and senior lecturer at the University of South Australia.