Ακολουθεί τη νοσηλεία των πολυτραυματιών και οφείλει να έχει ρεαλιστικό στόχο την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ) επανένταξή τους, παρούσας της σωματικής δυσλειτουργίας. Η αναφορά μας στα κεφαλαιώδη προβλήματα της νοσηλείας των πολυτραυματιών (και όχι « ατόμων με ειδικές ανάγκες» , όπως επιβάλει ο συνειδητός ή, μη, κοινωνικός ρατσισμός …), δικαίως παραπέμπει τον κοινό νου στις αντίστοιχες ελλείψεις του επόμενου σταδίου : Αποκατάσταση.

Η προσωπική εμπειρία ως αποτέλεσμα του σοβαρού τραυματισμού μου τον Σεπτέμβριο του 1993 στις εγκαταστάσεις του 'STAR CHANNEL', λειτουργεί καταλυτικά. Μεταξύ άλλων, με υποχρεώνει (αποτελεί τον ορισμό της ηθικής υποχρέωσης, απέναντι στους έλληνες παθόντες , όσους συνάντησα από τότε σε νοσοκομεία ή κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού…) να τονίζω σε κάθε ευκαιρία, τα θεμελιώδη όσο και τα επιμέρους προβλήματα , από την στιγμή της εκδήλωσης του σωματικού προβλήματος - συνήθως λόγω κάκωσης του νωτιαίου μυελού - ως και την διάρκεια της επανένταξης τους στη νεοελληνική κοινωνία.

Με την ευκαιρία της έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, πέρα από το αγωνιστικό ενδιαφέρον καλό θα ήταν να προβληματιστούμε για την ποιότητα της ζωής που προσφέρουμε ως κοινωνία προς τους συνανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Το άρθρο του Σπύρου Τσάμη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Sportime" (12/09/2004) αποτυπώνει με τον πιο καθαρό τρόπο την "κοινωνική ευαιασθησία" που μας διακρίνει ως Έλληνες.

Συνάδελφοι (αλλά και όσοι έχετε άποψη και κυρίως δυνατότητα λήψης αποφάσεων στο συγκεκριμένο εγχώριο πρόβλημα...), στην Φραγκφούρτη φορείς πολυταυματιών κυρίως από χώρες που θα εκπροσωπηθούν στο Παγκόσμιο κύπελλο όσο και ιδιώτες (κυρίως παραπληγικοί) οργάνωσαν συνάντηση με αυτοσκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειριών από τις -κατά χώρα- συνθήκες στους τομείς νοσηλεία, αποκατάσταση, κοινωνική επανένταξη των πολυτραυματιών!

Η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος, αλλά εμείς οι γιατροί μάλλον την αποφεύγουμε.  Συνήθως η ενασχόληση μας με αυτήν εξαντλείται σε μία στείρα Δυτικοκεντρική αναφορά μερικών ονομάτων. Είναι γεγονός ότι ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, ο Ασκληπιός είναι αυτοί που διαμόρφωσαν στην ήπειρο μας την ιατρική σκέψη. Μία ιατρική σκέψη που στηρίζεται αποκλειστικά στον μεγαλοφυή διαλογισμό και στην οξυδερκή παρατήρηση.

Η μηχανιστική σκέψη και οι ερευνητικές δυνατότητες της εποχής εκείνης δεν επέτρεπαν να γίνει κατανοητή η πολυπλοκότητα του οργανισμού, που μέσα στις νομοτέλειες της φύσης είχε άπειρες και άγνωστες δυνατότητες εξατομίκευσης και διαφοροποίησης, που τον έκαναν ικανό να διαφεύγει από τον απλοϊκό μονόδρομο αιτίας - αποτελέσματος.

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της ανάλυσης θα αναφερθώ στις αμαρτωλές πρακτικές των φαρμακευτικών εταιρειών, πρακτικές που έχουν σαν στόχο υγιείς ισολογισμούς, αλλά μόνον σαν υποπροϊόν την υγεία. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός που αφορά την διερεύνηση της αγοράς και την διαφήμιση ξεπερνά κατά πολύ τους προϋπολογισμούς της επιστημονικής έρευνας.

Η ακτινοβολία από τις διαγνωστικές απεικονίσεις αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή μόλυνσης στις Δυτικές Χώρες, αλλά οι ιατροί και οι ασθενείς αγνοούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο British Medical Journal (6 Μαρτίου).

 «Η επί ενδείξεων βασιζόμενη ιατρική πρακτική θα πρέπει να ενσωματώνει τις ενδείξεις από τις έρευνες ως προς την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων (τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά- ενίοτε καλούμενη εμπειρική ένδειξη) με τις πληροφορίες σχετικά με τις ανάγκες και τους στόχους του πελάτη, καθώς και με την κλινική εμπειρία του θεραπευτή.»

Στα περισσότερα νοσοκομεία των αναπτυγμένων χωρών, η Φυσικοθεραπεία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της θεραπευτικής αντιμετώπισης των ασθενών που νοσηλεύονται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ο ακριβής ρόλος που καλείται να παίξει η φυσικοθεραπεία προς όφελος των ασθενών της Μ.Ε.Θ. ποικίλει σημαντικά από μονάδα σε μονάδα.