Οι μυσκελετικές παθήσεις (ΜΣΠ), οι οποίες επηρεάζουν το κινητικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των μυών, των οστών, των αρθρώσεων, των τενόντων και των συνδέσμων, έχουν αυξανόμενο αντίκτυπο παγκοσμίως. Ο αντίκτυπος αυτός είναι μετρήσιμος με βάση τα έτη της ζωής (DALYs) και τα έτη της ζωής που χάθηκαν (YLLs) λόγω πρόωρου θανάτου.

Οι πιο γνωστές οδηγίες για την αντιμετώπιση των τραυματισμών στα μαλακά μόρια περιλαμβάνουν τις αρχές Rest, Ice, Compression, Elevation –(R.I.C.E.) και Protection, Optimal Loading, Ice, Compression, Elevation – (P.O.L.I.C.E.), αλλά στη πραγματικότητα υπάρχει μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στη διαχείριση και αποκατάσταση τραυματισμένων μαλακών ιστών.

Πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι οι αναρριχητές βράχου εμφανίζουν υψηλό ποσοστό αρθρίτιδας στον ώμο.

Σε ασθενείς με πρωτοπαθή παγωμένο ώμο, συνηθισμένες επιλογές αποκατάστασης είναι η κινητοποίηση υπό αναισθησία και η αρθροσκοπική απελευθέρωση της κάψας, παρόλο που είναι δαπανηρές επεμβατικές θεραπείες και η αποτελεσματικότητά τους παραμένει αβέβαιη.

Το σύνδρομο πρόσκρουσης είναι από τις συνηθισμένες αιτίες πόνου στην περιοχή τού ώμου. 

Στόχος της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπείας σε τενοντοπάθεια του αγκώνα (tennis elbow), μετά από διάστημα 52 εβδομάδων, σε σύγκριση με την έγχυση κορτικοστεροειδών ή της τακτικής 'περιμένουμε και βλέπουμε'. 

Η ρήξη στο Πέταλο των Στροφέων μυών του ώμου είναι μια από τις κύριες αιτίες πόνου και αναπηρίας στο ώμο. Η ρήξη μπορεί να προκληθεί από εκφυλιστικές αλλαγές, επαναλαμβανόμενα μικρό-τραύματα, σοβαρούς τραυματισμούς καθώς και από δευτερογενή δυσλειτουργία. Ο μυς που επηρεάζεται περισσότερο είναι ο υπερακάνθιος.

Σε ασθενείς με σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα, μακροπρόθεσμα, η συντηρητική θεραπεία, που περιλαμβάνει χειρισμούς αποσυμπίεσης του μέσου νεύρου, έχει την ίδια αποτελεσματικότητα με την χειρουργική επέμβαση.