Ο επαναλαμβανόμενος πόνος στην μέση προκαλεί σημαντικό κοινωνικο-οικονομικό αντίκτυπο. Παρά τις επενδύσεις και τις αυξημένες δαπάνες παγκοσμίως για την υγεία, παρατηρείται ότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αυξάνεται σταθερά η επιβάρυνση σε συναισθηματικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο που επιφέρει η ανικανότητα την οποία προκαλεί ο πόνος στην μέση.
Η έρευνα υποστηρίζει ότι ο κακός ύπνος, η μειωμένη σωματική δραστηριότητα και το αυξημένο στρες είναι πιο καθοριστικοί παράγοντες στην εμφάνιση του πόνου στη σπονδυλική στήλη.
Ο επιγονατιδομηριαίος πόνος είναι συχνός και αποτελεί το 25% των επώδυνων καταστάσεων στο γόνατο. Συχνή αιτία του πόνου είναι η αυξημένη πίεση μεταξύ της επιγονατίδας και του μηριαίου οστού.
Υπάρχει τεράστιος αριθμός πιθανών αιτιών στην πρόκληση οσφυαλγίας. Τελευταία αυξάνονται οι ενδείξεις που υποστηρίζουν την πιθανότητα η οσφυαλγία να είναι το αποτέλεσμα μειωμένης στροφικής κίνησης στα ισχία. Αρκετές μελέτες αναφέρουν ότι η οσφυαλγία μπορεί να συνδέεται με πόνο στα ισχία, δευτερευόντως με μειωμένο εύρος κίνησης στις αρθρώσεις των ισχίων.
Με τον όρο λοιπόν Επικονδυλίτιδα ή Αγκώνα των τενιστών (tennis elbow), χαρακτηρίζουμε τον πόνο που γίνεται αντιληπτός στην έξω πλάγια περιοχή του αγκώνα και μπορεί να ακτινοβολεί προς τα κάτω κατά μήκος του αντιβραχίου μέχρι τα δάκτυλα ή προς τα επάνω στον βραχίονα από την έξω πλευρά.
Επισκόπηση που έγινε από την ομάδα Cochrane Collaboration Bank Review Group, ανέλυσε όλες τις τυχαίες μελέτες μέχρι τον Μάρτιο του 2003, παράγοντας μια νέα υπόθεση, τοποθετώντας για την ακρίβεια την συμβουλή – παρότρυνση για ακινητοποίηση στο κρεβάτι, σε αντιδιαστολή με την συμβουλή – παρότρυνση στον ασθενή με πόνο στη μέση να παραμείνει ενεργός. Τα αποτελέσματα για άλλη μια φόρα έδειξαν ότι η ακινητοποίηση στο κρεβάτι δεν είναι προς όφελος των ασθενών με πόνο στη μέση.
Ο Scott F. Nadler του University of Medicine and Dentistry of New Jersey in Newark, ήταν επικεφαλής μιας μελέτης του American College of Sports Medicine journal, Medicine and Science in Sports and Exercise. Η μελέτη αξιολογούσε την αξία των κλασσικών ασκήσεων, ενίσχυσης κυρίως των κοιλιακών μυών, των ραχιαίων και των γλουτιαίων, σε σχέση με την συχνότητα εμφάνισης πόνου στην μέση.
Οι μη φυσιολογικές αλλαγές στην θέση του κεφαλιού επηρεάζουν την μυϊκή δραστηριότητα, την ιδιοδεκτικότητα, τον τρόπο της αναπνοής και τον πόνο στον αυχένα.
Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να είναι σύμμαχοι των ασθενών στην αντιμετώπιση των χρόνιων νοσημάτων.
Θυλακίτιδα του Μείζονος Τροχαντήρος ή Τροχαντηρίτιδα είναι η φλεγμονή του θυλάκου που βρίσκεται στο μείζονα τροχαντήρα του μηριαίου οστού. Ο θύλακας είναι ένα μικρός σάκος γεμάτος υγρό, ο οποίος αναπτύσσεται μεταξύ των δομών σε περιοχές του σώματος όπου υπάρχει υπερβολική κίνηση και τριβή μεταξύ των συναφών κατασκευών.
Πόνος στην περιοχή του Μείζονος Τροχαντήρα, δηλαδή στην εξωτερική επιφάνεια του ισχίου, συνήθως αποδίδεται σε Θυλακίτιδα. Πόσο ακριβές όμως είναι αυτό;
Έχει παρατηρηθεί, ότι η θωρακικό- οσφυϊκή ένωση (Θ12-Ο1 επίπεδο) είναι σχεδόν πάντα δύσκαμπτη στους ασθενείς με πόνο χαμηλά στη μέση. Για πολλούς θεωρείτε μια αντιστάθμιση, κάτι που πρέπει να σημειωθεί και ίσως να αντιμετωπισθεί, αλλά όχι ο βασικός περιορισμός, δεν αποτελεί δηλαδή τη πηγή του οσφυϊκού και πυελικού πόνου. Εκ των υστέρων αυτή η αντίληψη κρίνεται ως λάθος. Η δυσλειτουργία σε αυτή την ένωση είναι κρίσιμη και μπορεί να είναι η άμεση πηγή για την χαμηλή οσφυαλγία.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Bodywork and Movement Therapies. Στο άρθρο αυτό περιγράφονται συνηθισμένα πατέντα μυοπεριτονιακής ασυμμετρίας, που αφορούν τρείς περιπτώσεις ενηλίκων με ιδιοπαθή σκολίωση, με σημαντικά σκολιωτικά κυρτώματα, που δεν είχαν ωστόσο αντιμετωπισθεί χειρουργικά, ενώ εμφάνιζαν χρόνιο πόνο.
Οι ιερολαγόνιες αρθρώσεις και ο απιοειδής μυς συχνά εμπλέκονται σε μια συμβιωτική σχέση. Η ανισορροπία του απιοειδή μυ, όσο αφορά τη σχέση μήκους / δύναμης, επηρεάζει έντονα την κίνηση του ιερού μεταξύ των δύο λαγονίων οστών και κλινικά γνωρίζουμε ότι και οι δύο μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα παρόμοια με την ισχιαλγία, μια κατάσταση που επηρεάζει σχεδόν το 40% των ενηλίκων σε κάποιο σημείο της ζωής τους.
Έρευνα: "Επίδραση της Ισχαιμικής Πίεσης επί των Μυοπεριτοναίκών Σημείων Πυροδότησης Πόνου (ΜΣΠΠ) στους μύες της περιοχής του Αυχένα και του Ώμου, σε υπαλλήλους γραφείου"
Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος βρίσκεται μεταξύ των σπονδύλων και ο ρόλος του είναι να τους συνδέει αλλά και να απορροφά και να διαχέει ομαλά τις πιέσεις που δέχεται η σπονδυλική στήλη. Με την πάροδο του χρόνου υπόκεινται σε εκφύλυση και γίνεται ευάλωτος σε τραυματισμό και ρωγμές.
Το μη κερδοσκοπικό ερευνητικό ινστιτούτο για την επαγγελματική υγεία και ασφάλεια, Institute for Work & Health, συνεργαζόμενο με το Canadian Memorial Chiropractic College, το Ontario Chiropractic Association και μελών της εκτελεστικής επιτροπής της Bone and Joint decade 2000-2010 Task Force on Neck Pain and its Associated Disorders, έχουν συγκροτήσει ‘The Neck Pain Evidence Summary’.
Ο πατέρας της Οστεοπαθητικής Dr A. T. Still, διατύπωσε την άποψη στις αρχές του 20ου αιώνα ότι το σώμα αποτελεί ένα αυτορυθμιζόμενο, αυτοδιορθούμενο σύστημα. Πίστευε, επίσης, ότι το σώμα λειτουργεί ως μία μονάδα και πως η δομή του σώματος είναι στενά συνδεδεμένη με την λειτουργία του. Εάν το σύστημα βρίσκεται δομικά σε ανισορροπία, θα προσπαθεί συνεχώς από τη φύση του να αναζητά την ομοιοστασία.
Στον μυοσκελετικό πόνο, από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ένας θεραπευτής, είναι να ενισχύσει τη δυνατότητα του ασθενή του να επιστρέψει, ελεύθερος πόνου, στις καθημερινές του δραστηριότητες. Δηλαδή να επιτύχει μακροχρόνια αποτελέσματα. Όταν ο ασθενής αναζητήσει βοήθεια από τον θεραπευτή, τις περισσότερες φορές το κάνει εξαιτίας του πόνου. Ο πόνος όμως είναι το σύμπτωμα μιας υποκείμενης αιτιολογίας. Αν ο θεραπευτής σπαταλήσει την ενέργεια του στην αντιμετώπιση του συμπτώματος και όχι στην υποκείμενη αιτιολογία, τότε, είτε θα έχει έναν ασθενή που θα εξαρτάται από αυτόν για τον έλεγχο του πόνου, είτε θα αναζητήσει αλλού βοήθεια με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Σε ασθενή με πόνο μυοσκελετικής προέλευσης (αυχενικό σύνδρομο, χαμηλή οσφυαλγία, ισχιαλγία, τενοντοπάθεια κ.α.), το δίλλημα που καλούμαστε να απαντήσουμε, σχετικά με τον σχεδιασμό του κατάλληλου ατομικού προγράμματος αποκατάστασης είναι: τι προηγείται η λειτουργικότητα ή η σταθερότητα;