Ο πόνος είναι ο κίνδυνος που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος. Όταν το θεραπευτικό πρόγραμμα προκαλεί πόνο, το σώμα μας προσπαθεί να μας προειδοποιήσει και να μας πει: "σταμάτα κινδυνεύω από νέο τραυματισμό".
Η προσωπική εμπειρία ως αποτέλεσμα του σοβαρού τραυματισμού μου τον Σεπτέμβριο του 1993 στις εγκαταστάσεις του 'STAR CHANNEL', λειτουργεί καταλυτικά. Μεταξύ άλλων, με υποχρεώνει (αποτελεί τον ορισμό της ηθικής υποχρέωσης, απέναντι στους έλληνες παθόντες , όσους συνάντησα από τότε σε νοσοκομεία ή κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού…) να τονίζω σε κάθε ευκαιρία, τα θεμελιώδη όσο και τα επιμέρους προβλήματα , από την στιγμή της εκδήλωσης του σωματικού προβλήματος - συνήθως λόγω κάκωσης του νωτιαίου μυελού - ως και την διάρκεια της επανένταξης τους στη νεοελληνική κοινωνία.
Ακολουθεί τη νοσηλεία των πολυτραυματιών και οφείλει να έχει ρεαλιστικό στόχο την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ) επανένταξή τους, παρούσας της σωματικής δυσλειτουργίας. Η αναφορά μας στα κεφαλαιώδη προβλήματα της νοσηλείας των πολυτραυματιών (και όχι « ατόμων με ειδικές ανάγκες» , όπως επιβάλει ο συνειδητός ή, μη, κοινωνικός ρατσισμός …), δικαίως παραπέμπει τον κοινό νου στις αντίστοιχες ελλείψεις του επόμενου σταδίου : Αποκατάσταση.
Το μοντέλο δυσλειτουργίας που προσδιορίζει τις αλλαγές της δομής ως κυρίαρχη αιτία τού πόνου, στηριζόμενο στο Βιοϊατρικό/Βιομηχανικό μοντέλο, αμφισβητείται λόγω της συχνής αναντιστοιχίας μεταξύ των δομικών αλλαγών και του πόνου.
Ο Scott F. Nadler του University of Medicine and Dentistry of New Jersey in Newark, ήταν επικεφαλής μιας μελέτης του American College of Sports Medicine journal, Medicine and Science in Sports and Exercise. Η μελέτη αξιολογούσε την αξία των κλασσικών ασκήσεων, ενίσχυσης κυρίως των κοιλιακών μυών, των ραχιαίων και των γλουτιαίων, σε σχέση με την συχνότητα εμφάνισης πόνου στην μέση.
Οι περισσότεροι ασθενείς ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στην συντηρητική αντιμετώπιση της ισχυαλγίας. Περίπου το 95% των ασθενών βελτιώνονται χωρίς χειρουργική αντιμετώπιση, πάντα όμως με την καθοδήγηση του ειδικού θεραπευτή.
Η μελέτη της “οσφυαλγίας των αστροναυτών” είναι ικανή να προσφέρει κατευθυντήριες οδηγίες για την θεραπεία της οσφυαλγίας στη Γη!
Ένα από τα πιο συχνά μυοσκελετικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος.
Ο πόνος στον ώμο αποτελεί περίπου το 16% όλων των μύο-σκελετικών προβλημάτων, και είναι δεύτερος μετά από τον πόνο στην μέση. Πέρα από το γεγονός ότι η άρθρωση του ώμου πρέπει να είναι λειτουργική, πρέπει να προσφέρει την απαραίτητη σταθερότητα για την λειτουργικότητα ολοκλήρου του χεριού. Αυτός ο ρόλος την κάνει επιρρεπή σε τραυματισμούς.
Με τον όρο 'Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα' περιγράφουμε την εμπλοκή του Μέσου νεύρου του χεριού, στην πορεία του μέσα από το καρπιαίο σωλήνα. Το σύνδρομο εμφανίζεται μόνο σε ενήλικες, ηλικίας από 30 έως 60 χρονών, η συχνότητα του στις γυναίκες είναι τρεις έως πέντε φορές περισσότερη από ότι στους άνδρες, πιθανόν λόγω πιο στενής κατασκευής του καρπιαίου συνδέσμου στις γυναίκες. Στο 50% των περιπτώσεων αφορά και τα δύο χέρια.