Ο τένοντας είναι μία ινώδης χορδή που ενώνει τους μύες με τα οστά. Σε αρκετές περιπτώσεις περιβάλλεται από ένα “σακούλι” το έλυτρο. Είναι ο καθοριστικός παράγοντας που επιτρέπει την κίνηση των οστών σαν αποτέλεσμα της μυϊκής σύσπασης. Το γεγονός αυτό τον καθιστά ευάλωτο σε τραυματισμούς, φθορές ακόμα και ρήξη μερική ή ολική.

Με τον όρο «σύνδρομο πρόσκρουσης στον ώμο» περιγραφεται ο ερεθισμός και η φλεγμονή των τενόντων του στροφικού πετάλου καθώς διέρχονται από τον υποακρωμιακό χώρο, με αποτέλεσμα πόνο, αδυναμία και μειωμένο εύρος κίνησης στην περιοχή του ώμου.

Ναι θα απαντήσουν οι περισσότεροι από εκείνους που υποφέρουν από αρθρίτιδα. Ακόμη και ο Ιπποκράτης το 400 πχ είχε παρατηρήσει ότι πολλές παθήσεις σχετίζονταν με τις αλλαγές της εποχής.

Στόχος της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπείας σε τενοντοπάθεια του αγκώνα (tennis elbow), μετά από διάστημα 52 εβδομάδων, σε σύγκριση με την έγχυση κορτικοστεροειδών ή της τακτικής 'περιμένουμε και βλέπουμε'. 

 Οι μυσκελετικές παθήσεις (ΜΣΠ), οι οποίες επηρεάζουν το κινητικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των μυών, των οστών, των αρθρώσεων, των τενόντων και των συνδέσμων, έχουν αυξανόμενο αντίκτυπο παγκοσμίως. Ο αντίκτυπος αυτός είναι μετρήσιμος με βάση τα έτη της ζωής (DALYs) και τα έτη της ζωής που χάθηκαν (YLLs) λόγω πρόωρου θανάτου.

Η ρήξη στο Πέταλο των Στροφέων μυών του ώμου είναι μια από τις κύριες αιτίες πόνου και αναπηρίας στο ώμο. Η ρήξη μπορεί να προκληθεί από εκφυλιστικές αλλαγές, επαναλαμβανόμενα μικρό-τραύματα, σοβαρούς τραυματισμούς καθώς και από δευτερογενή δυσλειτουργία. Ο μυς που επηρεάζεται περισσότερο είναι ο υπερακάνθιος.

Οι πιο γνωστές οδηγίες για την αντιμετώπιση των τραυματισμών στα μαλακά μόρια περιλαμβάνουν τις αρχές Rest, Ice, Compression, Elevation –(R.I.C.E.) και Protection, Optimal Loading, Ice, Compression, Elevation – (P.O.L.I.C.E.), αλλά στη πραγματικότητα υπάρχει μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στη διαχείριση και αποκατάσταση τραυματισμένων μαλακών ιστών.

Στην βιβλιογραφία δεν υπάρχουν μελέτες με παρακολούθηση περισσότερο του ενός έτους για τις επιπτώσεις της χειροθεραπείας (Manual Therapy) σε Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα. Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα της χειροθεραπείας έναντι της χειρουργικής αντιμετώπισης σε παρακολούθηση τεσσάρων ετών μετά την θεραπευτική παρέμβαση.

Σε ασθενείς με πρωτοπαθή παγωμένο ώμο συνηθισμένες επιλογές αποκατάστασης, παρόλο που είναι δαπανηρές επεμβατικές θεραπείες και η αποτελεσματικότητά τους παραμένει αβέβαιη, είναι η κινητοποίηση υπό αναισθησία και η αρθροσκοπική απελευθέρωση της κάψας.

Ο θεραπευτής που εργάζεται στην αποκατάσταση ενός δύσκαμπτου και επώδυνου ώμου, γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να κερδίσει εύρος κίνησης. Ανεξάρτητα της αιτίας, δηλαδή αν πρόκειται για μετεγχειρητικό ώμο, σύνδρομο πρόσκρουσης ή παγωμένο ώμο - συμφυτική θυλακίτις του ώμου (Adhesive Capsulitis)-, ο δυναμικός ή ο βιαστικός χειρισμός, είναι σε θέση να προκαλέσει επιδείνωση των συμπτωμάτων. Οπότε η πρόκληση για τον θεραπευτή είναι να γνωρίζει πότε μπορεί να χειριστεί δυναμικά τον επώδυνο και δύσκαμπτο ώμο.