Ο τένοντας είναι μία ινώδης χορδή που ενώνει τους μύες με τα οστά. Σε αρκετές περιπτώσεις περιβάλλεται από ένα “σακούλι” το έλυτρο. Είναι ο καθοριστικός παράγοντας που επιτρέπει την κίνηση των οστών σαν αποτέλεσμα της μυϊκής σύσπασης. Το γεγονός αυτό τον καθιστά ευάλωτο σε τραυματισμούς, φθορές ακόμα και ρήξη μερική ή ολική.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΕΝΟΝΤΩΝ - ΤΕΝΟΝΤΟΠΑΘΕΙΑ

Ο τένοντας είναι μία ινώδης χορδή που ενώνει τους μύες με τα οστά. Σε αρκετές περιπτώσεις περιβάλλεται από ένα "σακούλι" το έλυτρο. Είναι ο καθοριστικός παράγοντας που επιτρέπει την κίνηση των οστών σαν αποτέλεσμα της μυϊκής σύσπασης. Το γεγονός αυτό τον καθιστά ευάλωτο σε τραυματισμούς, φθορές ακόμα και ρήξη μερική ή ολική.

Ο όρος Τενοντίτιδα δηλώνει την ύπαρξη φλεγμονής. Αυτό γιατί υπήρχε η άποψη ότι το πρόβλημα ξεκινούσε από μερική ρήξη ινών του τένοντα, που οδηγούσε σε φλεγμονώδη αντίδραση. Νεώτερες απόψεις οι οποίες στηρίζονται σε μελέτες της κυτταρικής διαδικασίας σε χρόνια παθολογία του τένοντα έδειξαν διαφορετικά. Έδειξαν απουσία φλεγμονωδών κυττάρων και απουσία ρήξης ιστών. Αντίθετα πιστεύουν ότι το πρόβλημα ξεκινά από εκφυλισμό του κολλαγόνου ιστού μέσα στο τένοντα. Για τον λόγο αυτό ονομάζουν αυτή τη παθολογία τενοντοπάθεια.Υπάρχουν κάποιοι ερευνητές που πιστεύουν ότι η τενοντοπάθεια προκαλείται από την κακή αντιμετώπιση της φλεγμονής στον τένοντα, κατά την οξείας φάσης.

Τις περισσότερες φορές προκαλείται από υπερβολική επιβάρυνση της περιοχής, συνήθως μετά από επαναλαμβανόμενη έντονη δραστηριότητα. Με τα χρόνια οι τένοντες χάνουν την ελαστικότητα τους προσθέτοντας ένα ακόμα επιβαρυντικό παράγοντα. Σπάνια μπορεί να οφείλεται στην ύπαρξη κάποιάς σοβαρής νόσου όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Ποίες αρθρώσεις προσβάλλονται περισσότερο;

Συνήθως προσβάλλονται περιοχές που έχουν έντονη και συνεχή χρήση όπως είναι ο ώμος, ο καρπός, η φτέρνα, ο αγκώνας το γόνατο, η ποδοκνημική, κ.α..

Τα βασικά συμπτώματα είναι:

· Πόνος στην άρθρωση κατά την διάρκεια της κίνησης, αλλά μερικές φορές ακόμα και με την απλή επαφή.
· Επιδείνωση του πόνου κατά την διάρκεια της νύκτας.
· Περιορισμός της κίνησης.
· Οίδημα στην οξεία φάση.
· Πάχυνση και σκλήρυνση του ελύτρου με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η ολίσθηση του τένοντα και κατά συνέπεια να εμποδίζεται η κίνηση αλλά και να προκαλείται ένας χαρακτηριστικός ήχος.
· Μυϊκή αδυναμία που μπορεί να συνοδεύεται από μυϊκό σπασμό.

Διάγνωση

Σημαντικό ρόλο στην διάγνωση έχει η λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού του ασθενή. Στην συνέχεια σημαντικές πληροφορίες θα πάρουμε από την κλινική αξιολόγηση. Με τη κλινική αξιολόγηση προσπαθούμε να αναπαράγουμε τα συμπτώματα, είτε ζητώντας από τον ασθενή μας να εκτελέσει ασκήσεις με αντίσταση, είτε απλά με παθητική διάταση της περιοχής.
Οι ακτινογραφίες της περιοχής είναι αρνητικές, εκτός αν υπάρχουν οστικές δυσμορφίες
Η Μαγνητική Τομογραφία θα μας δείξει αν υπάρχει ρήξη στον τένοντα ή τραυματισμός μυών.
Το διαγνωστικό υπέρηχο μας δείχνει την ύπαρξη λέπτυνση, οιδήματος ή ρήξης στα μαλακά μόρια.

Πρώτες βοήθειες

1. Διακοπή των δραστηριοτήτων και ξεκούραση της περιοχής.
2. Εφαρμογή πάγου με σκοπό τη μείωση του πόνου ή του οιδήματος αν υπάρχει. Η εφαρμογή του πάγου δεν πρέπει να ξεπερνά τα 10 λεπτά δύο ή τρεις φορές την ημέρα.
3. Επίδεση του μέλους, ώστε να ελαττωθεί η μηχανική επιβάρυνση ή χρήση ανάλογου της πάσχουσας περιοχής κηδεμόνα περιορισμού της κίνησης, που προοδευτικά θα αφαιρείται ανάλογα με την μείωση των συμπτωμάτων

Θεραπεία

Η θεραπεία είναι συντηρητική και περιλαμβάνει:

1) Φαρμακευτική αγωγή με τη χρήση κυρίως παυσίπονων φαρμάκων.
2) Εφαρμογή πάγου 2 ή 3 φορές την ημέρα για 5 έως 10 λεπτά.
3) Laser χαμηλής ισχύος

4) Kinesiotape ( ταινία υποστήριξης της κίνησης ), μία εξαιρετικά ελαστική αυτοκόλλητη ταινία που υποστηρίζει τους μύες χωρίς να τους περιορίζει, καθώς σηκώνοντας το δέρμα μακριά από την περιτονία ενισχύει την ροή του αίματος επιταχύνοντας την διαδικασία της αναζωογόνησης του κολλαγόνου ή τη διαδικασία της επούλωσης, ακόμα και κατά την διάρκεια έντονης δραστηριότητας.

5) Μυοπεριτονιακή Απλελευθέρωση - Myofascial release.
6) Τεχνικές ήπιων χειρισμών -  Manual Therapy για διατήρηση ή βελτίωση της λειτουργικότητας της περιοχής.
7) Διατατικές ασκήσεις και ασκήσεις ισχυροποίησης, ώστε να ενισχυθεί ο μυϊκός τόνος και να αυξηθεί η αντοχή κατά την διάρκεια των δραστηριοτήτων. Το πρόγραμμα δεν αφορά μόνο τον πάσχοντα μυ αλλά συνολικά τη πάσχουσα περιοχή.

8) Χρήση ορθωτικών αν αυτό κριθεί απαραίτητο.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση;

Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και συνήθως αφορούν παραμελημένες περιπτώσεις:

· Όπου λόγω χρόνιας επιβάρυνσης έχει προκληθεί πάχυνση του ελύτρου, εμποδίζεται η ολίσθηση του τένοντα άρα πρέπει να απελευθερωθεί η περιοχή.
· Έχει ασβεστοποιηθεί μέρος του τένοντα που πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά.
· Ολική ρήξη του τένοντα.

Πρόληψη

Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της τενοντοπάθειας είναι η πρόληψη.

Περιλαμβάνει:

· Προετοιμασία της περιοχής με διατάσεις.
· Καλό μυϊκό σύστημα.
· Σωστή στάση και θέση του σώματος.
· Στις δραστηριότητες να συμμετέχουν περισσότερες της μίας αρθρώσεις.
· Εναλλαγές δραστηριοτήτων.
· Συχνά διαλείμματα.
· Βελτίωση της τεχνικής σε αθλητές.
· Σε περίπτωση πόνου σταματάμε και ξεκουράζουμε την επώδυνη περιοχή.
. Το κάπνισμα μειώνει την παραγωγή κολλαγόνου με αποτέλεσμα αργή αποκατάσταση αλλά και ευκολία στην εμφάνιση προβλημάτων στους τένοντες.