ΙΣΧΑΙΜΙΚΗ ΒΛΑΒΗ ΝΕΥΡΟΥ

Σε διαταραχές όπως για παράδειγμα η Κήλη του Μεσοσπονδυλίου Δίσκου, το Σύνδρομο του Απιοειδή μυ, ή το σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου, ο νευρικός ιστός είναι σε ιδιαίτερο κίνδυνο για ισχαιμική βλάβη. Συμπίεση ή παγίδευση νεύρου με την ενδεχόμενη απώλεια της παροχής αίματος, οδηγεί σε χαρακτηριστικές αλλαγές στο ίδιο το νεύρο. Το χρονικό διάστημα που ένας ιστός μπορεί να επιβιώσει με στέρηση οξυγόνου ποικίλλει, αλλά τελικά όλοι οι ισχαιμικοί ιστοί νεκρώνονται.

sciatic

Η αποκατάσταση της παροχής οξυγόνου θα ελαχιστοποιήσει τη ζημιά, αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Το χρονοδιάγραμμα ξεκινά γενικά με υπο-περινεύριο οίδημα, που ακολουθείται από πάχυνση του περινεύριου, πάχυνση του επινεύριου και του ενδονεύριου, λέπτυνση της περιφερικής μυελίνης και τελικά καθώς το νεύρο καταρρέει έρχεται η αξονική εκφύλιση.

Η σπουδαιότητα των αγγείων στα νεύρα έχει διαπιστωθεί από τον 17ο αιώνα. Το 1942 ο W.E. Adams περιέγραψε την τοπογραφία των ενδονεύριων αγγείων. Ο J.T. Roberts και οι συνεργάτες του (1950) μελέτησαν τα ενδονεύρια αγγεία σε βάτραχο, σε κουνέλι και σε μικρά θηλαστικά. Η αγγειακή παροχή στα περιφερικά νεύρα προέρχεται από τις παρακείμενες μεγάλες αρτηρίες και φλέβες, καθώς και από μικρότερα παρακείμενα μυϊκά και περιοστικά αγγεία (A. Shores 1990).

Η κυκλοφορία του αίματος στα περιφερικά νεύρα διακρίνεται σε εξωτερική και σε εσωτερική. Εξωτερική είναι εκείνη στην οποία το αίμα φέρεται διαμέσου των τριχοειδών αγγείων του επινευρίου, ενώ ως εσωτερική εκείνη στην οποία το αίμα φέρεται διαμέσου των τριχοειδών και άλλων μικροαγγείων του ενδονευρίου.