13 Ιουλίου 2008

Κατηγορία

Κάτω άκρα

# Topics

μυοσκελετικός πόνος, αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων, μυοσκελετικό σύστημα, μυοσκελετικές παθήσεις, πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος , ρήξη στον πρόσθιο χιαστό σύνδεσμο

Social sharing

ΡΗΞΗ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΧΙΑΣΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος (ΠΧΣ) βρίσκεται μέσα στην άρθρωση του γόνατος, συνδέοντας το μηριαίο οστό με το οστό της κνήμης. Πρόκειται για ισχυρότατο σύνδεσμο, που παίζει σημαντικό ρόλο στη σταθερότητα της άρθρωσης, ενώ συνεισφέρει και στη λειτουργικότητα της. Απότομη επιβράδυνση της κίνησης σε συνδυασμό με αλλαγή στη κατεύθυνση κατά τη διάρκεια τρεξίματος ή άλματος ή βίαιη υπερέκταση της άρθρωσης, μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό ή ρήξη στον πρόσθιο χιαστό σύνδεσμο.

Οι σκιέρ και γενικά όσοι ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς σ’ αυτόν τον τραυματισμό, κυρίως κατά την προσγείωση μετά από άλμα, μετά από ισχυρό κτύπημα είτε στη πρόσθια επιφάνεια, είτε στο πλάι, ή σε πτώση με στροφή του κορμού. Μπορεί να συμβεί σε αρχάριο σκιέρ, αν κατά την πτώση οι δέστρες δεν απελευθερωθούν. Κατά τη διάρκεια του τραυματισμού ακούγεται ένας χαρακτηριστικός ήχος παράλληλα με οξύ πόνο. Το γόνατο πρήζεται μέσα στις πρώτες 6 ώρες, προκαλείται αστάθεια στην άρθρωση με πόνο στην εσωτερική επιφάνεια και αδυναμία στήριξης του βάρους του σώματος.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η κάκωση μπορεί να είναι ολική ρήξη του συνδέσμου ή μερική. Αμέσως μετά από τον τραυματισμό είναι δύσκολο να γίνει ακριβής εκτίμηση της βλάβης, λόγω του πόνου και του οιδήματος. Σε δεύτερο χρόνο μπορεί να εκτιμηθεί με ειδικές δοκιμασίες όπως:

 Lachman Test: Εκτιμάται αν υπάρχει μη φυσιολογική κίνηση της κνήμης προς τα εμπρός. Η υπερβολική κίνηση προς τα εμπρός σημαίνει ρήξη του συνδέσμου.
 Pivot Shift Maneuver: Εφαρμόζεται συνήθως στο χειρουργείο με τον ασθενή σε αναισθησία.

Διαγνωστικά μέσα όπως είναι η ακτινογραφία, για την εκτίμηση αλλοιώσεων στην άρθρωση ή την διαπίστωση πιθανού κατάγματος, και η Μαγνητική Τομογραφία (MRI), θα δώσουν χρήσιμες πληροφορίες στον θεράποντα ιατρό.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ή ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ;

ACL-tear Δεν υπάρχει μια απάντηση μόνο. Άλλοι επιλέγουν συντηρητική μη χειρουργική αντιμετώπιση, άλλοι χειρουργική αναδημιουργία του συνδέσμου. Ποια είναι η σωστή επιλογή εξαρτάται από παράγοντες όπως:

 Η έκταση της ζημιάς, και η ύπαρξη συνοδών κακώσεων στους υπόλοιπους συνδέσμους, στους μηνίσκους ή τους χόνδρους της άρθρωσης.
 Ο τρόπος ζωής και η προθυμία να τροποποιήσουν τις δραστηριότητες τους στις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται. Αποφυγή αθλημάτων, που έχουν υψηλές απαιτήσεις σταθερότητας της άρθρωσης, όπως είναι το σκι, το ποδόσφαιρο, το basket,το μονό τένις, κ.α.
 Το κίνητρο για μακροχρόνια αποκατάσταση μετά από την χειρουργική αναδημιουργία του συνδέσμου.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

 Επιτρέπει την συνέχιση αθλημάτων που απαιτούν μεγάλη σταθερότητα της άρθρωσης, όπως είναι το σκι.
 Προστασία φθοράς του χόνδρου της άρθρωσης.
 Προσφέρει στον ασθενή ένα σχεδόν φυσιολογικό γόνατο.

ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

 Αποτυχημένο χειρουργείο.
 Σε πολλές δραστηριότητες δεν απαιτείται απόλυτη σταθερότητα της άρθρωσης, όπως είναι jogging, το ποδήλατο, κ.α.
 Μπορεί να προκύψουν επιπλοκές, όπως μόλυνση, αστάθεια, περιορισμός της κινητικότητας.
 Μακροχρόνιο πρόγραμμα αποκατάστασης.
 Επηρεάζει την οικογενειακή και επαγγελματική κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η κινητικότητα είναι περιορισμένη, δυσκολεύοντας τις καθημερινές δραστηριότητες για μακρύ χρονικό διάστημα.

Σε τελική ανάλυση η χειρουργική αντιμετώπιση επιλέγεται σε περιπτώσεις αθλητών ή ατόμων των οποίων το άθλημα επιβάλλει μεγάλη σταθερότητα στην άρθρωση, και σε εκείνους που βιώνουν μια ασταθή άρθρωση. Μη βιαστείτε για την χειρουργική αποκατάσταση, αλλά προγραμματίστε τον χρόνο σας, κάνοντας σωστή επιλογή θεράποντα ιατρού, και ακολουθήστε προ-εγχειρητικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας. Έτσι αυξάνεται τις πιθανότητες επιτυχούς αντιμετώπισης.

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Μπορεί να επιλεγεί η συντηρητική αντιμετώπιση εάν:

 Το γόνατο είναι σταθερό κατά τη διάρκεια των καθημερινών δραστηριοτήτων.
 Δεν έχει βλαφθεί ο χόνδρος στην άρθρωση.
 Δεν υπάρχει η επιθυμία για συμμετοχή σε δραστηριότητες υψηλού κινδύνου, που απαιτούν άλματα, απότομη αλλαγή πορείας ή περιστροφή.
 Αν κριθεί απαραίτητο η χειρουργική αναδημιουργία του συνδέσμου παραμένει μια μελλοντική επιλογή.

ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Αρχικά γίνεται προσπάθεια ελέγχου του πόνου και μείωση του οιδήματος με τη χρήση θεραπευτικών μέσων όπως είναι τα Παλμικά Μαγνητικά Πεδία, Θεραπεία με Laser, κ.α. Στη συνέχεια ο στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η βελτίωση του εύρους κίνησης της άρθρωσης, καθώς και η ενίσχυση του μυϊκού συστήματος, ώστε να αντισταθμιστεί η απουσία ή η ανεπάρκεια του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου. Αρχικά πρέπει να ενισχυθούν οι μύες που σταθεροποιούν την άρθρωση, και προοδευτικά να πλαισιωθούν και με πρόγραμμα ενίσχυσης των υπολοίπων μυών. Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει προς αυτή τη κατεύθυνση η επανεκπαίδευση με βιοανάδραση (biofeedback). Το πρόγραμμα αποκατάστασης πρέπει να συμπληρώνεται και από ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας. Σε αρκετές περιπτώσεις απαιτείται η χρήση κηδεμόνων για τη συμμετοχή σε ορισμένους τύπους δραστηριοτήτων. Φυσικά ακόμα και τότε μπορεί να υπάρχει αστάθεια στην άρθρωση, που μπορεί να οδηγήσει σε υποτροπή ή νέο τραυματισμό. Συνήθως ένα μήνα μετά τον τραυματισμό αναμένεται η επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες, ενώ συνεχίζεται το πρόγραμμα αποκατάστασης. Το πρόγραμμα ενδυνάμωσης πρέπει να γίνει μια απαραίτητη συνήθεια. Μέσα σε τρία χρόνια μετά από έναν τραυματισμό του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, οι περισσότεροι άνθρωποι, που επιλέγουν την μη χειρουργική αντιμετώπιση, επιστρέφουν στις προγενέστερες δραστηριότητες τους (όχι στο προηγούμενο επίπεδο τους), χωρίς περαιτέρω προβλήματα γονάτων.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Ο στόχος της αναδημιουργίας του συνδέσμου είναι να δοθεί σταθερότητα στο γόνατο, έτσι ώστε να μπορεί ο ασθενής να επανέλθει στο προηγούμενο επίπεδο δραστηριοτήτων, έχοντας ένα ασφαλές γόνατο, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο μελλοντικής ζημιάς. Περίπου εννέα σε δέκα ασθενείς έχουν πολύ καλά αποτελέσματα. Αν και οι περισσότεροι επιστρέφουν στις αθλητικές δραστηριότητες, μερικοί δεν επιστρέφουν στο προηγούμενο επίπεδο.

Η επιλογή της χειρουργικής τεχνικής ανήκει στον χειρουργό. Η μετεγχειρητική αποκατάσταση ανήκει στον φυσικοθεραπευτή, που συνεργάζεται με τον θεράποντα ιατρό. Περιλαμβάνει τρεις φάσεις:

1η Φάση: Αρχίζει αμέσως μετά το χειρουργείο και διαρκεί έξι με οκτώ εβδομάδες. Περιλαμβάνει τον έλεγχο του πόνου, του οιδήματος, την βελτίωση του εύρους κίνησης της άρθρωσης, και την συντήρηση της μυϊκής ισχύος.
2η Φάση: Διαρκεί από δύο έως τέσσερεις μήνες μετά το χειρουργείο. Επικεντρώνεται στην ισχυροποίηση των μυών που σταθεροποιούν το γόνατο και την ιδιοδεκτικότητα.
3η Φάση: Διαρκεί αρκετούς μήνες μετά την χειρουργική επέμβαση και προοδευτικά επιτρέπει την επιστροφή στη πλήρη δραστηριότητα. Αυτό προϋποθέτει πλήρες εύρος κίνησης, άριστο μυϊκό σύστημα, και απουσία οιδήματος. Συνοδεύεται από βελτίωση της τεχνικής του αθλήματος για ελαχιστοποίηση του κινδύνου νέου τραυματισμού.

Είναι σημαντικό να μη βιαστεί να επιστρέψει ο ασθενής στις αθλητικές του δραστηριότητες, προς αποφυγή φλεγμονής ή νέου τραυματισμού. Μετά την αναδημιουργία και την αποκατάσταση των συνδέσμων, πρέπει να είναι σε θέση να επιστρέψει σε πλήρη δραστηριότητα χωρίς κηδεμόνα.

ΠΡΟΛΗΨΗ

1. Ικανοποιητικό μυϊκό σύστημα.
2. Καλή προετοιμασία του σώματος πριν από έντονη αθλητική δραστηριότητα
3. Όταν είστε κουρασμένοι μειώστε την ένταση των αθλητικών δραστηριοτήτων σας.
4. Βελτιώστε την τεχνική σας.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΙΓΓΙΝΑΓΚΑΣ, MSc, Υπ. Διδάκτορας

Φυσικοθεραπευτής

Στην ίδια κατηγορία

Τελευταία άρθρα

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

04 Οκτωβρίου 2025 | Αθηνάς Κατσιμήτρου - Τιγγινάγκα, Mld/Cdt | Καρκίνος του Μαστού

Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα του άνω άκρου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες επιπλοκές της θεραπείας του καρκίνου του μαστού, επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής των γυναικών.

ΑΥΧΕΝΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ

04 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Αυχενικό Σύνδρομο

Ο αυχενικός πόνος και το αίσθημα δυσκαμψίας, ή "πιασίματος" στον αυχένα είναι από τις συχνότερες αιτίες αναζήτησης ιατρικής βοήθειας στον σύγχρονο κόσμο.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σύνδρομο Θωρακικής εξόδου

Το Σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου συνιστά μια ετερογενή και αμφιλεγόμενη νοσολογική οντότητα με σημαντικές επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία και δραστηριότητα του ατόμου.

ΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΣΤΟ STRESS ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Άγχος - stress

Το stress – ή αλλιώς άγχος – είναι η φυσική αντίδραση του σώματος όταν νιώθει πίεση, ή απειλή. Ωστόσο, δεν το βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο∙ για κάποιους γίνεται απλή πρόκληση, ενώ για άλλους βαριά καθημερινή δοκιμασία.

stressed woman siting at desk in office surrounded Σε μικρές δόσεις το stress μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη, όμως όταν γίνεται χρόνιο ή υπερβολικό διαβρώνει την ψυχική και σωματική υγεία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, 2020), το stress θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για την υγεία στον 21ο αιώνα, επηρεάζοντας τόσο την ποιότητα ζωής, όσο και την εμφάνιση χρόνιων νοσημάτων. Υπάρχουν κατηγορίες τού πληθυσμού που αποδεικνύονται πιο ευάλωτες είτε λόγω βιολογικών παραγόντων, είτε λόγω κοινωνικών και επαγγελματικών συνθηκών, είτε λόγω ιδιαίτερων απαιτήσεων στη ζωή τους. Η κατανόηση αυτών των ομάδων είναι κρίσιμη, καθώς βοηθά στην ανάπτυξη πιο στοχευμένων στρατηγικών πρόληψης και παρέμβασης.

Ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων στο stress

Παιδιά και έφηβοι: Τα παιδιά και οι έφηβοι βιώνουν stress που προκαλείται από ποικίλες πηγές: τις σχολικές απαιτήσεις, τις εξετάσεις, τον κοινωνικό ανταγωνισμό, ακόμη και από την πίεση που ασκούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το παιδικό και εφηβικό νευρικό σύστημα βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης, γεγονός που καθιστά αυτήν την ομάδα περισσότερο εκτεθειμένη στις αρνητικές συνέπειες του άγχους. Έρευνες δείχνουν ότι η παιδική έκθεση σε χρόνιο stress συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης, αλλά και σωματικών παθήσεων στην ενήλικη ζωή (Shonkoff et al., 2012).
Νεαροί ενήλικες και φοιτητές: Οι φοιτητές και οι νεαροί ενήλικες καλούνται να διαχειριστούν την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, γεγονός που συνοδεύεται από ακαδημαϊκές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, η πίεση για επαγγελματική αποκατάσταση και οι οικονομικές δυσκολίες καθιστούν αυτήν την ομάδα ιδιαίτερα ευάλωτη στο άγχος (Beiter et al., 2015).
Εργαζόμενοι σε απαιτητικά επαγγέλματα: Το εργασιακό stress αποτελεί μία από τις πιο συχνές μορφές άγχους στη σύγχρονη κοινωνία. Ιδιαίτερα εκτεθειμένοι είναι οι επαγγελματίες υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι σε θέσεις ευθύνης, αλλά και όσοι απασχολούνται σε ασταθή, ή χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα. Το φαινόμενο της «επαγγελματικής εξουθένωσης» (burnout) έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας (Maslach & Leiter, 2016).
Γυναίκες: Οι γυναίκες αναφέρονται συχνά στη βιβλιογραφία ως πιο ευάλωτες στο stress, όχι μόνο λόγω βιολογικών παραγόντων (ορμονικές διακυμάνσεις, εγκυμοσύνη, εμμηνόπαυση), αλλά και λόγω του κοινωνικού ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν. Ο συνδυασμός επαγγελματικών, οικογενειακών και κοινωνικών απαιτήσεων μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα άγχους (APA, 2019).
Φροντιστές ασθενών και γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες: Οι άνθρωποι που φροντίζουν άτομα με χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες συχνά βιώνουν έντονο και παρατεταμένο stress, γνωστό και ως «stress φροντιστή». Πρόκειται για μια κατηγορία που παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, σωματικής κόπωσης και κοινωνικής απομόνωσης (Schulz & Sherwood, 2008).
Άτομα με χρόνια νοσήματα: Ο χρόνιος πόνος, οι σωματικοί περιορισμοί και η συνεχής αβεβαιότητα για την πορεία τής υγείας συνδέονται με υψηλά επίπεδα stress. Ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ή καρκίνο αναφέρουν συχνά έντονο άγχος, το οποίο με τη σειρά του επιδεινώνει την πορεία τής ασθένειας (Cohen et al., 2007).
Ηλικιωμένοι: Η τρίτη ηλικία χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές: απώλεια αγαπημένων προσώπων, συνταξιοδότηση, μείωση φυσικών ικανοτήτων. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την ψυχική πίεση και το αίσθημα μοναξιάς, καθιστώντας τούς ηλικιωμένους ευάλωτους σε αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές (Gum et al., 2009).

Επιπτώσεις του stress στην υγεία

african american businesswoman trying to concentra Το χρόνιο stress δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό βάρος· επηρεάζει ολόκληρο τον οργανισμό. Μεταξύ άλλων:

Ενισχύει τη λειτουργία τού συμπαθητικού νευρικού συστήματος και αυξάνει τα επίπεδα κορτιζόλης.
Συνδέεται με υπέρταση, καρδιαγγειακά νοσήματα και μεταβολικές διαταραχές.
Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Επιβαρύνει την ψυχική υγεία, οδηγώντας σε κατάθλιψη, αϋπνία κ.ά.
Μειώνει την ποιότητα ζωής και την ανθεκτικότητα σε νέες προκλήσεις.

Στρατηγικές αντιμετώπισης του stress

Η διαχείριση του stress απαιτεί πολυδιάστατη προσέγγιση. Οι στρατηγικές περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και σωματοθεραπευτικές μεθόδους.

1. Τρόπος ζωής

Σωματική άσκηση: Η τακτική άσκηση μειώνει τα επίπεδα κορτιζόλης και αυξάνει τις ενδορφίνες.
Διατροφή: Ισορροπημένη διατροφή με επαρκή θρεπτικά συστατικά στηρίζει την ψυχική και σωματική ανθεκτικότητα.
Ύπνος: Ο ποιοτικός ύπνος αποτελεί θεμέλιο για την αποκατάσταση του νευρικού συστήματος.
Κοινωνική υποστήριξη: Οι διαπροσωπικές σχέσεις μειώνουν το αίσθημα απομόνωσης.

2. Ψυχολογικές παρεμβάσεις

Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT): Αποτελεσματική στη διαχείριση δυσλειτουργικών σκέψεων.
Mindfulness και διαλογισμός: Ενισχύουν την επίγνωση και μειώνουν τη ροπή προς το άγχος.
Ομαδική θεραπεία, ή ομάδες υποστήριξης: Δημιουργούν αίσθημα κοινότητας.

3. Σωματοθεραπευτικές προσεγγίσεις και η Κρανιοϊερή Θεραπεία Upledger

osteopathy patient getting treatment massage1 Η κρανιοϊερή θεραπεία (CranioSacral Therapy – CST) που αναπτύχθηκε από τον Dr. John Upledger αποτελεί μια ήπια, μη επεμβατική μέθοδο χειροθεραπείας που εστιάζει στη ρύθμιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος μέσω της βελτίωσης της λειτουργικότητας του κρανιοϊερού συστήματος –δηλαδή του συστήματος των μεμβρανών και του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Με απαλές πιέσεις, ο θεραπευτής διευκολύνει την απελευθέρωση περιορισμών στους ιστούς, ενισχύοντας την αυτορρύθμιση του οργανισμού. Έρευνες υποδεικνύουν ότι η CST μπορεί να μειώσει τα επίπεδα άγχους, να βελτιώσει τον ύπνο και να ενισχύσει την αίσθηση χαλάρωσης (Matarán-Peñarrocha et al., 2011). Ιδιαίτερα για άτομα με χρόνιο stress, η κρανιοϊερή θεραπεία μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά σε άλλες παρεμβάσεις, επιτρέποντας στο σώμα να ανακτήσει ισορροπία.

4. Ενσωμάτωση στην καθημερινότητα

executives doing yoga Η αντιμετώπιση του stress δεν μπορεί να βασιστεί σε μεμονωμένες παρεμβάσεις. Χρειάζεται καθημερινή φροντίδα:

Σταθερό πρόγραμμα ύπνου και ξεκούρασης.
Συνειδητή ενασχόληση με δραστηριότητες που προσφέρουν χαρά.
Προγραμματισμένη συμμετοχή σε πρακτικές χαλάρωσης (αναπνοές, γιόγκα, CST).
Αναγνώριση των προσωπικών ορίων και διεκδίκηση ισορροπίας σε επαγγελματική και προσωπική ζωή.

Συμπεράσματα

Το stress είναι πια κομμάτι τής καθημερινότητας, αλλά δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν ομάδες που το νιώθουν πιο έντονα –από τα παιδιά και τους φοιτητές, μέχρι τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους φροντιστές, τα άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας και τους ηλικιωμένους. Η διαχείριση του stress απαιτεί ολιστική προσέγγιση που να περιλαμβάνει υγιεινό τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη και σωματοθεραπευτικές παρεμβάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η κρανιοϊερή θεραπεία Upledger μπορεί να προσφέρει ένα σημαντικό εργαλείο για την ενίσχυση της αυτορρύθμισης του οργανισμού και την καλλιέργεια βαθιάς χαλάρωσης. Η πρόληψη και η διαχείριση του stress δεν είναι πολυτέλεια· είναι απαραίτητη επένδυση για την υγεία, την ποιότητα ζωής και την κοινωνική ευημερία.

Πηγές

American Psychological Association (APA). (2019). Stress in America: Stress and current events.
Beiter, R., Nash, R., McCrady, M., Rhoades, D., Linscomb, M., Clarahan, M., & Sammut, S. (2015). The prevalence and correlates of depression, anxiety, and stress in a sample of college students. Journal of Affective Disorders, 173, 90-96.
Cohen, S., Janicki-Deverts, D., & Miller, G. E. (2007). Psychological stress and disease. JAMA, 298(14), 1685–1687.
Gum, A. M., King-Kallimanis, B., & Kohn, R. (2009). Prevalence of mood, anxiety, and substance-abuse disorders for older Americans in the National Comorbidity Survey–Replication. American Journal of Geriatric Psychiatry, 17(9), 769-781.
Maslach, C., & Leiter, M. P. (2016). Understanding the burnout experience: recent research and its implications for psychiatry. World Psychiatry, 15(2), 103–111.
Matarán-Peñarrocha, G. A., Castro-Sánchez, A. M., García, G. C., Moreno-Lorenzo, C., Carretero, T. L., & Zafra, M. Á. (2011). Influence of craniosacral therapy on anxiety, depression and quality of life in patients with fibromyalgia. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine, 2011, 178769.
Schulz, R., & Sherwood, P. R. (2008). Physical and mental health effects of family caregiving. American Journal of Nursing, 108(9 Suppl), 23–27.
Shonkoff, J. P., Boyce, W. T., & McEwen, B. S. (2012). Neuroscience, molecular biology, and the childhood roots of health disparities: Building a new framework for health promotion and disease prevention. JAMA, 301(21), 2252–2259.
World Health Organization (WHO). (2020). Stress at the workplace.