Η προσέγγιση στην ιδέα της Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης έγινε το 2001 από ομάδα ερευνητών- θεραπευτών της τεχνικής Manual Therapy στις Η.Π.Α., σε μια προσπάθεια για την άμεση θεραπευτική αντιμετώπιση του περιορισμού στη λειτουργικότητα της σπονδυλικής στήλης.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση για την υγεία των Αμερικανών, από το ινστιτούτο Disease Control and Prevention (CDC), U.S.A., οι Αμερικάνοι έχουν αυξήσει τον μέσο όρο ηλικίας, αλλά ζουν υποφέροντας από χρόνιο πόνο, κυρίως στη μέση. Επίσης σύμφωνα με το National Center for Health Statistics, τμήμα του CDC, περίπου ένας στους τέσσερεις ενήλικες αναφέρει ότι τον προηγούμενο μήνα είχε κρίση πόνου στη μέση, που διήρκεσε τουλάχιστον μία ημέρα, ενώ το 25% των ενηλίκων που ερωτήθηκαν ανέφεραν ότι τους προηγούμενους τρεις μήνες είχαν παρουσιάσει πόνο στη μέση.

Η Amy Bernstein, επικεφαλής της έρευνας δήλωσε ότι:

«Επιλέξαμε να εστιάσουμε την έρευνα στο πόνο, διότι σπάνια αναφέρεται ως ανεξάρτητο περιστατικό, αλλά αναφέρεται συνήθως ως σύμπτωμα κάποιας άλλης παθολογικής κατάστασης».

ΠΗΓΗ: Amy Bernstein, Sc.D., chief, analytic studies branch, U.S. Centers for Disease Control and Prevention's National Center for Health Statistics, Hyattsville, Md.; Nov. 15, 2006, Health, United States, 2006, U.S. Department of Health and Human Services; Nov. 15, 2006, news release, Agency for Healthcare Research and Quality (www. cdc.gov).

Τα παραπάνω ευρήματα δικαιολογούνται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας «χρυσός κανόνας» που να παρέχει άμεσα και ικανοποιητικά οφέλη σε ανθρώπους που πάσχουν από δυσλειτουργία της σπονδυλικής στήλης. Υπάρχουν διάφορες ιατρικές, ακαδημαϊκές κι εμπειρικές σχολές, και κάθε σχολή έχει την δική της προσέγγιση. Πολλές από αυτές τις σχολές δεν είναι πλήρως κατανοητές, και καμία σχολή δεν έχει αποδείξει σταθερά ότι είναι σημαντικά ανώτερη από τις άλλες. Αυτό δημιουργεί σύγχυση στον πάσχοντα που τον οδηγεί τελικά στον χρόνιο πόνο.

Η σύγχυση προκαλείτε γιατί οι περισσότερες τεχνικές εστιάζουν την προσοχή τους στην ανακούφιση των συμπτωμάτων και όχι στην αντιμετώπιση της αιτίας που τα προκαλεί. Δηλαδή στον περιορισμό της λειτουργικότητας της σπονδυλικής στήλης.

Η προσέγγιση στην ιδέα της Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης έγινε το 2001 από ομάδα ερευνητών- θεραπευτών της τεχνικής Manual Therapy στις Η.Π.Α., σε μια προσπάθεια για την άμεση θεραπευτική αντιμετώπιση του περιορισμού στη λειτουργικότητα της σπονδυλικής στήλης.

Στη πράξη η προσέγγιση αυτή στηρίζεται στη διαπίστωση ότι κρατώντας σταθερές, μέσω του μηχανήματος της «Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης», συγκεκριμένες περιοχές του σώματος (π.χ. τη λεκάνη), σε θέση ανώδυνη για τον ασθενή, τότε αυτός μπορεί να εκτελέσει κινήσεις ελεύθερες πόνου προς τη κατεύθυνση, που προηγουμένως του ήταν αδύνατον, λόγω του πόνου ή του περιορισμού. Επιπλέον αυτή η κίνηση μπορεί να εκτελείται, αν το επιλέξουμε, εναντίον αντίστασης (κάτι πρωτοποριακό σε σχέση με άλλες προσεγγίσεις που συστήνουν όχι μόνο αποφυγή αυτών των κινήσεων αλλά σε πολλές περιπτώσεις πλήρη ακινησία).

Επιπρόσθετα οι κινήσεις αυτές εκτελούνται από όρθια στάση, δηλαδή με φόρτιση της σπονδυλικής στήλης από το βάρος του ασθενή, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη τεχνική, όπου ο ασθενής είναι ξαπλωμένος σε εξεταστικό κρεβάτι, εκμηδενίζοντας τη δύναμη της βαρύτητας. Η επιλογή της όρθιας στάσης έγινε γιατί οι περισσότεροι ασθενείς διαμαρτύρονται ότι ο πόνος επιδεινώνεται σε ορθοστασία, ενώ ανακουφίζεται σε ύπτια θέση.

 Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνουμε νευρομυϊκή επανεκπαίδευση του σώματος, ώστε να κινείται σε μια νέα ανώδυνη τροχιά, από λειτουργική θέση, αυτόματα (χωρίς σκέψη), με τον σωστό τρόπο.

 Αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής στη κίνηση είναι η σχεδόν άμεση ελάττωση του πόνου, στις πρώτες συνεδρίες, σε ποσοστό 60%, η άμεση βελτίωση του εύρους κίνησης και φυσικά η μείωση του συνολικού χρόνου θεραπείας- αποκατάστασης.