ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ Ή ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πόδια είναι απαραίτητα για την μετακίνησή μας. Είναι, όμως, στη πραγματικότητα η βασική κινητήρια δύναμη στη μετακίνηση του σώματος; Δεν είναι λογικό ο κορμός, τα χέρια και το κεφάλι με κάποιο τρόπο να συνεισφέρουν στη βάδιση;

Λαμβάνοντας υπόψη την προσπάθεια του οργανισμού για διαχείριση της ενέργειάς του, η πιθανότητα να σέρνει το βάρος του κορμού μόνο με τα ισχία και τα πόδια δεν θα αποτελούσε μια τεράστια σπατάλη ενέργειας; Εντούτοις, η κλασική θεωρία της βάδισης συνεχίζει να είναι κυρίαρχη.

Όσοι, όμως, είχαν την δυσάρεστη εμπειρία να φορέσουν κηδεμόνα κορμού μπορούν να πιστοποιήσουν την υπερβολική πίεση και προσπάθεια που καταβάλουν καθώς το σώμα πασχίζει να διατηρήσει ένα φυσιολογικό πρότυπο 'εγκάρσιας' βάδισης με αμοιβαία περιστροφή του ισχίου/κορμού. Με τον κορμό ακινητοποιημένο περπατάμε με αδέξιο διασκελισμό, εφόσον ο εγκέφαλος επιστρατεύει τον Τετράγωνο Οσφυϊκό μυ και άλλους ανάλογους μύες, προκειμένου το πόδι να αιωρηθεί πλάγια για να αποφύγει το σύρσιμο στο έδαφος. Αυτός ο τύπος βαδίσματος εμφανίζεται κυρίως σε ασθενείς με σπονδυλοδεσία και αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθροπάθεια, αλλά και σε βρέφη που δεν έχουν αναπτύξει μια σταθερή οσφυϊκή κυρτότητα. Αν τοποθετήσετε κάποιου είδους ελαστικό ιμάντα συγκράτησης ή δέρμα γύρω από την κατώτερη θωρακική μοίρα ή την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, θα διαπιστώσετε ότι ο θώρακας και η λεκάνη κατά τη διάρκεια της βάδισης θα περιστρέφονται ενάντια στην αντίσταση από τον ιμάντα συγκράτησης.

«Η ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ΚΙΝΗΤΗΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΒΑΔΙΣΗΣ»: Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία "Η βέλτιστη μηχανική λειτουργία της σπονδυλικής στήλης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βέλτιστη μηχανική λειτουργία των άκρων"

Στο πρώτο συνέδριο για την περιτονία, στο πανεπιστήμιο του Harvard, ο Serge Gracovetsky παρουσίασε την εξεζητημένη θεωρία του σύμφωνα με την οποία 'η σπονδυλική στήλη αποτελεί τη κινητήριο δύναμη της βάδισης'. Για να ισχυροποιήσει μάλιστα το επιχείρημα του έδειξε ερευνητικό βίντεο που παρουσίαζε έναν άνθρωπο ο οποίος γεννήθηκε χωρίς πόδια να περπατά πάνω στα ισχιακά κυρτώματα με ένα σχεδόν τέλειο πρότυπο 'εγκάρσιας' βάδισης. Ο Gracovetsky ισχυρίζεται ότι "αν τα πόδια είναι πραγματικά η κινητήρια δύναμη που ωθεί το σώμα μέσα στον χώρο, ένας ανταγωνιστικός σπρίντερ με τεράστια ισχυρά πόδια και μικρό κορμό θα πρέπει να είναι ο ταχύτερος", κάτι φυσικά που δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα.

Σήμερα αυτές οι δυο σχολές σκέψης βρίσκονται σε διαφωνία σχετικά με την κινητήρια δύναμη πίσω από τη φαινομενικά απλή πράξη του περπατήματος.

Παρότι και οι δυο συμφωνούν πως το πρότυπο της 'εγκάρσιας' βάδισης είναι η φυσιολογική λειτουργία στη βάδισης και στο τρέξιμο, οι υποστηρικτές του μοντέλου των ποδιών πιστεύουν πως η ενέργεια παράγεται κυρίως μέσω του γοφού και των κάτω άκρων, ώστε να προωθήσει το παθητικό στοιχείο του κορμού μέσα στον χώρο. Αντίθετα, οι υποστηρικτές της σπονδυλικής στήλης ως κινητήριας δύναμης οραματίζονται το σώμα ως ένα ελικοειδές σύστημα ελατηρίων, όπου καθολικά και σε βάθος με πλήρη αρμονία οι δομές του πυρήνα του σώματος συνεργάζονται, προκειμένου να παράγουν και να αποθηκεύουν ελαστική ενέργεια βαθειά μέσα στις οσφυϊκές δομές. Περιγράφουν μια σύνθετη νευρομυϊκή συνεργασία, προκαλούμενη στη φάση της στάσης. Η περιστροφική κίνηση του κορμού μεταφερομένη μέσω του πυρήνα του σώματος, προκαλεί αποθήκευση ενεργειακού δυναμικού βαθειά στο κολλαγόνου των οσφυϊκών δομών, όπως είναι οι ίνες του ινώδη δακτυλίου του μεσοσπονδυλίου δίσκου, οι πολυσχιδείς μύες, οι σπονδυλικοί σύνδεσμοι και η θωρακο-οσφυϊκή περιτονία.

Καθώς η σπονδυλική στήλη ξετυλίγεται, αντι-περιστρέφει τον κορμό και τη λεκάνη, και με τη βοήθεια τεσσάρων μεγάλων συστημάτων «μυοπεριτονιακού ελατηρίου», ένας παλμός κινητικής ενέργειας (κίνηση) ωθεί αποτελεσματικά το σώμα μέσα στον χώρο. Το ΚΝΣ απλουστεύει αυτό το αχανές σύμπλεγμα του μοντέλου της βάδισης 'συγκεντρώνοντας' μεγάλο αριθμό νευρικών εντολών σε λίγα θεμελιώδη αντανακλαστικά, που ελέγχουν όλες τις μεγάλες μυϊκές ομάδες.

Όπως γίνεται αντιληπτό σε αυτή τη θεωρία για τους θεραπευτές είναι θεμελιώδους κλινικής σημασίας η διατήρηση της κινητικότητας και η αποκατάσταση της σταθερότητας σε όλες τις μυοσκελετικές δομές. Θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι κάθε περιορισμός στην κινητική αλυσίδα (περιτονία ή σκελετό) θα προκαλέσει λόγω της εγκεφαλικής νευροπλαστικότητας προσαρμοστικές αλλαγές κάπου αλλού μέσα στην αλυσίδα.