Η μηχανιστική σκέψη και οι ερευνητικές δυνατότητες της εποχής εκείνης δεν επέτρεπαν να γίνει κατανοητή η πολυπλοκότητα του οργανισμού, που μέσα στις νομοτέλειες της φύσης είχε άπειρες και άγνωστες δυνατότητες εξατομίκευσης και διαφοροποίησης, που τον έκαναν ικανό να διαφεύγει από τον απλοϊκό μονόδρομο αιτίας - αποτελέσματος.

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της ανάλυσης θα αναφερθώ στις αμαρτωλές πρακτικές των φαρμακευτικών εταιρειών, πρακτικές που έχουν σαν στόχο υγιείς ισολογισμούς, αλλά μόνον σαν υποπροϊόν την υγεία. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός που αφορά την διερεύνηση της αγοράς και την διαφήμιση ξεπερνά κατά πολύ τους προϋπολογισμούς της επιστημονικής έρευνας.

Η ακτινοβολία από τις διαγνωστικές απεικονίσεις αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή μόλυνσης στις Δυτικές Χώρες, αλλά οι ιατροί και οι ασθενείς αγνοούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο British Medical Journal (6 Μαρτίου).

 «Η επί ενδείξεων βασιζόμενη ιατρική πρακτική θα πρέπει να ενσωματώνει τις ενδείξεις από τις έρευνες ως προς την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων (τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά- ενίοτε καλούμενη εμπειρική ένδειξη) με τις πληροφορίες σχετικά με τις ανάγκες και τους στόχους του πελάτη, καθώς και με την κλινική εμπειρία του θεραπευτή.»