14 Οκτωβρίου 2012

Κατηγορία

Κάτω άκρα

# Topics

μυοσκελετικός πόνος, πόνος στο γόνατο, αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων, μυοσκελετικό σύστημα, μυοσκελετικές παθήσεις, επιγονατιδομηριαίος πόνος, πόνος γύρω από την επιγονατίδα

Social sharing

ΠΟΝΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑ

Όλο και περισσότεροι ασθενείς διαμαρτύρονται για γενικευμένο πόνο γύρω από την επιγονατίδα σε δραστηριότητες όπως στο κάθισμα οκλαδόν, ανέβασμα σκαλοπατιών, πεζοπορία ή αναρρίχηση. Συνήθως τα συμπτώματα επιδεινώνονται σε παρατεταμένη κάμψη του γόνατος όπως, σε παρατεταμένο κάθισμα στο αυτοκίνητο, τον κινηματογράφο ή το γραφείο.

Η διάγνωση που τους δίνεται τις περισσότερες φορές αναφέρει χονδροπάθεια της επιγονατίδας ή τενοντοπάθεια. Σε κάθε περίπτωση όμως καμία από τις δύο δεν ανταποκρίνεται στη πραγματική αιτία αυτής της οδυνηρής κατάστασης, η αιτία της οποίας παραμένει δυσδιάκριτη και δυσνόητη.

Στη προσπάθεια να αντιληφθούμε τη πηγή του πόνου, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν αυτό οφείλεται στους γειτονικούς μαλακούς ιστούς ή στην ίδια την άρθρωση του γόνατος. Ορισμένοι κλινικοί έχουν τη τάση να στοιβάζουν αυτά τα συμπτώματα σε μια κατηγορία τη χονδροπάθεια. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι απουσιάζουν νευρικές απολήξεις από το αρθρικό χόνδρο, η χονδροπάθεια δεν πρέπει να ενοχοποιείται ως η πραγματική ανατομική αιτία του πόνου στη πρόσθια επιφάνεια του γόνατος. Η χονδροπάθεια είναι χειρουργικό εύρημα, που υποδηλώνει περιοχές με ‘μαλάκωμα’ του υαλοειδούς χόνδρου λόγω τραύματος ή ασύμμετρης φόρτισης, αλλά δεν μπορεί είναι η αιτία του πόνου. Παραδόξως, αυτός ο ισχυρός και λείος ιστός, στη κάτω επιφάνεια της επιγονατίδας, ενοχοποιείται ως γενετήριος του πόνου στο γόνατο, αλλά είναι ίσως ο ιστός με τη λιγότερη νεύρωση στο σώμα. Δεν σημαίνει ότι ο εκφυλισμένος χόνδρος δεν αποτελεί αιτία πόνου. Φυσικά, μια ανώμαλη και εκφυλισμένη επιφάνεια χόνδρου, επηρεάζει τη κινητικότητα και την λειτουργικότητα της άρθρωσης, οδηγώντας σε ερεθισμό στους περιβάλλοντες ιστούς. Αλλά η ανατομική αιτία του πόνου στη περιοχή, πιθανώς προέρχεται από τη συμπίεση και συστροφή των παρακείμενων πλούσιων σε νεύρωση ιστών και οστών.

ΑΡΘΡΙΚΟ ‘ΔΑΓΚΩΜΑ’

Κάποιοι χειρουργοί ισχυρίζονται ότι πολλοί από τους μη τραυματικούς, μη συγκεκριμένης αιτιολογίας πόνους στο γόνατο, οφείλονται στο ‘τσίμπημα’ του αρθρικού υμένα μεταξύ της επιγονατίδας και του μηριαίου οστού. Υποθέτουν ότι η συσσώρευση φλεγμονωδών αποβλήτων προϊόντων στη περιοχή οδηγεί σε αύξηση του οιδήματος και ακόμη μεγαλύτερο αρθρικό ‘δάγκωμα’. Το 2005, ένας χειρουργός και διάσημος ερευνητής ο Scott F. Dye, MD, έκανε ένα ασυνήθιστο πείραμα. Ο ίδιος πολύ καιρό υπέφερε από επιγονατηδομηριαίο πόνο. Χωρίς αναισθησία άνοιξε μια τομή στο πάσχοντα γόνατό του ικανή για να εισάγει ένα καθετήρα, ώστε να μπορεί να ελέγχει την ευαισθησία των διαφόρων ενδαρθρικών ιστών. Καθώς μετακινούσε τον καθετήρα στον κατεστραμμένο χόνδρο κάτω από την επιγονατίδα, προς έκπληξη του, διαπίστωσε ότι ήταν εντελώς ανώδυνα. ‘Όταν όμως ο καθετήρας ήρθε σε επαφή με τον αρθρικό υμένα, αισθάνθηκε τον γνωστό πόνο που τον ταλαιπωρούσε μήνες (“The Pathophysiology of Patellofemoral Pain: A Tissue Homeostasis Perspective.” )

ΕΜΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ

Καθώς το γόνατο κάμπτεται και εκτείνεται, η επιγονατίδα γλιστρά μέσα από το αυλάκι που βρίσκεται στο άνω τμήμα του μηριαίου οστού. Αυτός ο μηχανισμός της επιγονατίδας λειτουργεί ως μοχλός, βελτιώνοντας τη γωνία έλξης πάνω στη κνήμη. Μοιάζει περισσότερο με μια προσθήκη (όσο παχύτερη τόσο καλύτερη), όπου η επιγονατίδα βοηθά τον τένοντα του τετρακέφαλου μυ να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από τη κνήμη, ώστε να καταστεί δυνατή μια ισχυρή έκταση του γόνατος. Παραδόξως, ένα μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας αναφέρει ότι η επιγονατίδα κινείται σε μια μόνο κατεύθυνση, πάνω – κάτω, όταν στην πραγματικότητα περιστρέφεται και έχει κλίση. Φανταστείτε τις δυνάμεις που αναπτύσσονται στην αναρρίχηση ενός λόφου ή σε στάση οκλαδόν.

Οι πιέσεις που δέχεται η επιγονατίδα στο ανέβασμα σκάλας είναι περίπου τρείς φορές το βάρος του σώματος, ενώ είναι μεγαλύτερη οκτώ φορές το βάρος του σώματος σε διάφορες στάσεις οκλαδόν.

Πολλοί πιστεύουν ότι η επαναλαμβανόμενη επαφή, ως αποτέλεσμα της λανθασμένης τροχιάς της επιγονατίδας, είναι ένας πιθανός μηχανισμός πρόκλησης του μη τραυματικού επιγονατιδομηριαίου πόνου. Μερικοί από τους παράγοντες που πιστεύεται ότι είναι οι κύριου ένοχοι είναι: πλατυποδία ή κοιλοποδία, αυξημένη γωνία Q, μυϊκή ανισορροπία στα κάτω άκρα.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ας αναλύσουμε την εικόνα: βασικά αυτή η εικόνα παρουσιάζει ένα άτομο με πρηνισμό στη ποδοκνημική άρθρωση, έσω στροφή της κνήμης, έξω στροφή στο μηρό και τη λεκάνη. Καθώς η κνήμη βρίσκεται σε έσω στροφή, η επιγονατίδα τραβιέται πλάγια, ενώ ισχυρές στροφικές δυνάμεις αναπτύσσονται πάνω της κατά τη διάρκεια της βάδισης. Στην έσω πλευρά του γόνατος ο διατεταμένος και αδύναμος έσω πλατύς μηριαίος μυς παίρνει βοήθεια από τον μέγα προσαγωγό μυ. Θεωρητικά, στη διάρκεια του τρεξίματος, ένα άτομο μ’ αυτή τη δυσλειτουργία θα προσγειώνεται στην έξω επιφάνεια του πέλματος και θα κάνει εσωτερική στροφή. Ταυτόχρονα, ο έξω πλατύς μηριαίος μυς και η λαγονοκνημιαία ταινία θα αντιστέκεται σε αυτή τη κίνηση έλκοντας την έξω πλευρά της επιγονατίδας, προκαλώντας έτσι αυξημένη τριβή μεταξύ της επιγονατίδας και του μηριαίου οστού.

Σε ιδανικές συνθήκες η επιγονατίδα λειτουργεί ως ένα αποτελεσματικό σύστημα τροχαλίας μεταξύ των τεσσάρων δυνάμεων που ασκούνται στην έσω και έξω επιφάνεια του γόνατος. Δυστυχώς, όταν μαζικά οι έξω μύες του μηρού βρίσκονται σε συνεχή σύσπαση, οι μύες της έσω επιφάνειας χάνουν τη μάχη της ισορροπίας. Η επιγονατίδα παρασύρεται έξω πλάγια, οπότε το σχεδιασμένο για ισορροπία σύστημα γύρω από την επιγονατίδα προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες με αποτέλεσμα οι περιβάλλοντες ιστοί να κινδυνεύουν με τραυματισμό, ενώ αλλάζει και η ιδιοδεκτικότητα της περιοχής.

Ο νευρολογικός συντονισμός απαιτεί ισορροπημένη και ρυθμική κίνηση στα κάτω άκρα. Σε φυσιολογικές συνθήκες μια πολύπλοκη νεύρο-μυϊκή λειτουργία επιτρέπει μια ομαλή αυτόματη βάδιση, χωρίς δηλαδή σκέψη και προγραμματισμό κάθε κίνησης. Όταν όμως το πόδι παραμένει σε συνεχή πρηνισμό, πολλοί περιφερειακοί και κεντρικοί μύες ξεχνούν πώς να ‘ενεργοποιηθούν’ και να ‘κλείσουν’ στη σωστή σειρά. Αυτό οδηγεί σε μεταβολή της στάσης του σώματος, ασύμμετρη φόρτιση σε κανονικές κινήσεις, αλλαγή στη κινητική αλυσίδα, που φυσικά επηρεάζει το γόνατο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Εφαρμόζοντας τεχνική κινητοποίησης της περόνης διευκολύνουμε την άρση της πλευρικής αψίδας, ώστε να αποκαταστήσουμε τη λειτουργική ισορροπία μεταξύ κνήμης και περόνης. Μυοπεριτονιακή κινητοποίηση, αρθρική κινητοποίηση και διατάσεις μπορούν να συμβάλλουν στην ευθυγράμμιση, τη λειτουργικότητα και στην ιδιοδεκτικότητα, ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με ασκήσεις για το σπίτι χρησιμοποιώντας ελαστικές ταινίες. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να βοηθήσει τα φυσιολογικά μοτίβα κίνησης, μειώνοντας τον κίνδυνο τραυματισμού. Η ενεργοποίηση του έσω πλατύ μηριαίου μυ μπορεί να επιτευχθεί αποτελεσματικά με biofeedback. Κρίνεται φυσικά απαραίτητο η γενική ενδυνάμωση του τετρακέφαλου μυ. Στο τέλος του προγράμματος αποκατάστασης συστήνεται η ανάλυση της βάδισης μέ πελματογράφημα και αν κριθεί απαραίτητο η εφαρμογή ορθωτικών τουλάχιστόν για 6 μήνες.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Η μετατροπή του πληθυσμού στη κοινωνίας μας από περιπατητικού σε καθιστό, σαφώς μπορεί να ενοχοποιηθεί για την κλιμάκωση της εμφάνισης του επιγονατιδομηριαίου πόνου. Εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική, την Ασία και χώρες της Λατινικής Αμερικής εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη στάση οκλαδόν στη καθημερινότητα τους. Ίσως είναι η καλύτερη άσκηση για την εξισορρόπηση, την ισχυροποίηση και ανάπτυξη των κάτω άκρων. Η οκλαδόν στάση, ισορροπεί σημαντικά τους μύες που σχετίζονται με τα γόνατα και την έκταση του ισχίου: τετρακέφαλους, ισχιοκνημιαίους, γλουτιαίους, αλλά και τους μικρότερους σταθεροποιητικούς μύες του κορμού. Τραυματισμός στο γόνατο συνήθως προκύπτει από δυνάμεις βλαισότητας ή ραιβότητας (στροφή της άρθρωσης προς κάθε κατεύθυνση), ασύμμετρο φορτίο ή βίαια κάκωση της άρθρωσής. Δεν προκύπτει απλά τοποθετώντας την άρθρωση σε πλήρες εύρος κίνησης χρησιμοποιώντας ασκήσεις οκλαδόν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Post WR. “Physical Examination of the Patellofemoral Joint,” in Fulkerson JP (ed): Disorders of the Patellofemoral Joint, 3rd ed. Baltimore: Williams and Wilkins, 1997.
2. Dye SF. The pathophysiology of patellofemoral pain: a tissue homeostasis perspective. Clin Orthop and Related Research July 2005;(436):100-10.

ΠΗΓΗ: http://erikdalton.com/

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΙΓΓΙΝΑΓΚΑΣ, MSc, Υπ. Διδάκτορας

Φυσικοθεραπευτής

Στην ίδια κατηγορία

Τελευταία άρθρα

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

04 Οκτωβρίου 2025 | Αθηνάς Κατσιμήτρου - Τιγγινάγκα, Mld/Cdt | Καρκίνος του Μαστού

Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα του άνω άκρου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες επιπλοκές της θεραπείας του καρκίνου του μαστού, επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής των γυναικών.

ΑΥΧΕΝΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ

04 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Αυχενικό Σύνδρομο

Ο αυχενικός πόνος και το αίσθημα δυσκαμψίας, ή "πιασίματος" στον αυχένα είναι από τις συχνότερες αιτίες αναζήτησης ιατρικής βοήθειας στον σύγχρονο κόσμο.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σύνδρομο Θωρακικής εξόδου

Το Σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου συνιστά μια ετερογενή και αμφιλεγόμενη νοσολογική οντότητα με σημαντικές επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία και δραστηριότητα του ατόμου.

ΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΣΤΟ STRESS ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Άγχος - stress

Το stress – ή αλλιώς άγχος – είναι η φυσική αντίδραση του σώματος όταν νιώθει πίεση, ή απειλή. Ωστόσο, δεν το βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο∙ για κάποιους γίνεται απλή πρόκληση, ενώ για άλλους βαριά καθημερινή δοκιμασία.

stressed woman siting at desk in office surrounded Σε μικρές δόσεις το stress μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη, όμως όταν γίνεται χρόνιο ή υπερβολικό διαβρώνει την ψυχική και σωματική υγεία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, 2020), το stress θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για την υγεία στον 21ο αιώνα, επηρεάζοντας τόσο την ποιότητα ζωής, όσο και την εμφάνιση χρόνιων νοσημάτων. Υπάρχουν κατηγορίες τού πληθυσμού που αποδεικνύονται πιο ευάλωτες είτε λόγω βιολογικών παραγόντων, είτε λόγω κοινωνικών και επαγγελματικών συνθηκών, είτε λόγω ιδιαίτερων απαιτήσεων στη ζωή τους. Η κατανόηση αυτών των ομάδων είναι κρίσιμη, καθώς βοηθά στην ανάπτυξη πιο στοχευμένων στρατηγικών πρόληψης και παρέμβασης.

Ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων στο stress

Παιδιά και έφηβοι: Τα παιδιά και οι έφηβοι βιώνουν stress που προκαλείται από ποικίλες πηγές: τις σχολικές απαιτήσεις, τις εξετάσεις, τον κοινωνικό ανταγωνισμό, ακόμη και από την πίεση που ασκούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το παιδικό και εφηβικό νευρικό σύστημα βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης, γεγονός που καθιστά αυτήν την ομάδα περισσότερο εκτεθειμένη στις αρνητικές συνέπειες του άγχους. Έρευνες δείχνουν ότι η παιδική έκθεση σε χρόνιο stress συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης, αλλά και σωματικών παθήσεων στην ενήλικη ζωή (Shonkoff et al., 2012).
Νεαροί ενήλικες και φοιτητές: Οι φοιτητές και οι νεαροί ενήλικες καλούνται να διαχειριστούν την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, γεγονός που συνοδεύεται από ακαδημαϊκές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, η πίεση για επαγγελματική αποκατάσταση και οι οικονομικές δυσκολίες καθιστούν αυτήν την ομάδα ιδιαίτερα ευάλωτη στο άγχος (Beiter et al., 2015).
Εργαζόμενοι σε απαιτητικά επαγγέλματα: Το εργασιακό stress αποτελεί μία από τις πιο συχνές μορφές άγχους στη σύγχρονη κοινωνία. Ιδιαίτερα εκτεθειμένοι είναι οι επαγγελματίες υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι σε θέσεις ευθύνης, αλλά και όσοι απασχολούνται σε ασταθή, ή χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα. Το φαινόμενο της «επαγγελματικής εξουθένωσης» (burnout) έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας (Maslach & Leiter, 2016).
Γυναίκες: Οι γυναίκες αναφέρονται συχνά στη βιβλιογραφία ως πιο ευάλωτες στο stress, όχι μόνο λόγω βιολογικών παραγόντων (ορμονικές διακυμάνσεις, εγκυμοσύνη, εμμηνόπαυση), αλλά και λόγω του κοινωνικού ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν. Ο συνδυασμός επαγγελματικών, οικογενειακών και κοινωνικών απαιτήσεων μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα άγχους (APA, 2019).
Φροντιστές ασθενών και γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες: Οι άνθρωποι που φροντίζουν άτομα με χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες συχνά βιώνουν έντονο και παρατεταμένο stress, γνωστό και ως «stress φροντιστή». Πρόκειται για μια κατηγορία που παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, σωματικής κόπωσης και κοινωνικής απομόνωσης (Schulz & Sherwood, 2008).
Άτομα με χρόνια νοσήματα: Ο χρόνιος πόνος, οι σωματικοί περιορισμοί και η συνεχής αβεβαιότητα για την πορεία τής υγείας συνδέονται με υψηλά επίπεδα stress. Ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ή καρκίνο αναφέρουν συχνά έντονο άγχος, το οποίο με τη σειρά του επιδεινώνει την πορεία τής ασθένειας (Cohen et al., 2007).
Ηλικιωμένοι: Η τρίτη ηλικία χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές: απώλεια αγαπημένων προσώπων, συνταξιοδότηση, μείωση φυσικών ικανοτήτων. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την ψυχική πίεση και το αίσθημα μοναξιάς, καθιστώντας τούς ηλικιωμένους ευάλωτους σε αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές (Gum et al., 2009).

Επιπτώσεις του stress στην υγεία

african american businesswoman trying to concentra Το χρόνιο stress δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό βάρος· επηρεάζει ολόκληρο τον οργανισμό. Μεταξύ άλλων:

Ενισχύει τη λειτουργία τού συμπαθητικού νευρικού συστήματος και αυξάνει τα επίπεδα κορτιζόλης.
Συνδέεται με υπέρταση, καρδιαγγειακά νοσήματα και μεταβολικές διαταραχές.
Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Επιβαρύνει την ψυχική υγεία, οδηγώντας σε κατάθλιψη, αϋπνία κ.ά.
Μειώνει την ποιότητα ζωής και την ανθεκτικότητα σε νέες προκλήσεις.

Στρατηγικές αντιμετώπισης του stress

Η διαχείριση του stress απαιτεί πολυδιάστατη προσέγγιση. Οι στρατηγικές περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και σωματοθεραπευτικές μεθόδους.

1. Τρόπος ζωής

Σωματική άσκηση: Η τακτική άσκηση μειώνει τα επίπεδα κορτιζόλης και αυξάνει τις ενδορφίνες.
Διατροφή: Ισορροπημένη διατροφή με επαρκή θρεπτικά συστατικά στηρίζει την ψυχική και σωματική ανθεκτικότητα.
Ύπνος: Ο ποιοτικός ύπνος αποτελεί θεμέλιο για την αποκατάσταση του νευρικού συστήματος.
Κοινωνική υποστήριξη: Οι διαπροσωπικές σχέσεις μειώνουν το αίσθημα απομόνωσης.

2. Ψυχολογικές παρεμβάσεις

Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT): Αποτελεσματική στη διαχείριση δυσλειτουργικών σκέψεων.
Mindfulness και διαλογισμός: Ενισχύουν την επίγνωση και μειώνουν τη ροπή προς το άγχος.
Ομαδική θεραπεία, ή ομάδες υποστήριξης: Δημιουργούν αίσθημα κοινότητας.

3. Σωματοθεραπευτικές προσεγγίσεις και η Κρανιοϊερή Θεραπεία Upledger

osteopathy patient getting treatment massage1 Η κρανιοϊερή θεραπεία (CranioSacral Therapy – CST) που αναπτύχθηκε από τον Dr. John Upledger αποτελεί μια ήπια, μη επεμβατική μέθοδο χειροθεραπείας που εστιάζει στη ρύθμιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος μέσω της βελτίωσης της λειτουργικότητας του κρανιοϊερού συστήματος –δηλαδή του συστήματος των μεμβρανών και του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Με απαλές πιέσεις, ο θεραπευτής διευκολύνει την απελευθέρωση περιορισμών στους ιστούς, ενισχύοντας την αυτορρύθμιση του οργανισμού. Έρευνες υποδεικνύουν ότι η CST μπορεί να μειώσει τα επίπεδα άγχους, να βελτιώσει τον ύπνο και να ενισχύσει την αίσθηση χαλάρωσης (Matarán-Peñarrocha et al., 2011). Ιδιαίτερα για άτομα με χρόνιο stress, η κρανιοϊερή θεραπεία μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά σε άλλες παρεμβάσεις, επιτρέποντας στο σώμα να ανακτήσει ισορροπία.

4. Ενσωμάτωση στην καθημερινότητα

executives doing yoga Η αντιμετώπιση του stress δεν μπορεί να βασιστεί σε μεμονωμένες παρεμβάσεις. Χρειάζεται καθημερινή φροντίδα:

Σταθερό πρόγραμμα ύπνου και ξεκούρασης.
Συνειδητή ενασχόληση με δραστηριότητες που προσφέρουν χαρά.
Προγραμματισμένη συμμετοχή σε πρακτικές χαλάρωσης (αναπνοές, γιόγκα, CST).
Αναγνώριση των προσωπικών ορίων και διεκδίκηση ισορροπίας σε επαγγελματική και προσωπική ζωή.

Συμπεράσματα

Το stress είναι πια κομμάτι τής καθημερινότητας, αλλά δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν ομάδες που το νιώθουν πιο έντονα –από τα παιδιά και τους φοιτητές, μέχρι τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους φροντιστές, τα άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας και τους ηλικιωμένους. Η διαχείριση του stress απαιτεί ολιστική προσέγγιση που να περιλαμβάνει υγιεινό τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη και σωματοθεραπευτικές παρεμβάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η κρανιοϊερή θεραπεία Upledger μπορεί να προσφέρει ένα σημαντικό εργαλείο για την ενίσχυση της αυτορρύθμισης του οργανισμού και την καλλιέργεια βαθιάς χαλάρωσης. Η πρόληψη και η διαχείριση του stress δεν είναι πολυτέλεια· είναι απαραίτητη επένδυση για την υγεία, την ποιότητα ζωής και την κοινωνική ευημερία.

Πηγές

American Psychological Association (APA). (2019). Stress in America: Stress and current events.
Beiter, R., Nash, R., McCrady, M., Rhoades, D., Linscomb, M., Clarahan, M., & Sammut, S. (2015). The prevalence and correlates of depression, anxiety, and stress in a sample of college students. Journal of Affective Disorders, 173, 90-96.
Cohen, S., Janicki-Deverts, D., & Miller, G. E. (2007). Psychological stress and disease. JAMA, 298(14), 1685–1687.
Gum, A. M., King-Kallimanis, B., & Kohn, R. (2009). Prevalence of mood, anxiety, and substance-abuse disorders for older Americans in the National Comorbidity Survey–Replication. American Journal of Geriatric Psychiatry, 17(9), 769-781.
Maslach, C., & Leiter, M. P. (2016). Understanding the burnout experience: recent research and its implications for psychiatry. World Psychiatry, 15(2), 103–111.
Matarán-Peñarrocha, G. A., Castro-Sánchez, A. M., García, G. C., Moreno-Lorenzo, C., Carretero, T. L., & Zafra, M. Á. (2011). Influence of craniosacral therapy on anxiety, depression and quality of life in patients with fibromyalgia. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine, 2011, 178769.
Schulz, R., & Sherwood, P. R. (2008). Physical and mental health effects of family caregiving. American Journal of Nursing, 108(9 Suppl), 23–27.
Shonkoff, J. P., Boyce, W. T., & McEwen, B. S. (2012). Neuroscience, molecular biology, and the childhood roots of health disparities: Building a new framework for health promotion and disease prevention. JAMA, 301(21), 2252–2259.
World Health Organization (WHO). (2020). Stress at the workplace.