Skip to main content

ΚΡΑΝΙΟΪΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ vs ΚΡΑΝΙΑΚΗΣ ΟΣΤΕΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ

Δύο εντελώς διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις που εστιάζουν στον ασθενή, προάγοντας την υγεία του.

Η Κρανιοϊερή θεραπεία και η Κρανιακή Οστεοπαθητική είναι δυο εντελώς διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις. Τις συνδέουν δύο χαρισματικοί Οστεοπαθητικοί ιατροί που εμπιστεύθηκαν τις παρατηρήσεις τους, και με τα μέσα που είχαν προσπάθησαν να αποδείξουν τις θεωρίες τους. Η κρανιακή οστεοπαθητική είναι μια θεραπευτική προσέγγιση που επικεντρώνεται στην ευθυγράμμιση των οστών τού κρανίου και των ραφών που τα συνδέουν για την προαγωγή τής συνολικής υγείας και την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων. Η κρανιακή οστεοπαθητική χρησιμοποιείται από τους οστεοπαθητικούς για τη θεραπεία ποικίλων ιατρικών καταστάσεων και συμπτωμάτων που προκύπτουν κυρίως από τραυματισμούς. Αρκετές μελέτες αναφέρουν ότι η κρανιακή οστεοπαθητική έχει βελτιώσει με επιτυχία τα συμπτώματα νευρολογικών και ιατρικών προβλημάτων σε παιδιά και ενήλικες, ενδεικτικά αναφέρονται: βρεφικοί κολικοί, βρεφική γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, διαταραχές τής όρασης, και επιπτώσεις εγκεφαλικών τραυματισμών. Η δυνητική βελτίωση των συμπτωμάτων που προκύπτουν από τις επιπτώσεις των εγκεφαλικών κακώσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω της επικράτησης και της νοσηρότητας αυτών των κακώσεων στον αθλητισμό, στα τροχαία ατυχήματα και στον στρατό.

Το 1899, ο Dr. William G. Sutherland  θεμελίωσε την κρανιακή οστεοπαθητική. Σύμφωνα με τα ευρήματά του υπάρχει μια ρυθμική/παλμική κίνηση των κρανιακών οστών λόγω των διακυμάνσεων της πίεσης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού και της αρτηριακής πίεσης του αίματος. Η θεμελιώδης αρχή πίσω από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της κρανιακής οστεοπαθητικής είναι ότι η παθητική ψηλάφηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση της αυθόρμητης ρυθμικής/παλμικής κίνησης των κρανιακών οστών, και η εφαρμογή επιλεκτικής πίεσης στα κρανιακά οστά μπορεί να επηρεάσει τη ρυθμική κίνηση των οστών και των ενδοκρανιακών υγρών για την επίτευξη θεραπευτικού αποτελέσματος. Επομένως, η πεποίθηση ότι ο κρανιακός θόλος είναι μια κινητή και ταυτόχρονα εύκαμπτη δομή είναι κρίσιμη για την αποτελεσματικότητα της κρανιακής οστεοπαθητικής, και χωρίς αυτή την θεμελιώδη αρχή η λογική των θεραπευτικών τεχνικών στα οστά τού κρανίου είναι αβάσιμη.

skull

Ωστόσο, πολλοί ιατροί πιστεύουν ότι η κίνηση κατά μήκος των κρανιακών ραφών δεν είναι δυνατή στους ενήλικες εξαιτίας της σύντηξης των ραφών με την ηλικία. Ορισμένες μελέτες έχουν αναφέρει ότι τα κρανιακά οστά έχουν συγχωνευθεί πλήρως μεταξύ 13 και 19 ετών. Άλλες μελέτες υποστηρίζουν ότι η σύγκλιση των ραφών ποικίλλει ανάλογα με το άτομο, ενώ οι οβελιαίες, οι στεφανιαίες και οι λαμπειοειδείς ραφές κλείνουν μέχρι την ηλικία των 40 ετών. Αναφέρεται, επίσης, ότι η πλήρης οστική ένωση όλων των ραφών δεν ολοκληρώνεται μέχρι την 8η δεκαετία τής ζωής. Άλλες μελέτες υποστηρίζουν ότι η άκαμπτη ένωση των ραφών δεν πραγματοποιείται ποτέ και, ως εκ τούτου, κάποιος βαθμός κινητικότητας στις ραφές είναι δυνατός καθόλη τη διάρκεια της ζωής. Οι αποκλίσεις στη βιβλιογραφία σχετικά με τη σύγκλιση των κρανιακών ραφών έχουν οδηγήσει σε μια συνεχή συζήτηση σχετικά με την ύπαρξη κινητικότητας του κρανίου στους ενήλικες, ιδιαίτερα κατά μήκος των ραφών. Παρόλο που έχουν διεξαχθεί αρκετές μελέτες για τη διερεύνηση της ύπαρξης κίνησης των κρανιακών οστών, έχουν προκύψει μικτά ευρήματα σχετικά με την ύπαρξη και το βαθμό κινητικότητας του κρανίου. Επιπλέον, υπό την προϋπόθεση ότι ο κρανιακός θόλος είναι μια κινητή και εύκαμπτη δομή, υπάρχει συζήτηση σχετικά με το κατά πόσον οι δυνάμεις που δημιουργούνται από τους χειρισμούς τής κρανιακής οστεοποαθητικής είναι επαρκείς για να προκαλέσουν κίνηση των κρανιακών οστών.

skull1

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης των ερευνητών Christina N. Seimetz, Andrew R. Kemper, Stefan M. Duma με θέμα: An investigation of cranial motion through a review of biomechanically based skull deformation literature, οι εξωτερικά εφαρμοζόμενες δυνάμεις και οι αυξήσεις τής ενδοκρανιακής πίεσης μπορούν να οδηγήσουν σε μετρήσιμη κρανιακή κίνηση κατά μήκος των κρανιακών ραφών σε έφηβα και ενήλικα είδη θηλαστικών και σε μετρήσιμες αλλαγές στη διάμετρο του κρανιακού θόλου σε φρέσκα πτώματα και ζώντα ενήλικα άτομα. Ωστόσο, το μέγεθος της κρανιακής κίνησης μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το υποκείμενο, την περιοχή τού κεφαλιού στην οποία εφαρμόζονται δυνάμεις και τη μέθοδο εφαρμογής τής δύναμης. Δεδομένου ότι οι δυνάμεις που απαιτούνται για τη δημιουργία των αναφερόμενων κρανιακών παραμορφώσεων σε ζώντες ανθρώπους είναι εντός του εύρους των δυνάμεων που είναι πιθανό να χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της κρανιακής οστεοπαθητικής, είναι λογικό ότι μικρά ποσά κρανιακής παραμόρφωσης μπορούν να προκύψουν ως αποτέλεσμα των δυνάμεων που εφαρμόζονται στο κρανίο κατά τη διάρκεια των χειρισμών.

Πέραν της Οστεοπαθητικής κοινότητας, πολύ λίγοι θεραπευτές στον δυτικό κόσμο πίστευαν τότε ότι τα κρανιακά οστά κινούνται μετά την παιδική ηλικία, μέχρι που εξελίχθηκε το έργο του Dr Upledger. Στις αρχές τού 1970 ο Dr Upledger εργαζόταν, ως κλινικός ερευνητής, με μία ομάδα γιατρών κι ερευνητών στο Michigan State University. Στόχος τους ήταν να διαπιστώσουν την εγκυρότητα του έργου του Sutherland και να εξακριβώσουν αν τα κρανιακά οστά πράγματι κινούνται ή όχι. Στόχευαν, επίσης, να ερευνήσουν την σύνθεση του υλικού των κρανιακών ραφών. Ο Dr Upledger και η ομάδα του στο Michigan State University χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για suture brain να προσδιορίσουν ότι το υλικό των ραφών συμπεριλαμβάνει αιμοφόρα αγγεία, νεύρα και συνδετικό ιστό. Ό,τι, δηλαδή, βρίσκουμε και στις υπόλοιπες κινητικές αρθρώσεις του σώματος. Αυτά τα ευρήματα συνέτειναν περισσότερο σε δυναμική κινητικότητα των κρανιακών οστών, σε αντίθεση με την οστέινη συγκόλλησή τους. Για να διαπιστώσουν αν τα κρανιακά οστά κινούνται, η ερευνητική ομάδα στερέωσε κεραίες στα βρεγματικά οστά πιθήκων και μέσω της χρήσης ραδιοκυμάτων είχαν την δυνατότητα να διαπιστώσουν την ύπαρξη ενός ρυθμού με εύρος κίνησης ανάμεσα στα κρανιακά οστά από 6 μέχρι 12 κύκλους ανά λεπτό. Αυτόν τον ρυθμό τον ονόμασε κρανιοϊερό ρυθμό. Ο Dr Upledger και η ομάδα του προχώρησαν περισσότερο αποδίδοντας την δυσλειτουργία τού Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στον περιορισμό τής ελαστικότητας του συστήματος των σπονδυλικών και κρανιακών μεμβρανών και όχι στον περιορισμό στις κρανιακές ραφές. Το σύστημα των μεμβρανών πρέπει να είναι ελαστικό ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση της σπονδυλικής στήλης, ενώ επεκτείνεται μέσα στην κοιλότητα του κρανίου. Παράγοντες που περιορίζουν αυτήν την ελαστικότητα είναι η μειωμένη κινητικότητα των οστών, αλλά και η παρουσία μη φυσιολογικών μορφών τάσης των ίδιων των μεμβρανών (σχηματισμός συμφύσεων λόγω μόλυνσης, χειρουργικής επέμβασης, μικροτραυματισμού και εναπόθεση τοξικών ουσιών).  craniosacral system supine1

Αυτή η αυξημένη τάση συνήθως μεταφέρεται και στο εσωτερικό τής κοιλότητας του κρανίου. Οι εκπαιδευμένοι θεραπευτές στην Κρανιοϊερή Θεραπεία μαθαίνουν να αξιολογούν τον κρανιοϊερό ρυθμό, ώστε να εντοπίζουν τις περιοχές με δυσλειτουργία και στην συνέχεια με ήπιους χειρισμούς να αποκαθιστούν οποιονδήποτε περιορισμό στο σύστημα των μεμβρανών που περιβάλει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα και θα μπορούσε να προκαλέσει αισθητικές, κινητικές, ή νευρολογικές διαταραχές. Αντίθετα, η Κρανιακή Οστεοπαθητική επικεντρώνεται στην κινητοποίηση των ραφών του κρανίου. Ως εκ τούτου η Κρανιοϊερή Θεραπεία δεν έχει την πρόθεση να «θεραπεύσει» παθήσεις, αλλά απλά να «διευκολύνει»  την δυνατότητα του σώματος για «αυτοδιόρθωση». Για την Κρανιοϊερή Θεραπεία τα οστά του κρανίου αποτελούν «λαβές» για τον θεραπευτή, που τις χρησιμοποιεί ώστε να  έχει πρόσβαση και να επηρεάζει το σύστημα των μεμβρανών που προσαρτείται σε αυτά. Οι θεραπευτές της Κρανιοϊερής Θεραπείας, εφαρμόζουν ήπιο χειρισμό με βάρος μεταξύ 5 έως 10 gr. Οι ασθενείς τις περισσότερες φορές δεν νοιώθουν τίποτα εκτός από μια απαλή αίσθηση κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. 

Πηγές

Τελευταία άρθρα

ΑΠΩΛΕΙΑ ΥΨΟΥΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΤΗΣ ΓΗΡΑΝΣΗΣ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σκέψεις

Η απώλεια ύψους για τον άνθρωπο είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που συνοδεύει τη διαδικασία τής γήρανσης, με τα πρώτα εμφανή σημάδια να γίνονται αισθητά κυρίως μετά την ηλικία των 40-50 ετών.

ΤΕΝΟΝΤΟΠΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΙΣΧΙΟΥ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Κάτω άκρα

Οι παθήσεις των τενόντων στην περιοχή τού ισχίου συχνά οδηγούν σε πόνο και λειτουργικό περιορισμό.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΝΕΡΟΥ – ΗΜΙΚΡΑΝΙΑΣ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Πονοκέφαλος - Ημικρανίες

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η συστηματική πρόσληψη νερού συνδέεται με τη μείωση των επεισοδίων της ημικρανίας.

ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ: ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΕΩΣ ΤΟ 2050
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Μυοσκελετικού Συστήματος

Οι μυοσκελετικές παθήσεις είναι υπεύθυνες για την αλλαγή στην ποιότητα της ζωής τών ασθενών. Πώς θα εξελιχθούν οι μυοσκελετικές διαταραχές έως το 2050;

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Στάση σώματος / Λειτουργικότητα

Η διαταραχή τής στάσης μπορεί να θεωρηθεί ως θέμα των ιστών εξαιτίας τάσης, τραύματος, ή συνδρόμου καταπόνησης, αλλά, τελικά, είναι ενδεικτικό ανεπάρκειας στο λογισμικό -software- τού εγκεφάλου.

ΚΡΑΝΙΟΪΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΙΚΡΑΝΙΑ (ΕΡΕΥΝΑ)
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Πονοκέφαλος - Ημικρανίες

Η αντιμετώπιση της ημικρανίας είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που απασχολεί τόσο τους ασθενείς, όσο και τους επιστήμονες υγείας.

ΟΣΤΕΟΡΘΡΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Οστεοαρθρίτιδα

Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί μια σύνθεση βιολογικών, γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Η εμβάθυνση στην επιστημονική κατανόηση της νόσου είναι κρίσιμη για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.

ΠΡΩΙΜΗ ΕΝΑΡΞΗ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σκέψεις

Στην οσφυαλγία και την ισχιαλγία, η πρώιμη έναρξη φυσικοθεραπευτικού προγράμματος αποκατάστασης είναι κρίσιμη για την αποτελεσματικότητα της θεραπείας.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ - Ανασκόπηση
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σύνδρομο Θωρακικής εξόδου

Το σύνδρομο θωρακικής εξόδου είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες κλινικές καταστάσεις στην ιατρική. 

Η ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ
| Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Στάση σώματος / Λειτουργικότητα

Οι επιπτώσεις από την δύναμη της βαρύτητας είναι συνδεδεμένες με τις αλλαγές στην ευθυγράμμιση του σκελετού και την εμφάνιση του πόνου. Η σωστή λειτουργία τού εγκεφάλου μάς προφυλάσσει, για άλλη μια φορά!