Δύο εντελώς διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις που εστιάζουν στον ασθενή, προάγοντας την υγεία του.

Η Κρανιοϊερή θεραπεία και η Κρανιακή Οστεοπαθητική είναι δυο εντελώς διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις. Τις συνδέουν δύο χαρισματικοί Οστεοπαθητικοί ιατροί που εμπιστεύθηκαν τις παρατηρήσεις τους, και με τα μέσα που είχαν προσπάθησαν να αποδείξουν τις θεωρίες τους. Η κρανιακή οστεοπαθητική είναι μια θεραπευτική προσέγγιση που επικεντρώνεται στην ευθυγράμμιση των οστών τού κρανίου και των ραφών που τα συνδέουν για την προαγωγή τής συνολικής υγείας και την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων. Η κρανιακή οστεοπαθητική χρησιμοποιείται από τους οστεοπαθητικούς για τη θεραπεία ποικίλων ιατρικών καταστάσεων και συμπτωμάτων που προκύπτουν κυρίως από τραυματισμούς. Αρκετές μελέτες αναφέρουν ότι η κρανιακή οστεοπαθητική έχει βελτιώσει με επιτυχία τα συμπτώματα νευρολογικών και ιατρικών προβλημάτων σε παιδιά και ενήλικες, ενδεικτικά αναφέρονται: βρεφικοί κολικοί, βρεφική γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, διαταραχές τής όρασης, και επιπτώσεις εγκεφαλικών τραυματισμών. Η δυνητική βελτίωση των συμπτωμάτων που προκύπτουν από τις επιπτώσεις των εγκεφαλικών κακώσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω της επικράτησης και της νοσηρότητας αυτών των κακώσεων στον αθλητισμό, στα τροχαία ατυχήματα και στον στρατό.

Το 1899, ο Dr. William G. Sutherland  θεμελίωσε την κρανιακή οστεοπαθητική. Σύμφωνα με τα ευρήματά του υπάρχει μια ρυθμική/παλμική κίνηση των κρανιακών οστών λόγω των διακυμάνσεων της πίεσης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού και της αρτηριακής πίεσης του αίματος. Η θεμελιώδης αρχή πίσω από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της κρανιακής οστεοπαθητικής είναι ότι η παθητική ψηλάφηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση της αυθόρμητης ρυθμικής/παλμικής κίνησης των κρανιακών οστών, και η εφαρμογή επιλεκτικής πίεσης στα κρανιακά οστά μπορεί να επηρεάσει τη ρυθμική κίνηση των οστών και των ενδοκρανιακών υγρών για την επίτευξη θεραπευτικού αποτελέσματος. Επομένως, η πεποίθηση ότι ο κρανιακός θόλος είναι μια κινητή και ταυτόχρονα εύκαμπτη δομή είναι κρίσιμη για την αποτελεσματικότητα της κρανιακής οστεοπαθητικής, και χωρίς αυτή την θεμελιώδη αρχή η λογική των θεραπευτικών τεχνικών στα οστά τού κρανίου είναι αβάσιμη.

Ωστόσο, πολλοί ιατροί πιστεύουν ότι η κίνηση κατά μήκος των κρανιακών ραφών δεν είναι δυνατή στους ενήλικες εξαιτίας της σύντηξης των ραφών με την ηλικία. Ορισμένες μελέτες έχουν αναφέρει ότι τα κρανιακά οστά έχουν συγχωνευθεί πλήρως μεταξύ 13 και 19 ετών. Άλλες μελέτες υποστηρίζουν ότι η σύγκλιση των ραφών ποικίλλει ανάλογα με το άτομο, ενώ οι οβελιαίες, οι στεφανιαίες και οι λαμπειοειδείς ραφές κλείνουν μέχρι την ηλικία των 40 ετών. Αναφέρεται, επίσης, ότι η πλήρης οστική ένωση όλων των ραφών δεν ολοκληρώνεται μέχρι την 8η δεκαετία τής ζωής. Άλλες μελέτες υποστηρίζουν ότι η άκαμπτη ένωση των ραφών δεν πραγματοποιείται ποτέ και, ως εκ τούτου, κάποιος βαθμός κινητικότητας στις ραφές είναι δυνατός καθόλη τη διάρκεια της ζωής. Οι αποκλίσεις στη βιβλιογραφία σχετικά με τη σύγκλιση των κρανιακών ραφών έχουν οδηγήσει σε μια συνεχή συζήτηση σχετικά με την ύπαρξη κινητικότητας του κρανίου στους ενήλικες, ιδιαίτερα κατά μήκος των ραφών. Παρόλο που έχουν διεξαχθεί αρκετές μελέτες για τη διερεύνηση της ύπαρξης κίνησης των κρανιακών οστών, έχουν προκύψει μικτά ευρήματα σχετικά με την ύπαρξη και το βαθμό κινητικότητας του κρανίου. Επιπλέον, υπό την προϋπόθεση ότι ο κρανιακός θόλος είναι μια κινητή και εύκαμπτη δομή, υπάρχει συζήτηση σχετικά με το κατά πόσον οι δυνάμεις που δημιουργούνται από τους χειρισμούς τής κρανιακής οστεοποαθητικής είναι επαρκείς για να προκαλέσουν κίνηση των κρανιακών οστών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης των ερευνητών Christina N. Seimetz, Andrew R. Kemper, Stefan M. Duma με θέμα: An investigation of cranial motion through a review of biomechanically based skull deformation literature, οι εξωτερικά εφαρμοζόμενες δυνάμεις και οι αυξήσεις τής ενδοκρανιακής πίεσης μπορούν να οδηγήσουν σε μετρήσιμη κρανιακή κίνηση κατά μήκος των κρανιακών ραφών σε έφηβα και ενήλικα είδη θηλαστικών και σε μετρήσιμες αλλαγές στη διάμετρο του κρανιακού θόλου σε φρέσκα πτώματα και ζώντα ενήλικα άτομα. Ωστόσο, το μέγεθος της κρανιακής κίνησης μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το υποκείμενο, την περιοχή τού κεφαλιού στην οποία εφαρμόζονται δυνάμεις και τη μέθοδο εφαρμογής τής δύναμης. Δεδομένου ότι οι δυνάμεις που απαιτούνται για τη δημιουργία των αναφερόμενων κρανιακών παραμορφώσεων σε ζώντες ανθρώπους είναι εντός του εύρους των δυνάμεων που είναι πιθανό να χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της κρανιακής οστεοπαθητικής, είναι λογικό ότι μικρά ποσά κρανιακής παραμόρφωσης μπορούν να προκύψουν ως αποτέλεσμα των δυνάμεων που εφαρμόζονται στο κρανίο κατά τη διάρκεια των χειρισμών.

Πέραν της Οστεοπαθητικής κοινότητας, πολύ λίγοι θεραπευτές στον δυτικό κόσμο πίστευαν τότε ότι τα κρανιακά οστά κινούνται μετά την παιδική ηλικία, μέχρι που εξελίχθηκε το έργο του Dr Upledger. Στις αρχές τού 1970 ο Dr Upledger εργαζόταν, ως κλινικός ερευνητής, με μία ομάδα γιατρών κι ερευνητών στο Michigan State University. Στόχος τους ήταν να διαπιστώσουν την εγκυρότητα του έργου του Sutherland και να εξακριβώσουν αν τα κρανιακά οστά πράγματι κινούνται ή όχι. Στόχευαν, επίσης, να ερευνήσουν την σύνθεση του υλικού των κρανιακών ραφών. Ο Dr Upledger και η ομάδα του στο Michigan State University χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για  να προσδιορίσουν ότι το υλικό των ραφών συμπεριλαμβάνει αιμοφόρα αγγεία, νεύρα και συνδετικό ιστό. Ό,τι, δηλαδή, βρίσκουμε και στις υπόλοιπες κινητικές αρθρώσεις του σώματος. Αυτά τα ευρήματα συνέτειναν περισσότερο σε δυναμική κινητικότητα των κρανιακών οστών, σε αντίθεση με την οστέινη συγκόλλησή τους. Για να διαπιστώσουν αν τα κρανιακά οστά κινούνται, η ερευνητική ομάδα στερέωσε κεραίες στα βρεγματικά οστά πιθήκων και μέσω της χρήσης ραδιοκυμάτων είχαν την δυνατότητα να διαπιστώσουν την ύπαρξη ενός ρυθμού με εύρος κίνησης ανάμεσα στα κρανιακά οστά από 6 μέχρι 12 κύκλους ανά λεπτό. Αυτόν τον ρυθμό τον ονόμασε κρανιοϊερό ρυθμό. Ο Dr Upledger και η ομάδα του προχώρησαν περισσότερο αποδίδοντας την δυσλειτουργία τού Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στον περιορισμό τής ελαστικότητας του συστήματος των σπονδυλικών και κρανιακών μεμβρανών και όχι στον περιορισμό στις κρανιακές ραφές. Το σύστημα των μεμβρανών πρέπει να είναι ελαστικό ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση της σπονδυλικής στήλης, ενώ επεκτείνεται μέσα στην κοιλότητα του κρανίου. Παράγοντες που περιορίζουν αυτήν την ελαστικότητα είναι η μειωμένη κινητικότητα των οστών, αλλά και η παρουσία μη φυσιολογικών μορφών τάσης των ίδιων των μεμβρανών (σχηματισμός συμφύσεων λόγω μόλυνσης, χειρουργικής επέμβασης, μικροτραυματισμού και εναπόθεση τοξικών ουσιών).  

Αυτή η αυξημένη τάση συνήθως μεταφέρεται και στο εσωτερικό τής κοιλότητας του κρανίου. Οι εκπαιδευμένοι θεραπευτές στην Κρανιοϊερή Θεραπεία μαθαίνουν να αξιολογούν τον κρανιοϊερό ρυθμό, ώστε να εντοπίζουν τις περιοχές με δυσλειτουργία και στην συνέχεια με ήπιους χειρισμούς να αποκαθιστούν οποιονδήποτε περιορισμό στο σύστημα των μεμβρανών που περιβάλει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα και θα μπορούσε να προκαλέσει αισθητικές, κινητικές, ή νευρολογικές διαταραχές. Αντίθετα, η Κρανιακή Οστεοπαθητική επικεντρώνεται στην κινητοποίηση των ραφών του κρανίου. Ως εκ τούτου η Κρανιοϊερή Θεραπεία δεν έχει την πρόθεση να «θεραπεύσει» παθήσεις, αλλά απλά να «διευκολύνει»  την δυνατότητα του σώματος για «αυτοδιόρθωση». Για την Κρανιοϊερή Θεραπεία τα οστά του κρανίου αποτελούν «λαβές» για τον θεραπευτή, που τις χρησιμοποιεί ώστε να  έχει πρόσβαση και να επηρεάζει το σύστημα των μεμβρανών που προσαρτείται σε αυτά. Οι θεραπευτές της Κρανιοϊερής Θεραπείας, εφαρμόζουν ήπιο χειρισμό με βάρος μεταξύ 5 έως 10 gr. Οι ασθενείς τις περισσότερες φορές δεν νοιώθουν τίποτα εκτός από μια απαλή αίσθηση κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. 

Πηγές

• www.upledger.com
• C. Hayden et al. A preliminary assessment of the impact of cranial osteopathy for the relief of infantile colic. Complement Therapies Clin Practices, (2006)
• J.J. Crisco et al. Head impact exposure in collegiate football players. J Biomech (2011)
• S.M. Duma et al. Small female head and neck interaction with a deploying side airbag. Accidental Anal Prev (2003)
• M.A. Mayorga. The pathology of primary blast overpressure injury. Toxicology (1997)
• L. Flores-Sarnat. New insights into craniosynostosis. Semin Pediatr Neurol. (2002) 
• V.G. Kokich. Age changes in the human frontozygomatic suture from 20 to 95 years. Am J Orthodont. (1976) 
• R.L. Stalnaker et al. Driving point impedance characterisitcs of the head. J Biomech (1971)
• C.R. Jaslow. Mechanical properties of cranial sutures. J Biomech. (1990) 
• R.P. Hubbard. Flexure of layered cranial bone. J Biomechanics (1971) 
• R.P. Hubbard et al. Flexure of cranial sutures. J Biomechanics (1971)
• J.H. McElhaney et al. Mechanical properties on cranial bone. J Biomech (1970) 
• J.L. Wood. Dynamic response of human cranial bone. J Biomechanics(1971) 
• J.A. Motherway et al. The mechanical properties of cranial bone: the effect of loading rate and cranial sampling position. J Biomech (2009 Sep 18) 
• G. McPherson et al. The elastic modulus of fetal cranial bone: a first step toward understanding of the biomechanics of fetal head molding. J Biomech (1980) 
• T.S. Keller. Predicting to compressive mechanical behavior of bone. J Biomech (1994) 
• R.B. Martin et al. The relative effects of collagen fiber orientation, porosity, density, and mineralization, on bone strength. J Biomech (1989) 
• M.B. Schaffler et al. Stiffness of compact bone: effects of porosity and density. J Biomech (1988)
• J. Marcotte et al. Measurement of the pressure applied during motion palpation and reliability for cervical spine rotation. J Manipulative Med Physiol Ther (2005) 
• D.M. Moorcroft et al. Computation model of the pregnant occupant: predicting the risk of injury in automobile crashes. Am J Obstet Gynecol (2003) 
• S.C. Jasinoski et al. Mechanics of cranial sutures using the finite element method. J Biomech (2010) 
• V.M. Frymann et al. Effect of osteopathic medicine on neurologic development in children. J Am Osteopathic Assoc (1992) 
• P. Joyce et al. The use of craniosacral therapy to treat gastroesophageal reflux in infants. Infants Young Child (1996) 
• M.E. Sandhouse et al. Effect of osteopathy in the cranial field on visual function – a pilot study J Am Osteopathic Assoc (2010) 
• L. Barke et al. A successful use of cranial-sacral osteopathy in the treatment of post-traumatic headache following subarachnoid hemorrhage. Am Acad Osteopathy J (1997) 
• K. Shain et al. Analysis of the ability of catcher’s masks to attenuate head accelerations on impact with a baseball. Clin J Sport Med (2010) 
• S.M. Duma et al. Past, present, and future of head injury research. Exerc Sport Sci Rev (2011)
• S. Rowson et al. Development of the star evaluation system for football helmets: integrating player head impact exposure and risk of concussion. Ann Biomed Eng (2011) 
• S. Rowson et al. Linear and angular head accelerations measurements in collegiate football. J Biomechanical Eng (2009) 
• S. Rowson et al. Rotational head kinematics in football impacts: an injury risk function for concussion. Ann Biomed Eng (2012) 
• J.A. Beyer et al. Concussions experienced by major league baseball catchers and umpires: field data and experimental baseball impacts Ann Biomed Eng (2012) 
• E.G. Takhounts et al. Investigation of traumatic brain injury using the next generations of simulated injury monitor (SIMon) finite element head model. Stapp Car Crash J (2008) 
• W. Rutland-Brown et al. Incidence of traumatic brain injury in the United States, 2003 J Head Trauma Rehabil (2006) 
• A.M. Eigen et al. Identification of real world injury patterns in aid of dummy development
• J.H. Stuhmiller et al. Conventional warfare: ballistic, blast, and burn, injuries. [Chapter 7]-The physics and mechanisms of primary blast injury (1991) 
• A.D. Leonardi et al. Intracranial pressure increases during exposure to a shock wave. J Neurotrauma (2011) 
• W.G. Sutherland. The cranial bowl. (1939) 
• H.H. King. Osteopathy in the cranial field
• H.I. Magoun. Osteopathy in the cranial field, 2e. (1966) 
• J.S. Rogers et al. The controversy of cranial bone motion JOSPT (1997)
• A. Ferguson. A review of the physiology of cranial osteopathy. J Osteopathic Med (2003) 
• F.H. Netter. Atlas of human anatomy (2006) 
• L.A. Madeline et al. Suture closure in the human chondrocranium: CT assessment. Radiology (1995) 
• K. Okamoto et al. High-resolution CT findings in the development of the sphenooccipital synchondrosis. Am J Neuroradiol (1996) 
• H.B. Sarnat et al. Neuroembriology, genetic programming, and malformations of the nervous system
• C. Green et al. A systematic review and critical appraisal of the scientific evidence on craniosacral therapy (1999) 
• E.W. Retzlaff et al. Aging of cranial sutures in humans. Anat Rec (1979) 
• D.K. Michael et al. A preliminary study of cranial bone movement in squirrel monkey. J Am Osteopath Assoc (1975)
•