Τα ερωτήματα και οι απορίες που εκφράζουν τα παιδιά, συχνά φέρνουν σε δύσκολη, αμήχανη, ή και δυσάρεστη θέση τους γονείς. Η αμηχανία των γονιών γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν θα πρέπει να μιλήσουν με τα παιδιά τους για πιο «προχωρημένα» ζητήματα, ή –ακόμη περισσότερο- όταν θα πρέπει να μιλήσουν,να αποκαλύψουν και να επικοινωνήσουν οικογενειακά μυστικά που αφορούν στην πραγματική ταυτότητα του παιδιού!

Τα ερωτήματα και οι απορίες που εκφράζουν τα παιδιά, συχνά φέρνουν σε δύσκολη, αμήχανη, ή και δυσάρεστη θέση τους γονείς. Η αμηχανία των γονιών γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν θα πρέπει να μιλήσουν με τα παιδιά τους για πιο «προχωρημένα» ζητήματα, ή –ακόμη περισσότερο- όταν θα πρέπει να μιλήσουν, να αποκαλύψουν και να επικοινωνήσουν οικογενειακά μυστικά που αφορούν στην πραγματική ταυτότητα του παιδιού!

Είναι σαφώς δύσκολο για τους θετούς γονείς να βρουν τον καταλληλότερο χρόνο και τρόπο για να μιλήσουν στο παιδί τους για τις ρίζες του. Πολύ πιθανόν να τους διακατέχει φόβος για την αντίδρασή του, αλλά και τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκάλυψης στον ψυχισμό του. Ίσως σκέφτονται ότι δεν θα πρέπει να του αποκαλύψουν ποτέ την αλήθεια, ή ίσως να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει και λόγος να αναστατώσουν το παιδί με μια τέτοια αποκάλυψη. Από την άλλη, καθώς το παιδί μεγαλώνει, μέσα τους έχουν πάντα το φόβο ότι η αλήθεια θα έρθει στο προσκήνιο από κάποιο τρίτο πρόσωπο κι αυτό θα αποτελέσει τεράστιο σοκ στο παιδί, αλλά και ρήγμα στη σχέση του μαζί τους.

Κάθε γονιός πριν αποφασίσει να αποκαλύψει στο παιδί του την αλήθεια για την γέννησή του θα πρέπει να έχει υπόψη του τα ερωτήματα που θα γεννηθούν στο παιδί. Σκέψεις όπως «ποιοι με γέννησαν», «γιατί δεν με μεγάλωσαν οι βιολογικοί μου γονείς», «ποιος με πήγε στο ορφανοτροφείο», «εσείς πού με βρήκατε», «ποιος διάλεξε να μου δώσει το όνομά μου», «πού έμενα πριν με πάρετε εσείς», «ποιος με φρόντιζε πριν έρθω μαζί σας», «είχα σπίτι, δωμάτιο, πώς ήταν», «υπάρχουν παλιές μου φωτογραφίες», «έχω αδέρφια από τους βιολογικούς μου γονείς», «είναι εν ζωή οι βιολογικοί μου γονείς»;

Ποιος είναι, λοιπόν, ο καλύτερος χρόνος και τρόπος να μιλήσουν οι γονείς στο παιδί και για ποιο λόγο πρέπει να το κάνουν;

Παλιότερα η υιοθεσία ήταν συνυφασμένη με ντροπή και μυστήριο, περίπου όπως το διαζύγιο ή ο καρκίνος. Γύρω από το θέμα της υιοθεσίας υπήρχε μεγάλη μυστικοπάθεια. Οι γονείς κάτι ψιθύριζαν, αλλά το παιδί και τα παιδιά του κοινωνικού περίγυρου δεν καταλάβαιναν και πολλά πράγματα. Ή, πιο σωστά, καταλάβαιναν πως κάτι περίεργο – παράξενο συμβαίνει!

Είναι γεγονός ότι ο γονιός δεν μπορεί να γνωρίζει την αντίδραση του παιδιού του. Μπορεί, όμως, από αρκετά νωρίς να το εξοικειώσει με το θέμα της υιοθεσίας ώστε αυτό μεγαλώνοντας να μην το αντιμετωπίζει ως κάτι κακό, ή ως ταμπού. Ακόμα και σε ένα πολύ μικρό παιδί, μέσα από παραμυθάκια ή ιστοριούλες, μπορούμε να παρουσιάσουμε την υιοθεσία με λόγια απλά, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και με τρόπο κατανοητό. Μεγαλώνοντας το παιδί, στην ηλικία των 7 ετών -για παράδειγμα- θα αρχίσει να κάνει ερωτήσεις και ίσως φέρει σε δύσκολη το γονέα. Στα ερωτήματα που θα θέσει, σίγουρα, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, καθώς παράλληλα με τις απορίες αρχίζουν να του γεννιούνται επώδυνα συναισθήματα.

Ως γονείς βοηθήστε το παιδί σας να αντιμετωπίσει και να εκφράσει πρώτα απ' όλα την θλίψη, το κενό και την απώλεια που νιώθει. Μπορείτε να φτιάξετε μαζί του ένα άλμπουμ για τη ζωή του, παρακινήστε το να γράψει ένα γράμμα στους βιολογικούς του γονείς εκφράζοντάς τους όλα του τα συναισθήματα και ερωτήματα. Επιπλέον, εκφράστε του κι εσείς τα δικά σας συναισθήματα για το πόσο ευτυχισμένοι είστε που σας δόθηκε η ευκαιρία να γίνεται οι γονείς του. Τέλος, επιχειρήστε να εξοικειώσετε το παιδί με τις έννοιες «φυσικός πατέρας», «φυσική μητέρα» από νωρίς και φέρτε το σε επαφή και με άλλα υιοθετημένα παιδάκια, ώστε να μην νιώθει μόνο ή ντροπή γι' αυτό που του συμβαίνει.