Νεοπλασματικές παθήσεις μπορούν να παρουσιασθούν σχεδόν σε όλα τα οργανικά συστήματα του ανθρώπου. Αυτή η ακανόνιστη ανάπτυξη τραυματίζει και θέτει σε κίνδυνο οργανικά συστήματα που λειτουργούν φυσιολογικά. Αυτές οι παθήσεις συνήθως αντιμετωπίζονται με θεραπευτικά μέσα, τα οποία από μόνα τους θέτουν σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία των οργανικών συστημάτων.

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΛΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Νεοπλασματικές παθήσεις μπορούν να παρουσιασθούν σχεδόν σε όλα τα οργανικά συστήματα του ανθρώπου. Αυτή η ακανόνιστη ανάπτυξη τραυματίζει και θέτει σε κίνδυνο οργανικά συστήματα που λειτουργούν φυσιολογικά. Αυτές οι παθήσεις συνήθως αντιμετωπίζονται με θεραπευτικά μέσα, τα οποία από μόνα τους θέτουν σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία των οργανικών συστημάτων. Κατά συνέπεια οι μετέχοντες της θεραπευτικής ομάδας πρέπει να αντιδρούν δυναμικά, τόσο εναντίον της εξέλιξης της πάθησης, όσο και στις επιπτώσεις των διαφόρων θεραπευτικών μέσων, συνεισφέροντας στην επιβίωση και βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. 
Η θεραπευτική προσέγγιση σε σχέση με την Αποκατάσταση του καρκινοπαθούς ασθενή οριοθετήθηκε με την National Cancer Act του 1971. Με την νομοθεσία αυτή δηλώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο η Αποκατάσταση σαν αντικειμενικός στόχος, ενώ εγκρίνονται κεφάλαια για την εκπαίδευση και την έρευνα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το 1972 στο National Cancer Rehabilitation Planning Conference καθορίστηκαν οι στόχοι της Αποκατάστασης:
1. Ψυχοκοινωνική υποστήριξη.
2. Βελτίωση της σωματικής του λειτουργικότητας.
3. Επαγγελματικός προσανατολισμός.
4. Επανένταξη στο κοινωνικό σύνολο.
Λόγω της πολυπλοκότητας των προβλημάτων που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ασθενείς, απαιτείτε μια καλά οργανωμένη ομαδική εργασία διαφόρων ειδικοτήτων, ώστε να προσφερθεί διεξοδική φροντίδα. 
Η ομαδική εργασία για να είναι επιτυχής απαιτεί την συνεργασία σε κλίμα αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης του έργου που προσφέρει η κάθε ειδικότητα, παράλληλα με την κατανόηση του σκοπού και του τρόπου εργασία της. Οι στόχοι που καθορίζονται από την ομάδα οφείλουν να είναι ρεαλιστικοί. Εξαρτώνται από την βαρύτητα της πάθησης, από το περιβάλλον του ασθενή αλλά και από την κοινωνική φροντίδα. Η υλοποίηση τους πρέπει να ολοκληρώνεται μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν κίνητρο για τον ασθενή, ώστε να τον παρακινήσει να έχει μια περισσότερο ενεργητική συμμετοχή στην θεραπευτική διαδικασία. Μεγάλη βοήθεια μπορεί να προσφέρει η ενεργητική συμμετοχή του περιβάλλοντος, που και αυτό με την σειρά του έχει ανάγκη υποστήριξης.

Ο ρόλος του Φυσικοθεραπευτή μέσα στην θεραπευτική ομάδα έχει να κάνει με την λειτουργικότητα του ασθενή. Με τον όρο λειτουργικότητα εννοούμε την διατήρηση της μυϊκής ισχύος, του εύρους κίνησης των αρθρώσεων, έλεγχο του πόνου, ανεξαρτησία στις κινήσεις, με μακροπρόθεσμο σκοπό την επανένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Λόγω της καθημερινής επαφής με τον ασθενή και το περιβάλλον του έχει επιπρόσθετα έναν υποστηρικτικό ρόλο, να δώσει κίνητρα για την συνέχιση του αγώνα.

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ: Ενημέρωση από το ιατρικό προσωπικό για την διάγνωση, τις δυνατότητες θεραπευτικής αντιμετώπισης, προοπτική, αλλά και οριοθέτηση στόχων.
ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: Η κλινική αξιολόγηση από τον Φυσικοθεραπευτή περιλαμβάνει την επισκόπηση, την ψηλάφηση, έλεγχο εύρους κίνησης των αρθρώσεων, έλεγχος μυϊκής ισχύος, έλεγχο λειτουργικότητας (βάδιση, αυτοεξυπηρέτηση, κ.α.), εκτίμηση του πόνου και της ανάγκης εξάρτησης από το περιβάλλον του.
ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΧΩΝ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Από τις προηγούμενα βήματα θα έχουμε αποκτήσει σαφή εικόνα για την κατάσταση του ασθενή. Αυτή θα μας οδηγήσει στον καθορισμό των άμεσων αλλά των μακροπρόθεσμων στόχων. Αυτά τα συμπεράσματα πρέπει αρχικά να τα συζητήσουμε με την θεραπευτική ομάδα, ώστε να υπάρχει ταύτιση απόψεων και εν συνεχεία να αναλυθούν στον ίδιο τον ασθενή, αφού θεωρείτε δεδομένη ανάγκη η δική του συμμετοχή, αλλά και στο περιβάλλον του εφόσον έχει την δυνατότητα να τον επηρεάσει θετικά.

ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ: Αποσκοπεί: 
1. Διατήρηση ικανοποιητικής αναπνευστικής ικανότητας. Επιτυγχάνεται με αναπνευστικές ασκήσεις, εκμάθηση σωστού τρόπου αναπνοής και υποβοηθούμενου βήχα.
2. Μείωση του πόνου και πιθανού μυϊκού σπασμού. Επιτυγχάνεται με την χρήση διαφόρων θεραπευτικών μέσων όπως είναι η θεραπεία με Low Power Laser, η διαδερμική χορήγηση φαρμάκων με χρήση γαλβανικού ρεύματος (Ιοντοφόρεση), άλλες μορφές Ηλεκτροθεραπείας, χρήση θερμών ή ψυχρών επιθεμάτων, μάλαξης, κινησιοθεραπείας στα όρια του πόνου, σωστή τοποθέτηση του ασθενή στο κρεβάτι.

3. Ισχυροποίηση του μυϊκού συστήματος. Χρησιμοποιούμε ενεργοπαθητικές ασκήσεις, ισομετρικές συσπάσεις, Biofeedback και ειδικού τύπου φαραδικό ρεύμα.
4. Ασκήσεις βάδισης και ισορροπίας, ώστε να έχει τον έλεγχο της στάσης του σώματος, του ρυθμού βάδισης και έλεγχο θέσης του σώματος στον χώρο.
5. Οδηγίες για τον σωστό τρόπο χρήσης του σώματος στις καθημερινές λειτουργικές δραστηριότητες.

ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ: Κατά την διάρκεια του χειρουργείου, ανάλογα την περίπτωση και τον τρόπο προσπέλασης, κάποιοι ιστοί “κακοποιήθηκαν”. Άμεση προτεραιότητα είναι να βοηθηθεί η διαδικασία επούλωσης, βελτιώνοντας την αιμάτωση και την μυϊκή λειτουργία της περιοχής. Τις πρώτες μέρες του χειρουργείου πρέπει να παρατηρούμε το μέλος για αυξημένη θερμότητα, ερυθρότητα, οίδημα, να παρατηρούμε τον ασθενή αν παρουσιάζει δύσπνοια ή παραπονείται για έντονο και οξύ πόνο. Σε κάθε περίπτωση που πέσει οτιδήποτε στην αντίληψη μας πρέπει να ενημερώνεται άμεσα ο θεράπων ιατρός.
Στην μετεγχειρητική φάση η προσέγγιση που κάνουμε αποσκοπεί:
1. Έλεγχο ρυθμού και τύπου αναπνοής.
2. Διατήρηση ή βελτίωση κινητικότητας των αρθρώσεων. Επιτυγχάνεται με παθητικές ή ενεργητικές ασκήσεις, αλλά και με την χρήση ειδικών θεραπευτικών μέσων όπως είναι το CPM (Φωτογραφία) του άνω ή κάτω άκρου.
3. Διατήρηση ή Βελτίωση της μυϊκής ισχύος. Επιτυγχάνεται με πρόγραμμα ασκήσεων ισχυροποίησης. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε φαραδικό ρεύμα ή Biofeedback.

4. Προοδευτική έγερση. Ο χρόνος και ο τρόπος εξαρτάται από τον τύπο της επέμβασης. Απαιτείτε η συνεννόηση και έγκριση από τον θεράποντα ιατρό. Πολλές φορές είναι χρήσιμη η έγερση με την βοήθεια του Tilt table ή Eva Walker.
5. Λειτουργικότητα – επανένταξη. Τελικό στάδιο της αποκατάστασης είναι ο ασθενής να αποκτήσει λειτουργικότητα και αυτονομία από το περιβάλλον του. Χρησιμοποιούμε ασκήσεις βάδισης , ισορροπίας, κ.α.. Σε αυτή την φάση μπορεί να χρειασθεί βοηθητικά μέσα, όπως βακτηρίες ή περπατούρα. 
6. Οδηγίες στον ασθενή. Αφορούν την χρήση βοηθητικών μέσων, πρόγραμμα ασκήσεων για το σπίτι, τον έλεγχο του βάρους, συμβουλές για τις καθημερινές δραστηριότητες – ύπνος, μπάνιο, ντύσιμο, κάθισμα, οδήγηση κ.α.- .

Δεν πρέπει να διαφεύγει τα προσοχής μας ότι η πλειονότητα των ασθενών με νεοπλασίες του μυοσκελετικού συστήματος, θα παρουσιάσουν περιορισμούς στην φυσιολογική λειτουργικότητα, είτε σαν απευθείας αποτέλεσμα της πάθησης, είτε σαν αποτέλεσμα της θεραπείας. Αδυναμία κατανόησης αυτού του προβλήματος στο παρελθόν ήταν εμπόδιο στην όσο το δυνατόν καλύτερη αποκατάσταση. Η ιδανικότερη προσφορά της θεραπευτικής ομάδας προς τον ασθενή είναι να του προσφέρει την μέγιστη φυσική, ψυχολογική, κοινωνική, επαγγελματική και εκπαιδευτική δυνατότητα. Ο καθορισμός του πλάνου της θεραπείας πρέπει να είναι εξατομικευμένο, ώστε να συναντά τις μοναδικές και συγκεκριμένες ανάγκες του κάθε ασθενή.

Ο Φυσικοθεραπευτής έχει τον ρόλο του σε αυτήν την διαδικασία και πρέπει να τον διεκδικήσει μέσα από την συμμετοχή και την συνεχιζόμενη εκπαίδευση.