22 Νοεμβρίου 2004

Κατηγορία

Ισχιαλγία

# Topics

πόνος, Σπονδυλική στήλη, Δισκοπάθεια, Ισχιαλγία, μυοσκελετικός πόνος, αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων, μυοσκελετικό σύστημα, μυοσκελετικές παθήσεις, σπονδυλική στένωση

Social sharing

ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΕΝΩΣΗ

Σπονδυλική Στένωση χαρακτηρίζεται η ελάττωση του χώρου μεταξύ των σπονδύλων, που έχει ως συνέπεια οι σπόνδυλοι αλλά και τα μαλακά μόρια που τους στηρίζουν να μετακινηθούν προς το σπονδυλικό κανάλι, τραυματίζοντας τις αντίστοιχες νευρικές ρίζες ή σε χειρότερη περίπτωση να τις παγιδεύουν.

Προκαλείται είτε από την ανάπτυξη οστεοφύτων λόγω οστεοαρθρίτιδας της σπονδυλικής στήλης, είτε από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδυλίων δίσκων (κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου), είτε από τραυματισμό (τροχαία ατυχήματα κ.α.). Αλλες αιτίες είναι όγκος στην σπονδυλική στήλη, πρωτοπαθής ή μεταστατικός, νόσος του Paget στα οστά (το οστό είναι ζωντανός ιστός που υπόκειται σε μια συνεχή διαδικασία ανανέωσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας αναδιαμόρφωσης, το παλαιό οστό αναδομείτε και αντικαθίσταται από το νέο. Στην ασθένεια Paget, το σώμα παράγει το νέο οστό με ένα γρήγορο σε σχέση με τον κανονικό ρυθμό. Αυτό παράγει μαλακά- αδύνατα οστά, που είναι επιρρεπή σε κατάγματα. Μπορεί επίσης να δημιουργήσει οστά που είναι παραμορφωμένα ή αφύσικα μεγάλα), αχονδροπλασία (μια γενετική διαταραχή που επιβραδύνει τον ρυθμό ανάπτυξης των οστών στο έμβρυο και στη πρόωρη παιδική ηλικία).

Ποια τα βασικά συμπτώματα;

Μπορεί να υπάρχει στένωση του σπονδυλικού σωλήνα, χωρίς όμως να προκαλούνται συμπτώματα. Εντούτοις, εάν η στένωση ασκεί πίεση στον μηνιγγικό σάκο , τον νωτιαίο μυελό ή σε νευρικές ρίζες τότε τα βασικά συμπτώματα είναι:
• Πόνος που ακτινοβολεί στα άκρα, υποχωρεί όταν ο ασθενής κάθεται ή κάμπτει τον κορμό του, αυτό συμβαίνει γιατί διευρύνεται ο χώρος μεταξύ των σπονδύλων με αποτέλεσμα την αποσυμπίεση των νευρικών ριζών.
• Αισθητικές διαταραχές, βελόνιασμα, κάψιμο, κ.α.
• Απώλεια ελέγχου της κύστης, του εντέρου, σεξουαλικές δυσλειτουργίες, απώλεια ελέγχου και αδυναμία των άκρων σε προχωρημένες περιπτώσεις ιππουριδικού συνδρόμου .
• Απώλεια ισορροπίας από πίεση στον αυχενικό νωτιαίο μυελό, έχει επιπτώσεις στα νεύρα που ελέγχουν την ισορροπία, με συνέπεια την αδεξιότητα ή την τάση να πέσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα συμπτώματα υποχωρούν όταν ο ασθενής κάμψει τον κορμό του προς τα εμπρός ή όταν κάθεται. Αυτό συμβαίνει γιατί με τον τρόπο αυτόν αποσυμπιέζεται η πάσχουσα νευρική ρίζα.

Υπάρχουν επιβαρυντικοί παράγοντες;

Η ηλικία είναι κύριος γνωστός παράγοντας κινδύνου.

Πότε κάποιος πρέπει να αναζητήσει βοήθεια;

Βοήθεια πρέπει κάποιος να αναζητήσει εάν νοιώθει πόνο, ακαμψία, μούδιασμα ή αδυναμία στα άκρα, απώλεια της ισορροπίας ή αστάθεια. Φυσικά απαιτείται άμεση αναζήτηση βοήθειας σε περίπτωση απώλειας ελέγχου της κύστης ή των εντέρων.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η διάγνωση στηρίζεται στο λεπτομερές ιστορικό, την κλινική αξιολόγηση και στις διάφορες απεικονιστικές μεθόδους, όπως είναι η απλή ακτινογραφία, η Μαγνητική Τομογραφία, η αξονική τομογραφία κ.α.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η Θεραπεία περιλαμβάνει τρεις βασικές φάσεις:

1. ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ: Η πρώτη φάση της θεραπείας έχει σχεδιαστεί για να περιορίσει ή να εκμηδενίσει την σοβαρότητα της ενόχλησης, σταθεροποιώντας την κατάσταση όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Η συχνότητα της θεραπείας είναι καθημερινή.
2. ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Οι σκοποί αυτής της φάσης είναι να ισχυροποιηθεί το μυϊκό σύστημα , να βελτιωθεί η λειτουργικότητα της Σπονδυλικής Στήλης και να ολοκληρωθεί η επούλωση των τραυματισμένων ιστών. Συνεχίζεται η εφαρμογή θεραπευτικών μέσων με μηχανήματα. Η συχνότητα της θεραπείας μπορεί να γίνει τρεις φορές την βδομάδα. Ολοκληρώνεται με ασκήσεις στο σπίτι, οδηγίες διατροφής και προσπάθεια τροποποίησης των καθημερινών ασχολιών σύμφωνα με τις ανάγκες της σπονδυλικής στήλης.
3. ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ - ΠΡΟΛΗΨΗ: Η τρίτη και τελική φάση είναι σχεδιασμένη για να βελτιώσει την υγεία και την λειτουργικότητα της σπονδυλικής στήλης, προφυλάσσοντας από τον μηχανισμό που προκάλεσε τον αρχικό τραυματισμό. Η συχνότητα της θεραπείας καθορίζεται από τον θεραπευτή.

Με ποιο τρόπο η τεχνική “Manual Therapy” μπορεί να βοηθήσει σε αυτήν την πάθηση, όπου υπάρχει μη αναστρέψιμη βλάβη στην Σπονδυλική στήλη;

Ο βαθμός που μπορεί να βοηθήσει εξαρτάται από την κλινική εικόνα του ασθενή. Ιδιαίτερα από την Νευρολογική αξιολόγηση που περιλαμβάνει την αισθητικότητα, την μυϊκή ισχύ, τα αντανακλαστικά, την περιοχή του πόνου και ειδικές δοκιμασίες. Μέσω της τεχνικής "Manual Therapy" χρησιμοποιώντας ήπιους χειρισμούς, εργαζόμαστε να αποκαταστήσουμε την λειτουργικότητα της περιοχής επαναφέροντας όσο το δυνατό περισσότερο την σωστή ανατομική διάταξη του σκελετού. Εκπαιδεύουμε τον ασθενή να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του, ενώ τέλος γίνεται εκμάθηση ενός ατομικού προγράμματος ασκήσεων με σκοπό την ισχυροποίηση του μυϊκού συστήματος, ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο του προβλήματος (αυτοέλεγχος). Η θεραπεία συμπληρώνεται από το Μηχάνημα της Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης. Με τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνουμε νευρομυϊκή επανεκπαίδευση του σώματος, ώστε να κινείται , αυτόματα (χωρίς σκέψη), με τέτοιο τρόπο που όχι μόνον δεν επιβαρύνει την πάσχουσα περιοχή, αλλά την προστατεύει από μεγαλύτερη επιβάρυνση.
Μετά από κάθε συνεδρία εκτιμούμε τα αποτελέσματα της θεραπείας και ανάλογα καθορίζουμε την θεραπευτική μας παρέμβαση.

Η τεχνική “Manual Therapy” μπορεί να συνδυάζεται με άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως είναι η φαρμακευτική αγωγή ή κλασσική Φυσικοθεραπεία;

Στην αντιμετώπιση τόσο δύσκολών περιπτώσεων δεν υπάρχουν μονοθεραπείες, αλλά συνδυασμός θεραπευτικών μέσων. Στην οξεία φάση η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη, ώστε να μειωθεί η φλεγμονή της νευρικής ρίζας. Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει η Ιοντοφόρεση. Η διαδερμική έγχυση κορτιζόνης και Ξυλοκαϊνής πάνω στην πάσχουσα περιοχή. Αυτό θα μειώσει το οίδημα της νευρικής ρίζας και παράλληλα με την αποσύμπιεση της, που επιτυγχάνεται μέσω της τεχνικής “Manual Therapy”, μπορούμε να επιτύχουμε ένα θετικό για τον ασθενή αποτέλεσμα, δηλαδή λειτουργικότητα απαλλαγμένη από συμπτώματα, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Πότε απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος;

Χειρουργική αντιμετώπιση επιλέγεται όταν υπάρχουν νευρολογικά συμπτώματα, όπως μειωμένη μυϊκή ισχύς, απώλεια αντανακλαστικών και μειωμένη αισθητικότητα. Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει σημαντική επιβάρυνση της νευρικής ρίζας. Επίσης επιλέγεται σε περιπτώσεις συχνών και επαναλαμβανόμενων υποτροπών, που εμποδίζουν τις δραστηριότητες του ασθενούς για μεγάλο χρονικό διάστημα, επηρεάζοντας την ποιότητα της ζωής του.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Οι οδηγίες του οργανισμού της Αγγλίας, British Occupational Health Guidelines, για την αντιμετώπιση του πόνου της μέσης, συστήνουν την όσο το δυνατόν γρηγορότερη επιστροφή των ασθενών στις καθημερινές δραστηριότητες αλλά και στην εργασία τους, ανεξάρτητα από το γεγονός αν το πρόβλημά τους έχει λυθεί ή όχι. Όσο περισσότερο ο ασθενής απέχει από την εργασία του, τόσο μικραίνουν οι πιθανότητες επιστροφής του. Αν παραμείνει εκτός εργασίας για 4 έως 12 βδομάδες υπάρχουν 10% - 40% πιθανότητες να είναι εκτός εργασίας για έναν χρόνο. Αν αυτό συμβεί τότε είναι απίθανο να γυρίσει ποτέ σε οποιαδήποτε εργασία, αλλά θα ευελπιστεί σε κάποια μελλοντική θεραπεία. Όσο περισσότερο δραστήριοι παραμείνουν οι ασθενείς, μακροχρόνια θα έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Για τον λόγο αυτόν θα πρέπει να ακολουθούν ειδικό θεραπευτικό πρόγραμμα ασκήσεων, που να έχει σχεδιαστεί ειδικά για αυτούς σύμφωνα πάντα με τις ατομικές τους ανάγκες. Να περπατάνε, να κολυμπάνε, γενικά να κάνουν δραστηριότητες με μικρή ένταση, αλλά σημαντική δράση. Πρέπει να αποφεύγεται η χρησιμοποίηση τόσο για προληπτικούς λόγους, όσο και για θεραπευτικούς η μακροχρόνια χρησιμοποίηση ζώνης οσφύος. Δεν υπάρχει καμία πειστική απόδειξη ότι η χρησιμοποίηση τους προλαμβάνει ή βοηθάει αποτελεσματικά την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αντίθετα αδυνατίζει το ήδη προβληματικό τις περισσότερες φορές μυϊκό σύστημα.
Τέλος η ψυχολογική στήριξη των ασθενών από ειδικευμένους γιατρούς ή ψυχολόγους , αλλά και από το οικογενειακό περιβάλλον είναι τις περισσότερες φορές καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της πορείας του ασθενή.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΙΓΓΙΝΑΓΚΑΣ, MSc, Υπ. Διδάκτορας

Φυσικοθεραπευτής

Στην ίδια κατηγορία

Τελευταία άρθρα

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

04 Οκτωβρίου 2025 | Αθηνάς Κατσιμήτρου - Τιγγινάγκα, Mld/Cdt | Καρκίνος του Μαστού

Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα του άνω άκρου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες επιπλοκές της θεραπείας του καρκίνου του μαστού, επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής των γυναικών.

ΑΥΧΕΝΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ

04 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Αυχενικό Σύνδρομο

Ο αυχενικός πόνος και το αίσθημα δυσκαμψίας, ή "πιασίματος" στον αυχένα είναι από τις συχνότερες αιτίες αναζήτησης ιατρικής βοήθειας στον σύγχρονο κόσμο.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σύνδρομο Θωρακικής εξόδου

Το Σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου συνιστά μια ετερογενή και αμφιλεγόμενη νοσολογική οντότητα με σημαντικές επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία και δραστηριότητα του ατόμου.

ΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΣΤΟ STRESS ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Άγχος - stress

Το stress – ή αλλιώς άγχος – είναι η φυσική αντίδραση του σώματος όταν νιώθει πίεση, ή απειλή. Ωστόσο, δεν το βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο∙ για κάποιους γίνεται απλή πρόκληση, ενώ για άλλους βαριά καθημερινή δοκιμασία.

stressed woman siting at desk in office surrounded Σε μικρές δόσεις το stress μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη, όμως όταν γίνεται χρόνιο ή υπερβολικό διαβρώνει την ψυχική και σωματική υγεία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, 2020), το stress θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για την υγεία στον 21ο αιώνα, επηρεάζοντας τόσο την ποιότητα ζωής, όσο και την εμφάνιση χρόνιων νοσημάτων. Υπάρχουν κατηγορίες τού πληθυσμού που αποδεικνύονται πιο ευάλωτες είτε λόγω βιολογικών παραγόντων, είτε λόγω κοινωνικών και επαγγελματικών συνθηκών, είτε λόγω ιδιαίτερων απαιτήσεων στη ζωή τους. Η κατανόηση αυτών των ομάδων είναι κρίσιμη, καθώς βοηθά στην ανάπτυξη πιο στοχευμένων στρατηγικών πρόληψης και παρέμβασης.

Ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων στο stress

Παιδιά και έφηβοι: Τα παιδιά και οι έφηβοι βιώνουν stress που προκαλείται από ποικίλες πηγές: τις σχολικές απαιτήσεις, τις εξετάσεις, τον κοινωνικό ανταγωνισμό, ακόμη και από την πίεση που ασκούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το παιδικό και εφηβικό νευρικό σύστημα βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης, γεγονός που καθιστά αυτήν την ομάδα περισσότερο εκτεθειμένη στις αρνητικές συνέπειες του άγχους. Έρευνες δείχνουν ότι η παιδική έκθεση σε χρόνιο stress συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης, αλλά και σωματικών παθήσεων στην ενήλικη ζωή (Shonkoff et al., 2012).
Νεαροί ενήλικες και φοιτητές: Οι φοιτητές και οι νεαροί ενήλικες καλούνται να διαχειριστούν την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, γεγονός που συνοδεύεται από ακαδημαϊκές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, η πίεση για επαγγελματική αποκατάσταση και οι οικονομικές δυσκολίες καθιστούν αυτήν την ομάδα ιδιαίτερα ευάλωτη στο άγχος (Beiter et al., 2015).
Εργαζόμενοι σε απαιτητικά επαγγέλματα: Το εργασιακό stress αποτελεί μία από τις πιο συχνές μορφές άγχους στη σύγχρονη κοινωνία. Ιδιαίτερα εκτεθειμένοι είναι οι επαγγελματίες υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι σε θέσεις ευθύνης, αλλά και όσοι απασχολούνται σε ασταθή, ή χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα. Το φαινόμενο της «επαγγελματικής εξουθένωσης» (burnout) έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας (Maslach & Leiter, 2016).
Γυναίκες: Οι γυναίκες αναφέρονται συχνά στη βιβλιογραφία ως πιο ευάλωτες στο stress, όχι μόνο λόγω βιολογικών παραγόντων (ορμονικές διακυμάνσεις, εγκυμοσύνη, εμμηνόπαυση), αλλά και λόγω του κοινωνικού ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν. Ο συνδυασμός επαγγελματικών, οικογενειακών και κοινωνικών απαιτήσεων μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα άγχους (APA, 2019).
Φροντιστές ασθενών και γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες: Οι άνθρωποι που φροντίζουν άτομα με χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες συχνά βιώνουν έντονο και παρατεταμένο stress, γνωστό και ως «stress φροντιστή». Πρόκειται για μια κατηγορία που παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, σωματικής κόπωσης και κοινωνικής απομόνωσης (Schulz & Sherwood, 2008).
Άτομα με χρόνια νοσήματα: Ο χρόνιος πόνος, οι σωματικοί περιορισμοί και η συνεχής αβεβαιότητα για την πορεία τής υγείας συνδέονται με υψηλά επίπεδα stress. Ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ή καρκίνο αναφέρουν συχνά έντονο άγχος, το οποίο με τη σειρά του επιδεινώνει την πορεία τής ασθένειας (Cohen et al., 2007).
Ηλικιωμένοι: Η τρίτη ηλικία χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές: απώλεια αγαπημένων προσώπων, συνταξιοδότηση, μείωση φυσικών ικανοτήτων. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την ψυχική πίεση και το αίσθημα μοναξιάς, καθιστώντας τούς ηλικιωμένους ευάλωτους σε αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές (Gum et al., 2009).

Επιπτώσεις του stress στην υγεία

african american businesswoman trying to concentra Το χρόνιο stress δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό βάρος· επηρεάζει ολόκληρο τον οργανισμό. Μεταξύ άλλων:

Ενισχύει τη λειτουργία τού συμπαθητικού νευρικού συστήματος και αυξάνει τα επίπεδα κορτιζόλης.
Συνδέεται με υπέρταση, καρδιαγγειακά νοσήματα και μεταβολικές διαταραχές.
Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Επιβαρύνει την ψυχική υγεία, οδηγώντας σε κατάθλιψη, αϋπνία κ.ά.
Μειώνει την ποιότητα ζωής και την ανθεκτικότητα σε νέες προκλήσεις.

Στρατηγικές αντιμετώπισης του stress

Η διαχείριση του stress απαιτεί πολυδιάστατη προσέγγιση. Οι στρατηγικές περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και σωματοθεραπευτικές μεθόδους.

1. Τρόπος ζωής

Σωματική άσκηση: Η τακτική άσκηση μειώνει τα επίπεδα κορτιζόλης και αυξάνει τις ενδορφίνες.
Διατροφή: Ισορροπημένη διατροφή με επαρκή θρεπτικά συστατικά στηρίζει την ψυχική και σωματική ανθεκτικότητα.
Ύπνος: Ο ποιοτικός ύπνος αποτελεί θεμέλιο για την αποκατάσταση του νευρικού συστήματος.
Κοινωνική υποστήριξη: Οι διαπροσωπικές σχέσεις μειώνουν το αίσθημα απομόνωσης.

2. Ψυχολογικές παρεμβάσεις

Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT): Αποτελεσματική στη διαχείριση δυσλειτουργικών σκέψεων.
Mindfulness και διαλογισμός: Ενισχύουν την επίγνωση και μειώνουν τη ροπή προς το άγχος.
Ομαδική θεραπεία, ή ομάδες υποστήριξης: Δημιουργούν αίσθημα κοινότητας.

3. Σωματοθεραπευτικές προσεγγίσεις και η Κρανιοϊερή Θεραπεία Upledger

osteopathy patient getting treatment massage1 Η κρανιοϊερή θεραπεία (CranioSacral Therapy – CST) που αναπτύχθηκε από τον Dr. John Upledger αποτελεί μια ήπια, μη επεμβατική μέθοδο χειροθεραπείας που εστιάζει στη ρύθμιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος μέσω της βελτίωσης της λειτουργικότητας του κρανιοϊερού συστήματος –δηλαδή του συστήματος των μεμβρανών και του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Με απαλές πιέσεις, ο θεραπευτής διευκολύνει την απελευθέρωση περιορισμών στους ιστούς, ενισχύοντας την αυτορρύθμιση του οργανισμού. Έρευνες υποδεικνύουν ότι η CST μπορεί να μειώσει τα επίπεδα άγχους, να βελτιώσει τον ύπνο και να ενισχύσει την αίσθηση χαλάρωσης (Matarán-Peñarrocha et al., 2011). Ιδιαίτερα για άτομα με χρόνιο stress, η κρανιοϊερή θεραπεία μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά σε άλλες παρεμβάσεις, επιτρέποντας στο σώμα να ανακτήσει ισορροπία.

4. Ενσωμάτωση στην καθημερινότητα

executives doing yoga Η αντιμετώπιση του stress δεν μπορεί να βασιστεί σε μεμονωμένες παρεμβάσεις. Χρειάζεται καθημερινή φροντίδα:

Σταθερό πρόγραμμα ύπνου και ξεκούρασης.
Συνειδητή ενασχόληση με δραστηριότητες που προσφέρουν χαρά.
Προγραμματισμένη συμμετοχή σε πρακτικές χαλάρωσης (αναπνοές, γιόγκα, CST).
Αναγνώριση των προσωπικών ορίων και διεκδίκηση ισορροπίας σε επαγγελματική και προσωπική ζωή.

Συμπεράσματα

Το stress είναι πια κομμάτι τής καθημερινότητας, αλλά δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν ομάδες που το νιώθουν πιο έντονα –από τα παιδιά και τους φοιτητές, μέχρι τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους φροντιστές, τα άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας και τους ηλικιωμένους. Η διαχείριση του stress απαιτεί ολιστική προσέγγιση που να περιλαμβάνει υγιεινό τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη και σωματοθεραπευτικές παρεμβάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η κρανιοϊερή θεραπεία Upledger μπορεί να προσφέρει ένα σημαντικό εργαλείο για την ενίσχυση της αυτορρύθμισης του οργανισμού και την καλλιέργεια βαθιάς χαλάρωσης. Η πρόληψη και η διαχείριση του stress δεν είναι πολυτέλεια· είναι απαραίτητη επένδυση για την υγεία, την ποιότητα ζωής και την κοινωνική ευημερία.

Πηγές

American Psychological Association (APA). (2019). Stress in America: Stress and current events.
Beiter, R., Nash, R., McCrady, M., Rhoades, D., Linscomb, M., Clarahan, M., & Sammut, S. (2015). The prevalence and correlates of depression, anxiety, and stress in a sample of college students. Journal of Affective Disorders, 173, 90-96.
Cohen, S., Janicki-Deverts, D., & Miller, G. E. (2007). Psychological stress and disease. JAMA, 298(14), 1685–1687.
Gum, A. M., King-Kallimanis, B., & Kohn, R. (2009). Prevalence of mood, anxiety, and substance-abuse disorders for older Americans in the National Comorbidity Survey–Replication. American Journal of Geriatric Psychiatry, 17(9), 769-781.
Maslach, C., & Leiter, M. P. (2016). Understanding the burnout experience: recent research and its implications for psychiatry. World Psychiatry, 15(2), 103–111.
Matarán-Peñarrocha, G. A., Castro-Sánchez, A. M., García, G. C., Moreno-Lorenzo, C., Carretero, T. L., & Zafra, M. Á. (2011). Influence of craniosacral therapy on anxiety, depression and quality of life in patients with fibromyalgia. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine, 2011, 178769.
Schulz, R., & Sherwood, P. R. (2008). Physical and mental health effects of family caregiving. American Journal of Nursing, 108(9 Suppl), 23–27.
Shonkoff, J. P., Boyce, W. T., & McEwen, B. S. (2012). Neuroscience, molecular biology, and the childhood roots of health disparities: Building a new framework for health promotion and disease prevention. JAMA, 301(21), 2252–2259.
World Health Organization (WHO). (2020). Stress at the workplace.