23 Ιουνίου 2025

Κατηγορία

Δυστονία

# Topics

αυχενική δυστονία, Physio fp, εστιακή δυστονία, ακούσιες συσπάσεις, βασικά γάγγλια, νευροδιαβιβαστές, ντοπαμίνη, νευρολογική διαταραχή

Social sharing

ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΔΥΣΤΟΝΙΑ

Η αυχενική δυστονία αποτελεί την πιο συχνή μορφή εστιακής δυστονίας στους ενήλικες.

Η αυχενική δυστονία χαρακτηρίζεται από ακούσιες, παρατεταμένες, ή διαλείπουσες συσπάσεις των μυών τού αυχένα, που προκαλούν αφύσικες κινήσεις ή στάσεις τής κεφαλής και του τραχήλου. Η συχνότητα εμφάνισής της εκτιμάται σε 5-9 περιπτώσεις ανά 100.000 άτομα, με συχνότερη εμφάνιση στην ηλικία μεταξύ των 40 και 60 ετών (Albanese et al., 2013). Η αιτιολογία τής αυχενικής δυστονίας είναι πολυπαραγοντική. Η πρωτοπαθής μορφή οφείλεται σε δυσλειτουργία των βασικών γαγγλίων, του θαλάμου και του κινητικού φλοιού, οδηγώντας σε διαταραχές στα κυκλώματα που ρυθμίζουν τον μυϊκό τόνο και τις εκούσιες κινήσεις. Υπάρχουν ενδείξεις για ανισορροπία νευροδιαβιβαστών όπως η ντοπαμίνη, ο GABA και η ακετυλοχολίνη (Jinnah & Factor, 2015). Σε γενετικό επίπεδο, έχουν συσχετιστεί μεταλλάξεις γονιδίων όπως τα TOR1A και THAP1 (Hallett, 2011). Δευτεροπαθείς μορφές σχετίζονται με τραυματισμούς, φλεγμονές, φαρμακευτική αγωγή, ή εγκεφαλικά επεισόδια.

Κύριες Αιτίες Δευτεροπαθούς Αυχενικής Δυστονίας

Η δευτεροπαθής δυστονία είναι πιο πολύπλοκη, καθώς συνδέεται με βλάβες ή δυσλειτουργίες σε συγκεκριμένες περιοχές τού εγκεφάλου που ρυθμίζουν την κίνηση. Πιο αναλυτικά μπορεί να συνδέεται με:

Τραυματισμούς: Τραυματισμοί στον εγκέφαλο ή στον νωτιαίο μυελό, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως τα βασικά γάγγλια, ο θάλαμος και ο φλοιός, μπορεί να οδηγήσουν σε δευτεροπαθή δυστονία. Μελέτες αναφέρουν ότι έως και το 10-25% των ατόμων με κρανιοεγκεφαλικό τραύμα μπορεί να εμφανίσουν δυστονία (Hallett, 2011· Jankovic, 2011).
Εγκεφαλικά Επεισόδια: Αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια που προσβάλλουν δομές ελέγχου τής κίνησης (π.χ. βασικά γάγγλια, φλοιός) συνδέονται με την εμφάνιση δυστονίας σε 3-7% των ασθενών (Hallett, 2011· Jankovic, 2011).
Φλεγμονώδεις Παθήσεις: Παθήσεις όπως η νόσος τού Πάρκινσον, η πολλαπλή σκλήρυνση και οι λοιμώξεις (π.χ. μηνιγγίτιδα) μπορούν να προκαλέσουν δευτεροπαθή δυστονία λόγω φλεγμονώδους βλάβης σε κινητικά κυκλώματα του εγκεφάλου (Jinnah & Factor, 2015).
Φαρμακευτικές Παρενέργειες: Φάρμακα που επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα —όπως η λεβοντόπα, η ιμποπαναζίνη και ορισμένα αντιεπιληπτικά— έχουν συσχετιστεί με την εμφάνιση δυστονίας, ιδίως μετά από παρατεταμένη χρήση (Jinnah & Factor, 2015).

Θεράπευτική προσέγγιση

Η θεραπεία περιλαμβάνει ενέσεις βοτουλινικής τοξίνης τύπου Α (Botox) ως θεραπεία πρώτης γραμμής, καθώς η αποτελεσματικότητά της έχει αποδειχθεί σε πολλές κλινικές μελέτες, προσφέροντας σημαντική μείωση των ακούσιων συσπάσεων, του πόνου και της λειτουργικής αναπηρίας. Η εφαρμογή γίνεται σε συγκεκριμένες ομάδες μυών με καθοδήγηση ηλεκτρομυογραφήματος ή υπερήχων, για μεγαλύτερη ακρίβεια και περιορισμό των παρενεργειών. Επιπλέον, φαρμακευτικές επιλογές όπως τα αντιχολινεργικά (π.χ. τριεξιφαινιδύλιο), τα μυοχαλαρωτικά (π.χ. μπακλοφαίνη) και οι βενζοδιαζεπίνες (π.χ. κλοναζεπάμη) μπορεί να συνδυαστούν σε εξατομικευμένα σχήματα, κυρίως σε περιπτώσεις όπου η τοξίνη δεν παρέχει επαρκή έλεγχο.

Σε ανθεκτικές μορφές εφαρμόζονται χειρουργικές προσεγγίσεις, όπως η εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση (DBS), η οποία στοχεύει σε δομές των βασικών γαγγλίων και έχει δείξει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε επιλεγμένους ασθενείς (Tarsy & Simon, 2006). Σε κάθε περίπτωση ο θεράπων ιατρός προτείνει την πιο ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή.

Τα τελευταία χρόνια αυξανόμενο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συμπληρωματικές προσεγγίσεις, όπως η Κρανιοϊερή θεραπεία (Upledger). Η Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μία ήπια θεραπεία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά για την θεραπευτική αντιμετώπιση δυσλειτουργίας τού κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος - νωτιαίος μυελός) σε όλες τις ηλικίες. Είναι εξαιρετικά ήπια, μη επεμβατική και δεν προκαλεί δυσφορία ή ενόχληση στον ασθενή, ούτε ενέχει κινδύνους ή αντίθετες παρενέργειες. Η Κρανιοϊερή Θεραπεία μπορεί να συνδυαστεί με ήπιες τεχνικές Χειροθεραπείας (Manual Therapy), με στόχο να βελτιωθεί το εύρος κίνησης των προσβεβλημένων αρθρώσεων, η μυϊκή ελαστικότητα, να επιτευχθεί καλύτερος έλεγχος των κινήσεων, αλλά και ο έλεγχος του πόνου. Προς αυτή τη κατεύθυνση μπορούν να συνεισφέρουν και άλλες τεχνικές όπως είναι η γιόγκα, ο διαλογισμός, pilates κ.ά. Αν και τα ερευνητικά δεδομένα για την αποτελεσματικότητα της Κρανιοϊερής θεραπείας στην αυχενική δυστονία είναι περιορισμένα, ορισμένες μελέτες και κλινικές παρατηρήσεις αναφέρουν μείωση της έντασης των σπασμών και βελτίωση της ποιότητας ζωής. (Upledger & Vredevoogd, 1983; Green et al., 1999).

Πηγές

Albanese A, Bhatia K, Bressman SB, et al. (2013). Phenomenology and classification of dystonia: a consensus update. Movement Disorders, 28(7), 863-873. https://doi.org/10.1002/mds.25475
Jinnah HA, Factor SA. (2015). Diagnosis and treatment of dystonia. Neurologic Clinics, 33(1), 77-100. https://doi.org/10.1016/j.ncl.2014.09.002
Hallett M. (2011). Neurophysiology of dystonia: The role of inhibition. Neurobiology of Disease, 42(2), 177-184. https://doi.org/10.1016/j.nbd.2011.01.026
Tarsy D, Simon DK. (2006). Dystonia. The New England Journal of Medicine, 355(8), 818-829. https://doi.org/10.1056/NEJMra055549
Upledger JE, Vredevoogd JD. (1983). Craniosacral Therapy. Seattle: Eastland Press.
Green C, Martin CW, Bassett K, Kazanjian A. (1999). A systematic review of craniosacral therapy: biological plausibility, assessment reliability and clinical effectiveness. Complementary Therapies in Medicine, 7(4), 201-207. https://doi.org/10.1016/S0965-2299(99)80006-5
Hallett, M. (2011). Neurophysiology of dystonia: The role of inhibition. *Neurobiology of Disease*, 42(2), 177-184. Jankovic, J. (2011). Dystonia: Clinical features, diagnosis, and treatment. *Neurotherapeutics*, 8(2), 232-237
Jinnah, H. A., & Factor, S. A. (2015). Diagnosis and treatment of dystonia. *Neurologic Clinics*, 33(1), 77-100.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΙΓΓΙΝΑΓΚΑΣ, MSc, Υπ. Διδάκτορας

Φυσικοθεραπευτής

Στην ίδια κατηγορία

Τελευταία άρθρα

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

04 Οκτωβρίου 2025 | Αθηνάς Κατσιμήτρου - Τιγγινάγκα, Mld/Cdt | Καρκίνος του Μαστού

Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα του άνω άκρου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες επιπλοκές της θεραπείας του καρκίνου του μαστού, επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής των γυναικών.

ΑΥΧΕΝΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ

04 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Αυχενικό Σύνδρομο

Ο αυχενικός πόνος και το αίσθημα δυσκαμψίας, ή "πιασίματος" στον αυχένα είναι από τις συχνότερες αιτίες αναζήτησης ιατρικής βοήθειας στον σύγχρονο κόσμο.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Σύνδρομο Θωρακικής εξόδου

Το Σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου συνιστά μια ετερογενή και αμφιλεγόμενη νοσολογική οντότητα με σημαντικές επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία και δραστηριότητα του ατόμου.

ΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΣΤΟ STRESS ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ

03 Οκτωβρίου 2025 | Χαράλαμπος Τιγγινάγκας MSc, Υπ. Διδάκτορας | Άγχος - stress

Το stress – ή αλλιώς άγχος – είναι η φυσική αντίδραση του σώματος όταν νιώθει πίεση, ή απειλή. Ωστόσο, δεν το βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο∙ για κάποιους γίνεται απλή πρόκληση, ενώ για άλλους βαριά καθημερινή δοκιμασία.

stressed woman siting at desk in office surrounded Σε μικρές δόσεις το stress μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη, όμως όταν γίνεται χρόνιο ή υπερβολικό διαβρώνει την ψυχική και σωματική υγεία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, 2020), το stress θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για την υγεία στον 21ο αιώνα, επηρεάζοντας τόσο την ποιότητα ζωής, όσο και την εμφάνιση χρόνιων νοσημάτων. Υπάρχουν κατηγορίες τού πληθυσμού που αποδεικνύονται πιο ευάλωτες είτε λόγω βιολογικών παραγόντων, είτε λόγω κοινωνικών και επαγγελματικών συνθηκών, είτε λόγω ιδιαίτερων απαιτήσεων στη ζωή τους. Η κατανόηση αυτών των ομάδων είναι κρίσιμη, καθώς βοηθά στην ανάπτυξη πιο στοχευμένων στρατηγικών πρόληψης και παρέμβασης.

Ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων στο stress

Παιδιά και έφηβοι: Τα παιδιά και οι έφηβοι βιώνουν stress που προκαλείται από ποικίλες πηγές: τις σχολικές απαιτήσεις, τις εξετάσεις, τον κοινωνικό ανταγωνισμό, ακόμη και από την πίεση που ασκούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το παιδικό και εφηβικό νευρικό σύστημα βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης, γεγονός που καθιστά αυτήν την ομάδα περισσότερο εκτεθειμένη στις αρνητικές συνέπειες του άγχους. Έρευνες δείχνουν ότι η παιδική έκθεση σε χρόνιο stress συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης, αλλά και σωματικών παθήσεων στην ενήλικη ζωή (Shonkoff et al., 2012).
Νεαροί ενήλικες και φοιτητές: Οι φοιτητές και οι νεαροί ενήλικες καλούνται να διαχειριστούν την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, γεγονός που συνοδεύεται από ακαδημαϊκές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, η πίεση για επαγγελματική αποκατάσταση και οι οικονομικές δυσκολίες καθιστούν αυτήν την ομάδα ιδιαίτερα ευάλωτη στο άγχος (Beiter et al., 2015).
Εργαζόμενοι σε απαιτητικά επαγγέλματα: Το εργασιακό stress αποτελεί μία από τις πιο συχνές μορφές άγχους στη σύγχρονη κοινωνία. Ιδιαίτερα εκτεθειμένοι είναι οι επαγγελματίες υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι σε θέσεις ευθύνης, αλλά και όσοι απασχολούνται σε ασταθή, ή χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα. Το φαινόμενο της «επαγγελματικής εξουθένωσης» (burnout) έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας (Maslach & Leiter, 2016).
Γυναίκες: Οι γυναίκες αναφέρονται συχνά στη βιβλιογραφία ως πιο ευάλωτες στο stress, όχι μόνο λόγω βιολογικών παραγόντων (ορμονικές διακυμάνσεις, εγκυμοσύνη, εμμηνόπαυση), αλλά και λόγω του κοινωνικού ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν. Ο συνδυασμός επαγγελματικών, οικογενειακών και κοινωνικών απαιτήσεων μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα άγχους (APA, 2019).
Φροντιστές ασθενών και γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες: Οι άνθρωποι που φροντίζουν άτομα με χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες συχνά βιώνουν έντονο και παρατεταμένο stress, γνωστό και ως «stress φροντιστή». Πρόκειται για μια κατηγορία που παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, σωματικής κόπωσης και κοινωνικής απομόνωσης (Schulz & Sherwood, 2008).
Άτομα με χρόνια νοσήματα: Ο χρόνιος πόνος, οι σωματικοί περιορισμοί και η συνεχής αβεβαιότητα για την πορεία τής υγείας συνδέονται με υψηλά επίπεδα stress. Ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ή καρκίνο αναφέρουν συχνά έντονο άγχος, το οποίο με τη σειρά του επιδεινώνει την πορεία τής ασθένειας (Cohen et al., 2007).
Ηλικιωμένοι: Η τρίτη ηλικία χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές: απώλεια αγαπημένων προσώπων, συνταξιοδότηση, μείωση φυσικών ικανοτήτων. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την ψυχική πίεση και το αίσθημα μοναξιάς, καθιστώντας τούς ηλικιωμένους ευάλωτους σε αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές (Gum et al., 2009).

Επιπτώσεις του stress στην υγεία

african american businesswoman trying to concentra Το χρόνιο stress δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό βάρος· επηρεάζει ολόκληρο τον οργανισμό. Μεταξύ άλλων:

Ενισχύει τη λειτουργία τού συμπαθητικού νευρικού συστήματος και αυξάνει τα επίπεδα κορτιζόλης.
Συνδέεται με υπέρταση, καρδιαγγειακά νοσήματα και μεταβολικές διαταραχές.
Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Επιβαρύνει την ψυχική υγεία, οδηγώντας σε κατάθλιψη, αϋπνία κ.ά.
Μειώνει την ποιότητα ζωής και την ανθεκτικότητα σε νέες προκλήσεις.

Στρατηγικές αντιμετώπισης του stress

Η διαχείριση του stress απαιτεί πολυδιάστατη προσέγγιση. Οι στρατηγικές περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και σωματοθεραπευτικές μεθόδους.

1. Τρόπος ζωής

Σωματική άσκηση: Η τακτική άσκηση μειώνει τα επίπεδα κορτιζόλης και αυξάνει τις ενδορφίνες.
Διατροφή: Ισορροπημένη διατροφή με επαρκή θρεπτικά συστατικά στηρίζει την ψυχική και σωματική ανθεκτικότητα.
Ύπνος: Ο ποιοτικός ύπνος αποτελεί θεμέλιο για την αποκατάσταση του νευρικού συστήματος.
Κοινωνική υποστήριξη: Οι διαπροσωπικές σχέσεις μειώνουν το αίσθημα απομόνωσης.

2. Ψυχολογικές παρεμβάσεις

Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT): Αποτελεσματική στη διαχείριση δυσλειτουργικών σκέψεων.
Mindfulness και διαλογισμός: Ενισχύουν την επίγνωση και μειώνουν τη ροπή προς το άγχος.
Ομαδική θεραπεία, ή ομάδες υποστήριξης: Δημιουργούν αίσθημα κοινότητας.

3. Σωματοθεραπευτικές προσεγγίσεις και η Κρανιοϊερή Θεραπεία Upledger

osteopathy patient getting treatment massage1 Η κρανιοϊερή θεραπεία (CranioSacral Therapy – CST) που αναπτύχθηκε από τον Dr. John Upledger αποτελεί μια ήπια, μη επεμβατική μέθοδο χειροθεραπείας που εστιάζει στη ρύθμιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος μέσω της βελτίωσης της λειτουργικότητας του κρανιοϊερού συστήματος –δηλαδή του συστήματος των μεμβρανών και του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Με απαλές πιέσεις, ο θεραπευτής διευκολύνει την απελευθέρωση περιορισμών στους ιστούς, ενισχύοντας την αυτορρύθμιση του οργανισμού. Έρευνες υποδεικνύουν ότι η CST μπορεί να μειώσει τα επίπεδα άγχους, να βελτιώσει τον ύπνο και να ενισχύσει την αίσθηση χαλάρωσης (Matarán-Peñarrocha et al., 2011). Ιδιαίτερα για άτομα με χρόνιο stress, η κρανιοϊερή θεραπεία μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά σε άλλες παρεμβάσεις, επιτρέποντας στο σώμα να ανακτήσει ισορροπία.

4. Ενσωμάτωση στην καθημερινότητα

executives doing yoga Η αντιμετώπιση του stress δεν μπορεί να βασιστεί σε μεμονωμένες παρεμβάσεις. Χρειάζεται καθημερινή φροντίδα:

Σταθερό πρόγραμμα ύπνου και ξεκούρασης.
Συνειδητή ενασχόληση με δραστηριότητες που προσφέρουν χαρά.
Προγραμματισμένη συμμετοχή σε πρακτικές χαλάρωσης (αναπνοές, γιόγκα, CST).
Αναγνώριση των προσωπικών ορίων και διεκδίκηση ισορροπίας σε επαγγελματική και προσωπική ζωή.

Συμπεράσματα

Το stress είναι πια κομμάτι τής καθημερινότητας, αλλά δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν ομάδες που το νιώθουν πιο έντονα –από τα παιδιά και τους φοιτητές, μέχρι τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους φροντιστές, τα άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας και τους ηλικιωμένους. Η διαχείριση του stress απαιτεί ολιστική προσέγγιση που να περιλαμβάνει υγιεινό τρόπο ζωής, ψυχολογική υποστήριξη και σωματοθεραπευτικές παρεμβάσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η κρανιοϊερή θεραπεία Upledger μπορεί να προσφέρει ένα σημαντικό εργαλείο για την ενίσχυση της αυτορρύθμισης του οργανισμού και την καλλιέργεια βαθιάς χαλάρωσης. Η πρόληψη και η διαχείριση του stress δεν είναι πολυτέλεια· είναι απαραίτητη επένδυση για την υγεία, την ποιότητα ζωής και την κοινωνική ευημερία.

Πηγές

American Psychological Association (APA). (2019). Stress in America: Stress and current events.
Beiter, R., Nash, R., McCrady, M., Rhoades, D., Linscomb, M., Clarahan, M., & Sammut, S. (2015). The prevalence and correlates of depression, anxiety, and stress in a sample of college students. Journal of Affective Disorders, 173, 90-96.
Cohen, S., Janicki-Deverts, D., & Miller, G. E. (2007). Psychological stress and disease. JAMA, 298(14), 1685–1687.
Gum, A. M., King-Kallimanis, B., & Kohn, R. (2009). Prevalence of mood, anxiety, and substance-abuse disorders for older Americans in the National Comorbidity Survey–Replication. American Journal of Geriatric Psychiatry, 17(9), 769-781.
Maslach, C., & Leiter, M. P. (2016). Understanding the burnout experience: recent research and its implications for psychiatry. World Psychiatry, 15(2), 103–111.
Matarán-Peñarrocha, G. A., Castro-Sánchez, A. M., García, G. C., Moreno-Lorenzo, C., Carretero, T. L., & Zafra, M. Á. (2011). Influence of craniosacral therapy on anxiety, depression and quality of life in patients with fibromyalgia. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine, 2011, 178769.
Schulz, R., & Sherwood, P. R. (2008). Physical and mental health effects of family caregiving. American Journal of Nursing, 108(9 Suppl), 23–27.
Shonkoff, J. P., Boyce, W. T., & McEwen, B. S. (2012). Neuroscience, molecular biology, and the childhood roots of health disparities: Building a new framework for health promotion and disease prevention. JAMA, 301(21), 2252–2259.
World Health Organization (WHO). (2020). Stress at the workplace.