Το φυσιολογικό εύρος κίνησης μιας άρθρωσης καθορίζεται από τον συνδετικό ιστό που την συγκρατεί (προσδένει). Οι μύες, οι τένοντες και η περιτονία που σχετίζονται με την άρθρωση υπαγορεύουν περίπου το 80% της σταθερότητας της, αφήνοντας λιγότερο από 20% στους συνδέσμους. 

Η ιδανική ισορροπία στο σώμα απαιτεί, σύμφωνα με τη θέση της άρθρωσης και του έργου που χρειάζεται να παραχθεί, κάποιοι μύες να έχουν τον ρόλο του σταθεροποιητή, ενώ άλλοι να λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις. Η τέλεια ισορροπία μεταξύ των σταθεροποιητών και των μυών που κινητοποιούν, έχει ως αποτέλεσμα τη βέλτιστη ευθυγράμμιση ή αλλιώς την αρθρική επικέντρωση.

Ας συγκρίνουμε μια άρθρωση με έναν τροχό αυτοκινήτου. Την καλύτερη απόδοση του τροχού την έχουμε όταν το κέντρο του είναι ευθυγραμμισμένο με το κέντρο του άξονα περιστροφής. Αντίθετα, αν υπάρχει απόκλιση, ο τροχός περιστρέφεται με ταλάντωση με τον κίνδυνο μελλοντικού μηχανικού προβλήματος. Κάτι ανάλογο μπορούμε να δούμε στο άνω διαγώνιο σύνδρομο, όπου οι κυρτοί ώμοι και η ολίσθηση της κεφαλής προς τα εμπρός, οδηγούν τις ωμοπλάτες να προβάλλουν προς τα πίσω και αλλαγή στον προσανατολισμό της γληνοβραχιόνιας άρθρωσης. Κλινικά αυτό μπορεί να είναι αιτία πρόκλησης τενοντοπάθειας στο πέταλο των στροφέων μυών του ώμου, με ιδιαίτερη εμπλοκή του υπερακάνθιου μυ.

Βασική λειτουργία των μυών γύρω από την άρθρωση του ώμου είναι η διατήρηση της κεφαλής του βραχιονίου οστού επικεντρωμένη μέσα στον γληνοειδή βόθρο ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν μια δύναμη με φορά προς τα κάτω επί της κεφαλής του βραχιονίου οστού. Σε εκείνους τους ασθενείς με κυρτούς ώμους ο μηχανικός άξονας στο γληνοειδή βόθρο έχει μεταβληθεί, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να ενεργοποιεί μύες, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα βρισκόντουσαν σε ανάπαυση, όπως η άνω μοίρα του τραπεζοειδή μυ, ο ανελκτήρ της ωμοπλάτης, ο ελάσσων θωρακικός και ο δελτοειδής. Λόγω αυτής της λειτουργίας η συνεχής σύσπαση ή ακόμη και ο προκαλούμενος σπασμός ή η πρόκληση μυοπεριτονανιακών σημείων πυροδότησης πόνου (trigger points) σε αυτούς τους μύες, υπονομεύει τη σταθερότητα στη περιοχή, προκαλώντας στρέβλωση, αποτέλεσμα της οποίας είναι να στριμώχνεται η κεφαλή του βραχιονίου οστού στη κορυφή του γληνοειδή βόθρου. Στη προσπάθεια απαγωγής του ώμου στις 90°, ο υπερακάνθιος τένοντας ακουμπά στο ακρώμιο, προκαλώντας μικρό-φθορές, ίνωση και πιθανόν τενοντοπάθεια.

Αν στο παράδειγμα που αναφέραμε δεν αντιμετωπισθεί η διαταραγμένη μορφολογία της περιοχής και η σταθερότητα, είναι μάταιη η προσπάθεια αντιμετώπισης του μυϊκού σπασμού ή των μυοπεριτονιακών σημείων πυροδότησης πόνου ή η προσπάθεια μυϊκής ενδυνάμωσης του πέταλου των στροφέων.

Ο Gray Cook, Φυσικοθεραπευτής στο Stanford Sports Medicine Center επισημαίνει: "Όταν αναφέρω - πρώτα η λειτουργικότητα - δεν είναι μια πρόσκληση για διάταση ή κινητοποίηση. Αρχικά πρέπει να αντιληφθούμε και να δώσουμε πειστική εξήγηση γιατί υπάρχει περιορισμός στη κινητικότητα ή προσαρμογή. Με τη προσεκτική αξιολόγηση της περιοχής θα διαπιστώσουμε ότι πίσω από έναν μυ σε σπασμό υπάρχει ένα διαταραγμένο μοντέλο κίνησης ή αστάθεια."

Ο Stewart McGill, αντιλέγει: "Η σπονδυλική στήλη πρέπει πρώτα να είναι σταθερή, ώστε να επιτρέψει σε κινήσεις ή δυνάμεις να εκτελέσουν με επιτυχία το έργο στο οποίο στοχεύουν."

Φυσικά και οι δυο έχουν δίκιο. Η σταθερότητα του πυρήνα είναι ύψιστης σημασίας για την βέλτιστη επικέντρωση και λειτουργικότητα της άρθρωσης του ώμου.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι θα πρέπει να αποφεύγουμε οδηγίες για μυϊκή ενδυνάμωση σε αρθρώσεις που δεν κινούνται ελεύθερα, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε φθορά του χόνδρου και σε τελευταία ανάλυση σε θυλακίτιδα ή οστεοαρθρίτιδα. Αρχικά πρέπει να αποκατασταθεί η μυοσκελετική ισορροπία, που θα βελτιώσει την λίπανση των αρθρώσεων, την ιδιοδεκτικότητα της περιοχής και τον κινητικό έλεγχο. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι οδηγίες για την μυϊκή ενδυνάμωση. Έτσι αντιμετωπίζεται το Σύνδρομο του ταλαντευόμενου τροχού στις αρθρώσεις.

ΠΗΓΗ:

"The Wobbly Wheel Syndrome, Addressing Joint misalignment", by Eric Dalton