Η σημασία της Ψυχοσωματικής Απελευθέρωσης στην αντιμετώπιση του πόνου.
Αναφέρεται συχνά ότι η συναισθηματική επιβάρυνση ενός ανθρώπου, μπορεί να βρει έκφραση μέσα από τον σωματικό πόνο. Πολλές φορές όμως είναι δύσκολο κάποιος να αντιληφθεί το μηχανισμό που προκαλεί αυτό το φαινόμενο και αν τελικά το αντιληφθεί, δεν ξέρει τι να κάνει.
Επανεκκίνηση του νευρικού συστήματος μέσω της Κρανιοϊερής Θεραπείας.
Πριν λίγο καιρό κάποιος με ρώτησε εάν θεωρώ ότι με τη Κρανιοϊερή Θεραπεία δίνω στους ασθενείς ψεύτικες ελπίδες. Πολύ καλή ερώτηση! Πιστεύω μου είναι ο καθένας έρχεται σε κάποια συγκεκριμένη παθολογική διαδικασία με ένα μοναδικό τρόπο. Έτσι άνθρωποι με ουσιαστικά την ίδια διάγνωση μπορεί να ανταποκρίνονται τελείως διαφορετικά στην Κρανιοϊερή Θεραπεία.
Η σύγχρονη αντίληψη στην αποκατάσταση μας συνιστά, οι θεραπευτικές μας επιλογές να λαμβάνουν υπόψη το κεντρικό νευρικό σύστημα του ασθενή, διαφορετικά η προσέγγιση είναι επιφανειακή με βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.
Ένας πιο υγιεινός τρόπος ζωής, το αντίβαρο στην στρεσογόνα ζωή μας!
Συνδυασμός Κρανιοϊερής Θεραπείας και Νευροθεραπείας: Μια θεραπευτική προταση για τον χρόνιο πόνο. Μπορεί ο συνδυασμός της Κρανιοϊερής Θεραπείας του Upledger και της Νευροθεραπείας -με βάση τα Νευροαντανακλαστικά σημεία στο σκελετό του ποδιού (NR)- να έχει τη δυναμική ώστε αποδειχθεί μια αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση για τον χρόνιο πόνο;
ΚΡΑΝΙΟΪΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ (Dr UPLEDGER) - ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ: Η Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μία μέθοδος θεραπείας με ήπιους χειρισμούς που εφαρμόζει ο θεραπευτής σε διάφορα σημεία του σώματος του ασθενή, ώστε να αποκαταστήσει την ισορροπία στο ’κρανιοϊερό σύστημα’, με στόχο να ενεργοποιήσει την διαδικασία ’αυτοδιόρθωσης’, που θα οδηγήσει στην «Oμοιόσταση». Πρόκειται για μια “εν τω βάθει” τεχνική που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο σώμα ως «ολότητα».
Τα σημάδια του αυτισμού μπορεί να υπάρχουν από τη γέννηση του παιδιού ή διαφορετικά παρόλο που το παιδί επιτυγχάνει κάποια αναπτυξιακά ορόσημα, ξαφνικά γύρω στους 18- 24 μήνες μπορεί να σταματήσει να κατακτά δεξιότητες ή να αρχίσει να παλινδρομεί χάνοντας τις ικανότητές του.
Ο αθροιστικός πονοκέφαλος είναι ένας σπάνιος και πολύ επώδυνος τύπος πονοκεφάλου. Συνήθως εμφανίζεται με περιόδους συχνών κρίσεων και προκαλεί έντονο πόνο μέσα ή γύρω από το ένα μάτι στη μία πλευρά του κεφαλιού.
Τον Απρίλιο του 2000 (6 Απριλίου 2000), ο Dr Upledger κατέθεσε για το "Αιτιολογικό μοντέλο του Αυτισμού", σύμφωνα με το οποίο λειτουργεί η Κρανιοϊερή Θεραπεία μπροστά στη Κυβερνητική Επιτροπή Μεταρρυθμίσεων της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων (Government Reform Committee of U.S. House of Representatives, 106th Congress -1999-2000). Εκείνη την ημέρα κατέθεσαν κορυφαίοι ερευνητές στην έρευνα και θεραπεία του αυτισμού, καθώς και γονείς αυτιστικών παιδιών.
Εγκέφαλος και ο Νωτιαίος Μυελός – οι δυο βασικές συνιστώσες του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) – απαιτούν ένα ισορροπημένο φυσιολογικό περιβάλλον, ώστε να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Η διαταραχή αυτής της ισορροπίας μπορεί να προκαλέσει αισθητικές, κινητικές και νευρολογικές διαταραχές στον άνθρωπο.
Στο άκουσα της διάγνωσης ενός παιδιού με αυτισμό οι περισσότεροι γονείς, όπως είναι φυσικό, μπορεί να «παγώσουν», να τρομάξουν ή ακόμα και να πανικοβληθούν. Πολλές είναι οι σκέψεις, οι φόβοι και τα ερωτηματικά που θα τους δημιουργηθούν. Γι' αυτό το λόγο ας προσπαθήσουμε να απλοποιήσουμε και να κατανοήσουμε τον όρο.
Τα νεογέννητα μωρά διαφέρουν από τους ενήλικες, ή ακόμα από τα μεγαλύτερα παιδιά σε πολλούς τομείς. Με τον εγκέφαλο τους να ζυγίζει μετά τη γέννα περίπου 400 gr (αυξάνει απότομα περίπου στα 1000 gr στον πρώτο χρόνο), το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα του νεογέννητου είναι μικρό και ανώριμο, χωρίς να είναι εμμύελο και ως εκ τούτου ανίκανο να λειτουργήσει ικανοποιητικά μέχρι δυο ετών Η ανάπτυξη του συνεχίζεται μέχρι την εφηβεία.
Ο ύπνος είναι η κύρια οδός προκειμένου το σώμα να αναπληρώσει την ενέργεια που έχασε κατά την διάρκεια της ημέρας και να «επαναφορτιστεί». Τι συμβαίνει, όμως, όταν η αϋπνία έρχεται να διαταράξει αυτήν την ισορροπία;
Ο Αυτισμός είναι μια σύνθετη αναπτυξιακή διαταραχή, που εμφανίζεται στα πρώτα 3 έτη της ζωής, παρόλο που μερικές φορές μπορεί να διαγνωσθεί πολύ αργότερα. Έχει επιπτώσεις στην φυσιολογική ανάπτυξη του Εγκεφάλου, στις κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες του παιδιού.
Ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν από προβλήματα ύπνου συνεχώς αυξάνεται. Το Εθνικό Ίδρυμα Ύπνου στις ΗΠΑ αναφέρει πως ένας στους πέντε Αμερικανούς έχει στερηθεί τον ύπνο, αναγνωρίζοντας τη διαταραχή του ύπνου ως επιδημία.
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητα είναι διαγνώσεις που αφορούν τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες, οι οποίοι εμφανίζουν σταθερά κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Τα πιο κοινά χαρακτηριστικά είναι η διάσπαση της προσοχής, ο παρορμητισμός και η υπερκινητικότητα.
Το Βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο αναδύθηκε την ίδια περίοδο που ο Dr John Upledger εμπνεύστηκε την Κρανιοϊερή Θεραπεία. Αναλογιστείτε ότι αυτή την ιδιαίτερη χρονική περίοδο όπου ο Dr Upledger δημιούργησε την Κρανιοϊερή θεραπεία, η ιατρική είχε αρχίσει να απομακρύνεται από την παραδοσιακή εξήγηση του αίτιου/αποτελέσματος της ασθένειας. Ένα μοντέλο που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την ψυχολογία, το κοινωνικό περιβάλλον και την βιολογία του ατόμου στοιχειοθετεί μια σημαντική βάση για την Κρανιοϊερή Θεραπεία, λόγω της ολιστικής πνεύμα/σώμα προσέγγισής της.
Η γραμμή έντασης, είναι η γραμμή που συνδέει δυο περιορισμούς. Αυτή η γραμμή δεν είναι σχεδόν ποτέ ευθεία. Οι γραμμές έντασης μπορούν να αλλάξουν κατεύθυνση, αποφεύγοντας -για παράδειγμα- ένα οστό που από τη φύση του είναι στέρεο ή τα σπλάχνα, ή να σχηματίσουν καμπύλη αποφεύγοντας γενικότερα ιστούς που είναι πιο στιβαροί από την ένταση αυτή καθ' αυτή. Η εύρεση μιας γραμμής έντασης επιτυγχάνεται όταν εμπλεκόμαστε με ένα περιορισμό σε μια περιοχή και αντιλαμβανόμαστε έλξη από μια άλλη περιοχή τού σώματος.
Ως Χειροθεραπευτές (manual therapy) είμαστε εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς στο σώμα (μυοσκελετικό σύστημα, στη περιτονία, στα σπλάχνα, στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, κ.α.) και με εξειδικευμένους χειρισμούς να επικεντρωνόμαστε στην απελευθέρωση των ατομικών περιορισμών. Τώρα, για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις προκλήσεις ασθενών με «πολυπλοκότητα», επιβάλλεται να κάνουμε μια τεράστια μεταβολή στη θεραπευτική μας σκέψη και να αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στα «πρότυπα των περιορισμών».