Αρκετές φορές είναι δύσκολο να βρεθεί ο βασικός περιορισμός που αποτελεί το κλειδί για τα προβλήματα του ασθενή. Για αυτόν τον λόγο ο Barral στο δίλημμα: πρέπει πρώτα να κινητοποίησω το κρανίο, τη σπονδυλική στήλη, τα σπλάχνα ή τα άκρα; ...απαντά: «δεν πιστεύω στην αναγκαιότητα της ανακάλυψης του βασικού περιορισμού, υπάρχουν τόσες πολλές πιθανές αιτίες, που μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως μπορούμε να ανακαλύψουμε 'τουλάχιστον τη δευτερεύουσα' από αυτές, ακόμη και αν λανθασμένα πιστεύουμε ότι είναι η βασική».
Κάθε όργανο σχετίζεται με σύνολο συγκεκριμένων συναισθημάτων, που ενδέχεται να 'ξυπνήσουν στη μνήμη' και να διεγερθούν κατά την διαδικασία της σπλαχνικής κινητοποίησης. Η κινητοποίηση του οργάνου, μέσω νευρικών οδών, το συνδέει με το μεταιχμιακό σύστημα. Εντούτοις, υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία, που είναι σχεδιασμένη να προκαλεί ξέσπασμα των συναισθημάτων, ουσιαστικά να τα φέρνει στην επιφάνεια, ώστε ο ασθενής να έρχεται σε επαφή μαζί τους για να ακολουθήσει στη συνέχεια η ζητούμενη 'απελευθέρωση'.
Οι συνέπειες του περιορισμού στη κινητικότητα και στην έμφυτη κινητικότητα των σπλάχνων! Η κινητικότητα και η έμφυτη κινητικότητα των σπλάχνων, όσο αφορά το σημείο ισορροπίας τη κατεύθυνση και το εύρος της κίνησης μπορεί να αξιολογηθεί ως ένδειξη δυναμικής ισορροπίας του σώματος.
"Ο σκοπός της Σπλαχνικής Κινητοποίησης είναι να αναδημιουργήσει, να εναρμονίσει και ενισχύσει την ιδιοδεκτική επικοινωνία στο σώμα, ώστε να βελτιώσει τον εσωτερικό (ρυθμιστικό) μηχανισμό του, για καλύτερη υγεία" Jean-Pierre Barral, D.O.