Η περιτονία μεταφέρει μηνύματα ενεργώντας ως ένα δεύτερο νευρικό σύστημα. Η άποψη πως αποκλειστικά τα νεύρα παρέχουν τα μέσα σε κάθε κύτταρο να είναι σε θέση να επικοινωνεί με κάθε άλλο κύτταρο στο σώμα μας δεν είναι απολύτως αληθές. Μάλιστα αυτό είναι γνωστό εδώ και αρκετό καιρό.
Ο Dr James Oschman, ερευνητής της περιτονίας, κυτταρικός βιολόγος και βιοφυσικός, πρόσφατα μνημόνευσε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο βιολογίας ηλικίας άνω των 60 ετών το «Man on His Nature», όπου αναφέρεται ότι ένας μονοκύτταρος οργανισμός (paramecium) παρόλο που δεν έχει κανένα νευρικό σύστημα, μπορεί να κολυμπήσει σαν δελφίνι, να αποφεύγει τα πλάσματα που προσπαθούν να το φάνε, να βρει φαγητό και σύντροφο. Πως μπορεί να γίνεται αυτό χωρίς να διαθέτει εγκέφαλο ή νευρικό σύστημα για να το καθοδηγεί και του μεταφέρει τα μηνύματα;
Επιστημονικές έρευνες, με αυξητικό μάλιστα ρυθμό, δείχνουν ορισμένα κύτταρα που βρίσκονται στον συνδετικό ιστό, όχι μόνο να επικοινωνούν απευθείας με το νευρικό σύστημα, αλλά να μπορούν επίσης να επικοινωνούν μεταξύ τους, ακόμη και αν βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Ο Δρ Alfred Pischinger (1899-1982) που ήταν επικεφαλής του Τμήματος Ιστολογίας και Εμβρυολογίας στο Ιατρικό Κολλέγιο του Πανεπιστημίου της Βιέννης, το 1948 προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από τον Andrew Taylor Still και περιέγραψε πως προέκυψε ο «νευρωνικός» έλεγχος του έξω κυτταρικού δικτύου (extracellular matrix) -τα σάκχαρα, οι πρωτεΐνες κι οι μεμβράνες που βρίσκονται μεταξύ των κυττάρων και απορροφούν τη μηχανική καταπόνηση- θεωρώντας πως από εκεί ξεκινούν οι ασθένειες, κάτι που άλλοι επιστήμονες συμφωνούν όλο και περισσότερο.
Ο Δρ Oschman έδειξε πως η όποια σωματική κίνηση -ανεξάρτητα από το πόσο μικρή είναι -δημιουργεί ηλεκτρικά πεδία που προκαλούνται από τη συμπίεση, παραμόρφωση και τέντωμα των συνδέσμων, των τενόντων, της περιτονίας, των οστών και άλλων βασιζόμενων στο κολλαγόνο συνδετικών ιστών. Όπως συμβαίνει και στα νεύρα αυτά τα μηνύματα εξαπλώνονται σε όλους τους περιβάλλοντες ιστούς, όπως ο κυματισμός σε μια λίμνη, παρέχοντας πληροφορίες σε άλλες περιοχές του σώματος. Αυτά τα μηνύματα ταξιδεύουν μέσω του έξω κυτταρικού δικτύου, που έχει ως βάση το νερό, με την ταχύτητα του ήχου στο νερό -750 mph- σε αντίθεση με μόλις πάνω από 150 mph που ταξιδεύουν τα νευρικά μηνύματα.
Ο Δρ. Pischinger προχώρησε πολύ περισσότερο ώστε να δηλώσει ότι η περιτονία είναι όργανο. Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος - το μοναδικό σύστημα που αγγίζει κάθε άλλο σύστημα (παρόλο που οι περισσότεροι γιατροί θα συμφωνήσουν ότι το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο). Αν και γνωρίζουμε ότι στο ανθρώπινο σώμα, τα νεύρα διακλαδίζονται μέχρι να αγγίξουν / επηρεάσουν κάθε κύτταρο στο σώμα, αντιλαμβανόμαστε ότι η θεωρία του Δρ. Pischinger δεν ήταν μακριά από την πραγματικότητα. Ο Pischinger ήταν ένας από τους πρώτους που αναγνώρισε την απίστευτη σημασία της Περιτονίας όταν είπε πριν από περίπου μισό αιώνα: "Η περιτονία πρέπει να θεωρείται ως ένα ενιαίο όργανο, ένα ενιαίο σύνολο, το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούν όλα τα σωματικά συστήματα".
Η Δρ Hellen Langevin του Πανεπιστημίου του Βερμόντ (νευρολόγος και ενδοκρινολόγος που σχετίζεται και με το Χάρβαρντ) έδειξε ότι η Περιτονία αποτελεί ένα δίκτυο που περιλαμβάνει ολόκληρο το σώμα, το οποίο λειτουργεί όπως τα νεύρα, έχοντας την ικανότητα να μεταφέρει σήματα. Όπως στα νεύρα, τα ερεθίσματα ταξιδεύουν μέσω κυττάρων που ηλεκτρικά πολώνονται και εκπολώνονται. Ωστόσο, η διαδικασία δεν σταματά εκεί. Η αναδιάρθρωση των ιστών, τα μηχανικά φορτία, η κυτταρική παραμόρφωση, οι αλλαγές στη στάση και οι μεταβολές στη κίνηση ή τη θέση (ιδιοδεκτικότητα), μεταδίδουν επίσης σήματα. Αυτά τα σήματα διαφοροποιούνται από τη διαταραγμένη λειτουργικότητα, αποτέλεσμα για παράδειγμα χρόνιου πόνου ή τραυματισμού (ουλώδης ιστός). Η Δρ. Langevin συνεχίζει ακόμη περισσότερο, φτάνει μέχρι και να συζητήσει την πιθανότητα μιας σχέσης μεταξύ του συνδετικoύ ιστού (Fascia) και των οργανικών συστημάτων. Αυτό δεν έχει ακόμη αποδειχθεί στους ζώντες ανθρώπους.
Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ικανοποιητική λειτουργία της περιτονίας και του συνδετικού ιστού είναι απόλυτα κρίσιμη για την καλή γενική υγεία του ανθρώπου. Έχουμε ακούσει σημαντικούς επιστήμονες (Oschman, Pischinger, Ingber, Still και πολλούς άλλους) να διατυπώνουν την αμφιλεγόμενη άποψη ότι όλες οι ασθένειες προκύπτουν από ανωμαλίες στη περιτονία του σώματος. Η πίστη τους είναι αποτέλεσμα δεξαετιών κλινικής εμπειρίας και έρευνας.
Σύμφωνα με το National Center for Complementary and Alternative Medicine (NCCAM, 2011) η Κρανιοϊερή Θεραπεία κατατάσσεται στις «Πρακτικές δια χειρισμών εστιασμένες στο σώμα», πρακτικές δηλαδή που βασίζονται στη κινητοποίηση μυοσκελετικών δομών ώστε να επηρεάσουν τη φυσιολογία του οργανισμού.
Από τα προηγούμενα μπορούμε να αντιληφθούμε το σημαντικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κρανιοϊερή Θεραπεία του Dr John Upledger, στη καλή υγεία του ανθρώπου.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας όταν κάποιος διαμαρτύρεται για πόνο στη μέση; Μπορεί να είναι μυϊκός σπασμός, εμπλοκή νευρικής ρίζας, αρθρίτιδα ή πρόβλημα στον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Σπάνια συνδέουμε την άρθρωση του ισχίου (μηροκοτυλιαία άρθρωση) με τον πόνο στη μέση, παρόλο που σε αρκετές μελέτες έχει βρεθεί ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της μειωμένης λειτουργικότητας της άρθρωσης του ισχίου και της παθολογίας στη σπονδυλική στήλη (1).
Η Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μια ήπια Χειροθεραπεία, που επιδρά μέσω του συστήματος της περιτονίας αξιοποιώντας τη δυνατότητας του σώματος για αυτοθεραπεία. Έχει τη ρίζα της στην Κρανιακή Οστεοπαθητική, ενώ εμπνευστής της ήταν ο Αμερικανός Οστεοπαθητικός Dr John Upledger,Do. Το Διεθνές Ινστιτούτο Upledger (The Upledger Institute International), ευθυγραμμιζόμενο με τις νέες επιστημονικές έρευνες, συνεχώς εξελίσσει τα πρωτόκολλα και τη θεώρηση της Κρανιοϊερής θεραπείας, εστιάζοντας στην ασφάλεια, στην αξιολόγηση και στην θεραπευτική επίδραση.
Η λεμφική παροχέτευση (Manual Lymphatic Drainage – MLD), είναι ευρέως αποδεκτή ως συντηρητική θεραπεία για το λεμφοίδημα. Οι ερευνητές με αυτή τη συστηματική ανασκόπηση στόχευσαν να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα της σε ασθενείς ευρισκόμενους σε ομάδα υψηλού κινδύνου να εμφανίσουν λεμφοίδημα ή ζουν με αυτό.
Ο όρος κοκκυγοδυνία περιγράφει τον πόνο στον κόκκυγα, ή γύρω απ’ αυτόν, κυρίως κατά το κάθισμα. Η κατάσταση της κοκκυγοδυνίας αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1600, αλλά ως όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Simpson, το 1859.
Αυχενική κεφαλαλγία/πονοκέφαλος χαρακτηρίζεται ο πόνος που έχει προέλευση από την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Ο πόνος ξεκινά από τον αυχένα και το πίσω μέρος του κεφαλιού και ακτινοβολεί προς τα εμπρός. Δεν πρέπει να συγχέεται με τις ημικρανίες και τις άλλες μορφές πονοκεφάλου, καθώς πρόκειται για δευτερογενή πόνο, πόνο δηλαδή που προέρχεται από μια υποκείμενη πάθηση.
Το κεφάλι είναι σημαντικό στοιχείο της βιοκινητικής αλυσίδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, πρέπει να βρίσκεται κατά μήκος της μέσης γραμμής τού σώματος. Εξαιτίας της θέσης του, αλλά και του γεγονότος ότι αποτελεί περίπου του 6% του συνολικού βάρους του σώματος, πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι έχει σημαντικό αντίκτυπο στην λειτουργία του.
Ένα συνηθισμένο σύμπτωμα για το οποίο συχνά οι ασθενείς παραπονούνται και αναζητούν βοήθεια είναι ο «δύσκαμπτος αυχένας». Αυτός ο άτυπος όρος μπορεί να αναφέρεται σε συμπτώματα που κυμαίνονται από την γενική δυσκαμψία της αυχενικής μοίρας τής σπονδυλικής στήλης, έως την ακινητοποίηση και τον οξύ πόνο, ή μπορεί να αναφέρεται σε πόνο που ακτινοβολεί στο άνω άκρο και περιορίζει την ικανότητα στροφής τού κεφαλιού σε μια ή περισσότερες κατευθύνσεις.
Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένας πεπλατυσμένος δίσκος, που βρίσκεται ανάμεσα στα σώματα των σπονδύλων. Αποτελείται από τον πηκτοειδή πυρήνα στο κέντρο του ως το ζελατινοειδές και εύπλαστο μέρος και τον ινώδη δακτύλιο που τον περιβάλει συγκρατώντας τον στην θέση του, είναι το πιο σκληρό και ινώδες μέρος.
Ο πόνος στην μέση είναι ένα πρόβλημα που αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν παύει ποτέ να είναι επίκαιρο. Σύμφωνα με το National Center for Health Statistics (U.S.A.), περίπου ένας στους τέσσερεις ενήλικες αναφέρει ότι τον προηγούμενο μήνα είχε κρίση πόνου στη μέση που διήρκησε τουλάχιστον μια ημέρα, ενώ το 25% των ενηλίκων που ερωτήθηκαν ανάφεραν ότι τους προηγούμενους τρεις μήνες είχαν παρουσιάσει πόνο στη μέση.
Σε ασθενείς με πόνο στην έξω επιφάνεια του γόνατος μπορεί να εμπλέκεται η αρθρική ένωση κνήμης και περόνης. Μια από τις βασικές λειτουργίες της αρθρικής ένωσης κνήμης – περόνης είναι να αποτρέπει τις στροφικές τάσεις τού άκρου ποδιού κατά την βάδιση.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 380 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ