Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Ολόκληρος ο κόσμος είναι επιστημονικά δομημένος στην ιδέα της διαίρεσης και του διαχωρισμού. Στο σχολείο, υπάρχουν διαφορετικά μαθήματα όπως τα μαθηματικά, η βιολογία, η γλώσσα, η γεωγραφία και η ιστορία. Μαθαίνουμε από νωρίς ότι αυτά τα θέματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η κοινωνία ταξινομεί τις διαφορετικές λειτουργίες, όπου η εξειδίκευση εκτιμάται ιδιαίτερα, τόσο στην έρευνα όσο και στην επαγγελματική πρακτική. Τα πανεπιστήμια χωρίζονται σε διαφορετικά κτίρια για διαφορετικά αντικείμενα και κάθε μάθημα χωρίζεται σε μικρότερα μαθήματα, ενώ υπάρχουν ακόμη και ξεχωριστά κτίρια για τη μελέτη στα διαφορετικά επί μέρους επιστημονικά θέματα.
Οι ερευνητές και οι ειδικοί ανήκουν διοικητικά σε διαφορετικές σχολές, οπότε αν ένας ψυχολόγος καταλήξει σε κάτι που μπορεί να έχει αξία για έναν γιατρό, είναι πολύ απίθανο να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους. Όχι επειδή είναι μακριά και δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, αλλά επειδή είναι σε διαφορετικούς χώρους, έχουν διαφορετικές δουλειές και επικεντρώνονται σε διαφορετικά πράγματα.
Η πρακτική να χωρίζουμε και να διαιρούμε έχει ως αποτέλεσμα να μην έχουμε μια ολιστική προοπτική. Αυτό δεν είναι απλώς μια πρακτική, αλλά μια επιστημονικά εκδηλωμένη θεσμοθετημένη σκέψη που επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία μας χωρίς καν να περνά από τη σκέψη μας. Έτσι, αυτή η σκέψη έχει βαθιές ρίζες μέσα μας, επηρεάζει φυσικά ολόκληρο τον τρόπο κατανόησης του εαυτού μας και του σώματός μας. Για παράδειγμα:
Όλα αυτά καθιστούν δύσκολο να ακουστούν νέες ιδέες, όταν υπάρχουν υφιστάμενοι επιστημονικοί οργανισμοί που στην κυριολεξία είναι δομημένοι με διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αυτή τη στιγμή, μια παγκόσμια επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη με τη βοήθεια νέας ανατομικής έρευνας η οποία στηρίζεται στην αντίληψη ότι όλα τα επί μέρους μέρη πρέπει να ενωθούν και να συνθέσουν ένα σύνολο, το «όλον». Ο συνδετικός κρίκος είναι η περιτονία. Για να κατανοήσουμε τη σημασία της περιτονίας, πρέπει να αμφισβητήσουμε συνολικά τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας. Απαιτείται μια ολιστική προσέγγιση, που να αμφισβητεί τις προηγούμενες ιδέες σχετικά με το σώμα, την υγεία, τον πόνο και άλλες ευρέως διαδεδομένες παθήσεις.
Αν σε έναν χορευτή μπαλέτου, μια γυμνάστρια ή έναν ντράμερ παρατηρήσουμε την κίνησή, την αίσθηση, τον συγχρονισμό τους, είναι εύκολο να εντυπωσιαστούμε από την ταχύτητα. Όταν προσθέσουμε σε αυτό όσα γνωρίζουμε για το σώμα σήμερα, δηλαδή, ότι έχουμε περίπου 37 τρισεκατομμύρια κύτταρα και 100.000 πρωτεΐνες, ένζυμα και ορμόνες, που σε ελάχιστο χρόνο, αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους προκειμένου να ελέγχουν και να διαχειρίζονται το σώμα, αντιλαμβανόμαστε το θαύμα της ζωής. Γνωρίζουμε επίσης ότι κάθε λεπτό δημιουργούνται 40-100.000 νέα κύτταρα.
Παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να βλέπουμε στο σώμα τμηματικά και αποφεύγουμε να δούμε μια συνολική προοπτική. Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι πώς τρώμε, κινούμαστε και ζούμε τη ζωή μας, επηρεάζει επίσης τα συναισθήματα μας – και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι το κεφάλι και το σώμα είναι πραγματικά συνδεδεμένα μεταξύ τους και ότι οι σκέψεις μας επηρεάζουν τη σωματική μας υγεία.
Όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι η περιτονία μπορεί να παίζει κάποιο λειτουργικό ρόλο ξεκίνησαν την έρευνα. Με τη χρήση νέων τεχνολογιών όπως ο υπέρηχος και εξειδικευμένες κάμερες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν εικόνες κάτω από το δέρμα, σταδιακά αυξήθηκε η κατανόηση της λειτουργίας της περιτονίας και μαζί της άρχισε να αναδύεται μια μεγαλύτερη κατανόηση του σώματος ως όλον. Η περιτονία είναι ένα δίκτυο συνδετικού ιστού που περιβάλλει τα πάντα σε ολόκληρο το σώμα, από μύες και οστά μέχρι όργανα και κύτταρα. Είναι το «κοστούμι», η «κάλτσα σώματος» που κρατά όλα τα μέρη του σώματος στη θέση τους, που διευκολύνει την κίνηση, τη στάση, την ισορροπία και μας επιτρέπει να ανταπεξέλθουμε στην πίεση της βαρύτητας. Εύλογος λοιπόν ο προβληματισμός αν έχουμε πραγματικά 600 μύες ή έναν μεγάλο μυ που διαθέτει 600 τσέπες περιτονίας!
«Για αρκετές εκατοντάδες χρόνια, ανατόμοι και χειρουργοί όπως εγώ έχουν παραμελήσει αυτόν τον ιστό (περιτονία) αφού δεν φαίνεται να είναι κάτι που υπάρχει εκεί. Αλλά το γεγονός είναι ότι δεν είναι απλά κάτι -είναι το παν!» - Dr Jean Claude Guimberteau (συνιδρυτής και επιστημονικός Διευθυντής του Institut Aquitain de la Main, πρώην Πρόεδρος της Γαλλικής Πλαστικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής 2011-2012).
Η περιτονία διευκολύνει τις επικοινωνίες μεταξύ των τμημάτων του σώματος. Υπάρχουν 6 φορές περισσότεροι υποδοχείς νεύρων στην περιτονία από ότι στους μύες, υπάρχει σε στερεή μορφή, σε υγρή μορφή (εξωκυτταρικό υγρό) και η επικοινωνία στην περιτονία είναι 15 φορές πιο γρήγορη από ό,τι στο νευρικό σύστημα, στη πραγματικότητα είναι μια προέκταση του εγκεφάλου, αν θέλετε – αυτό είναι που κάνει το σώμα να λειτουργεί ως όλον και όχι τμηματικά. Η γνώση μας σχετικά με την περιτονία εμπλουτίζεται συνεχώς.
«Η περιτονία δεν φακελώνει μόνο ολόκληρο το σώμα, αλλά αναποδογυρίζει τον τρόπο που το βλέπουμε» - Tom Myers
https://fasciaguide.com/fascia-guide/fascia-helps-us-understand-the-body-as-a-whole/
Το «πιάσιμο» στον αυχένα είναι ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα που οδηγεί τους πάσχοντες να αναζητήσουν βοήθεια. Βέβαια πρόκειται για άτυπο όρο ομπρέλα, καθώς τα συμπτώματα κυμαίνονται από γενική δυσκαμψία του αυχένα έως πλήρη ακινησία με αφόρητο πόνο.
Στη προσπάθεια για να διατηρήσετε τον εαυτό σας υγιή και προστατευμένο από τραυματισμούς, βασική προϋπόθεση είναι να διατηρήσετε την περιτονία υγιή, ώστε να είναι ελεύθερη η ροή των υγρών, η ολίσθηση και να υπάρχει ευκολία στη κίνηση. Τελικός στόχος παραμένει η διατήρηση της ομοιόστασης του σώματος, που σημαίνει σώμα σε φυσική και πνευματική ισορροπία.
Μελέτη που παρουσιάσθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο American Heart Association’s Hypertension Scientific Sessions 2022, συσχετίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση με την ταχύτερη γήρανση των οστών.
Σε πρόσφατη μελέτη από το Lise Meitner Group for Environmental Neuroscience at the Max Planck Institute for Human Development, διαπιστώθηκε ότι μια ώρα περπάτημα στο δάσος Grunewald στη Γερμανία, μείωσε το άγχος στους συμμετέχοντες, ενώ αντίθετα περπάτημα ίσης διάρκειας σε πολυσύχναστο δρόμο στην εμπορική περιοχή του Βερολίνου δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Το σύνδρομο της Ινομυαλγίας (fibromyalgia) είναι μια συνηθισμένη και χρόνια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από διάχυτους μυϊκούς πόνους, κακουχία και πολλαπλά επώδυνα σημεία (tender points). Η ετοιμολογία του όρου “fibromyalgia” προέρχεται από την Λατινική λέξη fibro, που σημαίνει ιστός, και από τις Ελληνικές λέξεις myo και algia, που σημαίνουν μυς και άλγος (fibromyalgia = ινομυαλγία). Βρίσκουμε αναφορές για διάχυτο πόνο στο σώμα σε ιστορικά έγγραφά ακόμη πριν τον Μεσαίωνα, αλλά είναι καταπληκτικό ότι ακόμη και σήμερα αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι υπό διερεύνηση.
Η εμπεριστατωμένη αξιολόγηση αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας. Ένα απλοποιημένο σύστημα ελέγχου, μέσω του οποίου μπορούμε σε μικρό χρονικό διάστημα να αξιολογήσουμε ολόκληρο το σώμα, στην αναζήτηση της βασικής αιτίας είναι το ART. Το ακρώνυμο ART προέρχεται από τις λέξεις: Asymmetry – Restriction of motion – Tissue texture abnormalities (Ασυμμετρία – Περιορισμός της κίνησης – Ανωμαλία στην υφή του ιστού).
Πολλές είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στη μέση, οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται από τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας. Η καθιστική ζωή, πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση ή τον υπολογιστή, η διατροφή και το άγχος συμβάλλουν σημαντικά στη πρόκληση του πόνου στη μέση. Το ίδιο συμβαίνει επίσης από την υπερβολική καταπόνηση του σώματος, χωρίς την απαραίτητη προσαρμογή, όταν δηλαδή θέλουμε να κάνουμε περισσότερα από όσα πραγματικά έχουμε την ικανότητα να κάνουμε. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι πρόκληση μικροτραυματισμών στην περιτονία με επακόλουθο αποτέλεσμα τη φλεγμονή και τον πόνο.
Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ως θεραπευτές καλούμαστε να φροντίσουμε ασθενείς τους οποίους με δυσκολία μπορούμε να αγγίξουμε εξαιτίας του πόνου. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατη μια διαφωτιστική κλινική αξιολόγηση και ακόμη πιο δύσκολή η θεραπευτική προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο να πονέσει περισσότερο ο ασθενής μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια προσέγγιση είναι να μην κάνουμε τίποτα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι αυτό θα είναι ευεργετικό για τον ασθενή μας, αντίθετα πολλές φορές συσσωρεύει και άλλες δυσκολίες. Μια άλλη προσέγγιση είναι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική θεραπευτικής προσέγγισης βήμα-βήμα. Δηλαδή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική θεραπεία.
Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει αλλαγή στην ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η αιτία βρίσκεται στη ίδια τη σπονδυλική στήλη, και, ως εκ τούτου, η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να εστιάζεται εκεί. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, εκτός της σπονδυλικής στήλης συχνά προκαλούν αλλαγές στη μορφολογία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να διευρύνουμε τον θεραπευτικό μας ορίζοντα, συμπεριλαμβάνοντας στο πλάνο μας και άλλες περιοχές του σώματος.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 189 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ