Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.

Ολόκληρος ο κόσμος είναι επιστημονικά δομημένος στην ιδέα της διαίρεσης και του διαχωρισμού. Στο σχολείο, υπάρχουν διαφορετικά μαθήματα όπως τα μαθηματικά, η βιολογία, η γλώσσα, η γεωγραφία και η ιστορία. Μαθαίνουμε από νωρίς ότι αυτά τα θέματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η κοινωνία ταξινομεί τις διαφορετικές λειτουργίες, όπου η εξειδίκευση εκτιμάται ιδιαίτερα, τόσο στην έρευνα όσο και στην επαγγελματική πρακτική. Τα πανεπιστήμια χωρίζονται σε διαφορετικά κτίρια για διαφορετικά αντικείμενα και κάθε μάθημα χωρίζεται σε μικρότερα μαθήματα, ενώ υπάρχουν ακόμη και ξεχωριστά κτίρια για τη μελέτη στα διαφορετικά επί μέρους επιστημονικά θέματα.

Οι ερευνητές και οι ειδικοί ανήκουν διοικητικά σε διαφορετικές σχολές, οπότε αν ένας ψυχολόγος καταλήξει σε κάτι που μπορεί να έχει αξία για έναν γιατρό, είναι πολύ απίθανο να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους. Όχι επειδή είναι μακριά και δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, αλλά επειδή είναι σε διαφορετικούς χώρους, έχουν διαφορετικές δουλειές και επικεντρώνονται σε διαφορετικά πράγματα.

Η πρακτική να χωρίζουμε και να διαιρούμε έχει ως αποτέλεσμα να μην έχουμε μια ολιστική προοπτική. Αυτό δεν είναι απλώς μια πρακτική, αλλά μια επιστημονικά εκδηλωμένη θεσμοθετημένη σκέψη που επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία μας χωρίς καν να περνά από τη σκέψη μας. Έτσι, αυτή η σκέψη έχει βαθιές ρίζες μέσα μας, επηρεάζει φυσικά ολόκληρο τον τρόπο κατανόησης του εαυτού μας και του σώματός μας. Για παράδειγμα:

• Διαχωρίζουμε αυτόματα τον εαυτό μας από το σώμα μας. Όταν μιλάμε για το σώμα, είναι σαν να μιλάμε για ένα όργανο που μπορεί να «σπάσει» και πρέπει να πάμε σε κάποιον να το φτιάξει. Χρησιμοποιούμε φράσεις όπως το σώμα δεν με ακολουθεί ή κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μου, αντιμετωπίζουμε το σώμα ως κάτι που είναι έξω από εμάς, που είναι ξεχωριστό από τη συνείδησή μας. Βλέπουμε το σώμα ως κάτι που έχουμε, όχι ως κάτι που είμαστε, αυτή η προσέγγιση μας δυσκολεύει να κατανοήσουμε τον εαυτό μας με ολιστικό τρόπο, όπου το σώμα και η συνείδηση ​​είναι μέρος της ύπαρξης μας.
• Για εκατοντάδες χρόνια, μέσω της ανατομίας, έχουμε δημιουργήσει μια θεωρητική κατανόηση του ανθρωπίνου σώματος, όπου οι μύες, τα οστά, τα όργανα, ο συνδετικός ιστός και ούτω καθεξής, σχηματίζουν μια σύνθεση σε διαφορετικά στρώματα. Προσποιούμαστε ότι ένα νεκρό σώμα και ένα ζωντανό σώμα φαίνονται το ίδιο. Σε ένα ζωντανό σώμα υπάρχει συνεχής ροή υγρών και συνεχής παλμική κίνηση, ενώ ένα νεκρό σώμα δεν έχει παλμό είναι ακίνητο. Ένα ζωντανό σώμα και ένα νεκρό σώμα δεν είναι το ίδιο πράγμα…αλλά προσποιούμαστε ότι είναι έτσι όταν μελετάμε ανατομία και χτίζουμε την αντίληψη μας για το πώς μοιάζει το σώμα. Ο καθηγητής Neil Theise αναφέρει: «είμαι παθολογοανατόμος, οπότε κάθομαι και κοιτάζω τον ανθρώπινο ιστό μέσω μικροσκοπίου όλη μέρα. Δεν είναι το ίδιο με το να κοιτάμε τον ζωντανό ιστό, παρόλο που προσποιούμαστε ότι είναι. Αλλά τώρα έχουμε ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να βλέπουμε ζωντανό ιστό και δεν μοιάζει όπως νομίζαμε». Η παραδοσιακή εικόνα του σώματος δεν λαμβάνει υπόψη ότι το σώμα είναι ζωντανό και ότι υπάρχει ένας χώρος μεταξύ όλων των κυττάρων όπου υπάρχει συνεχής ροή υγρών. Σε αυτό το περιβάλλον, σε αυτόν τον χώρο, λαμβάνει χώρα όλη η επικοινωνία και η ενοποίηση, από τη μετανάστευση των κυττάρων στο ανοσοποιητικό σύστημα, έως τη διατροφή και τον καθαρισμό των αποβλήτων.

Όλα αυτά καθιστούν δύσκολο να ακουστούν νέες ιδέες, όταν υπάρχουν υφιστάμενοι επιστημονικοί οργανισμοί που στην κυριολεξία είναι δομημένοι με διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αυτή τη στιγμή, μια παγκόσμια επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη με τη βοήθεια νέας ανατομικής έρευνας η οποία στηρίζεται στην αντίληψη ότι όλα τα επί μέρους μέρη πρέπει να ενωθούν και να συνθέσουν ένα σύνολο, το «όλον». Ο συνδετικός κρίκος είναι η περιτονία. Για να κατανοήσουμε τη σημασία της περιτονίας, πρέπει να αμφισβητήσουμε συνολικά τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας. Απαιτείται μια ολιστική προσέγγιση, που να αμφισβητεί τις προηγούμενες ιδέες σχετικά με το σώμα, την υγεία, τον πόνο και άλλες ευρέως διαδεδομένες παθήσεις.

Η περιτονία μας βοηθά να κατανοήσουμε το σώμα ως σύνολο

Αν σε έναν χορευτή μπαλέτου, μια γυμνάστρια ή έναν ντράμερ παρατηρήσουμε την κίνησή, την αίσθηση, τον συγχρονισμό τους, είναι εύκολο να εντυπωσιαστούμε από την ταχύτητα. Όταν προσθέσουμε σε αυτό όσα γνωρίζουμε για το σώμα σήμερα, δηλαδή, ότι έχουμε περίπου 37 τρισεκατομμύρια κύτταρα και 100.000 πρωτεΐνες, ένζυμα και ορμόνες, που σε ελάχιστο χρόνο, αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους προκειμένου να ελέγχουν και να διαχειρίζονται το σώμα, αντιλαμβανόμαστε το θαύμα της ζωής. Γνωρίζουμε επίσης ότι κάθε λεπτό δημιουργούνται 40-100.000 νέα κύτταρα.

Παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να βλέπουμε στο σώμα τμηματικά και αποφεύγουμε να δούμε μια συνολική προοπτική.  Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι πώς τρώμε, κινούμαστε και ζούμε τη ζωή μας, επηρεάζει επίσης τα συναισθήματα μας – και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι το κεφάλι και το σώμα είναι πραγματικά συνδεδεμένα μεταξύ τους και ότι οι σκέψεις μας επηρεάζουν τη σωματική μας υγεία.

Όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι η περιτονία μπορεί να παίζει κάποιο λειτουργικό ρόλο ξεκίνησαν την έρευνα. Με τη χρήση νέων τεχνολογιών όπως ο υπέρηχος και εξειδικευμένες κάμερες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν εικόνες κάτω από το δέρμα, σταδιακά αυξήθηκε η κατανόηση της λειτουργίας της περιτονίας και μαζί της άρχισε να αναδύεται μια μεγαλύτερη κατανόηση του σώματος ως όλον. Η περιτονία είναι ένα δίκτυο συνδετικού ιστού που περιβάλλει τα πάντα σε ολόκληρο το σώμα, από μύες και οστά μέχρι όργανα και κύτταρα. Είναι το «κοστούμι», η «κάλτσα σώματος» που κρατά όλα τα μέρη του σώματος στη θέση τους, που διευκολύνει την κίνηση, τη στάση, την ισορροπία και μας επιτρέπει να ανταπεξέλθουμε στην πίεση της βαρύτητας. Εύλογος λοιπόν ο προβληματισμός αν έχουμε πραγματικά 600 μύες ή έναν μεγάλο μυ που διαθέτει 600 τσέπες περιτονίας!

«Για αρκετές εκατοντάδες χρόνια, ανατόμοι και χειρουργοί όπως εγώ έχουν παραμελήσει αυτόν τον ιστό (περιτονία) αφού δεν φαίνεται να είναι κάτι που υπάρχει εκεί. Αλλά το γεγονός είναι ότι δεν είναι απλά κάτι -είναι το παν!» - Dr Jean Claude Guimberteau (συνιδρυτής και επιστημονικός Διευθυντής του Institut Aquitain de la Main, πρώην Πρόεδρος της Γαλλικής Πλαστικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής 2011-2012).

Η περιτονία διευκολύνει τις επικοινωνίες μεταξύ των τμημάτων του σώματος. Υπάρχουν 6 φορές περισσότεροι υποδοχείς νεύρων στην περιτονία από ότι στους μύες, υπάρχει σε στερεή μορφή, σε υγρή μορφή (εξωκυτταρικό υγρό) και η επικοινωνία στην περιτονία είναι 15 φορές πιο γρήγορη από ό,τι στο νευρικό σύστημα, στη πραγματικότητα είναι μια προέκταση του εγκεφάλου, αν θέλετε – αυτό είναι που κάνει το σώμα να λειτουργεί ως όλον και όχι τμηματικά. Η γνώση μας σχετικά με την περιτονία εμπλουτίζεται συνεχώς.

«Η περιτονία δεν φακελώνει μόνο ολόκληρο το σώμα, αλλά αναποδογυρίζει τον τρόπο που το βλέπουμε» - Tom Myers   

Πηγή

https://fasciaguide.com/fascia-guide/fascia-helps-us-understand-the-body-as-a-whole/