Τραυματισμός στη κάτω κνημοπερονιάια συνδέσμωση είναι σπάνιος, αλλά πολύ εξουθενωτικός ενώ συχνά υπάρχει αστοχία στην διάγνωση. Αυτός ο τραυματισμός περιλαμβάνει τους συνδέσμους που συγκρατούν το κάτω μέρος της κνήμης και της περόνης. Δηλαδή τους πρόσθιο και οπίσθιο κνημοπερονιαίο σύνδεσμο, τον μεσόστεο σύνδεσμο και τη μεσόστεο μεμβράνη.
Η έξω στροφή και η υπερβολική ραχιαία κάμψη στον άκρο πόδα αναφέρεται ως ο πιο συνηθισμένος μηχανισμός κάκωσης. Ο τραυματισμός προκαλείται συχνότερα σε άτομα που συμμετέχουν σε αθλήματα όπως το σκι, το ποδόσφαιρο και άλλες αθλητικές δραστηριότητες που παίζονται σε χλοοτάπητα. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένας αθλητής φορά παπούτσια με καρφιά που εισχωρούν στον χλοοτάπητα και κρατούν τον αστράγαλο σχετικά σταθερό. Αν ο αθλητής πέσει προς τα εμπρός (προκαλώντας ραχιαία κάμψη στον άκρο πόδα) και την ίδια στιγμή προσπαθήσει να γυρίσει πλάγια (προκαλώντας στροφικές δυνάμεις στον άκρο πόδα) τότε είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει τραυματισμό στην κάτω κνημοπερονιαία συνδέσμωση. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι δυνάμεις διάτμησης και συστροφής, που ασκούνται στον αστράγαλο, δεν τραυματίζουν μόνο τους περιφερειακούς συνδέσμους, αλλά μπορούν να μεταφερθούν μέσω της μεσόστεου μεμβράνης και να προκαλέσουν τραυματισμό πολύ πιο ψηλά στο πόδι.
Το συνηθισμένο διάστρεμμα του αστραγάλου είναι εύκολο στην διάγνωση καθώς οι τραυματισμένοι σύνδεσμοι είναι επιφανειακοί και εύκολοι στην ψηλάφηση. Στην συνδέσμωση αντίθετα η ψηλάφηση είναι δύσκολη καθώς οι σύνδεσμοι βρίσκονται βαθειά ενώ από πάνω τους υπάρχουν άλλοι ιστοί. Η περιγραφή του ασθενή για τον ακριβή μηχανισμό πρόκλησης του τραυματισμού είναι σημαντική για τη διάγνωση. Αν και μπορούν να υπάρχουν διάφοροι μηχανισμοί για την πρόκληση του τραυματισμού, πιο συχνά αναφέρεται ως αιτία η έξω στροφή του ποδιού. Τυπικά συμπτώματα είναι πόνος κατά τη ψηλάφηση στον πρόσθιο έσω κνημοπερονιαίο σύνδεσμο, πόνος στην ενεργητική και παθητική έξω στροφή, καθώς και πόνος στην ραχιαία κάμψη. Ο πόνος μπορεί να ακτινοβολεί σε μια ευρύτερη περιοχή, ενδεικτικό τραυματισμού στην μεσόστεο μεμβράνη ή έναν πιο σοβαρό τραυματισμό. Υπάρχει διαταραχή της βάδισης, με ανύψωση της φτέρνας για να αποφύγει την ραχιαία κάμψη κατά την διάρκεια της φάσης ώθησης των δακτύλων στη βάδιση, επίσης παρατηρείται μια αναλγητική βάδιση με μικρή διάρκεια στη φάση στήριξης του τραυματισμένου ποδιού. Δεν υπάρχει συνήθως σοβαρό οίδημα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αστοχία της διάγνωσης. Δηλαδή να θεωρηθεί ένας σοβαρός τραυματισμός ως επιπόλαιος! Αρκετοί συγγραφείς αναφέρουν ότι ο τραυματισμός στη κάτω κνημοπερονιάια συνδέσμωση ως μεμονωμένος είναι σπάνιος, συνοδεύεται συνήθως από τραυματισμό του δελτοειδούς συνδέσμου και κάταγμα στο οστό της περόνης.
1) ΔΟΚΙΜΗ ΚΑΤΑΠΟΝΗΣΗΣ ΕΞΩ ΣΤΡΟΦΗΣ (the external rotation stress test) : Ο θεραπευτής σταθεροποιεί με το ένα χέρι το πόδι του ασθενή και με το άλλο επιχειρεί φόρτιση σε έξω στροφή με τον άκρο πόδα σε ουδέτερη θέση.
2) ΔΟΚΙΜΗ ΣΥΜΠΙΕΣΗΣ (the squeeze test): Ο θεραπευτής τοποθετεί τα δυο χέρια του γύρω από την κατώτερη επιφάνεια της κνήμης και την περόνης. Πιέζει με προοδευτικά αυξανόμενη δύναμη το πόδι του ασθενή, ενώ προοδευτικά μετακινείται χαμηλότερα. Ο πόνος είναι ένδειξη θετικής δοκιμασίας.
3) ΨΗΛΑΦΗΣΗ (the point test): Ο θεραπευτής ασκεί προοδευτικά αυξανόμενη πίεση απευθείας πάνω στη πρόσθια επιφάνεια της κατώτερης κνημοπερονιαία; συνδέσμωσης. Ο πόνος στη ψηλάφηση είναι ένδειξη θετικής δοκιμασίας.
4) ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΡΑΧΙΑΙΑΣ ΚΑΜΨΗΣ (the dorsiflexion maneuver): Ο θεραπευτής σταθεροποιεί με το ένα χέρι το πόδι του ασθενή και με το άλλο παθητικά μετακινεί τον άκρο πόδα σε ραχιαία κάμψη. Η πρόκληση πόνου είναι ένδειξη θετικής δοκιμασίας.
5) ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΡΟΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΤΕΡΝΑΣ (heel thump test): Ο θεραπευτής κρατά το πόδι του ασθενή με το ένα χέρι και με το άλλο εφαρμόζει ένα απαλό αλλά σταθερό κτύπημα στη πτέρνα του ασθενή με τη γροθιά του. Το κτύπημα εφαρμόζεται στο κέντρο της πτέρνας, σύμφωνα με τον μακρύ άξονα της κνήμης. Η πρόκληση πόνου είναι ένδειξη θετικής δοκιμασίας.
6) ΔΟΚΙΜΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΔΙΩΝ (crossed-leg test): Ο ασθενής κάθεται σε καρέκλα με το τραυματισμένο πόδι να ακουμπά πάνω στο γόνατο του άλλου. Το σημείο επαφής πρέπει να είναι περίπου στο μέσον της γάμπας. Ο ασθενής ασκεί μια ήπια πίεση στο μέσον της κνήμης του τραυματισμένου πόδιου. Η πρόκληση πόνου είναι ένδειξη θετικής δοκιμασίας.
Ο ακτινολογικός έλεγχος μπορεί να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα της κλινικής αξιολόγησης.
1) ΦΑΣΗ I: Αντιμετώπιση του πόνου και του οιδήματος.
2) ΦΑΣΗ ΙΙ: Έχει υποχωρήσει ο πόνος και το οίδημα.
3) ΦΑΣΗ ΙΙΙ: Ο ασθενής φορτίζει το άκρο χωρίς πόνο, πιθανόν να χρειάζεται ακόμη προστασία στην ανύψωση της πτέρνας ή υποστήριξη στον αστράγαλο.
4) ΦΑΣΗ IV: Ικανός να σηκώνεται στη πτέρνα του ενός ποδιού.
Η χρονική περίοδος για την αποκατάσταση ενός συγκεκριμένου ασθενή εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού και την ικανότητα του να ανταποκριθεί στα κριτήρια της κάθε φάσης. Ο Hopkinson και οι συνεργάτες του αναφέρουν ένα μέσο χρόνο αποκατάστασης 55 ημερών.
Massage Today
September, 2018, Vol. 18, Issue 09
The Three Types of Ankle Sprains
By Whitney Lowe, LMT
Ankle Syndesmosis Injuries: Anatomy,
Biomechanics, Mechanism of Injury, and
Clinical Guidelines for Diagnosis and
Intervention
Cheng-Feng Lin, MS1
Michael T. Gross, PT, PhD2
Paul Weinhold, PhD
Το «πιάσιμο» στον αυχένα είναι ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα που οδηγεί τους πάσχοντες να αναζητήσουν βοήθεια. Βέβαια πρόκειται για άτυπο όρο ομπρέλα, καθώς τα συμπτώματα κυμαίνονται από γενική δυσκαμψία του αυχένα έως πλήρη ακινησία με αφόρητο πόνο.
Στη προσπάθεια για να διατηρήσετε τον εαυτό σας υγιή και προστατευμένο από τραυματισμούς, βασική προϋπόθεση είναι να διατηρήσετε την περιτονία υγιή, ώστε να είναι ελεύθερη η ροή των υγρών, η ολίσθηση και να υπάρχει ευκολία στη κίνηση. Τελικός στόχος παραμένει η διατήρηση της ομοιόστασης του σώματος, που σημαίνει σώμα σε φυσική και πνευματική ισορροπία.
Μελέτη που παρουσιάσθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο American Heart Association’s Hypertension Scientific Sessions 2022, συσχετίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση με την ταχύτερη γήρανση των οστών.
Σε πρόσφατη μελέτη από το Lise Meitner Group for Environmental Neuroscience at the Max Planck Institute for Human Development, διαπιστώθηκε ότι μια ώρα περπάτημα στο δάσος Grunewald στη Γερμανία, μείωσε το άγχος στους συμμετέχοντες, ενώ αντίθετα περπάτημα ίσης διάρκειας σε πολυσύχναστο δρόμο στην εμπορική περιοχή του Βερολίνου δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Το σύνδρομο της Ινομυαλγίας (fibromyalgia) είναι μια συνηθισμένη και χρόνια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από διάχυτους μυϊκούς πόνους, κακουχία και πολλαπλά επώδυνα σημεία (tender points). Η ετοιμολογία του όρου “fibromyalgia” προέρχεται από την Λατινική λέξη fibro, που σημαίνει ιστός, και από τις Ελληνικές λέξεις myo και algia, που σημαίνουν μυς και άλγος (fibromyalgia = ινομυαλγία). Βρίσκουμε αναφορές για διάχυτο πόνο στο σώμα σε ιστορικά έγγραφά ακόμη πριν τον Μεσαίωνα, αλλά είναι καταπληκτικό ότι ακόμη και σήμερα αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι υπό διερεύνηση.
Η εμπεριστατωμένη αξιολόγηση αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας. Ένα απλοποιημένο σύστημα ελέγχου, μέσω του οποίου μπορούμε σε μικρό χρονικό διάστημα να αξιολογήσουμε ολόκληρο το σώμα, στην αναζήτηση της βασικής αιτίας είναι το ART. Το ακρώνυμο ART προέρχεται από τις λέξεις: Asymmetry – Restriction of motion – Tissue texture abnormalities (Ασυμμετρία – Περιορισμός της κίνησης – Ανωμαλία στην υφή του ιστού).
Πολλές είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στη μέση, οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται από τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας. Η καθιστική ζωή, πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση ή τον υπολογιστή, η διατροφή και το άγχος συμβάλλουν σημαντικά στη πρόκληση του πόνου στη μέση. Το ίδιο συμβαίνει επίσης από την υπερβολική καταπόνηση του σώματος, χωρίς την απαραίτητη προσαρμογή, όταν δηλαδή θέλουμε να κάνουμε περισσότερα από όσα πραγματικά έχουμε την ικανότητα να κάνουμε. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι πρόκληση μικροτραυματισμών στην περιτονία με επακόλουθο αποτέλεσμα τη φλεγμονή και τον πόνο.
Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ως θεραπευτές καλούμαστε να φροντίσουμε ασθενείς τους οποίους με δυσκολία μπορούμε να αγγίξουμε εξαιτίας του πόνου. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατη μια διαφωτιστική κλινική αξιολόγηση και ακόμη πιο δύσκολή η θεραπευτική προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο να πονέσει περισσότερο ο ασθενής μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια προσέγγιση είναι να μην κάνουμε τίποτα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι αυτό θα είναι ευεργετικό για τον ασθενή μας, αντίθετα πολλές φορές συσσωρεύει και άλλες δυσκολίες. Μια άλλη προσέγγιση είναι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική θεραπευτικής προσέγγισης βήμα-βήμα. Δηλαδή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική θεραπεία.
Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει αλλαγή στην ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η αιτία βρίσκεται στη ίδια τη σπονδυλική στήλη, και, ως εκ τούτου, η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να εστιάζεται εκεί. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, εκτός της σπονδυλικής στήλης συχνά προκαλούν αλλαγές στη μορφολογία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να διευρύνουμε τον θεραπευτικό μας ορίζοντα, συμπεριλαμβάνοντας στο πλάνο μας και άλλες περιοχές του σώματος.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 89 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ