Σε ασθενείς με πόνο στην έξω επιφάνεια του γόνατος μπορεί να εμπλέκεται η αρθρική ένωση κνήμης και περόνης. Μια από τις βασικές λειτουργίες της αρθρικής ένωσης κνήμης – περόνης είναι να αποτρέπει τις στροφικές τάσεις τού άκρου ποδιού κατά την βάδιση.
Όταν το γόνατο βρίσκεται σε έκταση, ο δικέφαλος μηριαίος, ο ιγνυακός και οι πλάγιοι παράπλευροι σύνδεσμοι συνεισφέρουν στην σταθερότητα της άρθρωσης. Με το γόνατο, όμως, σε κάμψη, οι σύνδεσμοι αυτοί χάνουν ένα μεγάλο μέρος της υποστηρικτικής τους ικανότητας. Για τον λόγο αυτόν οι τραυματισμοί στην κνήμη εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα σε αθλήματα που περιλαμβάνουν δυνάμεις συστροφής γύρω από το γόνατο και τον αστράγαλο, όπως: το ποδόσφαιρο, η πάλη, το τζούντο, η γυμναστική, το άλμα εις μήκος και το σκι. Σε μη αθλητές ο τραυματισμός αυτός εμφανίζεται, συνήθως, ως αποτέλεσμα καταπόνησης σε εργασίες που απαιτούν επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες.
Σε ασθενείς που εμφανίζουν πόνο στο πλάι τής κνήμης παρατηρείται αλλαγή στην ευθυγράμμιση του άκρου, όπως υπερβολικός πρηνισμός στον άκρο πόδα και βλαισότητα στο γόνατο. Έτσι, συσσωρεύονται δυνάμεις φόρτισης, που δεν μπορούν να κατανεμηθούν σωστά, ή, ακόμη χειρότερα, μπορεί να κατευθυνθούν εσφαλμένα σε περιοχές που δεν προορίζονται για να τις δεχθούν.
Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να έχουμε σε περιπτώσεις αλλαγής τής ευθυγράμμισης στην περιοχή τής πυέλου. Αν, για παράδειγμα, προκληθεί πυελική συστροφή, το ένα λαγόνιο οστό θα έχει μετατόπιση προς τα εμπρός, και το άλλο προς τα πίσω. Το ιερό οστό, που βρίσκεται ανάμεσά τους, θα έχει την ανάλογη προσαρμογή. Αυτή η αλλαγή στην ευθυγράμμιση της πυέλου θα αλλάξει, με την σειρά της, την ευθυγράμμιση στην άρθρωση του ισχίου, του γόνατος, και του αστραγάλου. Στο άκρο το οποίο συνδέεται με το λαγόνιο που βρίσκεται σε οπίσθια μετατόπιση (ψευδώς κοντύτερο άκρο) θα παρατηρηθεί έξω στροφή στο ισχίο, βλαισότητα στο γόνατο και πρηνισμός στο άκρο πόδι. Το αντίθετο θα συμβεί στην πλευρά με πρόσθια μετατόπιση του λαγονίου οστού. Αν αυτή η αλλαγή στην ευθυγράμμιση παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε όλες οι δομές θα καταστούν επιρρεπείς σε τραυματισμούς.
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι:
Ο πρώτος που διεξήγαγε μελέτες για την αξιολόγηση της προσθοπίσθιας κίνησης του εγγύτερου προς το γόνατο άκρου, της περόνης, και την συσχέτισή της με τις αλλαγές θέσης του γόνατος, ήταν ο ερευνητής του Πανεπιστημίου Yale, Dr. John Ogden. Κατά την κάμψη του γόνατος η κεφαλή της περόνης κινείται προς τα εμπρός, ενώ στην έκταση του γόνατος ολισθαίνει οπίσθια -περίπου ένα εκατοστό και προς τις δυο κατευθύνσεις. Ο περιορισμός αυτής της κίνησης αξιολογείται, και μέσω του κλινικού συλλογισμού προσπαθούμε να εντοπίσουμε τον μηχανισμό πίσω από την οποιαδήποτε δυσλειτουργία. Για παράδειγμα, η σταθεροποιημένη σε οπίσθια ολίσθηση κεφαλή της περόνης μπορεί να οφείλεται σε βράχυνση του δικεφάλου μηριαίου μυός, ως αποτέλεσμα τραυματισμού. Επίσης διαλείπουσα παραισθησία τού κάτω άκρου μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της σταθεροποίησης σε οπίσθια ολίσθηση της κεφαλής τής περόνης, λόγω εμπλοκής του Περονιαίου νεύρου.
Σε ασθενείς με πόνο στην έξω επιφάνεια του γόνατος μπορεί να εμπλέκεται η αρθρική ένωση κνήμης και περόνης. Σε αυτή την περίπτωση το πρώτο είναι να καθορισθεί ο τύπος και ο βαθμός της βλάβης ιστών με βάση το ιστορικό, την αξιολόγηση και τον κλινικό συλλογισμό. Αν οι αλλαγές στην ευθυγράμμιση της δομής δεν αντιμετωπισθούν έγκαιρα, τότε ενδέχεται να προκληθούν μακροχρόνιες δυσλειτουργίες.
Ogden, J.A. (1974). Subluxation and dislocation of the proximal tibiofibular joint. Journal of Bone & Joint Surgery, 56(1), 145-154.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω των αυξανόμενων ενδείξεων για την αποτελεσματικότητα της στη μείωση του πόνου, της αναπηρίας, την αποφυγή της φοβίας και της καταστροφολογίας (αντίληψης ότι θα συμβεί το χειρότερο εξαιτίας του πόνου), υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση στη Νευροεπιστήμη του Πόνου (Pain Neuroscience Education - PNE). Διδάσκει τους ασθενείς, ιδιαίτερα εκείνους με χρόνιο πόνο, την βιολογία και τη φυσιολογία της εμπειρίας του πόνου, συμπεριλαμβανομένων διεργασιών όπως η κεντρική ευαισθητοποίηση, η περιφερική ευαισθητοποίηση, η αλλοδυνία και η νευροπλαστικότητα.
Με πρώτη ματιά, αυτό το νευροβιολογικό μοντέλο δεν συμβαδίζει με το παραδοσιακό Βιοϊατρικό μοντέλο που χρησιμοποιούμε στην Χειροθεραπεία (Manual Therapy). Παραδοσιακά το Βιοϊατρικό μοντέλο εστιάζει στην ανατομία, την παθολογοανατομία και την εμβιομηχανική. Η αποτελεσματικότητα του όμως είναι περιορισμένη, κυρίως λόγω της αδυναμίας του να βοηθήσει τους ασθενείς να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις χρόνιου πόνου, ώστε να αποφύγουν τη φοβία και την καταστροφολογία.
Αυτή η αντίθεση μεταξύ της Χειροθεραπείας και της Νευροεπιστήμης του Πόνου, έχει φαινομενικά πολώσει τους οπαδούς της καθεμιάς προσέγγισης, με την μία να αντιλαμβάνεται την προσέγγιση ως προσέγγιση με χειρισμούς “hands-on” και την άλλη ως προσέγγιση χωρίς χειρισμούς “hands-off’. Αυτή η αντίληψη είναι τελείως λανθασμένη. Η ενδεδειγμένη αντίληψη περιλαμβάνει τη σύνθεση των δυο.
Ο πρωταρχικός τρόπος για να αντιληφθούμε το σώμα μας στο περιβάλλον είναι μέσω της αίσθησης της αφής, αρχής γενομένης από το άγγιγμα της μαμάς και του μωρού. Οι Χειροθεραπευτές έχουν το προνόμιο να είναι σε θέση να βοηθήσουν τους ανθρώπους μέσω της αφής. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Boehme και τους συναδέλφους του, ορισμένες μορφές αφής μπορεί να έχουν πιο ισχυρό αντίκτυπο από άλλες (1). Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, επειδή ο εγκέφαλος προσπαθεί να προβλέψει τις αισθητηριακές συνέπειες κάθε πράξης, αποδίδει λιγότερη σημασία στο αυτό-άγγιγμα αφού τα ερεθίσματα αυτά είναι αναμενόμενα. Δηλαδή, ο εγκέφαλος δίνει μεγαλύτερη προσοχή στο άγγιγμα από κάποιον άλλο (πρωτότυπο ερέθισμα – novel stimuli)αφού δεν είναι σε θέση να προβλέψει το αποτέλεσμα. Αν προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το νέο άγγιγμα κατά τη διάρκεια μιας θεραπευτικής συνεδρίας, με τον ασθενή ενεργά εμπλεκόμενο, ενισχύει την αισθητική επιρροή, που οδηγεί σε αυξημένη διέγερση του νευρικού συστήματος και μεγαλύτερο θεραπευτικό αντίκτυπο.
Η ομοιόσταση αναφέρεται στην ικανότητα του σώματος να διατηρεί ένα σταθερό εσωτερικό περιβάλλον μέσω της ρύθμισης των ορμονών, της θερμοκρασίας του σώματος, της οξύτητας-αλκαλικότητας (pH), της αρτηριακής πίεσης και των επιπέδων ορισμένων θρεπτικών συστατικών, με στόχο να διατηρούνται οι ιστοί μας οξυγονωμένοι και τα κύτταρα μας με καλή θρέψη. Για να διατηρήσουμε αυτή τη σταθερή κατάσταση, το σώμα μας εκκρίνει ορμόνες όπως η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη. Η αδρεναλίνη αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό, την αρτηριακή πίεση και τα αποθέματα ενέργειας. Η κορτιζόλη αυξάνει τη γλυκόζη στην κυκλοφορία του αίματος και έχει πολλές ευεργετικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα και μεταξύ άλλων οργάνων στον εγκέφαλο. Η κορτιζόλη δεν έχει καλή φήμη, αλλά σε καταστάσεις «μάχης-φυγής», η κορτιζόλη μετριάζει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος, καταστέλλει το πεπτικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα επικοινωνεί με περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν τη γνωστική λειτουργία, τη διάθεση, τα κίνητρα και τον φόβο.
Οι βιοχημικοί μεσολαβητές όπως η κορτιζόλη και η αδρεναλίνη μας βοηθούν να προσαρμοστούμε, αρκεί να είναι ενεργοποιημένοι, όταν τους χρειαζόμαστε, με ισορροπημένο τρόπο και μετά να απενεργοποιούνται όταν τελειώσει η πρόκληση. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, αυτές οι «ορμόνες του στρες» μπορούν να προκαλέσουν δυσμενείς αλλαγές στον εγκέφαλο και το σώμα, π.χ. υψηλή ή χαμηλή αρτηριακή πίεση, συσσώρευση κοιλιακού λίπους κ.λπ. Όταν υπάρχει ανισορροπία στους βιοχημικούς μεσολαβητές, τότε χρησιμοποιούμε τον όρο αλλοστατικό φορτίο. Αν αυτό συνεχιστεί τότε έχουμε αλλοστατική υπερφόρτωση, όπως συμβαίνει στο τοξικό στρες.
Καθώς η νευροχημική ισορροπία που έχουν εξελιχθεί εδώ και χιλιετίες διαταράσσεται από τη σημερινή σύγχρονη ζωή, οι άνθρωποι γίνονται πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη, το άγχος και τον πόνο.
Το ακρωνύμιο DOSE (Ντοπαμίνη, Οκυτωκίνη, Σεροτονίνη και Ενδορφίνες) χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ορμονική τετράδα που είναι υπεύθυνη για να νιώθουμε καλά, και παρόλο που υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διεγείρουμε την έκκρισή τους, θα επικεντρωθούμε σε αυτούς που μπορούμε να πετύχουμε με τα χέρια μας.
Στους ασθενείς αρέσει να θέτουν και να επιτυγχάνουν θεραπευτικούς στόχους, όπως την ελευθερία στη κίνηση, στη βελτίωση της στάσης και την ενίσχυση της απόδοσης με λιγότερο πόνο. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την κατανόηση μας όσο αφορά τη δράση της ντοπαμίνης -την ορμόνη της ευτυχίας- για να τους ενισχύσουμε αυτή την επιθυμία. Αρχικά βάζουμε μικρούς ρεαλιστικούς θεραπευτικούς στόχους, ώστε ο εγκέφαλος του ασθενή να «γιορτάζει» κάθε φορά που επιτυγχάνει τον στόχο του και στη συνέχεια προχωράμε στον επόμενο. Η ορμόνη της ανταμοιβής και της ευχαρίστησης θα του δώσει ώθηση πριν καν ξεκινήσει η συνεδρία της Χειροθεραπείας.
Το φιλικό, ασφαλές και ταυτιζόμενο συναισθηματικά περιβάλλον, ενισχύει τη δημιουργία κοινωνικών δεσμών που ενεργοποιεί τη ροή της ωκυτοκίνης στον ασθενή. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι η διαπροσωπική αφή όχι μόνο διεγείρει την απελευθέρωση της οκυτωκίνης, αλλά μειώνει επίσης το καρδιαγγειακό στρες και ενισχύει την ανοσολογική λειτουργία (2).
Ο πιο αποτελεσματικός και φυσικός τρόπος για την ενίσχυση της έκκρισης σεροτονίνης είναι μέσω της άσκησης, της βιοκοινωνικής σύνδεσης και της αποτελεσματικής Χειροθεραπείας. Μην εκπλαγείτε αν ο ασθενής σας κοιμηθεί στο εξεταστικό τραπέζι κατά τη διάρκεια των χειρισμών, καθώς η έκκριση σεροτονίνης είναι ένα βασικό συστατικό του ύπνου. Παράλληλα με την Χειροθεραπεία, για την έκκριση σεροτονίνης ρόλο παίζει ο σεβασμός και προσοχή που δίνεται στον ασθενή από την πρώτη επαφή.
Οι ενδορφίνες απελευθερώνονται από το νευρικό σύστημα ως απάντηση σε αγχωτικές καταστάσεις, απειλή ή πόνο. Προσωρινά αντιμετωπίζουν τον πόνο με τον ίδιο τρόπο όπως η φαρμακευτική αγωγή (π.χ. μορφίνη, κωδεΐνη). Σε συνδυασμό με τη σεροτονίνη βοηθούν την ανακούφιση του άγχους και της κατάθλιψης. Σύμφωνα με τους ερευνητές η αργή, παρατεταμένη εν τω βάθει εργασία στους ιστούς διεγείρει την απελευθέρωση ενδορφινών ανακουφίζοντας τον πόνο. Σε βάθος χρόνου, με την πρόοδο των συνεδριών αυξάνεται η εμπιστοσύνη στη θεραπευτική παρέμβαση.
Το σώμα μας περιλαμβάνει ένα περίπλοκο ορμονικό σύστημα που εργάζεται για την επιβίωση μας. Ανταμείβει τις ευεργετικές δράσεις απελευθερώνοντας καλές χημικές ουσίες στο σώμα, ενισχύοντας επιπλέον την επιθυμία για περισσότερες. Καθώς ο θεραπευτικός στόχος μας είναι η ισορροπία, η χαλάρωση και η επούλωση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις τεχνικές μας για να δώσουμε ώθηση σε αυτές τις βασικές ορμόνες της ευτυχίας, ενισχύοντας παράλληλα την εκπαίδευση των ασθενών στη νευροεπιστήμη του πόνου.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας όταν κάποιος διαμαρτύρεται για πόνο στη μέση; Μπορεί να είναι μυϊκός σπασμός, εμπλοκή νευρικής ρίζας, αρθρίτιδα ή πρόβλημα στον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Σπάνια συνδέουμε την άρθρωση του ισχίου (μηροκοτυλιαία άρθρωση) με τον πόνο στη μέση, παρόλο που σε αρκετές μελέτες έχει βρεθεί ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της μειωμένης λειτουργικότητας της άρθρωσης του ισχίου και της παθολογίας στη σπονδυλική στήλη (1).
Η Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μια ήπια Χειροθεραπεία, που επιδρά μέσω του συστήματος της περιτονίας αξιοποιώντας τη δυνατότητας του σώματος για αυτοθεραπεία. Έχει τη ρίζα της στην Κρανιακή Οστεοπαθητική, ενώ εμπνευστής της ήταν ο Αμερικανός Οστεοπαθητικός Dr John Upledger,Do. Το Διεθνές Ινστιτούτο Upledger (The Upledger Institute International), ευθυγραμμιζόμενο με τις νέες επιστημονικές έρευνες, συνεχώς εξελίσσει τα πρωτόκολλα και τη θεώρηση της Κρανιοϊερής θεραπείας, εστιάζοντας στην ασφάλεια, στην αξιολόγηση και στην θεραπευτική επίδραση.
Η λεμφική παροχέτευση (Manual Lymphatic Drainage – MLD), είναι ευρέως αποδεκτή ως συντηρητική θεραπεία για το λεμφοίδημα. Οι ερευνητές με αυτή τη συστηματική ανασκόπηση στόχευσαν να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα της σε ασθενείς ευρισκόμενους σε ομάδα υψηλού κινδύνου να εμφανίσουν λεμφοίδημα ή ζουν με αυτό.
Ο όρος κοκκυγοδυνία περιγράφει τον πόνο στον κόκκυγα, ή γύρω απ’ αυτόν, κυρίως κατά το κάθισμα. Η κατάσταση της κοκκυγοδυνίας αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1600, αλλά ως όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Simpson, το 1859.
Αυχενική κεφαλαλγία/πονοκέφαλος χαρακτηρίζεται ο πόνος που έχει προέλευση από την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Ο πόνος ξεκινά από τον αυχένα και το πίσω μέρος του κεφαλιού και ακτινοβολεί προς τα εμπρός. Δεν πρέπει να συγχέεται με τις ημικρανίες και τις άλλες μορφές πονοκεφάλου, καθώς πρόκειται για δευτερογενή πόνο, πόνο δηλαδή που προέρχεται από μια υποκείμενη πάθηση.
Το κεφάλι είναι σημαντικό στοιχείο της βιοκινητικής αλυσίδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, πρέπει να βρίσκεται κατά μήκος της μέσης γραμμής τού σώματος. Εξαιτίας της θέσης του, αλλά και του γεγονότος ότι αποτελεί περίπου του 6% του συνολικού βάρους του σώματος, πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι έχει σημαντικό αντίκτυπο στην λειτουργία του.
Ένα συνηθισμένο σύμπτωμα για το οποίο συχνά οι ασθενείς παραπονούνται και αναζητούν βοήθεια είναι ο «δύσκαμπτος αυχένας». Αυτός ο άτυπος όρος μπορεί να αναφέρεται σε συμπτώματα που κυμαίνονται από την γενική δυσκαμψία της αυχενικής μοίρας τής σπονδυλικής στήλης, έως την ακινητοποίηση και τον οξύ πόνο, ή μπορεί να αναφέρεται σε πόνο που ακτινοβολεί στο άνω άκρο και περιορίζει την ικανότητα στροφής τού κεφαλιού σε μια ή περισσότερες κατευθύνσεις.
Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένας πεπλατυσμένος δίσκος, που βρίσκεται ανάμεσα στα σώματα των σπονδύλων. Αποτελείται από τον πηκτοειδή πυρήνα στο κέντρο του ως το ζελατινοειδές και εύπλαστο μέρος και τον ινώδη δακτύλιο που τον περιβάλει συγκρατώντας τον στην θέση του, είναι το πιο σκληρό και ινώδες μέρος.
Ο πόνος στην μέση είναι ένα πρόβλημα που αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν παύει ποτέ να είναι επίκαιρο. Σύμφωνα με το National Center for Health Statistics (U.S.A.), περίπου ένας στους τέσσερεις ενήλικες αναφέρει ότι τον προηγούμενο μήνα είχε κρίση πόνου στη μέση που διήρκησε τουλάχιστον μια ημέρα, ενώ το 25% των ενηλίκων που ερωτήθηκαν ανάφεραν ότι τους προηγούμενους τρεις μήνες είχαν παρουσιάσει πόνο στη μέση.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 319 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ