Αναφέρεται συχνά πως «αν κάνουμε μαγνητική τομογραφία σε ανθρώπους χωρίς συμπτωματολογία, είναι πιθανό να βρεθούν ενδείξεις ανώδυνης δυσλειτουργίας» ή «αν σκανάρουμε άτομα με επώδυνα συμπτώματα, συχνά δεν θα βρούμε εμφανείς δυσλειτουργίες ή ανωμαλίες».
Μια μελέτη του 2011 δείχνει ότι οι παραπάνω απόψεις είναι επιφανειακά σωστές. Ο προβληματισμός είναι αν υπάρχει βάση στη προσέγγιση των θεραπευτών, οι οποίοι μέσω της ψηλάφησης και της κλινικής αξιολόγησης «εντοπίζουν» τη σωματική δυσλειτουργία και με εξειδικευμένες τεχνικές προχωρούν στην αποκατάσταση για να αντιμετωπίσουν τη πιθανή συμπτωματολογία.
Στη μελέτη του 2011 με θέμα: «Υπερηχογράφημα του ώμου: Ασυμπτωματικά ευρήματα σε άνδρες – Ultrasound of Shoulder: Asymptomatic Findings in Men», ο Girish και οι συνεργάτες του ανέφεραν ότι σαρώθηκαν οι ώμοι σε παραπάνω από 50 ασυμπτωματικούς άνδρες, με μέση ηλικία 56 ετών, βρέθηκε ότι το 96% εμφάνιζε ανωμαλίες που κυμαίνονταν από οστεοαρθρίτιδα έως μερική ρήξη και τενοντοπάθεια.
Τα ευρήματα αυτά υποδεικνύουν με μια πρώτη επιφανειακή ματιά ότι τα συμπτώματα και η δυσλειτουργία δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Στη πραγματικότητα όμως αυτό που υποδεικνύεται είναι πως υπάρχει μια διαδικασία προσαρμογής, υπάρχει ένα κατώφλι, όπου η δυσλειτουργία αρχίζει να προκαλεί εμφανή συμπτώματα, είτε πόνο, είτε λειτουργικούς περιορισμούς. Υποδηλώνει επίσης ότι πολλοί άνθρωποι έχουν σχετικά υψηλά επίπεδα ανοχής.
Ο Jeffrey Bland PhD, πρωτοπόρος της διατροφικής ιατρικής ανέφερε ότι «πολλοί άνθρωποι είναι -κάθετα άρρωστοι “vertically ill”- δηλαδή δεν είναι αρκετά άρρωστοι για να ξαπλώσουν, αλλά σίγουρα δεν είναι καλά». Με άλλα λόγια η προσαρμοστική ανοχή στους στρεσογόνους παράγοντες συσσωρεύεται μέχρι να φτάσει στο επίπεδο της προσαρμοστικής εξάντλησης και να εμφανιστούν τα συμπτώματα.
Προσαρμοζόμαστε σε κάθε μεταβαλλόμενο συνδυασμό βιοχημικών, βιομηχανικών και ψυχοκοινωνικών επιβαρυντικών παραγόντων, οι οποίοι συνεχώς προβάλλουν απαιτήσεις που περιγράφουμε κατά περίπτωση ως ‘βάρος’, ‘πίεση’ ή ‘άγχος’. Από τη διάρκεια, την ένταση, τις απαιτήσεις, την επιμονή ή τα διαλείμματα των επιβαρυντικών παραγόντων, αλλά και από την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών αντίδρασης, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η τελική επίδραση στην υγεία και την λειτουργικότητα, τόσο σε τμηματικό επίπεδο, όσο γενικά στον οργανισμό. Αυτός ο μηχανισμός περιεγράφηκε θαυμάσια στις δεκαετίες του 40 και 50 από τον Hans Selye.
Ο Selye περιέγραψε τα στάδια στα οποία ένας αρχικός αμυντικός / προστατευτικός (μάχης ή φυγής) συναγερμός προκύπτει ως απάντηση σε κάποιο επιβαρυντικό παράγοντα, ακολουθούμενος, σε περίπτωση που ο παράγοντας ή περισσότεροι παράγοντες επιμένουν, από μια φάση προσαρμογής (αντίστασης), που όταν εξαντληθεί, το αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση, η ασθένεια και ο θάνατος. Ο Selye όρισε αυτή την βασική έμφυτη, ενδογενή, αυτορυθμιστική διαδικασία ως «ομοιόσταση», η οποία τελικώς αποτυγχάνει όταν υπερφορτωθεί για να φτάσουμε στη φάση της «ετερόστασις», όπου απαιτείται μια προσέγγιση, στη δική μας περίπτωση, μια θεραπεία, για να αποκαταστήσει την υγεία και την δυνατότητα προσαρμογής. Η «ετερόσταση», μας καλεί για την εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας, ώστε να μειωθεί η επιβάρυνση της προσαρμογής ή να ενισχύσει την προσαρμοστική ικανότητα, με σκοπό να αποφύγει την προσαρμοστική εξάντληση, δηλαδή να αποφύγει το σημείο χωρίς επιστροφή, όπου η ατομική προσαρμοστική ικανότητα καταρρέει.
Ο Selye χρησιμοποίησε δυο βασικούς όρους για να περιγράψει την διαδικασία που οδηγεί στην ‘προσαρμοστική εξάντληση’: Γενικό Προσαρμοστικό Σύνδρομο (General Adaptation Syndrome, GAS) και Τμηματικό Προσαρμοστικό Σύνδρομο (Local Adaptation Syndrome, LAS). Το πρώτο περιλαμβάνει συνολικά το σώμα και όλα τα συστήματα του, ενώ το άλλο τμήματα του σώματος, όπως για παράδειγμα την περιοχή του ώμου και τις αυξημένες ανάγκες προσαρμογής που έχει όταν παίζουμε τένις.
Η απουσία συμπτωμάτων δεν αποκλείει τη μελλοντική ανάπτυξη τους, είναι απλώς θέμα χρόνου. Θεραπευτικά αυτό που πρέπει να γίνει είναι η προσπάθεια ενίσχυσης της λειτουργικότητας, μέσω εξειδικευμένων χειρισμών και η μείωση του προσαρμοστικού φορτίου, μέσω της καλύτερης εργονομίας, στάσης, μοτίβων κίνησης.
Το «πιάσιμο» στον αυχένα είναι ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα που οδηγεί τους πάσχοντες να αναζητήσουν βοήθεια. Βέβαια πρόκειται για άτυπο όρο ομπρέλα, καθώς τα συμπτώματα κυμαίνονται από γενική δυσκαμψία του αυχένα έως πλήρη ακινησία με αφόρητο πόνο.
Στη προσπάθεια για να διατηρήσετε τον εαυτό σας υγιή και προστατευμένο από τραυματισμούς, βασική προϋπόθεση είναι να διατηρήσετε την περιτονία υγιή, ώστε να είναι ελεύθερη η ροή των υγρών, η ολίσθηση και να υπάρχει ευκολία στη κίνηση. Τελικός στόχος παραμένει η διατήρηση της ομοιόστασης του σώματος, που σημαίνει σώμα σε φυσική και πνευματική ισορροπία.
Μελέτη που παρουσιάσθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο American Heart Association’s Hypertension Scientific Sessions 2022, συσχετίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση με την ταχύτερη γήρανση των οστών.
Σε πρόσφατη μελέτη από το Lise Meitner Group for Environmental Neuroscience at the Max Planck Institute for Human Development, διαπιστώθηκε ότι μια ώρα περπάτημα στο δάσος Grunewald στη Γερμανία, μείωσε το άγχος στους συμμετέχοντες, ενώ αντίθετα περπάτημα ίσης διάρκειας σε πολυσύχναστο δρόμο στην εμπορική περιοχή του Βερολίνου δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Το σύνδρομο της Ινομυαλγίας (fibromyalgia) είναι μια συνηθισμένη και χρόνια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από διάχυτους μυϊκούς πόνους, κακουχία και πολλαπλά επώδυνα σημεία (tender points). Η ετοιμολογία του όρου “fibromyalgia” προέρχεται από την Λατινική λέξη fibro, που σημαίνει ιστός, και από τις Ελληνικές λέξεις myo και algia, που σημαίνουν μυς και άλγος (fibromyalgia = ινομυαλγία). Βρίσκουμε αναφορές για διάχυτο πόνο στο σώμα σε ιστορικά έγγραφά ακόμη πριν τον Μεσαίωνα, αλλά είναι καταπληκτικό ότι ακόμη και σήμερα αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι υπό διερεύνηση.
Η εμπεριστατωμένη αξιολόγηση αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας. Ένα απλοποιημένο σύστημα ελέγχου, μέσω του οποίου μπορούμε σε μικρό χρονικό διάστημα να αξιολογήσουμε ολόκληρο το σώμα, στην αναζήτηση της βασικής αιτίας είναι το ART. Το ακρώνυμο ART προέρχεται από τις λέξεις: Asymmetry – Restriction of motion – Tissue texture abnormalities (Ασυμμετρία – Περιορισμός της κίνησης – Ανωμαλία στην υφή του ιστού).
Πολλές είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στη μέση, οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται από τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας. Η καθιστική ζωή, πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση ή τον υπολογιστή, η διατροφή και το άγχος συμβάλλουν σημαντικά στη πρόκληση του πόνου στη μέση. Το ίδιο συμβαίνει επίσης από την υπερβολική καταπόνηση του σώματος, χωρίς την απαραίτητη προσαρμογή, όταν δηλαδή θέλουμε να κάνουμε περισσότερα από όσα πραγματικά έχουμε την ικανότητα να κάνουμε. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι πρόκληση μικροτραυματισμών στην περιτονία με επακόλουθο αποτέλεσμα τη φλεγμονή και τον πόνο.
Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ως θεραπευτές καλούμαστε να φροντίσουμε ασθενείς τους οποίους με δυσκολία μπορούμε να αγγίξουμε εξαιτίας του πόνου. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατη μια διαφωτιστική κλινική αξιολόγηση και ακόμη πιο δύσκολή η θεραπευτική προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο να πονέσει περισσότερο ο ασθενής μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια προσέγγιση είναι να μην κάνουμε τίποτα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι αυτό θα είναι ευεργετικό για τον ασθενή μας, αντίθετα πολλές φορές συσσωρεύει και άλλες δυσκολίες. Μια άλλη προσέγγιση είναι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική θεραπευτικής προσέγγισης βήμα-βήμα. Δηλαδή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική θεραπεία.
Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει αλλαγή στην ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η αιτία βρίσκεται στη ίδια τη σπονδυλική στήλη, και, ως εκ τούτου, η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να εστιάζεται εκεί. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, εκτός της σπονδυλικής στήλης συχνά προκαλούν αλλαγές στη μορφολογία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να διευρύνουμε τον θεραπευτικό μας ορίζοντα, συμπεριλαμβάνοντας στο πλάνο μας και άλλες περιοχές του σώματος.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 454 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ