Ως ιδανική στάση σώματος δεχόμαστε την τέλεια κατανομή της μάζας του σώματος γύρω από το κέντρο βάρους. Όμως…
Καθώς το άτομο μεγαλώνει και αναπτύσσεται, οπτικά και ιδιοδεκτικά ερεθίσματα εφοδιάζουν τον Εγκέφαλο με πληροφορίες σχετικά με την θέση τού σώματος στον χώρο. Στην πραγματικότητα η στάση είναι τόσο στατική (δομική), όσο και δυναμική (λειτουργική). Είναι στατική στην ευθυγράμμιση της μάζας του σώματος με σεβασμό στην δύναμη της βαρύτητας, και δυναμική επειδή αυτή η ευθυγράμμιση πρέπει να προσαρμόζεται συνεχώς στις μεταβαλλόμενες στάσεις του ατόμου.
Με τη πάροδο του χρόνου, η ευθυγράμμιση της στατικής στάσης αρχίζει να συμμορφώνεται με εγγενείς αλλαγές του συνδετικού ιστού. Οι αλλαγές στην ανατομική διάταξη του σώματος (αλλοίωση στην ευθυγράμμιση του σώματος) είναι το αποτέλεσμα της επιβάρυνσης που δέχεται, λόγω επαναλαμβανόμενης κακής στάσης του ατόμου. Η στατική και η δυναμική στάση επηρεάζει και επηρεάζεται από την λειτουργικότητα των μαλακών μορίων. Το σώμα για να μπορέσει να λειτουργήσει ικανοποιητικά απαιτεί να προσαρμοστεί. Η προσαρμογή είναι η αντιστάθμιση για κάθε μεταβολή της σωματικής δομής, ή λειτουργίας και το αποτέλεσμα του ομοιοστατικού μηχανισμού του σώματος προκειμένου να εξασφαλίσει ομαλή λειτουργία με το μικρότερο ενεργειακό κόστος, παρά το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει σε όχι ιδανικές συνθήκες. Ο εγκέφαλος παρέχει στιγμιαία αντισταθμιστικές πληροφορίες που επιτρέπουν στο άτομο να λειτουργήσει όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα στις νέες συνθήκες.
Ευτυχώς, κατά τα πρώτα στάδια το άτομο με τις προσαρμογές φαίνεται να λειτουργεί κανονικά, παρά τα περιστασιακά άλγη. Όταν όμως συσσωρευτούν σημαντικές μεταβολές στην δομή, τα πατέντα τάσης που δημιουργούνται εργάζονται με τον δικό τους τρόπο πάνω σε όλα τα συστήματα του σώματος, σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιηθεί η λειτουργική του ικανότητα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμό και παθολογία. Για παράδειγμα, οι σπονδυλικές αντισταθμιστικές προσαρμογές απαιτούν συνεχή παρακολούθηση από το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, μέσω των οδών της ιδιοδεκτικότητας. Εάν η μηχανική συμπεριφορά μιας άρθρωσης μεταβληθεί λόγω αστάθειας ή υπερβολικής κίνησης, ενεργοποιούνται νεύρο-αντανακλαστικές αλλαγές, που μπορούν να δημιουργήσουν ή να ενισχύσουν πατέντα μυϊκής ανισορροπίας. Αυτές οι αλλαγές μπορούν με την σειρά τους να εκδηλώσουν ένα σύνολο συμπτωμάτων που να αφορούν τους μύες (trigger point), τις αρθρώσεις, τα νεύρα της περιοχής, ή συνδυασμό των προηγουμένων.
Μακροχρόνια υπερδιέγερση με διαταραγμένα ερεθίσματα των αρθρικών αντανακλαστικών, προκαλεί αλλαγές στην μνήμη του Νωτιαίου Μυελού, με αποτέλεσμα πλήθος λανθασμένων πληροφοριών να πλημμυρίζουν τον Εγκέφαλο. Ο Εγκέφαλος βασιζόμενος σε λανθασμένες πληροφορίες προσαρμόζει ανάλογα την ανατομική διάταξη του σώματος, για να επαναληφθεί στην συνέχεια ο προηγούμενος κύκλος. Προκαλείται, λοιπόν, ένας αυτοτροφοδοτούμενος μηχανισμός.
Λόγω κάποιου ιστορικού τραυματισμού ή επαναλαμβανόμενης κακής στάσης, λίγοι ασθενείς θα παρουσιάσουν ιδανική στάση ή ιδανική λειτουργικότητα. Ως εκ τούτου η κλινική εξέταση πρέπει να περιλαμβάνει μια δυναμική ανάλυση της ευθυγράμμισης της στάσης σε όρθια θέση (βαρύτητα), καθώς και μια επιλεκτική αξιολόγηση με τάση στα μαλακά μόρια. Η παρατήρηση, η ψηλάφηση, ο έλεγχος της κίνησης -συνολικός και τμηματικός- είναι ζωτικής σημασίας για να αντιληφθούμε την αλληλεπίδραση μεταξύ δομής και λειτουργικότητας. Αυτός ο συνδυασμός εξετάσεων θα μας παρέχει κλινικές ενδείξεις για την ικανότητα του νευρομυϊκού συστήματος του ασθενή να ισορροπεί και να διατηρεί την εμβιομηχανική ευθυγράμμιση.
Στόχος των θεραπευτικών τεχνικών Χειροθεραπείας (Manual Therapy) είναι η επανεκπαίδευση του νευρο-μυο-περιτονιακού συστήματος, ώστε να εργάζεται σε περισσότερο ιδανικά επίπεδα συγχρονισμού. Στοχεύουμε στον εντοπισμό και την αντιμετώπιση του αιτίου, και όχι απλά στην πρόσκαιρη ανακούφιση του ασθενή.
ΠΗΓΗ: http://erikdalton.com/media/newsletters-online/dynamic-body-tour-news/
http://www.youtube.com/watch?v=7vmwQQ9VMVI&feature=player_embedded#at=46
Η σύγχρονη συνήθεια της καθιστικής ζωής είναι από τις βασικές αιτίες του πόνου στη μέση. Χρησιμοποιώντας τεχνικές χειροθεραπείας και άσκηση με βαθύ κάθισμα μπορούμε να μειώσουμε τις μυϊκές ανισορροπίες που σχετίζονται με τον πόνο στη μέση.
Στην Κρανιοϊερή θεραπεία χρησιμοποιούμε ένα διευρυμένο Βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο για την υγεία και την ασθένεια, αποβλέποντας να ενδυναμώσουμε την ικανότητα του ασθενή στην ίαση.
Η διαχείριση του πόνου στη μέση με συντηρητικό τρόπο, που περιλαμβάνει τεχνικές σπονδυλικής ανάταξης και σπονδυλικής κινητοποίησης, ως συμπλήρωμα της συνήθους ιατρικής θεραπείας, καταφέρνει να βελτιώσει τα αποτελέσματα της.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη οι αναρριχητές βράχου εμφανίζουν υψηλό ποσοστό αρθρίτιδας στον ώμο.
Ατλαντο-ινιακή ένωση:
μια αμφίδρομη σχέση
Στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η πολυπλοκότητα του χρόνιου μυοσκελετικού πόνου, το Βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο φαίνεται πως επικρατεί.
Η επίδραση της εφαρμογής ξηράς βελόνας, στην άνω μοίρα του τραπεζοειδή μυ, στην ένταση του πόνου και την ανικανότητα στον αυχένα σε σύγκριση με την ισχαιμική πίεση.
Στοχευμένη ή όχι «Κινητοποίηση» στη Σπονδυλική Στήλη (Έρευνα)
Τον τελευταίο καιρό, από την επιστημονική κοινότητα υπάρχει μια έκρηξη ενδιαφέροντος για έρευνες και αναλύσεις σχετικά με την κατανόηση του θέματος της φλεγμονής.
Η ζωή είναι κίνηση, η ζωή είναι ροή: Χάρη σε ερευνητές όπως Carla Stecco, Caterina Fede, Neil Theise και Melody Swartz μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη λειτουργία του σώματος με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 205 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ