Η ιδέα του μηχανήματος της Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης (ΑΤΜ), ανέκυψε από την κλινική πράξη. Αυτή η ριζοσπαστική κι όμως συντηρητική προσέγγιση αποτελεί την φυσική συνέχεια των πρόσφατων εξελίξεων στα πεδία της Κινησιοθεραπείας, της Χειροθεραπείας με Ήπιους Χειρισμούς (Manual Therapy) και του ελέγχου του πόνου.
Χρόνιες δυσλειτουργίες σχετικές με την σπονδυλική στήλη έχουν μπερδέψει τον ιατρικό κόσμο και παραμένουν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του. Αυτές οι δυσλειτουργίες βασανίζουν πολλούς ενήλικες όλων των ηλικιών τόσο σοβαρά που δεν μπορούν να δουλέψουν ή να διάγουν μία φυσιολογική , απαλλαγμένη από το άλγος ζωή, κοστίζοντας αστρονομικά χρηματικά ποσά στις κοινωνίες της Δύσης(1,2.) Οι πάσχοντες βλάπτονται περαιτέρω από την ανικανότητα της ιατρικής να τους παράσχει μία απλή, σαφή λύση, και πολλοί έχουν χάσει κάθε ελπίδα για θεραπεία στην διάρκεια της ζωής τους. Όσοι υποφέρουν από πόνους στην πλάτη μπορεί να αναζητήσουν βοήθεια από τον γιατρό τους, τον φυσικοθεραπευτή τους, τον χειροπρακτικό τους ή από πλείστα συναφή επαγγέλματα. Αυτοί οι επαγγελματίες είναι πιθανόν να εφαρμόζουν μία μεγάλη ποικιλία παρεμβάσεων που κυμαίνονται από εγχείρηση, πόσιμη ή ενέσιμη φαρμακευτική αγωγή, μέχρι πολλές προαιρετικές, συντηρητικές παρεμβάσεις(3) . Παρά την σημαντική επιστημονική προσπάθεια και την πληθώρα των προτεινόμενων προσεγγίσεων καμία μέθοδος ή προσέγγιση δεν πρόβαλε ως ο χρυσός κανόνας θεραπείας για τις μυοσκελετικές δυσλειτουργίες(3-6) . Το πεδίο αυτής της επίσημης δέσμης προτάσεων θα καλύψει τις συντηρητικές παρεμβάσεις που εκτελούνται καθημερινά από φυσικοθεραπευτές και χειροπράκτες οι οποίοι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες λειτουργούν περισσότερα από 100.000 ιατρεία(7), και θα απευθύνεται σε 30 – 40 εκατομμύρια Αμερικανών που επί του παρόντος υποφέρουν από πόνους στην μέση(8).
Η δυσχέρεια της σύγχρονης ιατρικής όσον αφορά προβλήματα της σπονδυλικής στήλης προέρχεται από δυσκολίες σε διάφορους τομείς:
Η ιδέα της ΑΤΜ ανέκυψε από την κλινική πράξη. Αυτή η ριζοσπαστική κι όμως συντηρητική προσέγγιση αποτελεί την φυσική συνέχεια των πρόσφατων εξελίξεων στα πεδία της Κινησιοθεραπείας, της Χειροθεραπείας με Ήπιους Χειρισμούς (Manual Therapy) και του ελέγχου του πόνου.
Ο νεωτερισμός της ιδέας της ΑΤΜ έγκειται στον συνδυασμό και στην πρόοδο εμπειρικών προσεγγίσεων, καθώς και στην παροχή ασύγκριτα άμεσων και παρατεταμένων αποτελεσμάτων σε κατάλληλους χρήστες. Σταθεροποιώντας το σώμα με την βοήθεια ζωνών που περιορίζουν την κίνηση, επιτυγχάνουμε μία ανώδυνη στάση. Η περιοχή του σώματος σταθεροποιείται τότε επάνω στην επιφάνεια εκείνη του μηχανήματος ΑΤΜ2 που έχει την μορφή μαξιλαριού ώστε να διασφαλιστεί πως το ανώδυνο περιβάλλον θα διατηρηθεί καθ’ όλη την διάρκεια της παρεμβάσεως. Έχει τεθεί ως υπόθεση ότι απαλείφοντας το άλγος, αυτή η μοναδική, σταθεροποιημένη στις προσωπικές ανάγκες στάση θα επιτρέψει στα άλλα μέρη του σώματος να κινηθούν φυσιολογικά. Αυτός είναι ο μόνος γνωστός τρόπος, που ο ασθενής ο οποίος υποφέρει από τον πόνο, μπορεί να δουλέψει προς τη κατεύθυνση του περιορισμού της κίνησης, μέσα σ’ ένα ανώδυνο περιβάλλον, εναντίον σημαντικής αντίστασης. Είναι το περιβάλλον εκείνο που είναι ουσιαστικό για να τεθεί σε λειτουργία η στρατηγική φυσιολογικής μυϊκής ενεργοποίησης, κι αυτός ίσως να είναι ο λόγος που τα αποτελέσματα είναι τόσο άμεσα θετικά και παρατεταμένα. Αυτή η αποκλειστική μέθοδος να ασκούνται ενεργά οι ασθενείς με περιορισμένη κίνηση έχοντας ως στόχο αυτόν τον ίδιο τον περιορισμό της κίνησης μέσα σ’ ένα ανώδυνο περιβάλλον αποτελεί ένα μοναδικό, κατοχυρωμένο, τεχνολογικό επίτευγμα.
Διαπιστώθηκε ότι ενεργώντας έτσι, σημαντικά κλινικά οφέλη είναι και άμεσα και παρατεταμένα(11). Αποδείχτηκε επίσης ότι αυτή η πρωτότυπη μέθοδος μείωσε τον αριθμό των συνεδριών για την αποκατάσταση δυσλειτουργιών της πλάτης σε λιγότερο από το μισό(12). Το πατενταρισμένο σύστημα ΑΤΜ2 κατασκευάστηκε για να συμπεριλάβει αυτήν τη νέα κατοχυρωμένη τεχνολογία και να εφοδιάσει τους κλινικούς θεραπευτές μ’ ένα φιλικό προς τον χρήστη μηχάνημα που ανοίγει απαράμιλλες νέες οδούς στην θεραπεία των μυοσκελετικών δυσλειτουργιών. Τα συστήματα ΑΤΜ2 σχεδιάστηκαν ώστε να είναι στο έπακρο φιλικά προς τον χρήστη. Ελάχιστη εκπαίδευση αρκεί για να εξοικειωθούν οι κλινικοί θεραπευτές στην θεραπευτική αγωγή των ασθενών τους με τα συστήματα ΑΤΜ2 και με την ιδέα της ΑΤΜ (Ενεργής Θεραπευτικής Κίνησης).
Προς το παρόν συστήματα ΑΤΜ2 μπορούν να εντοπιστούν σε νοσοκομεία, σε κλινικές και δίκτυα κέντρων αγωγής μυοσκελετικών προβλημάτων, σε αθλητικά κέντρα αποκατάστασης, στην Stanford Athletic Clinic καθώς και σε πολλές ομάδες των Εθνικών Συνομοσπονδιών του Ποδοσφαίρου (NFL), του Χόκεϋ (NHL) και του Μπέϊζμπωλ (MLB), σε όλες σχεδόν τις πολιτείες των Η.Π.Α. καθώς και στις άλλες τέσσερις ηπείρους.
Οι ειδικοί σε μυοσκελετικά προβλήματα κλινικοί γιατροί και φυσικοθεραπευτές διαθέτουν μία μεγάλη ποικιλία επιλογών στην θεραπευτική αγωγή των δυσλειτουργιών της σπονδυλικής στήλης. Οι τρέχουσες επιλογές παρεμβάσεως περιλαμβάνουν τέσσερις βασικές προσεγγίσεις:
Κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, καμία θεραπευτική αγωγή δεν έχει συστηματικά βρεθεί ανώτερη και κανένας «χρυσός κανόνας» δεν εξελίχθηκε στην κατ’ εξοχήν προτιμητέα θεραπευτική αγωγή. Αυτές οι προσεγγίσεις παρουσιάζουν μακρά ιστορία ανάπτυξης και κλινικής έρευνας καθώς και μία μεγάλη ποικιλία κλινικών εφαρμογών. Οι τεχνικές και οι κατηγορίες μπορούν να χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό μεταξύ τους.
Η Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς της σπονδυλικής στήλης έχει καταστεί μία από τις πλέον ευρέως χρησιμοποιούμενες μεθόδους στην θεραπευτική αγωγή του άλγους της σπονδυλικής στήλης(13). Οι χειρισμοί και η κινητοποίηση είναι παθητικές τεχνικές αρθρικής κίνησης στις οποίες ο θεραπευτής καθοδηγεί μία άρθρωση ή ένα σύμπλεγμα αρθρώσεων σε όλο ή σε μέρος του εύρους κινήσεώς τους. Αυτές οι τεχνικές αποσκοπούν στην επαναφορά και στην διατήρηση του εύρους κινήσεως καθώς και στην ελάττωση του άλγους.
Οι παθητικές τεχνικές χρησιμοποιούνται επίσης για να ωφελήσουν μαλακούς ιστούς όπως μύες, τένοντες, νευρικούς ιστούς και την περιτονία. Στην Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις και όλες απαιτούν από τους κλινικούς γιατρούς να κατέχουν μία πολύ υψηλού επιπέδου επιδεξιότητα στους χειρισμούς, η οποία επιτυγχάνεται μέσω εκτενούς εξειδικευμένης εκπαίδευσης κι εμπειρίας ετών. Στις εμπειρικές προσεγγίσεις της Θεραπείας με Ήπιους Χειρισμούς συμπεριλαμβάνονται εκείνες των Maitland, McKenzie, Mulligan και Kaltenborn. Τα οφέλη αυτών των θεωρήσεων εξαρτώνται από την ικανότητα των πεπειραμένων κλινικών θεραπευτών να αναγνωρίζουν και παθητικά να επανορθώνουν υποκινητικές (δύσκαμπτες) αρθρώσεις ειδικώς. Στην βιβλιογραφία συναντάται μία πολεμική ως προς την αποτελεσματικότητα της Θεραπείας με Ήπιους Χειρισμούς, που κυμαίνεται από το πραγματικό όφελος(14) ως την παντελή έλλειψή του, συγκρίνοντας με άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις(15,16).
Πλεονεκτήματα:
Μειονεκτήματα:
Η Ενεργητική Κινησιοθεραπεία είναι η μόνη παρεμβατική μέθοδος αποκατάστασης που προτείνεται από τo Philadelphia Panel ως εκείνη που ωφελεί χρόνια, υποξέα και μετεγχειρητικά άλγη(10). Τα τελευταία χρόνια η επιστήμη έχει επιτύχει θεαματική πρόοδο στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το σώμα χρησιμοποιεί τους μύες του δια του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος, νωτιαίος μυελός). Ποικίλες σύγχρονες προσεγγίσεις κάνουν διάκριση μεταξύ των στρατηγικών φυσιολογικής μυϊκής ενεργοποίησης, που παρατηρούνται απουσία παθολογίας, και κάποιας σύμφυτα διαφορετικής στρατηγικής μυϊκής ενεργοποίησης που υποδεικνύει ότι το σώμα λειτουργεί με μειωμένη ιδιοδεκτικότητα όταν υφίσταται παθολογία. Αυτή η διαφοροποίηση εκδηλώνεται τόσο στις διάφορες μυϊκές ομάδες που χρησιμοποιούνται για κάποια συγκεκριμένη λειτουργία, όσο και στον συντονισμό ενεργοποίησης μεταξύ των μυϊκών ομάδων. Ο τελικός στόχος της σύγχρονης κινησιοθεραπείας είναι να αναλάβει έναν ασθενή του οποίου η μυϊκή ενεργοποίηση λειτουργεί υπό παθολογική στρατηγική και να τον επαναφέρει σε μία φυσιολογική μυϊκή ενεργοποίηση που θα λειτουργεί αυτόματα, τουτέστιν ο ασθενής να μην χρειάζεται να σκέφτεται την κίνηση(17,18-21). Για να επιτευχθεί η επιθυμητή στρατηγική ενεργοποίησης που επαναφέρει τον ασθενή σε μία κατάσταση φυσιολογικής ενεργοποίησης κάποιες θεραπευτικές προσεγγίσεις θα μειώσουν την αντίσταση και θα τροποποιήσουν τις ασκήσεις(22). Άλλες προσεγγίσεις θα αρχίσουν το πρόγραμμα ασκήσεων διδάσκοντας στον ασθενή να απομονώνει συγκεκριμένους μύες και να τους γυμνάζει, ενώ σταδιακά θα εισάγει στην εξάσκηση κι άλλους μύες και λειτουργίες έως ότου το σώμα επιστρέψει στην φυσιολογική του στρατηγική ενεργοποίησης. Αυτό το πρόγραμμα απαιτεί πολλές εβδομάδες ασκήσεων εκτελουμένων με ακρίβεια μέχρι το σώμα να χρησιμοποιεί την φυσιολογική του στρατηγική ενεργοποίησης αυτόματα(17,21,23). Το ΑΤΜ2 είναι το μόνο μηχάνημα αποκατάστασης που είναι ικανό να μεταβάλλει μία λειτουργική κίνηση, ώστε να καταστεί ανώδυνη, διευκολύνοντας την φυσιολογική νευρομυϊκή άσκηση προς την κατεύθυνση του περιορισμού της κίνησης και του πόνου.
Πλεονεκτήματα:
Μειονεκτήματα:
Η οσφυϊκή έλξη, ή τα μηχανήματα αποσυμπίεσης παρέχουν μία ρυθμική ή σταθερή μηχανική έλξη κατά τον άξονα επάνω στην σπονδυλική στήλη. Αυτή η προσέγγιση προσπαθεί να χωρίσει τα σπονδυλικά σώματα και τις αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης, και να προκαλέσει έκταση στους μαλακούς ιστούς, στοχεύει δε κυρίως στην θεραπεία δυσλειτουργιών που προέρχονται από τον μεσοσπονδύλιο δίσκο (σημείωση: δυσλειτουργίες που προέρχονται από τον μεσοσπονδύλιο δίσκο πλήττουν λιγότερο από το 10% των ασθενών με πόνους στην πλάτη). Η μηχανική έλξη εφαρμόζεται συνήθως δια μέσου της σπονδυλικής στήλης με κάποιο μηχάνημα ενώ ο ασθενής βρίσκεται παθητικά ξαπλωμένος. Η χρήση έλξεων είναι ευρέως διαδεδομένη στις μονάδες Φυσικοθεραπείας και Χειροπρακτικής.
Η πλειονότητα των σύγχρονων ερευνών δεν αποδίδει κάποια ωφέλεια στις τεχνικές έλξεων(24-26), ωστόσο μερικές έρευνες ανέφεραν ελάττωση του άλγους και βελτιωμένη λειτουργία ύστερα από μία σειρά πολλών συνεδριών (κατά μέσο όρο 20), χωρίς όμως να κάνουν σύγκριση των αποτελεσμάτων με άλλες θεραπευτικές αγωγές(27,28).
Το Philadelphia Panel έκρινε τις μηχανικές έλξεις αναποτελεσματικές στην θεραπεία οξέος, υποξέος, χρόνιου και μετεγχειρητικού άλγους της μέσης(10).
Πλεονεκτήματα:
Μειονεκτήματα:
Στην κλινική αντιμετώπιση μυοσκελετικών προβλημάτων οι θεραπευτικές μέθοδοι με τη χρήση μηχανημάτων εξυπηρετούν στον έλεγχο του πόνου. Συνήθως χρησιμοποιούνται από κοινού με άλλες θεραπευτικές παρεμβάσεις.
Η διαδερμική ηλεκτρική διέγερση των νεύρων (TENS) έχει χρησιμοποιηθεί στην αντιμετώπιση ποικίλων καταστάσεων άλγους. Παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση του ποσοστού επιτυχίας που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένων της τοποθέτησης των ηλεκτροδίων, της διάρκειας του προβλήματος, καθώς και του αριθμού προηγούμενων θεραπευτικών αγωγών.
Η γαλβανική διέγερση με παλμούς υψηλής τάσης έχει χρησιμοποιηθεί σε οξύ άλγος της μέσης για να ελαττώσει τον μυϊκό σπασμό και το οίδημα (πρήξιμο) των μαλακών ιστών. Η χρήση της είναι συνήθης παρά την απουσία αυστηρής επιστημονικής ένδειξης για την αποτελεσματικότητά της. Ο υπέρηχος είναι μία εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος θέρμανσης σε βάθος. Δεν ενδείκνυται σε καταστάσεις οξείας φλεγμονής όπου μπορεί να επιδεινώσει την αντίδραση της φλεγμονής και τυπικά παρέχει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη όταν χρησιμοποιείται μεμονωμένα.
Η επιφανειακή θέρμανση μπορεί να επιφέρει θερμαντικά αποτελέσματα σ’ ένα περιορισμένο βάθος 1-2 εκατοστών. Ιστοί σε μεγαλύτερο βάθος γενικά δεν θερμαίνονται εξαιτίας της θερμικής μόνωσης του υποδόριου λίπους και της αυξημένης δερματικής ροής του αίματος που διασκορπίζει την θερμότητα.
Το Philadelphia Panel δεν κατόρθωσε να συστήσει κάποια μέθοδο ηλεκτρικής διέγερσης και θερμοθεραπείας για την θεραπευτική αγωγή του άλγους της μέσης λόγω ανεπαρκών ενδείξεων(10).
Πλεονεκτήματα:
Μειονεκτήματα:
Στο μέρος αυτό έγινε ανασκόπηση των σύγχρονων προσεγγίσεων που χρησιμοποιούνται επί του παρόντος από ειδικούς σε μυοσκελετικά προβλήματα κλινικούς θεραπευτές. Αυτές οι προσεγγίσεις περιλαμβάνουν την Παθητική Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς (Manual Therapy), την Ενεργητική Κινησιοθεραπεία, τεχνικές με συσκευές έλξεων και ποικίλες θεραπευτικές μεθόδους με τη χρήση μηχανημάτων. Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν έχει ξεχωρίσει ως ο χρυσός κανόνας θεραπείας. Την άποψη αυτή στοιχειοθετεί η ερευνητική βιβλιογραφία, η οποία δεν κατορθώνει να αποδεικνύει συνεχώς την σταθερή αποτελεσματικότητα κάποιας προσέγγισης ή κάποιου συνδυασμού προσεγγίσεων. Αυτή η κατάσταση μπορεί επίσης να εξηγήσει την πληθώρα ανεξάρτητων σχολών σε αυτό το σημαντικό ιατρικό πεδίο. Οι δύο προσεγγίσεις που εν μέρει έχουν παρουσιάσει διαφόρων βαθμών αποτελεσματικότητα στην βιβλιογραφία είναι οι τεχνικές Παθητικής Θεραπείας με Ήπιους Χειρισμούς (Manual Therapy) και οι τεχνικές Κινησιοθεραπείας. Για να εκτελέσει αυτές τις τεχνικές αποτελεσματικά ο θεραπευτής πρέπει να είναι εξαιρετικά εκπαιδευμένος κι έμπειρος.
Η προσέγγιση της ΑΤΜ ανακαλύφθηκε το 2001 για την θεραπευτική αγωγή κοινών μυοσκελετικών δυσλειτουργιών όπως του άλγους στην πλάτη, στην πύελο, στο ισχίο, στον αυχένα και στους ώμους. Η ιδέα της ΑΤΜ επικεντρώνεται στην εξάλειψη της παθολογικής εικόνας του ασθενούς, όπως αυτή διαπιστώθηκε κατά την αξιολόγηση της λειτουργικότητας, σημειώνοντας ότι αν η παθολογική αυτή εικόνα αποκατασταθεί παρεμβατικά, το αίτιο, ασχέτως των συμπτωμάτων, επανορθώνεται επιτυχώς.
Στην πράξη η προσέγγιση της ΑΤΜ στηρίζεται στην διαπίστωση ότι κρατώντας σταθερές συγκεκριμένες περιοχές του σώματος, εξειδικευμένες για κάθε ασθενή, επώδυνες ή περιορισμένες κινήσεις μπορούν να μετατραπούν σε ανώδυνες. Εφαρμόζοντας απλή, ανώδυνη άσκηση με αντίσταση προς την κατεύθυνση του περιορισμού ή του άλγους, θα επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα που θα μειώσει άμεσα και σημαντικά το άλγος και θα αυξήσει το εύρος κινήσεως στους ασθενείς.
Βασιζόμενο σε αυτή την ανακάλυψη σχεδιάστηκε ένα μηχάνημα, το επονομαζόμενο ΑΤΜ2, για να διευκολύνει την θεραπευτική αγωγή που στηρίζεται στην ολοκληρωμένη προσέγγιση ενεργής και παθητικής θεραπευτικής κίνησης (ΑΤΜ).
Το μηχάνημα ΑΤΜ2 στοχεύει στην επαναφορά στο φυσιολογικό εύρος των περιορισμένων κινήσεων που σχετίζονται με τα συμπτώματα των ασθενών. Σύμφωνα με την προσέγγιση ΑΤΜ, το μηχάνημα ΑΤΜ2 επιτρέπει στους κλινικούς θεραπευτές να δοκιμάζουν γρήγορα κι αποτελεσματικά διάφορες θέσεις σταθεροποίησης του σώματος του ασθενή μέχρι να βρεθεί μία ανώδυνη στάση (η παθητική συνιστώσα). Όταν έχει βρεθεί αυτή η στάση, τότε σταθεροποιείται η περιοχή του σώματος κι αρχίζει μία σειρά κινήσεων νευρομυϊκής άσκησης για να εξασκηθεί εκ νέου το σώμα σε αυτή την καινούρια ανώδυνη στάση. Η νευρομυϊκή άσκηση εκτελείται για να επιφέρει άμεση ελάττωση του άλγους, αύξηση του εύρους κινήσεως και βελτίωση στην ποιότητα της κίνησης (η ενεργή συνιστώσα).
Αυτές οι κινήσεις εκτελούνται σε στάση με μηχανική φόρτιση της σπονδυλικής στήλης από το βάρος του ασθενή (σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη τεχνική, όπου ο ασθενής είναι ξαπλωμένος σε κρεβάτι, εκμηδενίζοντας τη δύναμη της βαρύτητας) και παρακολουθούνται συνεχώς για να διασφαλιστεί ότι παραμένουν ανώδυνες καθ’ όλη την διάρκεια της παρεμβάσεως. Δέκα επαναλήψεις αρκούν συνήθως για να διαπιστωθεί εάν η παρέμβαση θα είναι επιτυχής. Αναμένονται άμεσα και σημαντικά οφέλη· αλλιώς οι τεχνικές δεν ενδείκνυνται.
Πρόσφατα αποδείχτηκε ότι ως μέρος του φυσικού αμυντικού μηχανισμού οι στρατηγικές μυϊκής ενεργοποίησης μεταβάλλονται από φυσιολογικές σε παθολογικές σε ασθενείς με χρόνια προβλήματα στην σπονδυλική στήλη(21,29-31) καθώς και σε πειραματικώς προκαλούμενο οξύ άλγος(32). Έχει τεθεί ως υπόθεση ότι το σώμα θα χρησιμοποιήσει αυτή τη στρατηγική παθολογικής ενεργοποίησης για βραχυπρόθεσμη προστασία, ωστόσο εαν δεν αναχαιτισθεί αυτή η ίδια θα αποτελέσει μέρος του προβλήματος σε ασθενείς με χρόνια προβλήματα στην σπονδυλική στήλη(33). Αυτός είναι ο λόγος που πολλές εμπειρικές προσεγγίσεις προσπαθούν να αντιστρέψουν βαθμιαία την στρατηγική ενεργοποίησης ξανά σε φυσιολογική μέσω πολύωρων γνωστικών διαδικασιών άσκησης όπως είναι η μέθοδος Pilates, η γιόγκα, και οι ασκήσεις ευστάθειας - ιδιοδεκτικότητας. Η έκβαση αυτών των προσεγγίσεων είναι επιτυχής όταν οι στρατηγικές φυσιολογικής ενεργοποίησης καθίστανται αυτόματες, δηλαδή επιτελούνται χωρίς το άτομο να συγκεντρώνει την προσοχή του σε αυτές. Μερικές προσεγγίσεις έχουν επιδείξει σημαντική επιτυχία, αν και όχι άμεση(20,30).
Επίσης πρόσφατα απέκτησαν δημοτικότητα οι τεχνικές χειρισμών Mulligan οι οποίες συνδυάζουν την ανάταξη των αρθρώσεων, έως ότου η παθολογική κίνηση να γίνει αμέσως ανώδυνη, με την μετέπειτα επέκταση του τελικού εύρους της κινήσεως μέσω άσκησης πίεσης(34). Πολλές μελέτες έχουν παρουσιάσει την άμεση αποτελεσματικότητα αυτών των τεχνικών κι αποκτούν παγκόσμια δημοτικότητα στο μυοσκελετικό πεδίο(35-39). Οι τεχνικές Mulligan απαιτούν ο θεραπευτής να έχει ανώτερη επιδεξιότητα στους χειρισμούς, ικανότητα που αποκτάται μετά από πολλά χρόνια πρακτικής σε καθημερινή βάση.
Η ιδέα της ΑΤΜ χρησιμοποιεί την διαπίστωση ότι όταν περιοχές του σώματος συγκρατούνται σε μία συγκεκριμένη στάση, η επώδυνη κίνηση μπορεί να καταστεί ανώδυνη, ακόμη και σε σοβαρές καταστάσεις. Η ιδέα ΑΤΜ υποθέτει πως σ’ αυτή την στάση το σώμα θα εκπαιδευτεί ώστε να χρησιμοποιεί εκ νέου τις στρατηγικές φυσιολογικής ενεργοποίησης, και θα μετατρέψει τις στρατηγικές αυτόματης ενεργοποίησης ξανά σε φυσιολογικές. Αυτό μπορεί να εξηγήσει τα απαράμιλλα αποτελέσματα των αρχικών μελετών, που ανέδειξαν ότι μία συνεδρία που ακολουθεί την ιδέα της ΑΤΜ μπορεί να επιτύχει άμεση μείωση του άλγους σε ασθενείς, που έπασχαν από μη βελτιούμενο χρόνιο άλγος στη σπονδυλική στήλη κατά 60%, ενώ τα σημαντικά επίπεδα βελτίωσης διήρκεσαν για τουλάχιστον 72 ώρες(11), καθώς επίσης και την ικανότητα της ιδέας της ΑΤΜ να μειώνει σε λιγότερο από το μισό τον αριθμό των θεραπευτικών συνεδριών έως την αποκατάσταση(12).
Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα:
Υπάρχουν τρεις επαναστατικές πλευρές στην χρήση του μηχανήματος ΑΤΜ2 με την ιδέα της ΑΤΜ, οι εξής:
Τα παραπάνω αποτελέσματα δεν είναι ανεκδοτολογικά αλλά βασίζονται σε δύο κλινικές δοκιμές που έχουν ήδη ολοκληρωθεί καθώς και σε άλλες που επί του παρόντος βρίσκονται σε εξέλιξη. Οι αρχικές κλινικές μελέτες και τα αποτελέσματά τους έχουν ως εξής :
Μία μελέτη του Dublin City University που διεξήχθη το 2001 ανέδειξε τα ακόλουθα αποτελέσματα:
Επίπεδα άλγους (1-9) σε όρθια στάση
Η μελέτη της BACKtoGOLF Clinic, Napa,CA, που διεξήχθη το 2002 ανέδειξε τα ακόλουθα αποτελέσματα:
Μέσος όρος θεραπευτικών συνεδριών έως την αποκατάσταση
Εφαρμογές της προσέγγισης ΑΤΜ
Τα βασικά βήματα στην εφαρμογή της μεθοδολογίας ΑΤΜ περιλαμβάνουν:
Η ιδέα της ΑΤΜ στηρίχθηκε στην ανάγκη για επιτυχή και ταχεία αποκατάσταση της λειτουργικής διαταραχής του χρήστη, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Για να γίνει αυτό, ο κλινικός θεραπευτής θα αξιολογήσει τον ασθενή και θα «μεταφράσει» την λειτουργική διαταραχή σε μία σειρά από συγκεκριμένους περιορισμούς στην κίνηση του σώματος, που όλοι μαζί δημιουργούν το αίτιο για την λειτουργική διαταραχή.
Για παράδειγμα, αν κάποιος συνδυασμός πρόσθιας κάμψης και συστροφής προς τα αριστερά επιδεινώνει τα συμπτώματα, η παρέμβαση της ΑΤΜ θα έχει ως στόχο την επαναφορά στο φυσιολογικό εύρος αυτής της συγκεκριμένης κίνησης. Εάν αυτή η κίνηση όντως προκαλούσε το πρόβλημα του ασθενή, η επαναφορά στο φυσιολογικό εύρος θα μπορούσε να αποκαταστήσει το πρόβλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις διάφορες περιορισμένες κινήσεις, σε συνδυασμό μεταξύ τους, θα ευθύνονται για την λειτουργική διαταραχή των ασθενών.
Επαναφορά στο φυσιολογικό εύρος της περιορισμένης κίνησης –
Η παθητική συνιστώσα
Μία περιορισμένη κίνηση είναι ένας συνδυασμός άλγους, δυσφορίας, μειωμένου εύρους κινήσεως, ελλιπούς ποιότητας ή και φόβου κίνησης. Χρησιμοποιώντας την ιδέα της ΑΤΜ, μόλις εξακριβωθεί μία περιορισμένη κίνηση ο ασθενής στέκεται επάνω στην βάση του μηχανήματος ΑΤΜ2 και τοποθετούνται ζώνες γύρω από την λεκάνη του και / ή την σπονδυλική στήλη του. Αυτές οι ζώνες είναι ευαίσθητα ρυθμισμένες να ελίσσουν κι έπειτα να σταθεροποιούν την λεκάνη και / ή τμήματα της σπονδυλικής στήλης σε κάποια στάση που έχει βρεθεί ότι μετατρέπει την περιορισμένη κίνηση σε ασυμπτωματική, και στην οποία υπάρχει το αίσθημα της φυσιολογικής κίνησης.
Μόλις βρεθεί η ανώδυνη στάση, ο ασθενής δένεται μ’ έναν ιμάντα αντιστάσεως και εκτελεί μερικές ενεργές θεραπευτικές κινήσεις, οι οποίες καθορίζονται να έχουν φορά προς την κατεύθυνση του περιορισμού της κίνησης, κάτι που είναι εφικτό τώρα που ο ασθενής δεν υποφέρει από το άλγος κι έχει το αίσθημα της φυσιολογικής κίνησης, λόγω της παθητικής συνιστώσας. Ύστερα από δέκα περίπου επαναλήψεις ο ασθενής κατεβαίνει από το μηχάνημα και γίνεται επανεκτίμηση της λειτουργικότητας.. Αναμένεται σημαντική, άμεση και παρατεταμένη βελτίωση της περιορισμένης κίνησης , ελάττωση του άλγους και αύξηση του εφικτού εύρους κινήσεως.
Εάν κατά την εξέταση έχουν εξακριβωθεί περισσότεροι περιορισμοί στην κίνηση, πρέπει όλοι να επανορθωθούν κατά σειρά στην διάρκεια της συνεδρίας. Έπειτα οφείλεται να επανεκτιμηθούν τα πρωταρχικά συμπτώματα του ασθενή ώστε να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της θεραπευτικής αγωγής.
Επί του παρόντος οι ειδικοί σε μυοσκελετικά προβλήματα κλινικοί θεραπευτές στερούνται θεραπευτικών προσεγγίσεων που να επιτυγχάνουν με συνέπεια άμεσα και σημαντικά αποτελέσματα. Σε αντίθεση με άλλες προσεγγίσεις όπως η Κινησιοθεραπεία, η Παθητική Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς, οι συσκευές έλξεων και οι θεραπευτικές μέθοδοι με τη χρήση μηχανημάτων(10), ο Moran(11) απέδειξε ότι μία μοναδική συνεδρία ΑΤΜ διάρκειας 8 λεπτών ελάττωσε αμέσως και με συνέπεια το άλγος κατά μέσο όρο 60% σε ασθενείς που υπέφεραν από μη βελτιούμενο χρόνιο άλγος της σπονδυλικής στήλης. Η ελάττωση του άλγους παρέμενε κλινικά σημαντική ακόμη και μετά από 3 ημέρες.
Επί του παρόντος οι ειδικοί σε μυοσκελετικά προβλήματα κλινικοί θεραπευτές στερούνται θεραπευτικών προσεγγίσεων που να επιτυγχάνουν με συνεπή τρόπο βελτίωση μεταξύ των συνεδριών οδηγώντας σε ταχεία αποκατάσταση. Σε αντίθεση με άλλες προσεγγίσεις όπως η Κινησιοθεραπεία, η Παθητική Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς, οι συσκευές έλξεων και οι θεραπευτικές μέθοδοι με τη χρήση μηχανημάτων(10), ο Archambault(12) υπέδειξε ότι μόλις ενσωματωθεί στην κλινική αγωγή το ΑΤΜ2 μειώνει με συνέπεια περισσότερο από 50% τον αριθμό των θεραπευτικών συνεδριών έως την αποκατάσταση, αντίθετα από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις.
Διαφορετικά από πολλές άλλες τεχνικές, η εκμάθηση του τρόπου χρήσης του ΑΤΜ2 είναι απλή και σαφής.
Το ΑΤΜ2 της BackProject παρέχει την δυνατότητα της επανατοποθέτησης του σώματος σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες κάθε χρήστη ώστε να βρεθεί μία μοναδική, ανώδυνη στάση γι’ αυτόν. Μόλις βρεθεί αυτή η στάση, το μηχάνημα σταθεροποιεί τον ασθενή επιτρέποντας την ειδική νευρομυϊκή εξάσκηση που βασίζεται στην απομόνωση της σωματικής κίνησης, και η οποία έχει ως στόχο να επιτύχει και να διατηρήσει επί μακρόν την άμεση ελάττωση του άλγους, να αυξήσει το εύρος κινήσεως και να βελτιώσει την λειτουργία
Η σύμφωνη με την ιδέα της ΑΤΜ παρέμβαση βασίζεται στην μηχανική επανατοποθέτηση του σώματος και στη νευρομυϊκή εξάσκηση. Είναι μη επεμβατική και δεν υποστηρίζεται από καμία εισαγωγή στο σώμα συνθετικής ή φυσικής ουσίας σε οποιαδήποτε μορφή. Επειδή το ΑΤΜ2 εντοπίζει μία μοναδική ανώδυνη στάση κι έπειτα σταθεροποιεί το σώμα σ’ αυτήν, πραγματικά κατευθύνει την κίνηση και την μυϊκή δραστηριότητα προς άλλα κανάλια, ενώ προστατεύει το σώμα από το να κινείται μέσα στο άλγος, παρέχοντας μία ασφαλέστατη πλατφόρμα για την πρόληψη βλαπτικών κινήσεων. Επιπλέον η νευρομυϊκή εξάσκηση λαμβάνει χώρα κοντά στην μέση γραμμή του σώματος, που απέχει πολύ από το τελικό όριο άλγους, και παράλληλα η ελαστική αντίσταση προσπαθεί έντονα να ισιώνει το σώμα όλη την ώρα. Όλα αυτά αυξάνουν την εξαιρετική ασφάλεια αυτών των τεχνικών με την προϋπόθεση ότι αυτές έχουν προκαθοριστεί ορθά κι έχουν ληφθεί υπ’ όψιν οι προφυλάξεις ασφαλείας.
Το άλγος της μέσης αποτελεί την κυριότερη αιτία αποζημίωσης των εργαζομένων στις Η.Π.Α. και στον Καναδά κι έχει σημαντική επίδραση στην λειτουργική ικανότητα με έντονο κοινωνικοοικονομικό αντίκτυπο(10). Θεραπευτική αγωγή σε ανθρώπους που υποφέρουν από άλγος της μέσης παρέχουν διάφοροι κλινικοί γιατροί ειδικοί σε μυοσκελετικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων και των φυσικοθεραπευτών και των χειροπρακτών. Η σύγχρονη ιατρική δεν μπορεί να δώσει σαφείς εξηγήσεις για την πλειονότητα των διαγνώσεων που αφορούν δυσλειτουργίες της σπονδυλικής στήλης, όπως δεν μπορεί και να προφυλάξει το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων από το να υποφέρουν από άλγος στην σπονδυλική στήλη καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους. Οι ειδικοί σε μυοσκελετικά προβλήματα κλινικοί θεραπευτές εφαρμόζουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις όπως την Παθητική Θεραπεία με Ήπιους Χειρισμούς (Manual Therapy), την Ενεργητική Κινησιοθεραπεία, τις συσκευές έλξεων και μία πληθώρα θεραπευτικών μεθόδων με τη χρήση μηχανημάτων, ωστόσο καμία προσέγγιση δεν έχει προβάλει ως η κατ’εξοχήν προτιμώμενη θεραπευτική μέθοδος όπως συμβαίνει σε άλλους κλάδους της ιατρικής.
Λόγω της διάψευσης των κλινικών θεραπευτών από τις τρέχουσες επιλογές θεραπευτικών παρεμβάσεων η ιδέα ΑΤΜ ανέπτυξε ένα νεωτεριστικό, μη επεμβατικό σύστημα διαχείρισης του άλγους το οποίο ενσωματώνει μία επαναστατική προσέγγιση κι ένα υπερσύγχρονο ιατρικό μηχάνημα για να επανορθώσει κοινές μυοσκελετικές δυσλειτουργίες όπως το άλγος της σπονδυλικής στήλης, της πυέλου, του ισχίου και των ώμων. Οι αρχικές μελέτες ανέδειξαν ότι αντίθετα από τις λοιπές γνωστές προσεγγίσεις αυτό το μηχάνημα επιτρέπει στους κλινικούς θεραπευτές να βοηθήσουν με συνέπεια τους ασθενείς να επιτύχουν μία άμεση, κατά μέσο όρο 60% ελάττωση του άλγους και να μειώσουν τον αριθμό των θεραπευτικών συνεδριών έως την αποκατάσταση περισσότερο από 50%. Μόνο το ΑΤΜ2 παρέχει μία προσαρμοσμένη στις προσωπικές ανάγκες, ολοκληρωμένη, ενεργή και παθητική θεραπεία που στοχεύει με συνεπή τρόπο στην απόδοση άμεσων και παρατεταμένων αποτελεσμάτων στην ελάττωση του άλγους και στη βελτίωση της συγκεκριμένης λειτουργίας.
Το ΑΤΜ2 επιτρέπει την επανατοποθέτηση του σώματος σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες ώστε να βρεθεί μία μοναδική, ανώδυνη στάση για κάθε χρήστη. Μόλις βρεθεί αυτή η στάση, το μηχάνημα σταθεροποιεί τον ασθενή επιτρέποντας την ειδική νευρομυϊκή εξάσκηση, που βασίζεται στην απομόνωση της σωματικής κίνησης, και η οποία έχει ως στόχο να επιτύχει και να διατηρήσει την άμεση ελάττωση του άλγους, να αυξήσει το εύρος κινήσεως και να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής στους ασθενείς με προβλήματα στη σπονδυλική στήλη.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω των αυξανόμενων ενδείξεων για την αποτελεσματικότητα της στη μείωση του πόνου, της αναπηρίας, την αποφυγή της φοβίας και της καταστροφολογίας (αντίληψης ότι θα συμβεί το χειρότερο εξαιτίας του πόνου), υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση στη Νευροεπιστήμη του Πόνου (Pain Neuroscience Education - PNE). Διδάσκει τους ασθενείς, ιδιαίτερα εκείνους με χρόνιο πόνο, την βιολογία και τη φυσιολογία της εμπειρίας του πόνου, συμπεριλαμβανομένων διεργασιών όπως η κεντρική ευαισθητοποίηση, η περιφερική ευαισθητοποίηση, η αλλοδυνία και η νευροπλαστικότητα.
Με πρώτη ματιά, αυτό το νευροβιολογικό μοντέλο δεν συμβαδίζει με το παραδοσιακό Βιοϊατρικό μοντέλο που χρησιμοποιούμε στην Χειροθεραπεία (Manual Therapy). Παραδοσιακά το Βιοϊατρικό μοντέλο εστιάζει στην ανατομία, την παθολογοανατομία και την εμβιομηχανική. Η αποτελεσματικότητα του όμως είναι περιορισμένη, κυρίως λόγω της αδυναμίας του να βοηθήσει τους ασθενείς να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις χρόνιου πόνου, ώστε να αποφύγουν τη φοβία και την καταστροφολογία.
Αυτή η αντίθεση μεταξύ της Χειροθεραπείας και της Νευροεπιστήμης του Πόνου, έχει φαινομενικά πολώσει τους οπαδούς της καθεμιάς προσέγγισης, με την μία να αντιλαμβάνεται την προσέγγιση ως προσέγγιση με χειρισμούς “hands-on” και την άλλη ως προσέγγιση χωρίς χειρισμούς “hands-off’. Αυτή η αντίληψη είναι τελείως λανθασμένη. Η ενδεδειγμένη αντίληψη περιλαμβάνει τη σύνθεση των δυο.
Ο πρωταρχικός τρόπος για να αντιληφθούμε το σώμα μας στο περιβάλλον είναι μέσω της αίσθησης της αφής, αρχής γενομένης από το άγγιγμα της μαμάς και του μωρού. Οι Χειροθεραπευτές έχουν το προνόμιο να είναι σε θέση να βοηθήσουν τους ανθρώπους μέσω της αφής. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Boehme και τους συναδέλφους του, ορισμένες μορφές αφής μπορεί να έχουν πιο ισχυρό αντίκτυπο από άλλες (1). Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, επειδή ο εγκέφαλος προσπαθεί να προβλέψει τις αισθητηριακές συνέπειες κάθε πράξης, αποδίδει λιγότερη σημασία στο αυτό-άγγιγμα αφού τα ερεθίσματα αυτά είναι αναμενόμενα. Δηλαδή, ο εγκέφαλος δίνει μεγαλύτερη προσοχή στο άγγιγμα από κάποιον άλλο (πρωτότυπο ερέθισμα – novel stimuli)αφού δεν είναι σε θέση να προβλέψει το αποτέλεσμα. Αν προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το νέο άγγιγμα κατά τη διάρκεια μιας θεραπευτικής συνεδρίας, με τον ασθενή ενεργά εμπλεκόμενο, ενισχύει την αισθητική επιρροή, που οδηγεί σε αυξημένη διέγερση του νευρικού συστήματος και μεγαλύτερο θεραπευτικό αντίκτυπο.
Η ομοιόσταση αναφέρεται στην ικανότητα του σώματος να διατηρεί ένα σταθερό εσωτερικό περιβάλλον μέσω της ρύθμισης των ορμονών, της θερμοκρασίας του σώματος, της οξύτητας-αλκαλικότητας (pH), της αρτηριακής πίεσης και των επιπέδων ορισμένων θρεπτικών συστατικών, με στόχο να διατηρούνται οι ιστοί μας οξυγονωμένοι και τα κύτταρα μας με καλή θρέψη. Για να διατηρήσουμε αυτή τη σταθερή κατάσταση, το σώμα μας εκκρίνει ορμόνες όπως η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη. Η αδρεναλίνη αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό, την αρτηριακή πίεση και τα αποθέματα ενέργειας. Η κορτιζόλη αυξάνει τη γλυκόζη στην κυκλοφορία του αίματος και έχει πολλές ευεργετικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα και μεταξύ άλλων οργάνων στον εγκέφαλο. Η κορτιζόλη δεν έχει καλή φήμη, αλλά σε καταστάσεις «μάχης-φυγής», η κορτιζόλη μετριάζει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος, καταστέλλει το πεπτικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα επικοινωνεί με περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν τη γνωστική λειτουργία, τη διάθεση, τα κίνητρα και τον φόβο.
Οι βιοχημικοί μεσολαβητές όπως η κορτιζόλη και η αδρεναλίνη μας βοηθούν να προσαρμοστούμε, αρκεί να είναι ενεργοποιημένοι, όταν τους χρειαζόμαστε, με ισορροπημένο τρόπο και μετά να απενεργοποιούνται όταν τελειώσει η πρόκληση. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, αυτές οι «ορμόνες του στρες» μπορούν να προκαλέσουν δυσμενείς αλλαγές στον εγκέφαλο και το σώμα, π.χ. υψηλή ή χαμηλή αρτηριακή πίεση, συσσώρευση κοιλιακού λίπους κ.λπ. Όταν υπάρχει ανισορροπία στους βιοχημικούς μεσολαβητές, τότε χρησιμοποιούμε τον όρο αλλοστατικό φορτίο. Αν αυτό συνεχιστεί τότε έχουμε αλλοστατική υπερφόρτωση, όπως συμβαίνει στο τοξικό στρες.
Καθώς η νευροχημική ισορροπία που έχουν εξελιχθεί εδώ και χιλιετίες διαταράσσεται από τη σημερινή σύγχρονη ζωή, οι άνθρωποι γίνονται πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη, το άγχος και τον πόνο.
Το ακρωνύμιο DOSE (Ντοπαμίνη, Οκυτωκίνη, Σεροτονίνη και Ενδορφίνες) χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ορμονική τετράδα που είναι υπεύθυνη για να νιώθουμε καλά, και παρόλο που υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διεγείρουμε την έκκρισή τους, θα επικεντρωθούμε σε αυτούς που μπορούμε να πετύχουμε με τα χέρια μας.
Στους ασθενείς αρέσει να θέτουν και να επιτυγχάνουν θεραπευτικούς στόχους, όπως την ελευθερία στη κίνηση, στη βελτίωση της στάσης και την ενίσχυση της απόδοσης με λιγότερο πόνο. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την κατανόηση μας όσο αφορά τη δράση της ντοπαμίνης -την ορμόνη της ευτυχίας- για να τους ενισχύσουμε αυτή την επιθυμία. Αρχικά βάζουμε μικρούς ρεαλιστικούς θεραπευτικούς στόχους, ώστε ο εγκέφαλος του ασθενή να «γιορτάζει» κάθε φορά που επιτυγχάνει τον στόχο του και στη συνέχεια προχωράμε στον επόμενο. Η ορμόνη της ανταμοιβής και της ευχαρίστησης θα του δώσει ώθηση πριν καν ξεκινήσει η συνεδρία της Χειροθεραπείας.
Το φιλικό, ασφαλές και ταυτιζόμενο συναισθηματικά περιβάλλον, ενισχύει τη δημιουργία κοινωνικών δεσμών που ενεργοποιεί τη ροή της ωκυτοκίνης στον ασθενή. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι η διαπροσωπική αφή όχι μόνο διεγείρει την απελευθέρωση της οκυτωκίνης, αλλά μειώνει επίσης το καρδιαγγειακό στρες και ενισχύει την ανοσολογική λειτουργία (2).
Ο πιο αποτελεσματικός και φυσικός τρόπος για την ενίσχυση της έκκρισης σεροτονίνης είναι μέσω της άσκησης, της βιοκοινωνικής σύνδεσης και της αποτελεσματικής Χειροθεραπείας. Μην εκπλαγείτε αν ο ασθενής σας κοιμηθεί στο εξεταστικό τραπέζι κατά τη διάρκεια των χειρισμών, καθώς η έκκριση σεροτονίνης είναι ένα βασικό συστατικό του ύπνου. Παράλληλα με την Χειροθεραπεία, για την έκκριση σεροτονίνης ρόλο παίζει ο σεβασμός και προσοχή που δίνεται στον ασθενή από την πρώτη επαφή.
Οι ενδορφίνες απελευθερώνονται από το νευρικό σύστημα ως απάντηση σε αγχωτικές καταστάσεις, απειλή ή πόνο. Προσωρινά αντιμετωπίζουν τον πόνο με τον ίδιο τρόπο όπως η φαρμακευτική αγωγή (π.χ. μορφίνη, κωδεΐνη). Σε συνδυασμό με τη σεροτονίνη βοηθούν την ανακούφιση του άγχους και της κατάθλιψης. Σύμφωνα με τους ερευνητές η αργή, παρατεταμένη εν τω βάθει εργασία στους ιστούς διεγείρει την απελευθέρωση ενδορφινών ανακουφίζοντας τον πόνο. Σε βάθος χρόνου, με την πρόοδο των συνεδριών αυξάνεται η εμπιστοσύνη στη θεραπευτική παρέμβαση.
Το σώμα μας περιλαμβάνει ένα περίπλοκο ορμονικό σύστημα που εργάζεται για την επιβίωση μας. Ανταμείβει τις ευεργετικές δράσεις απελευθερώνοντας καλές χημικές ουσίες στο σώμα, ενισχύοντας επιπλέον την επιθυμία για περισσότερες. Καθώς ο θεραπευτικός στόχος μας είναι η ισορροπία, η χαλάρωση και η επούλωση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις τεχνικές μας για να δώσουμε ώθηση σε αυτές τις βασικές ορμόνες της ευτυχίας, ενισχύοντας παράλληλα την εκπαίδευση των ασθενών στη νευροεπιστήμη του πόνου.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας όταν κάποιος διαμαρτύρεται για πόνο στη μέση; Μπορεί να είναι μυϊκός σπασμός, εμπλοκή νευρικής ρίζας, αρθρίτιδα ή πρόβλημα στον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Σπάνια συνδέουμε την άρθρωση του ισχίου (μηροκοτυλιαία άρθρωση) με τον πόνο στη μέση, παρόλο που σε αρκετές μελέτες έχει βρεθεί ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της μειωμένης λειτουργικότητας της άρθρωσης του ισχίου και της παθολογίας στη σπονδυλική στήλη (1).
Η Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μια ήπια Χειροθεραπεία, που επιδρά μέσω του συστήματος της περιτονίας αξιοποιώντας τη δυνατότητας του σώματος για αυτοθεραπεία. Έχει τη ρίζα της στην Κρανιακή Οστεοπαθητική, ενώ εμπνευστής της ήταν ο Αμερικανός Οστεοπαθητικός Dr John Upledger,Do. Το Διεθνές Ινστιτούτο Upledger (The Upledger Institute International), ευθυγραμμιζόμενο με τις νέες επιστημονικές έρευνες, συνεχώς εξελίσσει τα πρωτόκολλα και τη θεώρηση της Κρανιοϊερής θεραπείας, εστιάζοντας στην ασφάλεια, στην αξιολόγηση και στην θεραπευτική επίδραση.
Η λεμφική παροχέτευση (Manual Lymphatic Drainage – MLD), είναι ευρέως αποδεκτή ως συντηρητική θεραπεία για το λεμφοίδημα. Οι ερευνητές με αυτή τη συστηματική ανασκόπηση στόχευσαν να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα της σε ασθενείς ευρισκόμενους σε ομάδα υψηλού κινδύνου να εμφανίσουν λεμφοίδημα ή ζουν με αυτό.
Ο όρος κοκκυγοδυνία περιγράφει τον πόνο στον κόκκυγα, ή γύρω απ’ αυτόν, κυρίως κατά το κάθισμα. Η κατάσταση της κοκκυγοδυνίας αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1600, αλλά ως όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Simpson, το 1859.
Αυχενική κεφαλαλγία/πονοκέφαλος χαρακτηρίζεται ο πόνος που έχει προέλευση από την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Ο πόνος ξεκινά από τον αυχένα και το πίσω μέρος του κεφαλιού και ακτινοβολεί προς τα εμπρός. Δεν πρέπει να συγχέεται με τις ημικρανίες και τις άλλες μορφές πονοκεφάλου, καθώς πρόκειται για δευτερογενή πόνο, πόνο δηλαδή που προέρχεται από μια υποκείμενη πάθηση.
Το κεφάλι είναι σημαντικό στοιχείο της βιοκινητικής αλυσίδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, πρέπει να βρίσκεται κατά μήκος της μέσης γραμμής τού σώματος. Εξαιτίας της θέσης του, αλλά και του γεγονότος ότι αποτελεί περίπου του 6% του συνολικού βάρους του σώματος, πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι έχει σημαντικό αντίκτυπο στην λειτουργία του.
Ένα συνηθισμένο σύμπτωμα για το οποίο συχνά οι ασθενείς παραπονούνται και αναζητούν βοήθεια είναι ο «δύσκαμπτος αυχένας». Αυτός ο άτυπος όρος μπορεί να αναφέρεται σε συμπτώματα που κυμαίνονται από την γενική δυσκαμψία της αυχενικής μοίρας τής σπονδυλικής στήλης, έως την ακινητοποίηση και τον οξύ πόνο, ή μπορεί να αναφέρεται σε πόνο που ακτινοβολεί στο άνω άκρο και περιορίζει την ικανότητα στροφής τού κεφαλιού σε μια ή περισσότερες κατευθύνσεις.
Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένας πεπλατυσμένος δίσκος, που βρίσκεται ανάμεσα στα σώματα των σπονδύλων. Αποτελείται από τον πηκτοειδή πυρήνα στο κέντρο του ως το ζελατινοειδές και εύπλαστο μέρος και τον ινώδη δακτύλιο που τον περιβάλει συγκρατώντας τον στην θέση του, είναι το πιο σκληρό και ινώδες μέρος.
Ο πόνος στην μέση είναι ένα πρόβλημα που αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν παύει ποτέ να είναι επίκαιρο. Σύμφωνα με το National Center for Health Statistics (U.S.A.), περίπου ένας στους τέσσερεις ενήλικες αναφέρει ότι τον προηγούμενο μήνα είχε κρίση πόνου στη μέση που διήρκησε τουλάχιστον μια ημέρα, ενώ το 25% των ενηλίκων που ερωτήθηκαν ανάφεραν ότι τους προηγούμενους τρεις μήνες είχαν παρουσιάσει πόνο στη μέση.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 291 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ