Η αντιμετώπιση των επώδυνων συμπτωμάτων της σπονδυλικής στένωσης στην μέση με φυσικοθεραπεία φαίνεται να είναι το ίδιο αποτελεσματική όσο και η χειρουργική. Αυτό διαπιστώνει σχετική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστημίο του Pittsburgh.

Η φυσικοθεραπεία φαίνεται να είναι το ίδιο αποτελεσματική όσο και το χειρουργείο για συνηθισμένα προβλήματα μέσης!Η αντιμετώπιση των επώδυνων συμπτωμάτων της σπονδυλικής στένωσης στην μέση με φυσικοθεραπεία φαίνεται να είναι το ίδιο αποτελεσματική όσο και η χειρουργική. Αυτό διαπιστώνει σχετική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Pittsburgh.

"Η χειρουργική αντιμετώπιση ενέχει κινδύνους, με συχνότητα επιπλοκών περίπου 15%, εκ των οποίων οι μισές είναι σε θέση να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή των ασθενών, αντίθετα με τη φυσικοθεραπεία όπου ο ασθενής δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο", σύμφωνα με τον Dr Anthony Delitto, επικεφαλή του τμήματος φυσικοθεραπείας στο School of Health and Rehabilitation Sciences, University of Pittsburgh.

 Σπονδυλική Στένωση χαρακτηρίζεται η ελάττωση του χώρου στο σπονδυλικό κανάλι με άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα την συμπίεση και τον τραυματισμό της αντίστοιχης νευρικής ρίζας. Η ελάττωση του χώρου προκαλείται είτε από την ανάπτυξη οστεοφύτων -λόγω οστεοαρθρίτιδας της σπονδυλικής στήλης-, είτε από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδυλίων δίσκων (κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου), είτε από τραυματισμό (τροχαία ατυχήματα κ.ά.). Συνέπεια αυτών είναι η μείωση της απόστασης μεταξύ των σπονδύλων, με αποτέλεσμα οι σπόνδυλοι αλλά και τα μαλακά μόρια που τους στηρίζουν να μετακινηθούν προς το σπονδυλικό κανάλι τραυματίζοντας τις αντίστοιχες νευρικές ρίζες, ή -σε χειρότερη περίπτωση- να τις παγιδεύουν.

Ο Delitto και οι συνεργάτες του θέλησαν να διαπιστώσουν αν η φυσικοθεραπεία, εκτός από ασφαλής για τον ασθενή, είναι το ίδιο αποτελεσματική με το χειρουργείο στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της σπονδυλικής στένωσης.

Έτσι την περίοδο 2000 – 2005 ζήτησαν από 481 ασθενείς, οι οποίοι είχαν συναινέσει για χειρουργική αντιμετώπιση, να συμμετάσχουν -αν το επιθυμούσαν- σε μια μελέτη κατά την οποία κάποιοι από αυτούς θα επιλέγονταν τυχαία να προχωρήσουν στη χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματός τους, ή να λάβουν φυσικοθεραπεία. Οι περισσότεροι αρνήθηκαν τη συμμετοχή για να αποφύγουν να βρεθούν στη μη χειρουργική ομάδα. Εντούτοις 169 συμφώνησαν να συμμετέχουν στην έρευνα και τελικά, 87 ασθενείς υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση και 82 αντιμετωπίσθηκαν φυσικοθεραπευτικά. Προϋποθέσεις για συμμετοχή στην έρευνα ήταν: Οι ασθενείς να είναι μεγαλύτεροι από 50 ετών, να μπορούν να περπατήσουν πεντακόσια μέτρα χωρίς δυσκολία, να μην έχουν ιστορικό άνοιας, σοβαρή αγγειολογική πάθηση, καρκίνο ή προηγούμενα καρδιολογικά προβλήματα. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς έκαναν καθιστική ζωή, ή είχαν ελάχιστες δραστηριότητες και ήταν παχύσαρκοι. Οι ασθενείς που ανήκαν στη χειρουργική ομάδα ήταν ελαφρώς νεότεροι σε ηλικία -με μέσο όρο ηλικίας τα 67 έτη-, σε σχέση με της φυσικοθεραπευτικής όπου ο μέσος όρος ηλικίας έφτανε τα 70 έτη. Η φυσικοθεραπεία περιελάμβανε δυο συνεδρίες για έξι εβδομάδες. Να σημειωθεί ότι επιτρεπόταν σε οποιοδήποτε στάδιο της μελέτης, όποιος ήθελε να εγκαταλείψει την φυσικοθεραπευτική ομάδα και να ενταχθεί στην χειρουργική. Σε παρακολούθηση δύο ετών, 47 ασθενείς -δηλαδή ποσοστό 57%- έκαναν ακριβώς αυτό.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι ανεξάρτητα από την ομάδα στην οποία ανήκαν οι ασθενείς, σε χρονικό διάστημα δύο ετών, επετεύχθησαν τα ίδια αποτελέσματα στην μείωση του πόνου και σε άλλα συνοδά δυσάρεστα συμπτώματα. "Η μελέτη μάς δείχνει πως τόσο η χειρουργική αντιμετώπιση, όσο και η φυσικοθεραπεία είναι λογικές επιλογές. Ανεξάρτητα από την επιλογή, ο ασθενής θα καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα σε χρονικό διάστημα περίπου δύο ετών", ισχυρίζεται ο Dr Jeffrey Katz, διευθυντής στο Orthopedic and Arthritis Center for Outcomes Research at Brigham and Women's Hospital στη Βοστώνη.

Ο Katz, ο οποίος έγραψε το συνοδευτικό εκδοτικό κείμενο της μελέτης στο Annals of Internal Medicine, επισημαίνει πως η χειρουργική επιλογή έχει σαφή ρόλο στην αντιμετώπιση της σπονδυλικής στένωσης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα δοκιμάζοντας αρχικά τη φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση.

Επίσης, ο Dr James Weinstein, chief executive of Dartmouth-Hitchcock health system, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, επισημαίνει πως απαιτείται περαιτέρω μελέτη και έρευνα για να διαπιστωθούν τα πλεονεκτήματα της κάθε άποψης. Διατυπώνει αυτή την άποψη λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των ασθενών που αρνήθηκαν να συμμετέχουν στη μελέτη και εκείνων οι οποίοι ενώ επιλέχθηκαν για την φυσικοθεραπευτική ομάδα την εγκατέλειψαν προκειμένου να χειρουργηθούν. Εντούτοις σημειώνει "η χειρουργική αντιμετώπιση πρέπει να είναι η τελευταία επιλογή".

Παρά το μικρό δείγμα της μελέτης και τον αριθμό των ασθενών που διέκοψαν τη φυσικοθεραπεία για να χειρουργηθούν, είναι απόλυτα λογικό να δοκιμασθεί η φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση πριν επιλεγεί το χειρουργείο, ισχυρίζεται ο Dr Richard Deyo, ερευνητής για τον πόνο στη μέση στο Oregon Health and Science University, στο Reuters Health. Συνεχίζοντας τονίζει: "ακόμη και στη περίπτωση της αργοπορημένης επιλογής για χειρουργείο, τα αποτελέσματα είναι παρόμοια με εκείνα που θα προέκυπταν από την έγκαιρη επιλογή. Κάποιοι ασθενείς επιλέγουν το χειρουργείο καθώς τους έλκει η υψηλή τεχνολογία που χρησιμοποιείται, θεωρώντας πως θα απαλλαγούν από τα συμπτώματα πιο σύντομα και παρέχοντας για την υγεία τους την «πλέον ποιοτική θεραπεία». Εντούτοις, θα πρέπει να αντιληφθούν, ότι ακόμη και σε επιτυχή χειρουργεία θα χρειαστούν μετεγχειρητικά φυσικοθεραπεία, ενώ η αποκατάσταση μπορεί να είναι αργή".

ΠΗΓΗ
Annals of Internal Medicine, online
April 6, 2015