Η σχέση μεταξύ παθολογικών ευρημάτων στη μαγνητική τομογραφία και του πόνου σε ασθενείς με σπονδυλική στένωση είναι ακόμη ασαφής. Για τον λόγο αυτόν ερευνητές σχεδίασαν μια μελέτη με σκοπό να εξακριβώσουν αν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του πόνου και των παραμέτρων απεικόνισης της μαγνητικής τομογραφία σε ασθενείς με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση.

Ο πόνος στην άνω επιφάνεια του μηρού κρύβει δυσκολίες ως προς την ακριβή διάγνωση του, καθώς πρόκειται για μια περιοχή του σώματος πλούσια σε μύες, τένοντες και συνδέσμους. Μπορεί να κρύβει απλά έναν ασήμαντο μυϊκό τραυματισμό, που θα υποχωρήσει από μόνος του, έως κάποιο σοβαρό πρόβλημα.

Κάνει πράγματι το κάθισμα κακό στην υγεία; Πολύ συχνά διαβάζουμε και ακούμε πως όσοι κάνουν καθιστική ζωή κινδυνεύουν να αποκτήσουν μυοσκελετικά προβλήματα και πολλά άλλα! Πόσο ακριβές είναι αυτό;

Σε πρόσφατη μελέτη διαπιστώθηκε ότι γυναίκες με χρόνιο πόνο στον αυχένα, λόγω ύπαρξης μυοπεριτονιακού σημείου πυροδότησης πόνου (trigger point) στον τραπεζοειδή μου, παρουσίασαν σημαντική μείωση του πόνου μετά από τέσσερις ισχαιμικές πιέσεις 30 δευτερολέπτων σε αυτό.

Μεγάλος προβληματισμός επικρατεί μεταξύ των θεραπευτών όσο αφορά την ποιότητα των χειρισμών που εφαρμόζουν, δηλαδή πόσο ήπιοι ή δυνατοί πρέπει να είναι για να αποδειχθούν αποτελεσματικοί. Το βσικό ερώτημα όμως είναι τι κάνουμε στη πραγματικότητα για να «απελευθερώσουμε» την περιτονία και με ποιο κόστος! Υπάρχει μια πιο αποτελεσματική και λιγότερο τραυματική μέθοδος που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε;

Ερευνητές ειδικευμένοι στη διαχείριση του πόνου, από το Ochsner Clinic Foundation, διαπίστωσαν ότι η συντηρητική αντιμετώπιση σε περιπτώσεις κοκκυγοδυνίας, που περιελάμβανε μάλαξη, κινητοποίηση με χειρισμούς, ψυχοθεραπεία και εξειδικευμένη αποκατάσταση στη πυελική βάση, ήταν αποτελεσματική στο 90% των περιπτώσεων που αντιμετωπίστηκαν. Διαπίστωσαν επίσης, πως κάποιοι ασθενείς με δυσλειτουργία στην περιοχή του κόκκυγα, έχουν ενεργοποιημένο το σύστημα συνεγερμού του εγκεφάλου (κεντρική ευαισθητοποίηση), δηλαδή ο εγκέφαλος αξιολογεί ως επικίνδυνα τα εισερχόμενα ερεθίσματα, αντιλαμβανόμενος πιθανή βλάβη ιστού, οπότε «κλειδώνει» τη περιοχή με μυϊκό σπασμό και πόνο, ενώ αντίθετα άλλοι ασθενείς ευρισκόμενοι στην ίδια ακριβώς κατάσταση δεν αισθάνονται τίποτα. Το φαινόμενο της κεντρικής ευαισθητοποίησης που παρατηρείται σε αυτούς τους ασθενείς οφείλεται στη μακροχρόνια έκθεση στα επώδυνα ερεθίσματα. Αυτή η ευαισθητοποίηση προκαλεί πόνο στον γοφό και στη λεκάνη, που επιμένει ακόμη και αφού έχει εκλείψει η αιτία που τον προκάλεσε!

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ + (workshop): Χρόνιος πόνος , η παραφωνία του εγκεφάλου – στρατηγική αντιμετώπισης

Σάββατο – Κυριακή 18 19/11/ 2017 Διάρκεια 10.00 π.μ.- 15.00 μ.μ.
Τόπος διεξαγωγής σεμιναρίου: Αμφιθέατρο Νοσοκομείου “Αγ. Σάββας”

Η "Θεραπεία Θέσης Απελευθέρωσης" (Positional Release Therapy), είναι μια θαυμάσια θεραπεία για τον χειροθεραπευτή (Manual Therapy), είτε ως επικουρική άλλων τεχνικών, είτε ως αυτόνομη. Ως επικουρική του επιτρέπει σε πρώτη φάση να προετοιμάζει (ξετυλίξει - ξεδιπλώσει - να απλώσει - unwind) τους ιστούς πριν την κινητοποίηση, έτσι καθιστά τους χειρισμούς ανώδυνους, περισσότερο αποτελεσματικούς και το θεραπευτικό αποτέλεσμα μακροχρόνιο. Σε άλλες επώδυνες περιπτώσεις μπορεί να είναι αποτελεσματική από μόνη της.

Όταν σκεφτόμαστε την διαδικασία της αναπνοής, συνήθως ο νους μας πηγαίνει στο αναπνευστικό σύστημα.

Στη πραγματικότητα το νεύρο-μυοσκελετικό σύστημα οδηγεί τη μηχανική αρμονία της αναπνευστικής λειτουργίας. Ο Τσέχος ερευνητής Dr Karel Lewit αναφέρει: "Η αναπνοή αποτελεί θεμελιώδες και το περισσότερο σημαντικό μοντέλο κίνησης...παράλληλα και το πιο δυσλειτουργικό". Οι περισσότεροι θεραπευτές έχουν επίγνωση πως η αναπνοή επηρεάζει τη στάση του σώματος, την ευθυγράμμιση και τις σωματικές λειτουργίες, αλλά επικρατεί σύγχυση όταν πρέπει να εφαρμόσουν θεραπεία για υποκείμενες διαταραχές στις αρθρώσεις και τη περιτονία.

Είναι σύνηθες, για τους θεραπευτές, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μυοσκελετικά προβλήματα, η ανάγκη να προσδιορίσουν αν πρόκειται για πρόβλημα των μαλακών μορίων ή αρθρικό, όποτε ανάλογα να σχεδιάσουν το κατάλληλο θεραπευτικό πρόγραμμα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερες περιπτώσεις αρθρικών περιορισμών οφείλονται κυρίως (ή καθ' ολοκληρίαν) σε αλλαγές των μαλακών μορίων. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις αρθρικών προβλημάτων που οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις, όπως η οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ). Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις, η μειωμένη κινητικότητα, εμπλέκει προσαρμογές, ανάλογα με τις αρθρικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί, στα τοπικά και κάποιες φορές σε απομακρυσμένα μαλακά μόρια.