Το Σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου (ΣΕΕ) ή Σπαστική εντεροκολίτιδα είναι μια λειτουργική διαταραχή του εντέρου που χαρακτηρίζεται από χρόνιο κοιλιακό άλγος, κοιλιακή δυσφορία, κοιλιακή διάταση (φούσκωμα) και αλλαγές στις συνήθειες του εντέρου απουσία κάποιας οργανικής νόσου. Σε κάποιες περιπτώσεις τα συμπτώματα υποχωρούν μετά την κένωση. Μπορεί να εμφανισθεί υπό τη μορφή διάρροιας ή δυσκοιλιότητας, ή με εναλλαγή αυτών. Επίσης το ΣΕΕ δύναται να παρουσιασθεί έπειτα από μία λοίμωξη ή μία στρεσογόνο κατάσταση.

Αποκατάσταση Μυοσκελετικών Συμβάντων: Η ομιλία μου στην Ημερίδα «Η καλή υγεία είναι στο χέρι μας», που οργάνωσε η Επιτροπή Υγείας της 2470 Περιφέρειας του Διεθνούς Rotary, το Σάββατο 6 Απριλίου 2019 στην Αθήνα.

Το ανθρώπινο έντερο είναι επενδεδυμένο με περισσότερα από 100 εκατομμύρια νευρικά κύτταρα - είναι ουσιαστικά ένας εγκέφαλος από μόνο του (εντερικός εγκέφαλος). Το έντερο επικοινωνεί με τον εγκέφαλο, απελευθερώνοντας ορμόνες στην κυκλοφορία του αίματος που, μέσα σε περίπου 10 λεπτά, τον ενημερώνει για τις ανάγκες του. Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι το έντερο έχει πολύ πιο άμεση σύνδεση με τον εγκέφαλο, μέσω ενός νευρικού κυκλώματος που του επιτρέπει να μεταδίδει σήματα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Τα ευρήματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες θεραπείες για την παχυσαρκία, τις διατροφικές διαταραχές, ακόμη για την κατάθλιψη και τον αυτισμό - οι οποίες έχουν συνδεθεί με ένα δυσλειτουργικό έντερο.

Πολλές φορές ως θεραπευτές ερχόμαστε αντιμέτωποι, τις περισσότερες φορές τηλεφωνικά ή μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, με ερωτήσεις που περίπου αναφέρουν τα εξής: «Αντιμετωπίζω εδώ και πολύ καιρό ένα πρόβλημα υγείας... (εδώ μπορεί να αναφερθεί ένα σύνολο συμπτωμάτων), έχω γυρίσει πολλούς γιατρούς και κάνεις δεν μπορεί να μου βρει λύση ή δυστυχώς έχω ξοδέψει του κόσμου τα χρήματα (που δεν μου περισσεύουν) σε γιατρούς χωρίς να βρω λύση. Πιστεύεται ότι μπορείτε να με βοηθήσετε να λύσω το πρόβλημα μου;» Η απάντηση για να είναι ειλικρινής απαιτεί την κατάλληλη επεξεργασία. Απαιτεί να γνωρίζει τόσο ο θεραπευτής, όσο και ο ασθενής τι εκπροσωπεί η «θεραπευτική διαδικασία».

Σύμφωνα με τον Philip Greenman, DO, «Μια λειτουργική σκολίωση είναι η προσαρμογή της στάσης σε ανισορροπία στη βάση στήριξης του ατόμου». Οι περισσότεροι μπορεί να σκεφτούν τα πόδια ως μοναδική βάση στήριξης του σώματος, αλλά τι γίνεται με τα λαγόνια οστά, τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις, το ιερό οστό, τον άτλαντα (Α1), τον άξονα (Α2) και την ατλαντο-ινιακή ένωση;

Κατά γενική ομολογία ένα αδιευκρίνιστο ποσοστό των ασθενών που επισκέπτονται ένα χειροθεραπευτή (manual therapy), τις πρώτες 24 ή 48 ώρες μετά τη συνεδρία ενδέχεται να παρουσιάσει μια επιδείνωση των συμπτωμάτων ή να εμφανίσει διαφορετικά συμπτώματα! Αυτό ως γεγονός είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν την επομένη ημέρα της συνεδρίας ο ασθενής ξυπνήσει με επιδείνωση των συμπτωμάτων του, μπορεί να υποθέσει πως ο θεραπευτής (με τους χειρισμούς που εφήρμοσε) πιθανόν του έκανε κάποια ζημιά και φυσικά να πάψει να τον εμπιστεύεται, ενώ στην πραγματικότητα η αντίδραση αυτή μπορεί να είναι μέρος της «Θεραπευτικής Κρίσης», που συνοδεύει μια αποτελεσματική συνεδρία.

Μεγάλος προβληματισμός επικρατεί μεταξύ των θεραπευτών όσο αφορά την ποιότητα των χειρισμών που εφαρμόζουν, δηλαδή πόσο ήπιοι ή δυνατοί πρέπει να είναι για να αποδειχθούν αποτελεσματικοί. Το βσικό ερώτημα όμως είναι τι κάνουμε στη πραγματικότητα για να «απελευθερώσουμε» την περιτονία και με ποιο κόστος! Υπάρχει μια πιο αποτελεσματική και λιγότερο τραυματική μέθοδος που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε;

Η "Θεραπεία Θέσης Απελευθέρωσης" (Positional Release Therapy), είναι μια θαυμάσια θεραπεία για τον χειροθεραπευτή (Manual Therapy), είτε ως επικουρική άλλων τεχνικών, είτε ως αυτόνομη. Ως επικουρική του επιτρέπει σε πρώτη φάση να προετοιμάζει (ξετυλίξει - ξεδιπλώσει - να απλώσει - unwind) τους ιστούς πριν την κινητοποίηση, έτσι καθιστά τους χειρισμούς ανώδυνους, περισσότερο αποτελεσματικούς και το θεραπευτικό αποτέλεσμα μακροχρόνιο. Σε άλλες επώδυνες περιπτώσεις μπορεί να είναι αποτελεσματική από μόνη της.

Είναι σύνηθες, για τους θεραπευτές, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μυοσκελετικά προβλήματα, η ανάγκη να προσδιορίσουν αν πρόκειται για πρόβλημα των μαλακών μορίων ή αρθρικό, όποτε ανάλογα να σχεδιάσουν το κατάλληλο θεραπευτικό πρόγραμμα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερες περιπτώσεις αρθρικών περιορισμών οφείλονται κυρίως (ή καθ' ολοκληρίαν) σε αλλαγές των μαλακών μορίων. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις αρθρικών προβλημάτων που οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις, όπως η οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ). Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις, η μειωμένη κινητικότητα, εμπλέκει προσαρμογές, ανάλογα με τις αρθρικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί, στα τοπικά και κάποιες φορές σε απομακρυσμένα μαλακά μόρια.