Διαμέσου των αιώνων, η κατανόηση και η απάλειψη του πόνου απετέλεσε θέμα σοβαρού ενδιαφέροντος. Ιστορικά τεκμήρια αποκαλύπτουν ότι ο μεγάλος Έλληνας ιατρός Ιπποκράτης συμπεριέλαβε θεραπευτικές αγωγές δια των χειρών για την αντιμετώπιση του πόνου πριν από 2.300 έτη περίπου. Εξίσου συναρπαστικά είναι και τα ιερογλυφικά που ανακαλύφθηκαν στους τάφους των μεγάλων Αιγυπτίων βασιλέων που αναπαριστούν αρχαίους σωματοθεραπευτές να φροντίζουν τις πονεμένες πλάτες γεροντότερων ηγετών.
Ο ύπνος είναι η κύρια οδός προκειμένου το σώμα να αναπληρώσει την ενέργεια που έχασε κατά την διάρκεια της ημέρας και να «επαναφορτιστεί». Τι συμβαίνει, όμως, όταν η αϋπνία έρχεται να διαταράξει αυτήν την ισορροπία;
Ορθώς δίδεται μεγάλη έμφαση στη διατήρηση της ελαστικότητας στους μαλακούς ιστούς, όπως οι μύες, προκειμένου να διατηρηθεί η βέλτιστη λειτουργία της κινητικότητας στον οργανισμό και να μειωθεί η πιθανότητα τραυματισμού. Ωστόσο, και άλλες δομές ή συστήματα επιβάλλεται να έχουν ελαστικότητα ή ευκαμψία κατά τη διάρκεια της κίνησης. Το νευρικό σύστημα, το οποίο χαρακτηρίζεται ως το δίκτυο επικοινωνίας του σώματος, χρειάζεται επίσης την ελαστικότητα και την ευκαμψία για να λειτουργεί αποτελεσματικά.
Μια σημαντική διαγνωστική εξέταση για την μελέτη της λειτουργίας του περιφερικού νευρικού συστήματος (δηλαδή των νεύρων και των μυών του ανθρώπινου σώματος) αποτελεί ο νευροφυσιολογικός έλεγχος ο οποίος έχει επικρατήσει να είναι ευρέως γνωστός με τον όρο ηλεκτρομυογράφημα.
Οι όροι Ιδιοδεκτικότητα ή Κιναισθητική Ικανότητα, αν και δεν αποτελούν μέρος του καθημερινού λεξιλογίου μας, περιγράφουν την λειτουργία που είναι απαραίτητη για την κάθε μας κίνηση ή δραστηριότητα.
Σε διαταραχές όπως για παράδειγμα η Κήλη του Μεσοσπονδυλίου Δίσκου, το Σύνδρομο του Απιοειδή μυ, ή το σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου, ο νευρικός ιστός είναι σε ιδιαίτερο κίνδυνο για ισχαιμική βλάβη. Συμπίεση ή παγίδευση νεύρου με την ενδεχόμενη απώλεια της παροχής αίματος, οδηγεί σε χαρακτηριστικές αλλαγές στο ίδιο το νεύρο. Το χρονικό διάστημα που ένας ιστός μπορεί να επιβιώσει με στέρηση οξυγόνου ποικίλλει, αλλά τελικά όλοι οι ισχαιμικοί ιστοί νεκρώνονται.