Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις τα Μυοπεριτονιακά Σημεία Πυροδότησης Πόνου (ΜΣΠΠ) - trigger points να είναι χρήσιμα; Κάποιες φορές ο πυροδοτούμενος πόνος από τα ΜΣΠΠ μπορεί να είναι δευτερεύουσας σημασίας, κυρίως στις περιπτώσεις όπου οι άλλες επιδράσεις από τα ΜΣΠΠ είναι ευεργετικές.
Την δεκαετία του '80 οι Αμερικανοί ιατροί J. Travel και D.G. Simons τεκμηρίωσαν μέσω έρευνας, την καινοτόμα για την εποχή άποψη πως ο πόνος μπορεί να οφείλεται σε μικροτραυματισμούς των ινών στους σκελετικούς μύες. Αποτέλεσμα αυτού του τραυματισμού είναι οι μύες να «σκληραίνουν», να «κονταίνουν» και να χάνουν την ελαστικότητά τους, πυροδοτώντας πόνο ακόμα και σε περιοχές απομακρυσμένες από το σημείο του τραυματισμού. Τα επώδυνα αυτά σημεία ονομάσθηκαν «trigger points», δηλαδή «Μυοπεριτονιακά Σημεία Πυροδότησης Πόνου - ΜΣΠΠ». Αναγνωρίζοντας αυτά τα σημεία, οι φυσικοθεραπευτές εφαρμόζουν τεχνικές «απενεργοποίησης», με στόχο να απαλλάξουν τον ασθενή από τον προβαλλόμενο πόνο.
Ο καθηγητής LeonChaitow, μέσω της ιστοσελίδας του (http://leonchaitow.com/),μας δίνει την απάντηση στο ερώτημα. Το κείμενο είναι στην Αγγλική γλώσσα, οπότε θα επιχειρήσω την ελεύθερη απόδοσή του στα Ελληνικά.
"Κάποιες φορές ο πυροδοτούμενος πόνος από τα ΜΣΠΠ μπορεί να είναι δευτερεύουσας σημασίας, κυρίως στις περιπτώσεις όπου οι άλλες επιδράσεις από τα ΜΣΠΠ είναι ευεργετικές. Ποιες είναι οι ευεργετικές επιδράσεις;
• Τοπική αύξηση του μυϊκού τόνου (μυϊκός σπασμός)
• Αύξηση του μυϊκού τόνου στην περιοχή του προβαλλόμενου πόνου
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: Πότε είναι απαραίτητη η πρόκληση του μυϊκού σπασμού;
Από την κλινική εμπειρία ξέρουμε ότι σε περιπτώσεις αστάθειας, τα ΜΣΠΠ μπορεί να αποτελούν τμήμα του λειτουργικού συστήματος διατήρησης της σταθερότητας -όπου αυτή απαιτείται.
Ο Simons και οι συνεργάτες του έδειξαν (1999) ότι όταν υπάρχει στον μυ μειωμένο επίπεδο ATP (τριφωσφορικήαδενοσίνης) και με την παρουσία ασβεστίου, η ακτίνη και η μυοσίνη-στοιχεία των μυών- είναι προγραμματισμένα να κλειδώνουν τον μυ σε θέση βράχυνσης (μειωμένου μήκους μυός). Ως εκ τούτου τα ΜΣΠΠ δρουν αποτελεσματικά στην απουσία του ATP και καθώς συνήθως εγκαθίστανται σε ιστούς που επιβαρύνονται με την υποστήριξη μη φυσιολογικής μορφολογίας στο σώμα, ή τις επιπτώσεις επαναλαμβανόμενης κακής στάσης, μπορούμε σε κάποιες περιπτώσεις να τα θεωρήσουμε ως μέρος της λύσης, παρά ως μέρος του προβλήματος. Όπως γνωρίζουμε, τα ΜΣΠΠ συχνά αποκαθίστανται αυτόματα όταν το άμεσο αίτιο εκλείψει -όπως είναι η κακή στάση, η υπέρχρηση, ή οι επιβαρυντικοί παράγοντες -όπως η διατροφή, η αναπνευστική δυσλειτουργία, η αφυδάτωση κλπ-, γεγονός που αποτελεί την ιδανική μέθοδος απενεργοποίησής τους (Chaitow & DeLany 2002).Επίσης, τα ΜΣΠΠ μπορεί να θεωρηθούν ως ένας μηχανισμός συναγερμού, είτε σιωπηλού (όταν είναι λανθάνοντα), είτε θορυβώδους (όταν είναι ενεργά), στις περιπτώσεις όπου οι δομές του σώματος επιβαρύνονται. Για τον λόγο αυτό η απελευθέρωσή τους, χωρίς να προηγηθεί η αποκατάσταση της αιτίας που τα προκάλεσε, αποτελεί λανθασμένη επιλογή η οποία θα οδηγήσει σε νέα υποτροπή.
Αντί να θεωρούμε τα ΜΣΠΠ, γενικά, ως παράγοντα δυσλειτουργίας, ίσως πρέπει να τα θεωρήσουμε ως ένα μηχανισμό βράχυνσης, χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης, τα οποία εγκαθίστανται λόγω της απουσίας διαθέσιμου ATP. Σκοπός του μηχανισμού αυτού είναι να διατηρήσει μια δομική ή τμηματική σταθερότητα, για άμεση η μακροχρόνια προσαρμογή / αντιστάθμιση, και για όσο χρονικό διάστημα αυτό είναι απαραίτητο.
Υιοθετώντας το σκεπτικό αυτό, είναι εύκολο να αντιληφθούμε και να ενοχοποιήσουμε για την προκαλούμενη δυσλειτουργία τόσο τη λανθασμένη στάση, όσο και τις καθημερινές συνήθειες στον τρόπο ζωής του ασθενή, και όχι τον ιστό που περικλείει τον ΜΣΠΠ, ο οποίος τελικά κάνει εκείνο για το οποίο έχει σχεδιαστεί. Όταν εντοπίσουμε το πρόβλημα και όταν είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε, η προσοχή μας θα πρέπει να επικεντρώνεται στο πλαίσιο που δραστηριοποιείται και όχι σε αυτό καθαυτό το ΜΣΠΠ, ακόμη και όταν προκαλεί προβαλλόμενο πόνο.
Φυσικά, στις περιπτώσεις που το ΜΣΠΠ είναι το απομεινάρι προηγούμενου τραυματισμού ή αστάθειας, θα πρέπει να απενεργοποιείται είτε με "ισχαιμική πίεση" και διατάσεις, είτε με τη τεχνική της "στεγνής βελόνας", είτε με άλλες τεχνικές manual therapy.
Το «πιάσιμο» στον αυχένα είναι ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα που οδηγεί τους πάσχοντες να αναζητήσουν βοήθεια. Βέβαια πρόκειται για άτυπο όρο ομπρέλα, καθώς τα συμπτώματα κυμαίνονται από γενική δυσκαμψία του αυχένα έως πλήρη ακινησία με αφόρητο πόνο.
Στη προσπάθεια για να διατηρήσετε τον εαυτό σας υγιή και προστατευμένο από τραυματισμούς, βασική προϋπόθεση είναι να διατηρήσετε την περιτονία υγιή, ώστε να είναι ελεύθερη η ροή των υγρών, η ολίσθηση και να υπάρχει ευκολία στη κίνηση. Τελικός στόχος παραμένει η διατήρηση της ομοιόστασης του σώματος, που σημαίνει σώμα σε φυσική και πνευματική ισορροπία.
Μελέτη που παρουσιάσθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο American Heart Association’s Hypertension Scientific Sessions 2022, συσχετίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση με την ταχύτερη γήρανση των οστών.
Σε πρόσφατη μελέτη από το Lise Meitner Group for Environmental Neuroscience at the Max Planck Institute for Human Development, διαπιστώθηκε ότι μια ώρα περπάτημα στο δάσος Grunewald στη Γερμανία, μείωσε το άγχος στους συμμετέχοντες, ενώ αντίθετα περπάτημα ίσης διάρκειας σε πολυσύχναστο δρόμο στην εμπορική περιοχή του Βερολίνου δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Το σύνδρομο της Ινομυαλγίας (fibromyalgia) είναι μια συνηθισμένη και χρόνια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από διάχυτους μυϊκούς πόνους, κακουχία και πολλαπλά επώδυνα σημεία (tender points). Η ετοιμολογία του όρου “fibromyalgia” προέρχεται από την Λατινική λέξη fibro, που σημαίνει ιστός, και από τις Ελληνικές λέξεις myo και algia, που σημαίνουν μυς και άλγος (fibromyalgia = ινομυαλγία). Βρίσκουμε αναφορές για διάχυτο πόνο στο σώμα σε ιστορικά έγγραφά ακόμη πριν τον Μεσαίωνα, αλλά είναι καταπληκτικό ότι ακόμη και σήμερα αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι υπό διερεύνηση.
Η εμπεριστατωμένη αξιολόγηση αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας. Ένα απλοποιημένο σύστημα ελέγχου, μέσω του οποίου μπορούμε σε μικρό χρονικό διάστημα να αξιολογήσουμε ολόκληρο το σώμα, στην αναζήτηση της βασικής αιτίας είναι το ART. Το ακρώνυμο ART προέρχεται από τις λέξεις: Asymmetry – Restriction of motion – Tissue texture abnormalities (Ασυμμετρία – Περιορισμός της κίνησης – Ανωμαλία στην υφή του ιστού).
Πολλές είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στη μέση, οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται από τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας. Η καθιστική ζωή, πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση ή τον υπολογιστή, η διατροφή και το άγχος συμβάλλουν σημαντικά στη πρόκληση του πόνου στη μέση. Το ίδιο συμβαίνει επίσης από την υπερβολική καταπόνηση του σώματος, χωρίς την απαραίτητη προσαρμογή, όταν δηλαδή θέλουμε να κάνουμε περισσότερα από όσα πραγματικά έχουμε την ικανότητα να κάνουμε. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι πρόκληση μικροτραυματισμών στην περιτονία με επακόλουθο αποτέλεσμα τη φλεγμονή και τον πόνο.
Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ως θεραπευτές καλούμαστε να φροντίσουμε ασθενείς τους οποίους με δυσκολία μπορούμε να αγγίξουμε εξαιτίας του πόνου. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατη μια διαφωτιστική κλινική αξιολόγηση και ακόμη πιο δύσκολή η θεραπευτική προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο να πονέσει περισσότερο ο ασθενής μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια προσέγγιση είναι να μην κάνουμε τίποτα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι αυτό θα είναι ευεργετικό για τον ασθενή μας, αντίθετα πολλές φορές συσσωρεύει και άλλες δυσκολίες. Μια άλλη προσέγγιση είναι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική θεραπευτικής προσέγγισης βήμα-βήμα. Δηλαδή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική θεραπεία.
Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει αλλαγή στην ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η αιτία βρίσκεται στη ίδια τη σπονδυλική στήλη, και, ως εκ τούτου, η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να εστιάζεται εκεί. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, εκτός της σπονδυλικής στήλης συχνά προκαλούν αλλαγές στη μορφολογία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να διευρύνουμε τον θεραπευτικό μας ορίζοντα, συμπεριλαμβάνοντας στο πλάνο μας και άλλες περιοχές του σώματος.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 130 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ