Κατά γενική ομολογία ένα αδιευκρίνιστο ποσοστό των ασθενών που επισκέπτονται ένα χειροθεραπευτή (manual therapy), τις πρώτες 24 ή 48 ώρες μετά τη συνεδρία ενδέχεται να παρουσιάσει μια επιδείνωση των συμπτωμάτων ή να εμφανίσει διαφορετικά συμπτώματα!
Αυτό ως γεγονός είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν την επομένη ημέρα της συνεδρίας ο ασθενής ξυπνήσει με επιδείνωση των συμπτωμάτων του, μπορεί να υποθέσει πως ο θεραπευτής (με τους χειρισμούς που εφήρμοσε) πιθανόν του έκανε κάποια ζημιά και φυσικά να πάψει να τον εμπιστεύεται, ενώ στην πραγματικότητα η αντίδραση αυτή μπορεί να είναι μέρος της «Θεραπευτικής Κρίσης», που συνοδεύει μια αποτελεσματική συνεδρία.
«Είναι αρκετά προφανές ότι οι χειρισμοί που εφαρμόζουμε στους ασθενείς - κινητοποίηση, διατάσεις, στεγνή βελόνα, ασκήσεις, διατροφική προσαρμογή κλπ- συνεπάγεται υποχρεωτικά την ανάγκη εκ νέου προσαρμογής σε ένα ήδη ευρισκόμενο σε προσαρμογή σύστημα (διαφορετικά δεν θα αναζητούσε τη βοήθεια μας). Σύμφωνα με την εμπειρία μου το «προσαρμοσμένο σύστημα» με το οποίο βρισκόμαστε συνήθως αντιμέτωποι, είναι η ανεπιτυχής απάντηση/προσαρμογή του οργανισμού σε βιοχημικούς, βιομηχανικούς και ψυχοκοινωνικούς επιβαρυντικούς παράγοντες, με αποτέλεσμα την συμπτωματολογία που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε - θεωρία που βασίζεται στη περιγραφή του Selye's για το Γενικό Προσαρμοστικό Σύνδρομο (General Adaptation Syndrome, GAS) και Τμηματικό Προσαρμοστικό Σύνδρομο (Local Adaptation Syndrome, LAS)-.
Αν επιλέξουμε την παρέμβαση ή τις παρεμβάσεις μας κατάλληλα όσο αφορά την ικανότητα του ασθενή να ανταποκριθεί -δηλαδή αποφεύγοντας την υπερφόρτωση-, με σκοπό να μειωθεί η επιβάρυνση της προσαρμογής ή να ενισχυθεί η προσαρμοστική του ικανότητα, με σκοπό να αποφύγει την προσαρμοστική εξάντληση, δηλαδή να αποφύγει το σημείο χωρίς επιστροφή, και δεν υπάρξει «αντίδραση», θα το κρίνω ως αποτυχημένη παρέμβαση.
Επιδιώκω, προσδοκώ και αναμένω μια «αντίδραση», προειδοποιώ τους ασθενείς μου ότι υπάρχει η πιθανότητα να αισθάνονται αυξημένη δυσφορία ή άλλα συμπτώματα για 24 έως 48 ώρες μετά τη συνεδρία, ενδεικτικό της αυτορρύθμισης των συστημάτων που ανταποκρίνονται στους θεραπευτικούς χειρισμούς μου. Τέλος πάντων έτσι το βλέπω εγώ!»
Υπάρχει πάντα η πιθανότητα η αντίδραση του ασθενή να αντιπροσωπεύει την ανάγκη υπερβολικής προσαρμογής, αποτέλεσμα υπερβολικής θεραπευτικής παρέμβασης ή έντονης σε επιβάρυνση άσκησης. Η «τέχνη» οποιασδήποτε παρέμβασης από τη πλευρά του θεραπευτή, είναι να προσαρμόσει τη θεραπευτική του παρέμβαση ώστε να ικανοποιήσει τις δυνατότητες του ασθενή να ανταποκριθεί θετικά. Επομένως, πρέπει να είμαστε σε θέση να κρίνουμε την δεκτικότητα, την ευαισθησία, τα επίπεδα ζωτικότητας κλπ του ασθενή μας.
Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόνος είναι μια «αντίληψη» και όχι αντικειμενικός. Η φράση «no pain, no gain», δηλαδή χωρίς πόνο δεν υπάρχει όφελος, αφενός είναι ξεπερασμένη, αφετέρου μπορεί να βρίσκει κάποια ανταπόκριση σε νέους αθλητικούς/ενεργούς ασθενείς, ωστόσο οι ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας δεν θα εκτιμήσουν την αίσθηση γενικευμένης κακουχίας, σαν να έχουν κάνει έντονη σωματική δραστηριότητα, το επόμενο πρωί μετά τη συνεδρία μας! Αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος να χρησιμοποιούμε τεχνικές όπως είναι η «Θεραπεία Θέσης Απελευθέρωσης - Positional Release Therapy» και η «Τεχνική της Μυϊκής Ενέργειας - Muscle Energy Technique», στην οξεία φάση των συμπτωμάτων ή του τραυματισμού. Είναι εξαιρετικά εργαλεία, που μπορούμε να χρησιμοποιούμε χάρη σε εκείνους τους πρωτοπόρους που μας τα προσέφεραν, ώστε εμείς οι χειροθεραπευτές να μπορούμε να προσφέρουμε ανακούφιση στους ασθενείς μας!
Η απάντηση στην ερώτηση του ασθενή μας: «Τι να περιμένω μετά τη θεραπεία;» αποτελεί ένα λεπτό ζήτημα, γιατί αφενός δεν πρέπει να τον τρομάξουμε, αλλά αφετέρου δικαιούνται να γνωρίζει τι να περιμένει. Σε αυτή τη περίπτωση το επίπεδο επικοινωνίας μεταξύ του θεραπευτή και του ασθενή παίζει σημαντικό ρόλο. Ο θεραπευτής επιβάλλεται να καταστήσει σαφές στον ασθενή του ότι υπάρχει ένα παράθυρο δυο - τριών ημερών, στο οποίο το σώμα προσαρμόζεται ή διευθετεί ή όπως αλλιώς θέλετε να το αναφέρεται, ως αποτέλεσμα των παρεμβάσεων του. Ο ασθενής από την πλευρά του επιβάλλεται να κρατά ενήμερο τον θεραπευτή για τις αλλαγές, θετικές ή αρνητικές που βιώνει, ώστε εκείνος να λάβει τις καλύτερες αποφάσεις για την συνέχεια της θεραπευτικής του παρέμβασης!
Το «πιάσιμο» στον αυχένα είναι ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα που οδηγεί τους πάσχοντες να αναζητήσουν βοήθεια. Βέβαια πρόκειται για άτυπο όρο ομπρέλα, καθώς τα συμπτώματα κυμαίνονται από γενική δυσκαμψία του αυχένα έως πλήρη ακινησία με αφόρητο πόνο.
Στη προσπάθεια για να διατηρήσετε τον εαυτό σας υγιή και προστατευμένο από τραυματισμούς, βασική προϋπόθεση είναι να διατηρήσετε την περιτονία υγιή, ώστε να είναι ελεύθερη η ροή των υγρών, η ολίσθηση και να υπάρχει ευκολία στη κίνηση. Τελικός στόχος παραμένει η διατήρηση της ομοιόστασης του σώματος, που σημαίνει σώμα σε φυσική και πνευματική ισορροπία.
Μελέτη που παρουσιάσθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο American Heart Association’s Hypertension Scientific Sessions 2022, συσχετίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση με την ταχύτερη γήρανση των οστών.
Σε πρόσφατη μελέτη από το Lise Meitner Group for Environmental Neuroscience at the Max Planck Institute for Human Development, διαπιστώθηκε ότι μια ώρα περπάτημα στο δάσος Grunewald στη Γερμανία, μείωσε το άγχος στους συμμετέχοντες, ενώ αντίθετα περπάτημα ίσης διάρκειας σε πολυσύχναστο δρόμο στην εμπορική περιοχή του Βερολίνου δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Το σύνδρομο της Ινομυαλγίας (fibromyalgia) είναι μια συνηθισμένη και χρόνια διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από διάχυτους μυϊκούς πόνους, κακουχία και πολλαπλά επώδυνα σημεία (tender points). Η ετοιμολογία του όρου “fibromyalgia” προέρχεται από την Λατινική λέξη fibro, που σημαίνει ιστός, και από τις Ελληνικές λέξεις myo και algia, που σημαίνουν μυς και άλγος (fibromyalgia = ινομυαλγία). Βρίσκουμε αναφορές για διάχυτο πόνο στο σώμα σε ιστορικά έγγραφά ακόμη πριν τον Μεσαίωνα, αλλά είναι καταπληκτικό ότι ακόμη και σήμερα αυτή η κατάσταση συνεχίζει να είναι υπό διερεύνηση.
Η εμπεριστατωμένη αξιολόγηση αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας αποτελεσματικής θεραπείας. Ένα απλοποιημένο σύστημα ελέγχου, μέσω του οποίου μπορούμε σε μικρό χρονικό διάστημα να αξιολογήσουμε ολόκληρο το σώμα, στην αναζήτηση της βασικής αιτίας είναι το ART. Το ακρώνυμο ART προέρχεται από τις λέξεις: Asymmetry – Restriction of motion – Tissue texture abnormalities (Ασυμμετρία – Περιορισμός της κίνησης – Ανωμαλία στην υφή του ιστού).
Πολλές είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στη μέση, οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται από τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας. Η καθιστική ζωή, πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση ή τον υπολογιστή, η διατροφή και το άγχος συμβάλλουν σημαντικά στη πρόκληση του πόνου στη μέση. Το ίδιο συμβαίνει επίσης από την υπερβολική καταπόνηση του σώματος, χωρίς την απαραίτητη προσαρμογή, όταν δηλαδή θέλουμε να κάνουμε περισσότερα από όσα πραγματικά έχουμε την ικανότητα να κάνουμε. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι πρόκληση μικροτραυματισμών στην περιτονία με επακόλουθο αποτέλεσμα τη φλεγμονή και τον πόνο.
Ως κοινωνία, έχουμε επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στη διαίρεση, την αποσυναρμολόγηση και τη προσεκτική μελέτη των μικρότερων δομικών στοιχείων. Αυτή η προσέγγιση έχει οδηγήσει σε μεγάλη πρόοδο σε ορισμένους τομείς και σε ενισχυμένη κατανόηση των επί μέρους στοιχείων, αλλά οδήγησε επίσης σε μια πολύ περιορισμένη ολιστική κατανόηση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ως θεραπευτές καλούμαστε να φροντίσουμε ασθενείς τους οποίους με δυσκολία μπορούμε να αγγίξουμε εξαιτίας του πόνου. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατη μια διαφωτιστική κλινική αξιολόγηση και ακόμη πιο δύσκολή η θεραπευτική προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο να πονέσει περισσότερο ο ασθενής μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια προσέγγιση είναι να μην κάνουμε τίποτα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι αυτό θα είναι ευεργετικό για τον ασθενή μας, αντίθετα πολλές φορές συσσωρεύει και άλλες δυσκολίες. Μια άλλη προσέγγιση είναι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική θεραπευτικής προσέγγισης βήμα-βήμα. Δηλαδή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική θεραπεία.
Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει αλλαγή στην ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι η αιτία βρίσκεται στη ίδια τη σπονδυλική στήλη, και, ως εκ τούτου, η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να εστιάζεται εκεί. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, εκτός της σπονδυλικής στήλης συχνά προκαλούν αλλαγές στη μορφολογία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να διευρύνουμε τον θεραπευτικό μας ορίζοντα, συμπεριλαμβάνοντας στο πλάνο μας και άλλες περιοχές του σώματος.
Συνδεθείτε με τα κοινωνικά μας δίκτυα "Social Media" και ανακαλύψετε τις νεότερες πληροφορίες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 160 guests και κανένα μέλος
ΑΛΚΙΜΑΧΟΥ 3 - 5 / 11634 / ΑΘΗΝΑ